Vísir - 10.06.1978, Blaðsíða 21

21
Laugardagur 10. júnl 1978 VISIR
„ER VISS
UM AÐ
ÞEIR
DJÓÐA
MÉR
RULLU
HIHUM-
MEGIH!"
—síðari hluti samtols við
Harold Á. Sigurðsson
leikara
Yiðtol: Kotrín Pólsdóttir
Myndir: Jens Alexondersson o.fl.
Þeir reykja stóra sigara þarna I stjórnarráóinu. Haraldur A. f hlutverki I reviu árió 1947.
Heimsveldin þrjú i Reykjavík/ samskipti götu-
strákanna í vesturbænum viö hans hátign
Danakóng og dularfullar auglýsingar í dagblöðum
Reykjavíkur árið 1943 var meðal annars það sem
bar á góma i spjalli við Harald Á. Sigurðsson leik-
ara í síðasta Helgarblaði. Við skildum þar við
Harald/ þar sem hann var í miðju kafi að segja okk-
ur frá starfi Fjalakattarins/ sem stóð fyrir ótal
reviusýningum í Iðnó á árunum upp úr 1940.
Revíurnar nutu mjög mikiila vinsælda og sumar
þeirra voru sýndar allt upp í fimmtiu sinnum. Að
Fjalakettinum stóðu þeir Haraldur, Emil Thorodd-
sen tónskáld og Indriði Waage, sem oftast var
leikstjóri.
„Við tókum einnig til sýninga alvarlegri stykki i
Fjalakettinum.Þar má nefna „Maður og kona" og
svo „Meðan við bíðum", sem var sýnt árið 1949. Þá
var Tómas Guðmundsson skáld farinn að starfa
með okkur. Þegar Emil féll frá, óttuðumst við að
gagnrýnendur yrðu harðir og miskunnarlausir í
okkar garð. Emil var viðurkenndur listamaður og
verndari okkar. Það var því ekki um annað að ræða
en að fá einhvern á borð við Emil og við fórum þess
á leit við Tómas Guðmundsson skáld að hann starf-
aði með okkur, sem varð úr".
Bláa stjarnan
0
„Upphaflega höföum viö
hugsaö okkur aö hafa reviur i
Iönó og kabaretta i Sjálfstæöis-
húsinu, en viö sáum þaö fljót-
lega aö viö stóöum ekki undir
þvi. Viö höföum reist okkur
huröarás um öxl, þvi þetta varö
allt of mikil vinna. Þvi varö þaö
úr aö viö einbeittum okkur aö
Sjálfstæöishúsinu og sýndum
þar. baö var Bláa stjarnan sem
stóö fyrir þeim sýningum, en aö
henni stóöu: Tómas Guömunds-
son, Alfreö Andrésson leikari,
Indriöi Waage og ég.”
— Sýnduö þiö aöeins reviur i
Sjálfstæöishúsinu?
„Nei, nei, þetta voru alls
konar skemmtiatriöi. Viö vor-
um með erlenda skemmti-
krafta, leikara, söngvara og
dansara. Svo vorum viö meö
fjöldann allan af islenskum
skemmtikröftum, sem of langt
yröi upp aö telja. Þó ber aö geta,
að gamanvisur voru ávallt mjög
vinsælar. Þær fluttu ýmsir t.d.
Alfreð Andrésson, Brynjólfur
Jóhannesson, Haukur Mortens,
Soffia Karlsdóttir og Nina
Sveinsdóttir. Það var alltaf
dansaö, þegar flutningi
skemmtiatriöa var lokiö. Þá lék
hljómsveit Aage Lorange fyrir
dansi fram til klukkan eitt.”
„Við lentum sjaldan i
vandræöum meö drukkiö fólk.
Ef þaö haföi truflandi áhrif á
sýningar, þá var þaö þegar I
staö fjarlægt úr húsinu. Ég man
eftir þrem ungum drengjum, er
sátu að sumbli viö borð rétt hjá
leiksviðinu. Þeir voru
meö köll og læti og auðséð
var aö þeir voru farnir aö fara i
taugarnar á leikhúsgestum. Ég
beiö eftir tækifæri til aö þagga
niöur i þeim. Ég*þurfti ekki aö
biöa lengi þar til einn drengj-
anna kallaöi til min og
sagöi: „Halli viltu snaps?”
Ég svaraöi: „Nei þakka
þér fyrir vinur minn, ég
drakk þegar ég var á þinum
aldri, en hætti þegar ég
fermdist”. Strákarnir bærbu
ekki á sér alla sýninguna eftir
þetta og voru hinir prúöustu.
Viö gættum þess vel aö vera
strangir hvað varöaði meðferö
áfengis. Þeir sem voru meö i
þessum sýningum fengu mörg
boð utan úr sal og jafnvel send-
ingar á bakka, en öllum var
bannab að þekkjast þvilik boö!
Þegar sýningu lauk þá fórum
viö sem stóöum aö þessu oftast
beint heim, annars heföum við
legiðeftir i húsinu þegar allt var
búið, útúrdrukknir, ef viö hefö-
um þegið allt þab sem aö okkur
var rétt.”
,/Lögðu sig í lífshættu
tilað segja mér
aðég væri of feitur"
„Þaö reyndist mér nokkuö vel
aö gera grin aö sjálfum mér i
gamanþáttum sem við fluttum i
Sjálfstæðishúsinu. Þá var mér
frekar fyrirgefiö ef ég geröi grin
að öðrum. Sköpulagiö á sjálfum
mér tók ég oft fyrir. Oft fluttum
við Alfreö þessa þætti, en hann
var grannvaxinn maöur. Þaö
má segja að viö höfum verið
eins og Gög og Gokke, þar sem
ég var helmingi stærri en Alli, á
þverveginn. Annars verö ég aö
viöurkenna aö það fór dálitið i
taugarnar á mér ef menn voru
alltaf aö tönnlast á þvi hve ég
var feitur. Þaö kom fyrir aö
maður einn hér I bæ hætti lifi
sinu meö þvi aö fara yfir
fjölfarnar umferöargötur i
borginni til aö hitta mig og segja
.mér hvaö ég væri feitur. Svo
var það eitt sinn er hann kom
yfir götuna, aö ég varö fyrri til
og sagöi: „Helviti ertu ljótur”.
Siöan hefur þessi náungi aldrei
talað viömig.
Eitt sinn tók ég mig mikiö á og
fór i megrun. Ég var ákaflega
upp meö mér þegar ég haföi lést
um tiu kiló. Þá labbaöi ég inn i
kjötbúö og bað kaupmanninn að
vikta fyrir mig tiu kiló af
beinlausu kjöti til aö sjá svona
um það bil hve mikið væri fariö
af mér. Hann geröi þaö, en
bregður i brún þegar ég segi aö
þaö þurfi ekki aö pakka þvi inn.
Ég ætli nefnilega ekki aö kaupa
þaö. Maðurinn veröur alveg
steinhissa og spyr hvers vegna i
ósköpunum ég hafi þá verið aö
láta hann vikta allt þetta kjöt.
Ég sagöi eins og var, en honum
fannst þetta alls ekki sniöugt
hjá mér.”
Meðálfameyjum á
sviði Þjóðleikhússins
Bláa stjarnan var meö sýn-
ingar til ársins 1952 I Sjálf-