Vísir Sunnudagsblað - 03.01.1937, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
nýja heimkynnis hennar. Og
Lelia sagði við hana:
„Segðu foreldrum mínum, að
eg sé nú gift þeim, sem göfug-
astur er ungra manna í borg
vorri, Malastesta Carbonese, en
hann hefir elskað mig frá
blautu barnsbeini og ávalt sýnt
mér virðingu.**
Lisetta tárfeldi og svaraði
húsmóður sinni á þessa leið:
„ó,elsku húsmóðir min, forð-
ist að senda nokkur skilaboð,
sem kynnu að særa metnaðar-
tilfinningu föður yðar, því að
mér er beygur í brjósti og hugs-
anir minar þungfleygar.**
„Óttastu ekki,“ svaraði Le-
lia, „og svaraðu að eins því,
sem þú verður spurð um, ef
þú óttast um öryggi sjálfrar
þin. Nei, gráttu ekki vegna þess
að við skiljum, Lisetta, og
farðu vel.“
Hinn þakldáti og liamingju-
sami hrúðgumi Ieiddi nú hrúði
sína í hinn nýja dvalarstað
hennar. Var það einlægur á-
setningur Malatesta, að leita
þegar daginn eftir aðstoðar
allra vina sinna, þeirra, er
mestir voru fyrir sér, til þess
að sættast við skyldmenni könu
sinnar.
Snemma daginn eftir, er
Donna Ermina, móðir Leliu,
spurði um hana, sagði Lisetta
að sér hefði verið sagt, að bera
þau orð til foreldra Leliu, að
hún hefði gifst Malatesta Car-
bonese kveldið áður.
Donna Ermina varð mikið
um þessa fregn. Var hún kona,
sem lítt kunni að stilla skap
sitt. Æddi hún inn í herbergi
manns síns, grátandi og vein-
andi:
„Ó, Messer Paolo,“ sagði hún;
„við höfum orðið að sæta óg-
urlegri lítilsvirðingu. Lelia hef-
ir hlaupist á hrott með Mala-
testa Carbonese i nótt. Hann
hefir farið með hana til húss
síns.“
Þessi fregn vakti svo ofsa-
lega reiði Messer Paolo, að
reiði konu hans varð lanet i
frá til jafnað. Reis hann á fæt-
ur þegar, og bjó sig vopnura,
en því næst kallaði hann há-
stöfum á syni sína og þjónalið.
Lagði hann nú af stað, ásamt
sonum sínum og þjónum, og
fóru þeir sem hraðast þeir
máttu til húss Alberfo Carbo-
nese, sem var þar skamt frá.
Ógurleg Iiefndaráform höfðu
fæðsl í huga Messer Paolo.
Þeir brulusf inn í húsið, og
varð þerna fyrst á vegi þeirra.
Svo var ofsi þeirra mikill, að
þeir snerust að henni með
brugðna branda og skildu hana
etfír særða til ólífis, á gólfinu.
Varð það án efa Alberto Car-
bonese og tveimur sonum hans
til bjargar, að þeir höfðu tveim-
ur dögum áður farið til Ron-
zano, þar sem sveitarsetur ætt-
arinnar var.
Messer Paolo og synir hans
æddu nú úr einu herberginu í
annað niðri, og leituðu Mala-
testa og Leliu. Þegar bræðrun-
um varð ekkert ágengt í leit
sinni þar, fóru þeir upp, og
,er þeir komu þar að læstum
dyrum, brutu þeir þær, og
fundu þar elskendurna, sem
höfðu hvílst þar um nóttina, og
voru enn eigi risnir úr rekkju.
Fáklædd og varnarlaus hjúfr-
uðu þau sig hvort upp að öðru,
eins og livort vildi liinu hlifa.
