Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.2000, Blaðsíða 19

Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.2000, Blaðsíða 19
Ljósmynd/lvan Kynd Danny Dyer, Lia Williams og Steven Pacey í hlutverkum þjónsins, Suki og Russel í Dagamun. HÁSKALEG AFMÆLIS- VEIZLA Brezka skáldið Harold Pinter stendur nú á sjötugu. Hann býður ti il afmælisveizlu í Almeida-I eikhúsinu í London, þar sem hann leikstýrir tveimur verka sinna^ því fyrsta og því nýjasta, saman til einnar sýningar. FREYSTEINN JÓHANNSSON fór í afmæ lisveiz una Harold Pinter Ljósmynd/lvan Kyncl HERBERGIÐ (The Room) er fyrsta leikrit Harold Pinter, sem leikið var á sviði; það var fi-umsýnt lö. maí 1957 hjá leiklistar- deild Háskólans í Bristol. Pinter skrifaði það í nóv- ember 1956, þegar hann lék í leikriti Rattigan, Separate Tables, í Pavilion Theatre í Torquay. Fyrir milli- göngu kunningja hans, Henry Woolf, komst leikritið í hendur Auriol Smith, sem var að leita að efnivið í einþáttungakvöld hjá leikl- istardeild Bristol-háskóla. Henry Woolf leik- stýrði og lék sjálfur eitt hlutverkið, Kidd húsvörð. Herbergið varð vinsælt viðfangs- efni leikklúbba og í janúar 1960 setti höf- undurinn það á svið hjá The Hampstead Theatre Club. Henry Woolf lék þá Kidd aft- ur og í afmælissýningunni nú er hann enn á ferðinni í þessu hlutverki. Herbergið komst svo á svið í West End í The Royal Court Theatre og var fyrst sýnt 8. marz 1960 í leikstjórn Anthony Page og meðal leikenda var ungur leikari, Michael Caine að nafni. Einsherbergisheimur í Herberginu leiðir Pinter okkur inn í heim Rose og Bert. Rose malar endalaust meðan hún hitar te og býr til beikon og egg, sem hún leggur með brauði og smjöri á borð fyrir Bert, sem situr þar þögull og les tíma- rit. Af hverju mælir Bert ekki orð frá vörum meðan Rose lætur dæluna ganga? Af hverju kemur hún aftur og aftur að því öryggi og skjóli, sem Herbergið veitir? Og hver er það eiginlega, sem býr í kjallaranum? Leikritinu vindur svo fram með stöðugum innrásum í herbergisheim Rose; það er Kidd húsvörður, sem kemur reyndar í tvígang, það eru Sands-hjónin ungu, sem hafa fengið þau skilaboð hjá kjallarabúanum að það sé að losna herbergi í húsinu - herbergið, sem Rose og Bert búa í. Svo er það Riley - blindi blökkumaðurinn, sem kemur með fortíðina í farangrinum, kallar hana Sal og ber henni skilaboð frá föður hennar um að koma heim. En það er Bert sem kemur heim og fyllir herbergið af grófleika og ofbeldi, sem endar með því að hann drepur Riley. Rose stendur eftir á sviðinu, heldur fyrir augun og segir: Sé ekkert: Ég sé ekkert. Ég sé ekkert. Með hlutverk Rose fer Lindsey Duncan, Steven Pacey leikur Bert, Lia Williams og Keith Allen leika Sands-hjónin og George Harris leikur Riley. Þetta eru allt stólpaleik- arar, sem leikrit eftir Harold Pinter er full- sæmt af. Öll leika þau líka í hinum einþátt- ungi kvöldsinSj nema George Harris og Henry Woolf. I síðara leikritinu; Dagamun (Celebration) koma svo til viðbótar m.a. Andy de la Tour, Susan Wooldridge, Thom- as Wheatley og Danny Dyer. Það hefur mikið blek runnið úr penna Pinters síðan hann skrifaði Herbergið. En strax í þessu fyrsta verki hans má greina nú gamalkunnugt handbragð á textanum, þar sem lífsháskinn sprengir svo oft ljóðrænt andrúm orðanna í loft upp og þögnin er látin segja meira en mörg orð. Svo sérstæður er stíll hans, að hann hefur hlotið sitt eigið nafn í orðabókum og er kallaður pinterískur. Ég hef mitt skap Herbergið hefur mér vitanlega ekki verið leikið á Islandi, en næsta verk hans, Afmæl- isveizlan, sem reyndar féll í fyrstu upp- setningunni á West End 1958; fall sem reyndist fararheill, hefur verið sýnt nokkr- um sinnum. Þá hafa Þjóðleikhúsið og Pé- leikhópurinn sýnt Húsvörðinn og Pé-leik- hópurinn líka Heimkomuna, Alþýðuleikhúsið sýndi Liðna tíð, Eins konar Alaska, Kveðju- skál og Elskhugann og Örlítill verkur og Af jörðu hafa verið flutt í útvarpi, en það síðar- nefnda samdi Pinter 1996 og er það hans síðasta verk fyrir Dagamun. Þannig telst mér til að níu af verkum Pinters hafi verið leikin á íslandi, en Daga- munur, sem frumsýnt var á dögunum er hans 29. leikrit. Hin eru; The Dumb Waiter (1975), The Hothouse (1958), A Night Out (1959), Night School (1960), The Dwarfs (1960), The Collection (1961), Tea Party (1964), The Basement (1966), Landscape (1967), Silence (1968), Monologue (1972), No Man’s Land (1974), Betrayal (1978), Family Voices (1980), Victoria Station (1982) Mountain Language (1988), Party Time (1991) og Moonlight (1993). Líf Harold Pinter hefur alitaf ólgað rétt eins og leikrit hans. Fyrstu verkin komu höfundinum á framfæri, en færðu honum hvorki frægð né fé. Hann hafði í sig og á með því að leika í annarra leikritum. 