Tíminn - 03.09.1969, Síða 3

MTÐ'VTKUI)AGUR 3. september 1969.
TÍMINN
3
— ‘Mamima, ég sá miano, eem
smíöar hesiba.
* — Ertu vdss um þa®?
— Já, Ihainm var næstom bú-
imn mie'ð ednn, bann áttd bara
effltdr oið Iljúika vdð að fesita fæt-
mmna.
Amiarfstour Ihermaður i Ew-
ópiui, féiklk eiftirfarandi skeyiti
firá omnustiu sinni:
„iGat eiklki beðið Jiengur. Gift
M pabba þíniutm. Kweðija
Mamnmia.
— Kærastan mín er tví-
buri.
— Kyssirðu þá aldrei hinn
tviburann í ógáti.
— Nei, hann er með yfir-
T—
— Þetta verður að minnsta
kosti til þess, að fólk hættir
að rífast nm, hvort ernir geti
rænt börnum.
Sjúklingur á geðveikrahæli
hafði fengið leyfi yfirlæknisins
til að skrifa bók. Hann lokaði
sig inni á herbergi sínu og
sfcrifaði í þrjá sólarhringa, án
þess að bragða vott eða þurrt.
Síðan fór hann tii yfirlæfcnis
ins og afhcnti honum handrit
ið. — Hér er bókin mín. —
— Þegar þú ert hætt að
sauma út, lieldurðu að þú gætir
þá ekki stoppað sokkana mína.
Læknirinn fletti eftirvæntingar
fullur upp á fyrstu blaðisíðu og
hóf lesturinn: „Þegar nóttin
kom, steig greifinn á bak
hesti sínum og sagði: Hott,
hott, hott, hott........“
Síðan stóð hott, hott á aiiri
síðunni og einnig á 250 næstu
síðum, en þá var sagan búin.
Læknirinn leit á rithöfundinn,
en sá útskýrði þetta fyrir hon
um: — Sjáið þér til læknir,
þetta var mesta þráabyftkja.
— Heyirðu Metta, ef þú bið-
ur ekki bvöldhænirnar þínar,
kemstu ekfci í Himnaríki. —
Ég vil ekfci fara í Himnaríki,
ég vil fara með þér og pabha.
Þrír menn sátu í biðstofu
fæðingardeildarinnar, allir há!f
óstynkir á taugum. Til að segja
eitthvað, sagði einn þeirra að
konan hans væri nýbúin að
lesa bók, sem hét „Tvær
systur". í sama bili bom hjúkr
unarkiona í gœttinia oig brosti til
hans. — Jón, kona yðar hefur
fætt yður tvíbura, yndislegar
stúilkur.
— Konan mín var að enda
við að lesa „Skytturnar þrjór",
sagði annar m-aðurinn, en varila
hafði hann sleppt orðinu, þeg
ar hjúkrunarkonan kom aftur
og tilkynnti honum að hann
væri orðinn fáðir þriiggja
drengja. Síðan leit hún á þann
þriðja og sagði — Hvað er að
yður, Pétur, þér eruð svo föl
ur? — Konan mín er nýbúin að
lesa „Postulamir tólf“.
DENNI
DÆMALAUSI
Ég gef nú ekki kallað lélegan
gúmmábolta 1. verðlaun!
Michael Stewart, brezki utan
ríkisráðherrann, eyddi sumar-
fríinu sínu í sumar í borginni
Lugano í Sviss. Og þar er
hann sagður hafa búið eins og
sönnum Englendingi sæmir.
Hann var ákaflega sparsamur,
enda er sparsemi eitt af
stefnumálum brezku stjórnar-
innar.
Stewart bjó á fremur vesælu
hóteli, og ódýru. Hann leigði
ásamt konu sinni lítið ba'kher-
bergi og útsýnin var bara bak-
garðurinn, fullur af öskutunn
um. Ekkerf bað fylgdi þessu
herbergi, róðherrann skrapp
bara í sundhöllina, ef hann
þurfti að baða sig.
