Vísir - 10.06.1978, Síða 31

vism Laugardagur 10. júnl 1978
NTfNGA-
DRALAGID
Þeir voru kaldir karlar, — bræöurnir Charles (t.v.) og Ed
ward Richardson.
veski með 200 dollurum voru
horfin. Hr. Richardson sat við
stóra skrifborðið sitt með stóla
allt um kring, eins og hirð.”
Það sem Richardson var aft-
urámóti að dunda sér við
var að velja hnifa úr
miklu safni sem hann svo
kastaði i áttina að Al-
fred nokkrum Blore, „fram-
kvæmdastjóra ” Common
Market Merchants. bessir hnif-
ar, sem sumir höfnuðu i hand-
legg Blores, áttuað leiða athygli
hans að yfirsjónum hans i við-
skiptunum.
,,Rán”
Duval sagði, að Richardson
hefði sifellt sungið yfir veslings
Blore: „Ég er „bossinn” og ef
ég segi þér að gera eitthvað þá
gerir þú það.” En Blorespurði:
„Hvað hef ég gert, Charlie?”
„Ég lét ekki á mér bera auð-
vitað”, sagði Duval. „Sat bara i
minu horni. Hr. Blore æpti:
„Ekki gera mér þetta!” Málið
var það, að hr. Blore var for-
stjóri Common Market Mer-
ehants og vildi ekki reka fyrir-
tækið eftir skipunum frá
Richardson.”
Tveir úr hópi nokkurra kum-
pána og minniháttar „fram-
kvæmdastjóra” bófaflokksins,
sem viðstaddir voru á skrifstof-
unni, voru nú sendir á skrifstofu
Common Market Merchants i
helsta fésýsluhverfi Lundúna,
„the City”, til þess aö taka það-
an gögn og bókhald fyrirtækis-
ins, en láta lita út fyrir að rán
hefði verið framið. Að sögn
Duvals var ástæðan sú, að Blore
var orðinn alblóðugur og yrði
hann spurður útí það af lögregl-
unni ætti hann að svara þvi til að
áverkana hefði hann hlotið i
„ráninu”.
„Gestur hennar
hátignar”
Geoffrey Crispin, verjandi
Richardsons,reyndinúaðhalda
þvi fram, að Duval en ekki
Richardson hefði verið hinn
raunverulegi yfirmaður bófa-
flokksins. Duval viðurkenndi að
hafa lifað li'fi svindlarans, en
hann hefði aldrei verið i forystu
fyrir plat-fyrirtækjum flokks-
ins. Crispin benti Duval á að
hann ætti von á miklum fjár-
upphæðum fyrir sölu á ævisögu
sinni til dgblaða. „Éger”,sagði
Duval þá snöggur upp á lagið,
„um þessar mundir gestur
hennar hátignar og get ekki átt
aðild að viðskiptum á meðan ég
er i fangelsi! ”
Þá kom i vitnastúkuna
Bernard Wajcenberg, tauga-
óstyrkur fésýslumaðuraf pólsk-
um ættum, 32ára að aldri. Hann
hafði einnig átt öskemmtileg
viðskipti við Richardson og fyr-
irtæki hans. Hann hafði leitað
eftir upplýsingum um við-
skiptahætti Richardsons hjá
lögreglunni. Það likaði glæpa-
foringjanum ilia. A fundi i
Camberwell-skrifstofunni sagði
Richardson við Wajcenberg,
sem kvaðst hafa verið „lamað-
ur af hræðslu”: „Þú klúðraðir
með þvi að spyrjast fyrir um
mig hjá lögreglunni. Ef þú borg-
ar ekki 5000 pund sleppurðu ekki
lifandi út úr þessari skrifstofu. ”
Til þess aö leggja áherslu á
orð sin sýndi Richardson skáp
fullan af hnifum, öxum og byss-
um. Wajcenberg sá sér þann
kost vænstan að útvega 3000
pund sem Richardson þáði i
„bætur”.
