Tíminn - 14.12.1969, Síða 5

SUNNUDAGUR 14. desember 1969.
TIMINN
5
Tveir kettir hittust á mál-
■werkasýnnigu:
—Eg elska abstrakt mál-
«a.
-—Nei, þá vil ég nú heldur
Wjalt Disney.
— Af hverju?
— Mýsnat' hans eru svo lyst-
ugar.
— Ég varð fyrir vonbrigð-
um með báðar konurnar mín-
ar.
— Hvernig þá?
—Sú fyrri fór frá mér, —
en hin var kyrr.
Læknirinn: —Re'ktu út úr
þér tunguna . . .nei, alveg út.
Drengurinn: — Ég get það
ekki, hún er föst í hinn end-
ann.
Kvennaguliið var dapurt á
svip, þégar það kom inn í
búningsherbergi sitt í leikhús-
inu. — Er nokkuð að? spurði
búningameistarinn.
— Jú, það er einhver galinn
faðir, sem hefur skrifað mér,
að ef ég slíti ekki strax öllu
sambandi við dóttur hans, þá
skjóti hann mig.
— Þá verðið þér að gera það
— Það er ekki svo gott, því
bréfið var nafnlaust.
Bíddu aðeins, elskan. Við
rétt náum að sjá fótboltaleik-
inn.
Hollywoodstjarnan og um-
boðsmaður hans voru á gangi,
þegar bill ók atan í stjörnuna,
svo að hann kastaðist á götuna.
Umboðsmaðurin n hljóp til og
ætlaði að reisa hann á fætur
cn stjarnan kallaði: „Flýttu
þér í sima og bóðaðu blaða-
mannafund eins ©g skot.“
Ungur sjómaður var nærri
drukknaður, þegar skip hans
fórst, en þá kom ung og falleg
hafmey, tók hann í fangið og
fór með hann heim til sín nið-
ur á hafsbotninn. Þar bjuggu
þau í sátt og samlyndi í nokk-
ur ár, en að lokum varð heim-
þrá sjómannsins svo sterk, að
hann stakk af og skaut upp
höfðinu í höfninni í Friðriks-
höfn. Hann reyndi að ganga
í land svo að sem allra fæstir
tækju eftir. En þegar hann
gekk fra. 'i'á kössum, sem í
voru rauðsprettur, risu allar
spretturnar upD og kölluðu í
kór: „Halló, pabbi!“
Prímadonnan var fjúkandi
vond, þegar leiksýningunni
lauk. — Ég fékk bara fjóra
blómvendi, hrópaði hún. —
Jæja, sagði leikstjórinn, — er
það ekki fínt? — Nei, kveinaði
hún, — ekki þegar ég borgaði
fimm.
DENNI
DÆMALAUSI
Kettir fá kettliuga, hundar
hvolpa og litlii- krakkar misl-
inga.
Bandaríski kvikmyndafram-
leiðandinn Joseph E. Levine
hélt fjTÍr skömmu eina helj-
armikla veizlu og bauð til
hennar ýmsum frægum persón
um og fínum. Meðal hinna
boðnu voru þær Soffía Loren
og María Callas.
Söngkonan var fyrst allra
gesta til veizlunnar, var í ríf-
andi góðu skapi þegar hún
gekk í salinn, stráði gullkorn-
um og bröndurum á báða bóga,
og þegar hún kom auga á ríku-
iega búið veizluborðið lét hún
þess getið háværri röddu, að
hún væri svöng sem úlfur. Sjð-
an setti hún á fulla ferð í
áttina að boröinu.
Veizlustjórinn gekk því í
veg fyrir hana og sagði að gest-
ir yrðu að biða með aið seðja
hungur sitt, þar til heiðurs-
gestur kvöldsins léti sjá sig —
sem sé Soffía Loren.
Við að heyra þetta, varð
söngkonan svo fjúkandi reið,
að hún sagði viðstöddum sitt
álit á leikkonunni, og einnig
það, að í slíkum veizlum væri
aldrei nema einn heiðursgest-
ur, nefnilega hún sjálf.
Hræðilega reið, og hræði-
lega möðguð fór Callas síðan
beina leið á næturklúbb í
Rómaborg.
