Alþýðublaðið - 19.03.1988, Síða 2

2
Laugardagur 19. mars 1988
LÍTILRÆÐI
Flosi ólafsson
skrifar
AF PRJÓNASKAP
Heima hjá mér er baövog. Á þessari baö-
vog er skali sem segir til um það hvaö hár
maöureigi aö veraíloftinu miðaö viö þyngd.
Þannig á maður sem er 1,74 á hæð aö
vega 68,4 kílógrömm, maður sem er 1,80 á
hæö á aö vera 73,1 kg. og maður sem er 1,90
á hæð 81,6 kg.
Ég á, samkvæmt skalanum á þessari baö-
vog, aö vera 2 metrar og 30 sentimetrar á
hæö, en það er kjörhæö manns sem vegur
90 kíló.
Ekki veit ég hverjum ég á aö kenna um
þaö aö ég er ekki einsog ég á aö vera sam-
kvæmt baðvoginni, en hvort sem sökudólg-
urinn er nú blessaður skaþarinn, forsjónin,
konan mín, eöa ég sjálfur meö neyslu-
venjum mínum, þá er þaö óumflýjanleg
staðreynd aö annaöhvort er ég rúmum hálf-
um metra of stuttur eöa rúmum tuttugu
kílóum of þungur, nema hvorttveggja sé.
Ég gæti svosem vel hugsað mér að vera
1,90 á hæð og 81,6 kg. aö þyngd, en svoleiðis
er ég bara ekki og get aö eigin dómi ekkert
aö því gert, þó mér finnist stundum á kon-
unni minni aö þetta sé allt mér aö "kenna.
Hún tekur stundum svo til orða:
— Þó ekki sé aö vísu hægt aö ná hæð-
inni, þá má nú reyna aö ná niður fall-
þunganum.
Hún kallar líkamsþunga minn „fall-
þunga“, einsog til að niðurlægja mig.
Og það tekst. Fullur vanmetakenndar
vappaég um og finnst ég veraeinsog óétinn
rúllupylsukeppur í sláturtíöinni.
Og ég fer aö hata guð fyrir aö hafa mig
ekki eins í laginu og Clint Eastwood, Jónas
Haralzeöa Jón Baldvin.
Stundum reyni ég að hugsa um sköpu-
lagið á mér yfirvegað og án geöshræringar,
en verö þá fljótlega gripinn svartnættisör-
vilnan. Sannleikurinn er sá að ég er eigin-
lega eins í laginu og illa rekiö fyrirtæki. Ég
er svona einsog Sambandið að dómi Guð-
jóns.
Yfirbyggingin erof mikil.
Sjálft athafnasvæöiö hefur hinsvegar
ekki þanist út svo til vansa sé og þess vegna
get ég sem hægast gengið inní hvaöa fata-
verslun sem er, keypt mér buxur sem passa
og gengið út frá því sem vísu, að sé streng-
víddin rétt, þurfi ekki að klippa nema meter
af skálmunum.
Þó ég þurfi hinsvegar ekki annað en hylja
sárustu nekt yfirbyggingarinnar, þá er and-
skotinn laus. Ekkert passar. Sama hvar ég
kem í veröldinni: London, París, New York,
Róm eða Reykjavík. Jakkar sem passa mér
yfir handveginn, náfyrirbragðið langt niður-
fyrir hnésbætur og ermarnar eru — raunar
eins og skálmarnar — meter of langar.
Þetta er skoplítill baggi aö bera í lífinu og
raunar svo þungbær aö ég hef svolitla til-
hneigingu til að láta konuna mína, sem er
tiltölulega eðlileg í laginu, bera hann meö
mér.
Svo var það í síðustu viku að dró til tíð-
inda á heimilinu. Ég haföi verið aö kanna á
baðvoginni, hvaö ég ætti aö vera hár í loft-
inu.
Og þar sem ég virtist óðum vera að nálg-
ast þaö aö eiga að vera tveir og hálfur meter
á hæö, var ég í svolitlu uppnámi og tók svo
til orða:
— Hvers vegna í andskotanum getur þú
ekki haft mig eins í laginu, einsog Bryndís
hefur Jón Baldvin?
— Þó ég viti þaö nú kannske ekki alveg,
svaraði konan mín, þá er hugsanlegt aö þaö
sé vegna þess að ég er ekki Bryndís og þú
ert ekki Jón Baldvin.
Þaö eru einmitt svona ósvífin tilsvör sem
geta sett mann alveg útaf laginu. Ég ákvaö
samt að halda mínu striki og sagöi:
— Ég vil að þú farir meö mig til prjóna-
konu og látir prjóna á mig stóra peysu. Ég
hlýt að geta klætt af mér bumbuna, eins og
óléttar konur gera.
Hún horföi á mig góöa stund og sagði
svo:
— Stundum held ég aö þú sért ekki
normal.
Svo fór hún meö mig til prjónakonu.
— Ég skil vandamálið, sagöi prjóna-
konan. Bróðursonur minn var einmitt svona
í laginu, en hann er nú dáinn. Ég prjónaöi
stundum á hann peysur áöur en hann dó.
Hann fór nú alltof snemma, blessaður. Réöi
bara ekkert viö þetta. Og konan mín og
prjónakonan fóru að tala um bróðurson
prjónakonunnar, sem hafði misst stjórn á
neyslunni, en mér fannst fundurinn vera
kominn út fyrir efniö, þó ég gæti eðli máls-
ins samkvæmt ekki gert neinaathugasemd.
— Ég prjóna bara peysu sem hefði
passað á hann Dúdda heitinn, sagði prjóna-
konan og snýtti sér. Öllum kom saman um
aö það væri þjóöráö.
Svo prjónaði hún peysu á líkið og konan
mín fór meö mig til hennar til að máta flík-
ina.
Peysan var alltof þröng um handveginn
en ermarnar og sjálfur bolurinn náöu langt
niðurfyrir hné. Og hefði svosem ekki átt aö
koma flatt uþþá neinn.
Mérvarekki hláturí hug, nemasíðurværi,
það veit guö.
En þrjónakonan lék við hvern sinn fingur
og sagðist hafa ort alveg frábæra vísu á
meðan hún var aö prjóna peysuna:
Ég vona að peysan verði mátuleg
hún hefði passað alveg á hann Dúdda
en kannske passar annað betur á
Flosa helduren svona prjónapeysa.
Konan mín sagöi aö þetta fyndist sér góð
vísa og fékk lánaðan kúlupenna til að skrifa
hana niður og prjónakonan sagðist eiga
margar stílabækur með vísum. Svo náði
hún í sex þéttskrifaðar stílabækur og sagði
að mér væri guðvelkomið að lesa þetta.
Svo fórum við heiðurshjónin heim með
kveðskap í staðinn fyrir prjónaskap.
Nú er hún komin með mig í einn súpukúr-
inn enn.
Og einsog ég hef margsagt og segi enn:
— Ef hún bara kaupir inn einsog Bryn-
dís, þá næ ég því á nóinu að verða einsog
Jón Baldvin í laginu.