Tíminn - 02.06.1967, Blaðsíða 7

19
FÖSTUDAGUR 2. júní 1967
TÍMINN
ÞJÓDÞRIFAMÁL AÐ GERA
ÚRBÆTURÍ VEGAMÁLUM
— Hivað ertu gamali Sævar?
—i 29 ára.
— Ertu Re'yfcvíkingur?
— Ég er jú fæddur í Reykja-
vÆk, uppalinn á Skaganum, bjó
um árabil í Vestmannaeyjum, en
er nýfluttur í bæinn aftur.
— Hwert hefur verið þitt a5al-
stabf til þessa?
— Sjómennska. Ég var 10 ár
til sjós meðan ég bjö í Eyjum.
,— Hvernig þótti þér lífið á
sjónum?
— Ég ikunni alveg sæmilega við
mig, en hins vegar fundust mér
launim vera aQ.lt of lág miðað við
það, hvað vinnutími var langur.
Laun í larudt verða manni drýgri.
v — Hvar vinnur þú núna?
— Ég vinn hjiá Sanaumboðinu,
en starf xnitt er fólgið í dreifingu
á ðli og goisdrykkjum í Reykjavík
og niærsveitum.
— Hlvað finnst þér um vega-
ástandið hér í nágrenni borgar-
in.gar? T?ð;
— Það er vægast sagt mjög lé-
legt en slæmir vegir fara eins og
að líkum lætur afar illa með öku-
tæikin. Þó eru vegirnir skiljan-
lega í verstu ásigkomui'agi á vor-
in og haustin. Það væir þjóðþrMa-
mál að bæta svoiítið þar um.
Spjallað við Sævar Einarsson, vörubifreiðastjóra.
Sævar Einarsson
—■ Þú ert kvæntur, er það ekki
Sævar?
— Jú ég á konu og tvö börn.
— Hivernig gengur lifsbar-
áttan?
— Ja, ég mundi segja að af-
| koman væri ekki verri en áður,
| en hins vegar fara meiri pening-
í ar til almennrar neyzlu hér á
i stórborgarsvæðinu, beidur en á
Lauk bókavarðarprófi
við Háskðlann í vor
— Spjallað við Stefanfu Eiríksdóttur.
Vjð höfum spurnir af þvi, dð
29 ára gömul stúdína frá M. R.
hafi verið að ljúka bókavarðar-
prófi frá HJáskóla íslands, og þar
sem slikt skeður nú ekki á hverj-
um degi förum við á stúfana til
að hitita stúdínuna að máli. Og
sú sem við hittum er Stefanía
Eirí'ksdóttir frá Hesti í Borgar-
Stefanía Eiríksdóttir
firði, dóttir dr. Eiríks Alberts-
sonar.
— Hvenær tókstu stúdentspróf
Staf'anía?
— Það var árið 1938 frá
Menntaskólanum í Reykjaví'k.
— Og hivenær innriltaðist þú í
Hláskólann?
— Haustið 1905. Reyndar haifði
ég strax eftir stúdentspróf ætlað
mér að fara til Sviþjóðar til að
lesa bókmenntasögu, en erfiðleik-
ar stríðsáranna hindruðu frekara
nám erlendis.
— Og þú innritast í Háskóla
íslands 29 árum seinna?
— Já, ég lét innniita mig í ensku
og bókasafnsfræði, og vann á bóka
safni háskólans jafnframt námi.
Það varð síðan úr, að ég ein-
beitti mér að bókasafnsfræðinni,
og lauk prófi í henni í síðustu
viku eftir tveggja ára nám.
— Voruð þið mörg saman í
bekk?
— Við vorum fjögur saman, en
ég hefði getað verið mamma þeirra
tveggja.
— Hvað hefurðu svo hugsað
þér að gera?
, Framhald á bls. 23.
útkjlálkastað eins og Eyjum, ef
ég má komast svio að orði.
— Hvað vildirðu segja mér um
pólitíkina?
— Maður lifir í þeirri von, að
á henni verði breytAng til batn-
aðar. Því fyrr því betra.
Hjónln Vilborg Víglundsdóttir og Gísll
sonunum þremur.
Albertsson, trésmiður ásamt
„EG ÞAUT NIDURIBÆ,
AÐ SEGJA FRÉTTIRNAR
Að Álftamýri 4, búa hjónin Vil-
borg Víglundsdóttir og Gísii Al-
bertsson, trésniður, ásamt þrem
sonum, 7, 5, og eins árs göml-
um. Vilborg er Reykvíkingur en
Gísli er Strandamaður frá Bæ í
Árn,eshreppi. Heimili þeirra hjón
anna er sérstaklega vistlegt, enda
húsibóndinn sijálfur trésmiður og
heffur sjálifur innréttað íbúðina.
