Vísir - 11.07.1976, Blaðsíða 11

vism Sunnudagur 11. júli 1976
11
ȃg
mun
myrða
gamla
Jack"
--------1
Hvorki iæknar, lög-
regla né prestar gátu
fundið skýringu á
„Bell norninni” sem
hundruð manna
heyrðu i, en enginn
sá. Og hún stóð við
heit sitt um að kvelja
John Bell til bana.

‘í ifTr- ' W** . fj. vk* ij' •

A6ur en yfir lauk höffiu lög-
reglumenn, læknar, prestar og
fjöldi rannsóknara af ýmsum
geröum, reynt aö koma banda-
riska bóndanum John Bell, til
hjálpar. En enginn þeirra gat
gert neitttil aö foröa honum frá
norninni sem haföi svariö aö
pina hann til dauöa. fjögur
ár kvaldi „Beil nornin” svo-
nefnt fórnardýr sitt og drap
þaö aö lokum.
Martrööin byrjaði þegar John
Bell sat viö kvöldveröarboröiö
ásamt konu sinni og niu börn-
um. Þau heyrðu eitthvert und-
arlegt þrusk fyrir utan húsib.
Bell stóöupp ogfór út aö aögæta
hver þar væri á ferðinni. En
hann kom inn aftur án þess aö
hafa séð nokkuö óvenjulegt.
En þruskiö hélt áfram. Kona
Bells varð óróleg og spuröi hvaö
hann héldi aö þaö væri. „Mér er
nokkuð sama”, svaraöi bónd-
inn. „Efeinhvererfyrir utan og
vill komastinn ogfál svanginn,
er hann velkominn aö boröi
minu. Ef hann vill vera fyrir
utan, klórandi sér eins og hann
sé lúsugur, þá hann um þaö”.
Áfrom ncesto órið
Næsta kvöld kom þruskiö aft-
ur, en ekkert óvenjulegt var sjá-
anlegt. Hins vegar var þruskið
nú mun hærra en áöur, og auk
þess heyrðist hljóö eins og ein-
hver væri aö naga tré. Bell kom
fyrir rottugildrum en þær hjálp-
uöu ekki.
Smám saman hætti fjölskyld-
an aö „heyra” þruskiö þótt þaö
heyrðist á hverju kvöldi. Þaö
var oröiö hluti af daglegu lifi.
Þegar þetta haföi staöiö í eitt ár,
eða svo, sagöi Bell ánægöur viö
konu sina aö þaö heföi verið rétt
hjá þeim aö láta sem þau
heyrðu ekki óróann.
Nornin fer hamförum
Þaö var eins og hinn ósýnilegi
óvættur heföi heyrt orö hans og
brjálast viö þau. ógurlegar
dunur og dynkir heyröust og
einnig hljóö sem gátu hvorki
verið frá mönnum né dýrum.
Fjölskyldan flúði i ofboöi af
ótta viö ab veggirnir myndu
gefa sig og húsiö hrynja. Þau
stóöu svo álengdar og horföu á
heimili sitt sem lék á reiði-
skjálfi.
Þá fyrst byrjaði John Bell aö
gera sér grein fyrir þvi aö átt-
hvert ósýnilegt ógnarafl heyrir
nú sögunni til og er þekkt sem
„Bell nornin”. John var búinn
aö fá meira en nóg að vita um
hana þegar hún loks gekk af
honum dauöum áriö 1821.
Reif teppið
Jafnvel i afskekktu Tenness ee
fylki, trúöu menn ekki lengur á
persónulega drauga, þegar
þetta geröist. Enginn treysti sér
samt til aö neita tilveru Bell
nomarinnar, þvi hún var á
flandri um allan búgaröinn.
Eina kalda nóvembernótt
ræddu hjónin um þetta meöan
þau bjuggust til sængur. Þau
óttuöust um andlegt heilbrigöi
sitt.
„Eg læt hana ekki buga mig”,
sagöi bóndinn. „En ég yröi
þakklátur ef þú dræpir mig ekki
úr kulda, meö þvi að draga af
mér teppið.