1956 gekk hann að eiga Vivien Merchant og þau eignuðust soninn Daniel. En þótt á ýmsu gengi gafst Pinter aldrei upp og 1960 færði Húsvörðurinn honum þá velgengni, sem hann þráði, en með henni trosnaði líka upp úr hjónabandinu. Pinter átti vingott, við Joan Bakewell (leikritið Svik er byggt á sambandi þeirra), en kynntist svo Antoniu Fraser. Þau fluttu saman 1975, Merchant sótti um skiln- að og fimm árum síðar giftust Pinter og Fraser. Daniel, sem þótti um margt kippa í rithöfundakynið, varð fyrir áfalli í Oxford og dró sig í hlé frá skarkala heimsins. Þeir feðgar hafa að sögn ekki talazt við í sjö ár. Pinter hefur með leikritunum verið at- kvæðamikill á leiksviðinu, bæði sem leikari og leikstjóri. Hann hefur samið handrit fyrir sjónvarp og kvikmyndir og skrifað sögur og ljóð. Ofan á allt þetta hefur hann svo tekið virkan vinstri þátt í þjóðmálaumræðu líðandi stundar, m.a. stofnaði hann á sínum tíma samtök til höfuðs thatcherismanum. Harold Pinter er lýst sem skaphörðum manni, sem taki engu eða engum þegjandi og hljóðalaust. Það er haft eftir eiginkonu hans, að hann taki engu fyrirvaralaust nema leikreglunum í krikket. I nýlegri svipmynd var vitnað til þess, að hann hefði látið þessi orð falla, þegar hann tók við einni viður- kenningunni: „Ég veit vel, að sumir hafa lýst mér sem torræðum, fálátum, stífum, hvöss- um. uppstökkum og fráhrindandi. Ég hef mitt skap eins og aðrir! Gagnrýnandinn David Benedict tekur upp í umfjöllun sína um afmælissýninguna tvær setningar úr nýja leikritinu, sem hann segir mega heimfæra upp á höfundinn. Fyi-ri setn- ingin fjallar um klúra vísu á þá leið, að hún sé hefðbundin og með stæl. Þessa lýsingu segir Benedict að megi nota til þess að lýsa ferli Pinters í hnotskurn. Og þegar eigin- maðurinn gengur of langt, segir eiginkonan meinfýsin, að það sé ekki honum líkt að ráð- ast beint að hlutunum, því yfirleitt dulbúi hann árásina í dísæt orð. Þetta segir Ben- edict að sé það næsta sem Pinter hefur kom- izt því að lýsa sjálfum sér sem leikritaskáldi. Harold Pinter er nú hylltur sem sá lista- maður, sem hafi lyft brezkri leiklist í hvað hæstar hæðir á sinni tíð. En þótt friður hafi nú skapazt um Harold Pinter og menn vilji á þessum tímamótum taka honum fagnandi úr krappri siglingu um lífsins og listarinnar ólgusjó, þá er hann sjálfur greinilega ekkert á þeim buxunum að setjast á friðarstól. Maður sem sendir samtímanum annað eins skeyti og Dagamunur er, hann er hvorki að friðmælast við sjálfan sig eða aðra. Orð vega menn Þótt leiðin sýnist löng um þau 43 ár, sem*. eru á milli Herbergisins og Dagamunar, þá skilur þau aðeins að stutt hlé á sýningunni í Almeida. Samt er munurinn mikill; - á yfirborðinu. Það er einhver myrk lífsgáta í Herberginu, sem heldur manni í heljarfjötrum. Daga- munur gerist hins vegar á fínu veitingahúsi, þar se'm öllu íburðarmeiri réttir en te, egg og beikon eru á boðstólum. Þar snæða menn önd og drekka Valpolicella með. Umræðurn- ar eru líka fjörlegri, enda menn að gera sér dagamun í tilefni brúðkaupsafmælis. Daga- munur er þess vegna oft á tíðum fyndið verk. En hláturinn er allur uppi við. Það er lífsháski undir niðri, alveg eins og í Her- berginu. Afbrýðisemin, biturleikinn, hatrið og klúrheitin, það er allt saman þarna, það kraumar hins vegar bara undir niðri, o$it brýzt aldrei upp á yfirborðið. Á veitingá- staðnum er enginn drepinn, ekkert lík liggur eftir og enginn stendur uppi í lokin blindað- ur af atburðarásinni. Menn vega bara hver annan með orðum og halda svo allir heim á eftir. Þetta nýjasta verk Pinters er umfram allt grimm og háðsk mynd af nýríku fólki, sem brosir framan í heiminn, en er bæði gróft og viðskotaillt inn við beinið. minn kynnti mér leyndardóm lífsins og ég er enn í honum miðjum. Ég finn bara ekki leiðina út,“ segir þjónninn í niðurlagi þessa nýjasta leikrits Harold Pinter. Það er ekki von. Hurðin opnast ekki út. Harohjl Pinter hefur fundið leyndardómi lífsins leið- ina inn að hjarta leikhúsgestsins. Það er svo spurning, hvernig heilsu menn hafa til að lifa slíkt hjartaáfall af. LESBÓK MORGUNBLAÐSINS - MENNING/LISTIR 6. MAÍ 2000 1 9

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.