Tíminn - 20.04.1969, Qupperneq 5

SUNNUDAGUR 20. apríl 1969.
TÍMINN
5
ÞÁTTUR KIRKJUNNAR
Olduhæð ástarinnar
UM DAGINN OG VEGINN
Gesfair skaiitfar Landifaiíia etft-
ítteandtf:
Þeigiar óg vair stinálkuir að ad-
ast oipp, man ég eifitir, að bóndí
í mérfnd switt hreinsaði huinda
eátrau stf'n'ni á áini. Þetta viar flá-
tasfkiasti bcmd'iinci í svieiiibininá,
áitón 2 !kýr «g iwn 20 ær, emda
á önneiltlis áootí. Vamaitega viarð
hiamin á ■útfnámiuiSu'ni heyilaiuis og
imiatarítíibilll íyriir ság oig fijöl-
ákyldu sínia. Með þvtf að
hinei'nsa hiuind'a, bomgaiði harnn
IMð me,ima en flátæiki'iatramd,
flvœr kirióniui', Oig SkiæðaskáTm.
setm bamm þumftii töiliu'vieiit atf
því ibvtetgigjia tíona gamgiur var
tifl næsita bæjiajr og í t'ilbót,
þumti h'anm otflt a0 koma oftar
em eimiu sieni á siuima bæiwa-
HmindiaTmir vtomu ekkii alllltaf vtflð-
staddiir og þar seim elktki viar
símidmm, viar eklki bægt a-3 bo®a
komiu símia.
Gætftf þessi maóur miú litið
upp úr gdöf simmd, mu'nidd hianm
brosa. Nú er ödirjm hmmdaieiig-
endium í sveifeni sibetfmit á edmm
stað, tálibelkdmm dag fyrdtr hé-
degi og þar má þá lita tiuigi
bfl'a, miæsituim eins og vi® kivdk-
mymdiaShúsdm í höfiuðbodgdmmá.
Eitlt simm, snemmta á bíláöM-
immii fóir þeisisi maðiur, em (hiamm
hólt Ófleigur ndöur á Eymar-
bakka í hestviagnd, GiaimiM mað-
wriTin sat á vaignámiuim og var
komimin upp á Saindiviíikiuinmýrd
aflbur, þegar bíH'imm kom á ©flt-
ir hommm. Ófledigrar viar á mi'ðj-
um veginiuim, swo bíilinn k'ornst
ekkd fmamhjlá hiomum. BiLsitjór-
inm Mjóp þá út úr bdlmium, tók
í blárdmm, teyimdi hiamm út á
végárbmúmiima og.sagði vdið faaril1:
„Kanmibu elkktf fflte vifð ískmið í
viaignimiuim, það er vlisit tomgt
sfðain þú hietfiur bori® á 'bamm.
ErtliU' efaktf með miestii og smjör?“
Ófieigiur kwafð svo viera. Þá
kiomm fóliagiair' bíilstjórams mieð
tong. Þeir skir'úifiuðiu af i-ænnar
beimitrjðu smjÖrálð atf teai'liimum
og báru það á öxla vaginsims.
Síðam fói'u þedr miieð Ófeig imm
í bíMmin og buðu bonuim upp á
ván, sem banin þáði. Að iofeum
speaimitu þedr felláiriinin fyrdr á
ný, tovöddu og og héldiu áfirami
upp að SelÆossi. Þegar svo
Ófeigur faom þamtgað, söng
hianm \úð maiuisit, þótit efefeii yiæri
hanm raddfa.gur, em vagndinin
ísteraði etetei Itemgur og lotfáðd
tearl þessa memm miilkdð.
Öðiiuim mainoii rnian ég efitir,
serni áititi heitma í mæsiba hreppi
við mig. Hamrn hót Magnús, og
hiafiði fyrdr aibvineu á vordrn að
viamia hesta. Þegar h'anin var
spurður, hvað hamm tæifei mik-
ið fiyirdir fioteinm, svaata'ði banm:
„flimmitíu auiða“, því hamrn var
smiáimiælitur.
Vior mokite.uirt mia.n ég efltir, að
hamm teom tiil ofeltear og vamaði
þar þrjá flola, en úr eiinurn
þe'imra náði bamm efkikti neraa
öðru eistanu. Fymir þeitta fékfe
banm þá 2.50 fcr. Seinma, þegar
barnin toom svo og toufe vórlteiinrj,
en ©tokd fókik hamin nema 50
aura fyriir það diaigsverik. Þættu
Mtolega smá touin núna, enda
lítið, sem fæst fyrdr 50 aura.