Neyðaróp Leliu höfðu þau á-
hrif á bræður hennar, að þeir
námu staðar, því að ófúsir voru
þeir þess, að reka Malatesta í
gegn í faðmi hennar. Föður
þeirra bar nú að, og dró hann
dóttur sina út úr herberginu,
meðan bræður hennar, sem
voru lieljarmenni að hurðum,
tóku Malatesta og kyrktu hann
á brúðarbeðinum. Að því búnu
dró faðir Leliu hana á liárinu
inn í herbergið, þar sem ill-
virkið hafði verið framið og
æpti af ofsa: .
„Þarna, njóttu nú ástarinn-
ar, fyrirlitlega drós!.— En það
hlægir mig, að þú hefir gefið
mér tækifæri til þess að koma
fram hefndum á þann hátt, að
mér mun aldrei gleymast.**
Þeir lokuðu því næst dyrun-
um, skildu Leliu eftir og flýttu
sér heim.
Lelia, sem grét með þungum
ekka, reis á fætur með erfiðis-
munum, og leit á beðinn, þar
sem ástvinur hennar lá kyrr og
nábleikur. Hún kastaði sér yf-
ir hann í örvinglan og þannig
lá hún lengi og' vissi hvorki í
þenna heim né annan. En þeg-
ar hún raknaði við úr yfirlið-
inu, var henni ekki Ijóst þegar,
hvað gerst hafði, en er hún
hafði jafnað sig eftir það, sem
henni fanst verið hafa þungur
svefn, og hún leit í kringum
sig, stóð alt Ijóslifandi fyrir
augum hennar, sem gerst hafði.
Kom þetta því á ný yfir hana
sem4hið ógurlegasta reiðarslag
og henni fanst, að það mundi
auðveldara miklu að deyja, en
að missa meðvitund í bili og
vakna svo á ný nteð hina
hryllilegu sjón fyrir augum
sér. En þrátt fyrir hugarskelf-
inguna, vann nú ástin á hinum
myrta eiginmanni hennar bug
á öllum ótta, og hún smeygði
örmum sínum undir háls hans
og höfuð og kysti hann blið-
lega og hvíslaði:
„Æ, liví liefir þú yfirgefið
mig svo skjótt? Hvert er sál
þín flogin? Megi þeir, sem
rændu mig ástvíni mínum og
félaga og allri lífshamingju,
aldrei verða aðnjótandi misk-
unnar himinsins! Og þú, ást-
vinur minn, ert þú farinn án
Leliu þinnar? Ó, þið svikarar.
Þið erum hvorki vinir mínir né
ættingjar framar! En þú, ást-
vin minn, talaðu til mín, hvísl-
aðu aftur í eyru mín hinum
Ijúfu orðum, er þú fyrir fá-
um. stundum liést mér því, að
elska mig ávalt og aldrei
hverfa frá mér. Ó, unaðslegi
staður sælu og hörmungar!
Hversu skammlíf varð eigi liin
himneska sæla vor — og lögð-
um við eigi sjálf brautina fyr-
ir fjandmenn vora, til þess að
koma fram grimmilegum
liefndaráformum? Ó, að þeir
hefði fyrst látið mig gjalda
heiftar sinnar, til þess að eg
lifði það eigi, að ala slikar
hugsanir, sem eg' nú geri.
Grimmlyndi faðir minn og
hræður, þið munuð iðrast ó-
dæðis ykkar, er Lelia, sem þið
eitt sinn elskuðuð svo heitt,
liggur kaldur nár fyrir augum
ykkar! Ó, ástvin minn, að eg
hefði eigi látið undan, er þú
baðst mig með blíðum orðum
að koma með þér. Þá mundi
eg enn geta lesið í augu þér,
heyrt rödd þína, — þá væri eg
ekki svo aum og örvæntandí,
sem eg nú er. En hví skyldí
eg sýta, hví skyldi eg gráta og
kvarta? Hví skyldi eg láta veik-
SKOSKIR HERMENN I PALESTINA.
Meðal lierdeilda þeirra, sem Bretar sendu til Paleslina i haust, voru skoskar herdeildir. Myndin
sýnir nokkura skoska liermenn í Palestina scm gera sér það til dægrastyttingar að dansa þjóð-
dansa. T. v. stendur Skoti og leikur undir dansinum á belgpípu sina.