Máltið við raflostsund-
irleik
Annar félagi Richardsons i
viðskiptum, Derek John Lucien
Harris varekki eins heppinn og
Wajcenberg. Hann fékk að
reyna þróuðustu pyntingaað-
ferðina, -raflost. Þetta gerðist,
að hanns sögn, i júni 1964, þeg-
ar hann kom á skrifstofuna i
Camberwell til að innheimta
peninga sem hann tadi sig eiga
inni hjá Richardson vegna sölu
á fyrirtæki einu. Þetta var ekki
gáfulegt af Harris, þvi Richard-
son vildi frekar taka við pening-
um engreiða þá. Hann var flutt-
ur af nokkrum ruddum i vöru-
skemmu eina, þar sem
Richardson sagði, „Ég kann vel
við þig, Lucien, og vil ekki gera
þérmein”, entóksiðan til við að
berja hann með aðstoð eins af
ruddunum. Þegar þeir voru
orðnir þreyttir á þvi, var komið
meðraflostútbúnað ogdálitið af
fiski og frönskum kartöflum.
„Allir fóru að borða”, sagði
Harris, „en þegar Richardson
var orðinn mettur þrýsti hann
þumalputtunum inn i augun á
mér svo eg gat ekkert séð um
hrið. Samkvæmt skipun hans
var ég svo klæddur úr skónum
og vir tengdúr við tærnar á mér.
Roy Hall (einn úr bófaflokkn-
um) hleypti straumi á og lostið
þeytti mér úr stólnumog ég féll
á gólfið. Siðan var ég klæddur úr
öilu nema skyrtunni og raflosts-
meðferðin var endurtekin.”
Harris sagði frá þvi að er þeim
þótti meðferðin ekki nógu á-
hrifarik var appelsinusafa hellt
yfir fætur hans, hann var bund-
Ný skyrta
Annað fórnarlamb, Benjamin
Coulston skýröi frá þvi að hann
hefði verið afklæddur, sumar
tennur hans rifnar út með töng-
um, drepið var i vindlum á
handleggjum hans og hann var
„ristaður” á andliti og viðar
'með rafmagnsplötu og loks vaf-
inn inn i plastdúk ásamt þung-
um lóðum og Richardson fyrir-
skipað: „Komið honum fyrir
kattarnef!”
Coulston sagöi miður sin frá
þvi að hann hefði haldið að hon-
um yrði fleygt i ána. „Og allan
timann voru Richardson og hin-
ir drekkandi, hlægjandi, reykj-
andi og virtust skemmta sér
vel.” Þegar Richardson var
hins vegar orðinn leiður á leikn-
um og niðurlæging og örvænting
fórnarlambsins fullnægjandi,
þá gaf hann skipun um að Coul-
ston yrði sleppt. „Hann gaf mér
nýja skyrtu”, sagði Coulston, og
Edward, bróðir hans ók mér
heim.”
Svipaðar sögur sögðu mörg
önnur vitni.
Falsanir?
Hápunkti náðu réttarhöldin
morguninn sem Richardson
sagði sjálfur sina sögu. Vörn
hans byggði á þeirri einföldu af-
stöðu að allur vitnisburður gegn
honum hefði verið falsaður.
Harin tók sögu Duvals sem
dærni: „Hún kemur beint út úr
ævintýrunum og hefur aldrei
gerst. Það er fáránlegt að ?g
eins og hann hefði aldrei séð
sh’kttól áður. „Éghefaldreiséð
.svona nokkuö fyrr. A þetta ekki
og veit ekki um neinn sem það
gerir. Þetta er samsæri.