Annars vinnur hann við eigið
fyrirtæki. Tréver hf. að Garðs-
enda 1. Gísli er 31 árs Vilborg
24 ára.
— Þið eruð búin að eignast
mjög faiiegt heimili GísM?
— Já, við erum mjög , ánægð
héma. En það - var nú sérstök
heppni sem varð þess vaMandi
að við eigum þessa íbúð og saga
að segja frá. Það var nú ekkert
eérstaklegt bjart framundan hjá
mér árið 1954. Þá veiktist ég af
berklum og varð að fara á Vffil
staði. Þar dvaldist óg í 16 mán-
uði og síðan á Reykjalundi í rúm
tvö ár. En zneðan ég dvaldist á
Reykjalundi notaði ég tímann og
laerði trésmiði, þar var þá starf-
andi full'kominn iðnskóii fyrir
berM'asjúklinga. Þaðan útskrifað-
ist ég baeði sem trésmiður og hieiii
heilsu. Og nú kemur að sögunni
um íbúðin a.
Þannig vildi til, að ég hafði
keypt mér tvo miða í h'appdrætti
DAS (Dvalarheimilis aldraðra sjó
rnanna). Þegar ég var útskrif aður
frá Reykjiaiundi, fék'k ég að vera
í herbergi hjlá kunningja minum
í Reykjaivík, og var búinn að ráða
mig í trésmíðaivinnu. Fyrsta kvöld-
ið sem ég var í Reykjaivík, var
dregið í DAjS. Þá er það, að ég
er einn heima um 8 leytið um
kvöldið, að Auðunn Hermannsson
kemiur og spyr eftir mér. Jú, ég
var þama. Hann tiikynnti mér
umsvdtfalaust að ég hatfi unnið
tveggja herbergjia íbúð, að Kiepps
vegi 18. Þetta var árið 1957.
— Hverndg varð þér við frétt-
irnar? • \
— Ég get eiginlega ekki lýst
því. Mér varð ákaflega mikið um.
Það fannst mér verst, að enginn
var heima, svo ég gat engum sagt
fréttimar. Ég þaut niður í bæ, í
von um að hitta einhvern sem ég
1J
Vann íbúð hjá DAS, nýútskrifaður af Reykjalundi.
— Spjallað við Gísla Albertsson og Vilborgu
Víglundsdóttur-
gæti sagt tíðindin, en hitti engan
sem ég þekkti. Þá rauk ég upp
á Flókagötu til frænku minnar,
bún var heirna, og henni sagði
ég fréttirnar. Hún varð ákaflega
glöð fyrir mína hönd.
— Fluttirðu svo inn í fbúðina?
—• Nei, ég ledgði hana út í þrjú
ár, eða þar til ég kvæntist 1960.
Þá fiuttum við inn í hana og
bjuggum þar í þrjú ár.
— Jlá, það var dásamleg fbúð,
segir frú Viliborg, en svo komu
börnin til sögunnar, litlu „tré-
smiðimir“ okkar, eins og við
kölliun þá, og þá varð húsnæðið
lítið. Gísli keypti þessa íbúð
tilbúna undir tréverk, og hef-
ur innréttað hana sjiálfur. Það er
ákaflega gott að búa hérna í
Áltftamýrinni, stoólinn rétt við
hiliðina á otokur og margar veral-
anir.
— Hetfiur þú unnið úti Vil-
borg?
— Ekki upp á síðikastið. En
meðan við vorum að vinna fyrir
teppunum á gólfin, vann ég við
uppvþott að kivöldinu og helgar
að nóttunni á Hótel Sögu. Það
var stundum langur vinnutími,
Framhald á bls. 23.
HANN GUDMUNDUR
A BRYGGJUVOGINNI
Sama andlitið á öðrum stað.
Þetta er að visu andlitið á Guð-
mundi Símonarsyni skipstjóra, en
l hann er ekki í brúnni á Ásgeiri
i RE. Hann er við Bryggjuvogina
I vestur á Granda.
—■ Hvenær fórstu í land Guð-
mundur?
— Ég hætti vorið 1965. Búinn
að vera 40 ár á sjónum.
— Hvað ertu gamall?
— Fimmtíu og fimm síðan í
marz.
— Þið eruð margir skipstjórar
hér við vigtina.
— Fjórir af fimm. Það er
margt vitlausara en að hafa gamla
fiskisikipstjóra við vigtina. Við
eigum að kannast við þetta allt
saman og það er hægt að sneiða
hjá mörgu þvarginu með því að
bera svolítið skynbragð á það
sem maður er að gera.
— Vinnutími?
— Átta tímar fyrir fastakaup-
inu og yfirvinna til að lifa. Þetta
er égætisvinna. Viiltu kaffi?
— Já takk.
— Og í nefið?
— Ned tatok.
Guðmundur Simonarson