Nokkrum minútum seinna
kom Soffía til veizlunnar og
fékk þar að heyra um reiði-
kast Maríu, svo og nokkrar þær
athugasemdir sem hún "hafði
látið um hana falla. Soffía
sagði þá i . nokkrum völdum.
orðum hvað hún héldi uni
þessa söngkonu. Sá dómur
barst Maríu til eyrna, og eru
þær nú svarnir óvinir, bless-
aðar stjörnurnar.
Vinir Soffíu Loren segjast
vera nokkuð vissir um að hún
sé nú barnshafandi aftur. Ný-
lega hætti hún skyndilega öllu
samstarfi að gerð kvikmyndar
sem nú er verið að gera í
Neapel, en í henni hafði hún
aðalhlutverkið. Hún fór bara
beina leið til heimilis síns í
Marínó, skammt utan við Róm,
án þess að= kvbðja kóng -'eða
prest, og þar hefur hún síðan
. verið án þess að gera nokkrum
: vart við sig.
Afsökunin sem hún bar
fram, var að hún hefði of-
kælzt, eins og oft áður. Hefði
sú verið raunin, segja vinir
hennar, þá hefði hún bara
dregið sig til baka til hótel-
herbergis síns í Róm, eins og
hún á vanda til þegar svona
ber uppá. Þessir vinir hennar
segjast enda ekki vera í vafa
um a'ð henni líði illa, en orsök-
in sé ekki kvef, heldur að hún
sé ófrísk.
Það er sama óvissan ríkj-
andi viðvíkjandi þessu barni
númer 2, sem í fyrra tilfell-
inu, þegar hún vék öllu þvi
frá sér sem hugsanlega gæti
verið fóstrinu skaðlegt.

★
•k
★
Leikhússtjórinn var á fundi
hjá borgarstjóranum og talaði
um fjárhag leikhússins. —
Hvernig gengur svo þetta
stykki? spurði borgarstjórinn.
— Ekki nóguvel. í gær komu
aðeins 72, þó að við hefðum
sent út 100 frimiða.
John Church var þess minn-
ugur, að oftlega slitnar upp
úr hjónaböndum af næsta litl-
um ástæðum, o,g þar sem
hann var svo ánægður með
sína ektakvinnu, þá vildi hann
ráða bót á því í fari sínu sem
Íangraði hana, sem sé hrotun-
um á nóttunni.
| John fékk hugmyndina ein
? hver daginn, þegar hann fór
| með morgunlestinni til vinnu,
| og kom þá auga á simaklefa
úr gleri. Nú hefur hann sjálf-
ur útbúið sér sinn eigin hljóð-
einangraða klefa, sem hann
dregur yfir höfuð sér, þegar
hann leggst til svefns við .hlið
konu sinnar og nú getur hann
hrotið eins ákaflega og hann
vill og getur.
Sé hann hins vegar ekki í
skapi til að hrjóta, er áhaldið
svo sniu.ug’.ega útbúið, að hann
getur aiíðveldléga dregið það
fram af sér aff ur.
Pele, knattspyrnumaðurinn
heimsfrægi frá Brazilíu, sá er
sumir kalla „svörtu perluna"
hefur fyrir löngu sýnt hæfni
sína sem knattspyrnumaður,
og hefur reyndar um árabil
verið kallaður konungur knatt
spyrnumannanna. Öll ríkustu
og frægustu knattspyrnulið
Evrópu og Suður-Ameríku hafa
boðið félagi hans, Santos, svim
andi háar fjárupphæðir, .vildi
það selja hann. en það hcfur
aldrei komið til mála.
Og nú hefur Pele sýnt mönn
um fram á, að hann er ekki
eingöngu lipur í fótunum,
hann er einnig mjög fingra-
lipur, p.m.k. þegár um það er
að ræða að spila á gítar. Ný-
lega kom hann til Spánar og
lék þar á gítar fyrir nokkra
mæta menn, og afléiðingin
varð sú, að hann var látinn
lcika inn á hljómplötu og jafn
framt söng hann undir sjálfur.
Hann sagði þá að það væi-i
ekki svo vitlaust að verða heiiRS
frægur fyrir 'öng og girsrieik.
því aö ek'd yrði h*»a
knattspyrnumaðiir íraro i ss4-
látið-