,, Alvarleg aðdróttun”
Þegar ákæruvaldið spurði um
hugsanlegt vitni sem ekki hafði
tekist að hafa upp á: Er þessi
maður i fullu fjöri? svaraði
Richardson með uppgerðar ör-
væntingu: „Þér eruð sifellt að
spyrja mig hvort hinn eða þessi
sé í fullu fjöri og ég mótmæli
þvi. Þaðfeluri sér alvarlega að-
dróttun! ”
Roy Hall, einn af böðlum
Richardsons sem stjórnaði raf-
lostsútbúnaöinum, að sögn
vitna, bar næstur vitni og neit-
aði öllu eins og húsbóndi hans,
og kvaðst m.a.s. aldrei hafa séð
tvö vitnanna, Harris og Coulst-
on fyrr en i réttarsalnum. „Ég
er saklaus, og legg hart að mér
við mitt starf”. Sömu afstöðu
tóku aðrir bófar sem komu fyrir
réttinn. Sá sem t.d. var sagður
hafa reynt að rifa tennur úr einu
fórnarlambanna með töngum
en aðeins tekist að þjösnast á
tannholdi þess, sagðist aldrei
hafa heyrt, séð eöa gert nokkurn
skapaðan hlut i þessa veru, og á
þeim tima sem meðferðin á
Harris átti að hafa farið fram,
kvaðst hann einmitt hafa verið
að leggja blómsveig á leiði föður
sins sáluga.
Kviðdómi hótað
Fyrir hönd ákæruvaidsins
t pyntingaherbergjum og
„kontór” Richardsons i
þessu vöruhúsi I fremur af-
skekktu úthverfi i suöurhluta
Lundúna voru fórnarlömbin
tekin til bæna. Fyrir neöan
er Astorklúbburinn, þar sem
Richardson valdi fórnar-
lömbin einatt.
KoratosauMtui
fffTAl fMVOMm |tt-
gp 9j

p
/{
. CLU B |
VC6
Ví--.

inn og keflaður og veitt raflost i
ýmsa likamsparta. Þegar hann
var aðklæðast eftirir „meðferð-
ina” sagði Harris að Richard-
son hefði bókstaflega neglt ann-
an fót sinn við gólfið með hnif-
kasti. Næstu tiu minútur réttar-
haldanna fóru i að dómari og
kviðdómur skoðuðu fót Harris
og tvö ör eftir hnifinn, þar sem
hann hafði farið inn og út.
Harris sagði loks, að Richard-
son hefði beðist afsökunar á
meðferðinni og fegið sér 150
sterlingspund. Ails tóku pynt-
ingarnar sex klukkustundir.
hafi barið hann bara til að láta
hann gera það sem ég vildi.
Hafði hann einhvern tima
ráðist á einhvern? Richardson
leit með umburðarlyndu og þol-
inmóðu brosi i kringum sig og
svaraði: „Aðvitað ekki, og ég
tek mér aldrei styggðaryröi i
munn. Þetta eru allt slóttugir
svindlarar. Þeir ljúga upp þess-
um ásökunum til að koma eigin
svinarii yfir á mig.”
1 réttarsalnum var til sýnis
raflostsútbúnaöurinn sem sagð-
ur var aðalpyntingatækið. En
Richardson virti hann fyrir sér,
sagði Sebag Shaw, aö þessi
varnaraðferö sakborninga væri
„bull og þvaður” til þess ætluð
aðblekkja kviðdómendur. Hann
lagði áherslu á að þessi réttar-
höld snérust um glæpastarfsemi
sem gæti eyðilagt hið siðmennt-
aða enska samfélag, eins og
krabbamein, ef hún yrði látin
við'gangast. Richardson hef8i
verið höfuðpaur þessarar starf-
semi.
En á 38. degi réttarhaldanna,
lengstu sakamálsréttarhalda i
Bretlandi til þessa, kom
dómarinn með mikilvæga
yfirlýsingu. Hann sagði
að sér hefði verið tjáð, að
kviðdómendum hefði verið
hótað og þeim sagt „að ó-
samkomulag yrði að vera i
Richardsonmálinu”. Einni
slikri hótunhafði verið hvislað i
eyra 75 ára gamallar móður
eins kviðdómenda þar sem hún
beið eftir strætisvagni, og svip-
aðar viðvaranir hefðu borist
simleiðis.