Augnablik lá kona hans sem
lömuð. Svo lagði hún hönd sina
á hann og sagöi skjálfandi
röddu: „John, ég er ekki aö
draga af þér teppið”.
Bell kippti teppinu yfir sig, en
þvi var rykkt af honum aftur.
„Nú er nóg komiö”, hrópaöi
hann og stökk fram úr rúminu.
En hann sá ekki neitt. Þar sem
hann stóö þarna skjálfandi af
kulda I náttserk staum, heyröi
hann hinsvegar kjamshljóö,
eins og einhver smjattaöi af á-
nægju. Siöan heyrðu þau hjónin
korr, eins og væri veriö aö
kyrkja einhvern.
Fiskisagan flýgur
Fréttir um reimleika á Bell
búgaröinum fórunú aö berast út
og fjöldi fólks kom til aö kynnast
nonum af eigin raun. Meöal
þeirra voru blaöamenn, prestar
og menn sem voru I háum stöö-
um.
Og þeir uröu ekki fyrir von-
brigöum. Nornin var langt frá
þvl aö vera feimin og menn
fengu aö sjá mörg vitni um aö
hún var enginn hugarburður.
Sumir báöu hana um aö gera
eitthvað ákveöið lyfta stól eöa
boröi, eöa færa til mynd. Og þaö
var gert samstundis. Allir báöu
„þetta” um aö tala, en þaö gekk
ekki eins vel.
Þaö var ekki fyrr en eftir
langan túna aö þaö fór aö heyr-
ast hvlslandi hljóö, eins og ein-
hver væri aö reyna aö gera sig
skiljanlegan mannlegum eyr-
um.
Smám saman var hægt aö
greina oröaskil. Menn og konur
sem nutu viröingar og trausts,
staöfestu slöar aö þau heföu
heyrt „veruna” segja: „Ég er
andi. Einu sinni var ég ham-
ingjusöm, en ég var trufluö og
er nú mjög óhamingjusöm”.
Þaö var konurödd.
Ný jorðorför
Vofan vildi ekki segja nánari
deili á sér en að h ún héti, ,Kate’ ’
og hún byrjaöi fljótlega aö
ganga undir nafninu Bell nom-
in. Svo virtist sem synir Bells
heföu veriö aö leika sér I skógi
ekki langt frá.
Þar höföu þeir grafiö upp
kjálkabeinogileik sínum aöþvl
haföi ein tönnin brotnað úr.
Nomin vildi fá tönnina slna aft-
ur.
John Bell kallaði á prest og þeir
fóru þangað sem drengirnir
höföu veriö að leika sér. Þar
söfnuöu þeir saman beinunum
og grófu þau ásamt kjálkabein-
inu, aö kristnum siö. En nornin
geröi sig ekki ánægöa með þaö.
Þegar verið var aö moka ofan
i gröfina, heyröist há og reiöileg
rödd sem virtist koma af himn-
um ofan. „Ég vil fá tönnina
mlna”.
Fjölskyldan varö svo skelfd
viö þetta að hún fór öll aö leita
aö tönninni, en án árangurs.
Nornin trylltist. Dag nokkurn
lýsti hún yfir I viöurvist tveggja
presta og margra þekktra
manna: „Ég ætla ab sjá á eftir
gamla Jack Bell i gröfina. Ég
ætla að myröa hann, en ekki
fyrr en hann hefur liöiö”.
Skelfingu lostinn spuröi Bell:
„Hvers vegna?” En nomin
svaraöi ekki.
Hotur nornorinnor
Eftir þetta varö John Bell fyr-
ir ýmsum áföllum. Tunga hans
bólgnaöi svo að hann átti erfitt
um mál og gat varla komiö niö-
ur vatni. Þessu fylgdu miklar
kvalir, en læknar gátu enga
skýringu fundið, né lækningu.
Þegar hér var komiö höföu
hundruö manna heyrt til nom-
arinnar, en enginn séö hana
nema Betsy, dóttir Johns, sem
var tólf ára gömul.
Þaö var furöulegt aö jafn
mikið og nornin virtist hata
John, geröi hún fjölskyldu hans
litiö mein og virtist jafnvel
halda uppá Betsy.