Ég bef áitit be'iima í noktour
ár í Reytfejavílk, em vdinn ðk.bi nú
orðið. Alltaf, hef ég gaman af
að tate vdð flólfc, sérstafedega
það, s'em iri'án tvœr aiMn
Bmegð óg mér því upp á Bnajfin,i-
istú. Þar biititi óg fyrir aldmáð-
an mamin. Hanm heflur verið
vörputegur maður, með barita-
steegg. Nú er ha.nn sem umigur
í amnað simm, segiist haifa ver'ið
i Eyjum á anmam mámuð. „Það
er orðið dýirt að fletrðaist með
filugvól, ég íer iikllega efefed aflt-
ur,“ segir bamm. Ég spyr ástæð-
uma. „Svol'eiðis er að þiegiar óg
teoim aifltur, þá flóklk afðeims
greitt tiil baika 'helmimig mán-
aðargj alds. eða 3000 feir.“
Næsl hitttf ég konu fiá A'touir-
eyni. Húin hefuir sömu sögu að
seigja og bætir vdð: „Ég veiit,
að börm-in nwn flyrir norðam
vdldu gjarnam boaiga flaaiið ifyrdr
mig, en þau itofia nóig með
sitt, svo ég sfteppti þvd að faira
norður í þetta siinin. Aðrir á
þessuim bæ, segja eiininig, að
það eiigi að talkia aif iþeim þessa
peninga, því þeir. sem hér
náði, séu í eAniabagsörðuigleik-
um.
Með virðinigu fyrir sjómianna
diaigsnáði og foistjóna, spyr ég:
Er þetfita ekitei flutflstónt sitökik?
Miætti etoki huigsa sér, að fóllk-
ið flengi háilfian mániuð endur-
gmeiddain, það má kiom'ajst lamgt
vestur í Daii eða amistur í
sýstfiuir í nútiuibíil {yriir þá pem-
imga.
Nýlega heyaðd óg og sá þim'g
manm í sj'ónvar.pi. Hamm taildi
að 'þeir þynfilu að fá mieira
kaiuip. Eimihvens staðar sitemduir:
Hvað höfiðimigjiaa'inir hiaflast a@.
Ég veit, að dýnt er að refea
DAS, en þar á móti komna t. d.
h'appdirsettið og bíóið, og ættu
þau að nægja til að gi’eiða hót-
eigjaiid fynir hvemn eimstaltoling
þar á dag.
Sór efefei stjóim sjóiriáhmia-
daigsráðs eimhver ráð, til þess,
að fólfe, sem fer buirtrj afl Hnafm
i-stu í imánuð. flái gneiddar til
báfaa trar' viitoui*:' Vörí arndd fler
efefei af þeim ■söfeum‘ieims ijte
fyrir DAS og stærsta kaupfé-
lagi Suðurilamd's, semi flór á
hausinm, vegna þess að fonstjór
inn sá a'ðeims um sig og þá,
sem voru í stjómdmmd.
Að endin'gu er hér saga,
sem ég seil e.kikd dýraira; en ég
kevpti: Pi'estur eirnn á Háilsi
fyitfr norðamð nvj.n niú búámm
að flá það lögslkipað í katlili
sínu, að humdar séu hreiinisaðir
„Ailllt geniguir í öld'Uim“; S'e.gir
gámialt orðtak. Og urn fátt
mætti það firemur segja en
ástina niú - á döguim breytim.ga
oig stefin'U'leysi's. Og þótt und-
artegt sé, 'hefuir reynsiam kennt
mér, alð um fá hjónabönd er
meiira að óttast en þau, sem
batfin eru mieð eldlheitum ást-
ai'blossa, svo náilgast rúmdivöl-
ina bjá bítHmum ensika og
japöniskiu sfevisu.nmi, sem sý.nd
voru á sjónvaapssibenmum um
veröld víða í vetur.
„Sígamdi lutoka er bezt“.
i siagði einih'ver anmar spebinig-
ur og 'hliitti nokbuð vel í. mark.
AMir hjónaskillna'ðirnir og þeir
aufeast hérlendis með ægálteg-
umi fjölda árd'ega, samina að fólk
ið kamm etoki, það sem „liista-
sfeál'dið góða taidi eitt af horn-
steinuim íslenzkra firamtfiara og
þjöðheiilla, en það var efefei
edimuingis að „treysba Guði og
hrista hlekikiima“, heldur elnm-
ig að „hlýðia réttu og góðs að
bíða“. Og í samibamdi vdð öildu-
hæð og öl'dudali ásitarimnar
vildd ég leggja sórataika á-
herzLu á hið síðasta. Þetta að
ku.nna sér hóf í orðumi og flrami
kamu í þeimri vissu, að á næstu
stund deg’i eða vifeu eru þau,
sem nú eru í öldiudal komin
í öHduhæð og atftft er breytt og
batnandi. Á'Stin ætti aidnei að
fllýta sér, þótt , liún sé alltatf
bráðlát. Bezba ráðið, som prest
urinn gefuir skiilnaðarhiónuim.
sem til hans leita er: Reymið
\ .að/ bíða, þá togast þetta. .al'lt
ánlega. Þegar hianm tók vdð
brauðimu', hafði verdð trassað
í n'Okkur ár að hreimsa hvolp
amia. Þá tók hamm sig til og
gierði þa'ð sjálfur, emda al'ima
upp við hreimlæti í eimu og
oliLu. Vel sé 'þeim, er atf ailhug
stjónmar.
atf isjáLfiu sér, ef þið reynið að
vera hivor.t öðru góð.