Lawton, dómari lagði áherslu
á að sakborningar yrðu að fá
sanngjarna lagalega meðferð,
og þeir hefðu verið i gæslu i
langan tima svo slikar hótanir
kæmu ekki beint fyrir þeirra til-
stilli. Þetta yrðu kviðdómendur
að hafa i huga. Hann sagði, að
engu að siður. heföi verið sett
upp sérstakt viðvorunarkerfi,
sem kviðdómendur gætu gripið
tii ef fleiri hótanir bærust. Dóm-
arinn itrekaði, aö kviðdómend-
ur létu hótanirnar ekki hafa
áhrif á niðurstööu sina, og
minnti á nauðsyn þessa að hún
yrði einróma, þvi ella yrði að
halda ný réttarhöld.
Dómurinn
Lawton tók þrjá daga i að
reifa málið að lokum, sem er ein
lengsta ræða dómara af þessu
tagi. En 7. júni dró kviðdómur-
inn sig I hlé. Það liðu9 klst. og 26
minútur uns kviðdómendur
gengu aftur i réttarsalinn, sum-
ir æði þreytulegir. Sakborning-
arnir átta störðu á þá i eftir-
væntingu. Listi ákæruatriða var
langur og það tók talsverðan
tima fyrir formann kviðdómsins
að lesa upp niðurstöðurnar.
Richardson og fimm aðrir liðs-
menn hans voru sekir fundnir
um nokkur ákæruatriðanna, en
ekki öll.
Richardson var fundinn sekur
af niu atriðum. Hann kvaðst enn
saklaus af þeim öllum. Lawson
dómari íýsti þvi yfir að hann
myndi ekki skýra frá refsingum
fyrr en daginn eftir: Charles
Richardson fékk 25 ára fangelsi,
og við hann sagði dómarinn:
„Ég hef komist að þeirri
niðurstöðu að enginn refs-
ing muni bæta yður nema
timinn, árin sem liða.
Ég tel sannað að árum
saman hafið þér verið leiðtogi
fjölmenns, agaðs og vel skipu-
lagðs bófaflokks”, sem beitti
terrorisma gegn þeim sem urðu
i veginum á grimmilegan, sad-
istiskan hátt. „Þegar ég minnist
þess vitnisburðar sem veittur
var gegn yður”, sagði dómar-
inn, „skammast ég min fyri r að
búa í samfélagi sem rýmir
menn eins og yður. Ollum þeim
sem gerast foringjar glæpa-
flokka verður að vera ljóst að
lögin munu koma þeim á kné
eins og þau komu yður á kné”.
Richardson starði, samanbit-
inn á svip, á dómarann er hann
las upp refsinguna, og þegar
þrir lögreglumenn komu til að
leiða hann til fangaklefanna
sneri hann sér að kviðdómnum
og urraði: „Þakka yður kærlega
fyrir!” Aðrir sakborningar
fengu 8-10 ára fangelsisvist.
Edward, yngri bróöir for-
ingjans, hlaut 10 ár til viðbótar
þeim fimm sem hann hafði þeg-
ar fengið fyrir önnur afbrot.
Þannig lauk ferli hins al-
ræmda Richardsonbófaflokks.
Til þess þurfti samræmdar að-
gerðir 100 lögreglumanna. Viö
lok réttarhaldanna kallaði
Lawton, dómari þessa lögreglu-
sveit fyrir sig og þakkaði henni
fyrir hönd réttarins, og „reynd-
ar hvers löghlýðins borgara i
landinu”, fyrir að hafa haft
hendur i hári „einhvers hættu-
legasta bófaflokks sem ég hef
heyrt um.”