Betsy sagöi frá þvi einn dag-
innað hún heföi séö grænklædda
stúlku sem hún haföi aldrei séö
áöur, róla sér á trjágrein á bú-
garðinum.
Fœrði þeim óvexti
Einu sinni, I upphafi ofsókn-
anna, voru börn i heimboöi hjá
Betsy. Hún deildi út sælgæti en
sagöi afsakandi aö þvi miöur
ætti hún enga ávexti.
Þau heyröu þá þegar rödd
nornarinnar: „Bíöiö þiö augna-
blik, þá kem ég meö dálltið sem
kemur ykkur á óvart”. Augna-
bliki slöar stóö karfa á gólfinu,
full að appelsinum, banönum,
grape og hnetum. Um leið
heyröu þau röddina: „Þetta er
frá Vestur-Indium, ég fór og
sótti þetta sjálf”.
Læröir menn voru kvaddir til
aö rannsaka þetta furöulega
fyrirbæri, og þeir komust aö
þeirri niðurstöðu aö karfan
heföi veriöofin I Vestur-Indíum.
En hvað var eiginlega aö ger-
ast með John Bell? Lögreglan
viöurkenndi aö hún væri ger-
samlega ráðalaus, þrátt fyrir !t-
arlegar rannsóknir. Læknar og
prestar vom jafn úrræöalausir.
Nornin herðir sóknino
Heilsu bóndans ofsótta hrak-
aöi mjög. Tunga hans var svo
bólgin aö hann átti I erfiöleikum
með aö nærast og nornin hrjáöi
hann nótt og dag. Þvi veiklaðri
sem hann varö, þeim mun hat-
ursfyllri varö nomin. Prestar
satu yfír honum og reyndu aö
hugga hann. Þeir margbáöu
nornina um aö láta hann nú i
friöi, en hryssingsleg kven-
mannsrödd svaraöi þeim þvi aö
John Bell yröi aö deyja og hún
myndi sjá til þess aö svo færi.
Lögreglan gerði enn eina ör-
væntingafulla tilraun. Hún
sendi mikiö liö á staöinn, meö
hunda og þeir fóru yfir hvern
ferþumlung lands I eigu Bells.
Þeir leituöu gaumgæfilega á öll-
um sem komu og fóru, I von um
aö finna skýringu.
En þaö eina sem þeir upp-
skáru voru háösglósur nornar-
innar, sem sagöi þeim aö John
Bellmyndideyja,hvaðsem þeir
rembdust. Og sóknin varö enn
hatrammari.
Einu sinni sat John Bell úti á
veröndinni og talaöi viö gesti.
Hann átti erfitt um mál vegna
bólginnar tungunnar. Allt i einu
rifu ósýnilegar hendur stigvélin
af honum og hann var barinn
mörg högg i andlitið.
Bonalegon
Loks missti John Bell alveg
móöinn og hann baö nornina um
að binda enda á lff sitt. Hvort
sem þaö nú var vegna þess aö
nornin þóttist vera búin aö
gera nóg, eöa hvort þaö var
vegna þess að hrjáöur llkami
bóndans þoldi ekki meira, lagð-
ist hann nú banaleguna.
Þann 19. desember 1820 var
hann orðinn meðvitundarlaus
og ættingjar hans sendu eftir
lækni. Enhann gat ekkert gert,
ekki fundiö neina skýringu á
meini bóndans.
Eitt sinn þegar hann laut yfir
hann til aö þreifa á slagæöinni,
heyröi hann kalda rödd nomar-
innar: „Þú getur ekkert gert
fyrir Jack gamla. Ég náöi hon-
um núna. Hann ris aldrei úr
þessu rúmi aftur”.
John Bell gaf upp öndina.
Læknirinn, fjölskyldan og ná-
grannar sátu yfir likinu og
reyndu aö heyra ekki haturs-
fulla rödd nornarinnar sem nú
söng hástöfum.
Ýmsir hafa reynt aö skýra
hvaö þaö i rauninni var sem
þarna gerðist. En enginn hefur
getaö sett fram neina skýringu,
sem þeir sem heyröu 1 norninni
og sáu til geröa hennar, gátu
sætt sig viö.