Svissnesku blöðin hrósuðu
utanrífcisráðherranum mjög fyr
ir nægjusemina, og þau gáfu
það upp, að hað væri sennilega
eins dæmi í Teröldinni, að ráð
herra í sumarfrii eyddi ekki
nema sem svaraði 500 ísl. krón
um á dag, og eru þá öil úf-
gjöld meðtalin. Sagt er að
Stewart hafi með þessu viljað
sýna Bretum hvemig þeir skuli
Mfa á þessum síðustu og
verstu tímum.
Á hverjum einasta degi fór
Stewart á baðströndina, en að-
gangur þar er ókeypis, hins
vegar varð Stewart að greiða
þrjár krónr í fargjald með
strætisvagni. Eini verulegi
kostnaðurinn við dvölina var
kaup lífvarðanna tveggja sem
ráðherranum fylgdu, en það
greiddi svissneska ríkið.
Astin leikur mennina stund
um grátt, og það hefur Ben
Ballin orðið að reyna Fyrír
þrjátíu og fimm árum var hann
trúlofaður faMegri stúlku sem
hann elskaði yfirmáta og ofur
heitt. En allt í einu kom mað
ur nobkur fram á sjónarsviðið,
og sá átti mjög hraðskreiðan
sportbfl. Kærastan hans Bens
var ekfci sein á sér að hoppa
inn í sportbílinn, veifa til Ben
Ballins og fleygja trúlofunar
hringnum af hendi sér. Og Ball
in var sean þmmulostinn. Hann
strengdi þess heit að lifa
munblífi upp frá þeirri stuodu
og hann fór út fyrir heimabæ
sinn, fann þar lítinn helli í
sendnum jarðveginum, og tók
sér þar bólfestu. Þar hefur
hann síðan hírzt, fjarri öllum
mönnum. Einu samskiptin sem
hann hefur átt við mannlífið í
þess í þrjátíu og fimm ár, eru
þau, að hann hefur leyft fjórum
systrum sínum að koma annað
slagið með vistir, einnig á hann
vinkonu sem er blaðafcona,
og sú hefur skrifað stundum
fallegar hugvekjur um vesaling
inn hann Ben Ballin og vondu
fcærustuna hans, hana Queen,
en svo nefndist stúlkan sem
vildi heldur sportbílinn. Ben
BaMin dó nýlega, sextíu og
fimm ára að aldri, og það er
fremur hjákátlegt, að meðlim
ir jarðarfararinnar voru allir
fcvenkyns, hann sem vildi ekfci
hafa neitt af því kyni að segja.
Likfylgdin saman stóð sem sé
af systrunum fjórum og blaða
koniKKÚ.
Maður tekur bara það sem sandur, svo lítið vatn,
maður hefur handa á milli, og aðalatriðið er að gæta þess að
myndar það í sandínn, ságði þetta renni ebki út í sand-
teibnarinn Paul Nissen. Kona, inn . .
Sólin neitar algjörlega
skína á okkur réttláta, islend-
inga, og fer ekki hjá þvi að
sumum finnist þeir hafa verið
sviknir um sumarið, nú er
ágúst liðinn hjá, sumarið er að
læðast frá okkur. Það eina sem
við huggum okbur við er, að
haustdagar á íslandi eru oft
skemmtilegasti tími ársins.
Menn miega þó ebki vera allt
of súrir á svip yfir votvirðra-
sömu sumirinu. Það er oft dá-
samfegt að vena útj í rigningu
og stortni, liáta heita rigning-
uma leimja sig allan. gegn-blotna
oig gret.ta sig bara fr'aman í ís-
'ienzka sum'ar-rokið.
Stráburinn á myndimni brýt-
ur senmilega ekki heilann mik-
ið um hitastigið eða lægðina
yfir Græniandi. Hann lætur
sér nægja að nj'óta láfsins frá
degi til dags, og sennilega er
bað lika bezta ráðið sem hægt
er að gefa fullorðnum, sem
nöldra yfir veðrinu, að tafca
börnin sér til fyrirmyndar, þvá
vissulega rignir líka á rangláta
íslendimga, það er þó alltaf bót
í má'Ii.
*