Ek'ki þamndig, að iþetita dugi
aMtaf. Og því sdður að ætið sé
á það bliu'stað. Em flátt mum
flreniur duga.
| „Bíða hins góða“, það kem
uir eiris og íslenztea vorið, faern-
ur að hugiga eftdr ötfl hret og
s'kuigga. En enfitt, já, óanögu-
legit rínðist oft að trúa því. En
þau, sem tíkfei trúa því gef'a
sig vett'áinum á vatfd, mieð öll-
um hans gi-immdaröflum í
frosti, stonmum og myrfaruim.
Flestiir elskemdur, eádkum
unigir enu alltof hráðlátiir. Ást-
in á að \eita þeim himm'ariki
á jörðu bæðd strax og að ei-
l'ífu. En flu'lllfeomáð hjónaband
og 'heknilisMf er eimB sijatfd-
gæft og fu'Mfeomið fóllk. Hvor-
uigt er til í raum og veru nem'a
sem ósikmymd og imy'aidum.
Það genig'ur aillt í byLgjium Og
ölidiuihæð áistarinn'air næst eim-
umgis á lönguim tíma og með
miankvi’Sis'Uim sjátflfsaga og skyn-
samtegrii gát.
Einihveraitiima liais ég favasði,
sem hét á dönsku: Kærddigihied-
ens crescend'o. Nafnið vaæ í ís-
lenzkum lijóðstöfuim og latfði í
vitund og máinini. Það er oftar
en í stftfkum l'jóðstöfum, sem
ást og muisife eiiga vel sanian.
Það er hLjómur og 'hreyfing
iífls og sanm'leika í þessari orða
samistállQáinigu.
Og crescendo þýðir mieð
stígandá styrikleika. Það er ein
miitt hið bezta, sem um þá ást
má segja, sem á að veyða
grunnur beiimi'lÍBhaimiuigju um
möiig og Lömg ár.
Hún verðuir að ei'g'a ína
sttfigandi byiligju'hæð, lyfibandi
tónö'ldu, sem á vœngjuim hrynij
amd'ans firá hinu Iláigö ttftf hins
háa, frá hi.nu veifca titf hins
steúka gefiur samstartfi og syn-
fióníu ás'barinmar aufaið tfÉ og
iinmilhiald.
Og engin tónasaimstitfiling er
æðrá va'ndasam’airi og mdkils-
verðaa’i en siaimsitdtfliin® tveggja
oft ólíkra pensóna.
Ailtaif verður það al'gengara,
þrátt flyu-dr ailftor ásafaamdr um
hið gaigmistæða, að p'reistar ræði
uim vandamál liðandi stundar í
predifeumum sínum og leiitist
við að l'eysa þau, með tiffiti
till 'hims sígitfida boð'skapar krist
ins dóms.
Einn af biskiupuim í Amer-
itou byrjar preditfcuin sína á
þessa leiið:
Við getuan öld íimy.ndað ofak-
ur fja'lfl úr steíra gutfM og höll
úr gimistedoum á fjaltfmu. En
hver gætii trúað því, að stfíkt
yrði til í raun og veru? Lóflt-
kastalaibygginigar e.ru óendan-
tega maingar. Em sitt er bvað
ímiyindium og ve'ruleiki, þótt.
sarmairtega httfd óslkíhyiggjain
sitt gildi ininam vissra tak-
manka.
Og bann heldu'i' átfraun:
ÁltoaÆlega miamgir sjá eikíki
annað en gu'lifjaMð og gim-
ábeiiniabölHina á rúðfeaupsd'ag
imm. Pögnuður þeirra er dauða
dæmidiur. Tilhl'ötotoun þeiora
Mékfeimg, af þvd að framtíðar-
ósfeir þeirra geta aiMmed rætzt
á réttan háitt.
Og enigiinm Sky'ldd of mnitolu
lofa sízt ástfamginn elskh'U'gi
eða unmusta í svim'hæð óska
simnia. Við höfum öll Okfcar
tiafamiarkaniir, okfear ga'ltfa, sem
bversd'agisileikinn er sivo ótrú-
lega flumdivís á. Sú, sem Mýtur
„óskapnjinsiiinin ymdistega“, finn
ur oft flyrr en varir, að hann
er aðeiais venjutfegur ma'ður.
Framihatd a bls.
Gestur."
pllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!lllllllllllllllllll!lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll|||^
Ejnhvem veginn finnst mér sem mér áfram að líla aftur, haun hlýtur að Iiafa slæma samvizku! Aha! hann vill vera i
sé veitt eftirför! Haim lieldur stöðunt felum.