Vísir Sunnudagsblað - 29.08.1937, Page 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
AFLR AUN AM AÐURINN.
Frh. af 1. síðu.
en hann hefir sjálfsagt verið
fljótari að liugsa en eg.
Eg lcomst hrált að því, að
fyrirrennari minn liafði haft
tvö aðalhlutverk, að stökkva á
pallinn og grípa liin í strástól,
er hann liélt á öxlunum. Hann
þurfti ekki að taka nein helj-
arstökk. Eg þakkaði guði mín-
um.
Meðlimir flokksins höfðu
fataskifti og fóru að æfa sig.
Sasha, einn karlmannanna,var
sterklegur náungi, og það var
ákveðið að liann ætti að taka
að sér sum minni lilutverlc
Janasar. Eg' átti aðeins að
stökkva jjrem sinnum á stökk-
pallinn og gripa stúlkurnar,
meðan Sasha væri að gera ann-
að. Þelta virtist ekld liættu-
legt, og þau meira að segja
sýndu inér, hvernig ætti að
fara að þessu.
En þrátt fyrir þetta sá eg
fram á allskonar erfiðleika.
Stökkpallurinn var aðeins sex
þumlungar á breidd, en fætur
mínir nokkru breiðari saman-
lagt. Svo er eg enginn stökkv-
ari í raun og vern. En eg gefst
aldrei upp, fyrri en eg er bú-
inn að reyna einu sinni árang-
urslaust, og það sagði eg þeim.
Mitzi, stúlkan sem fyrst hafði
ávarpað mig, var augsýnilega
mjög hugrökk, því að liún
bauðst til að standa á stökk-
pallinum við þessa fyrstu til-
raun mina. Eg steig upp á pall-
inn, sem eg átti að stökkva af,
og svo stökk eg.
Það var vist ekkert við þetta
stökk, sem mátti kalla „klass-
iskt“. Hér um bil tveir þriðju
hlutar af öðrum fætinum og
helmingur hins, komu raun-
verulega við stökkborðið. Eg
baðaði höndunum út í loft-
ið eins og bandóður maður,
og svo rann eg af borð-
inu. En Mitzi þaut ekki upp í
loft, eins og til var ætlast, lield-
ur varð henni aðeins fótaskort-
ur. Hún féll á enda borðsins,
en við það þaut endinn mín
megin í loft upp og gaf mér
liögg á vissan stað, svo að
það glumdi í öllum salnum. Eg
sá eiganda leikliússins út und-
an mér. Hann iðaði af hlátri,
hélt um kviðinn, og spikið ut-
an á honum hossaðist upp og
niður í talct við hláturskvið-
urnar.
—Mikilfenglegt, öskraði
hann. — Stórfenglegt.
— Það getur svo sem verið
stórfenglegt, en það á ekkert
skylt við fimleika, §varaði eg.
— Eg sé, að eg má ekki vera
of gleiðfættur. Við skulum
reyna aftur.
í þetta sinn lenti eg rétt á
borðinu. Mitzi flaug upp í loft-
ið og fór óteljandi lieljarstökk
áður en hún kom niður aftur.
— Ágætt! kallaði hún glað-
lega. — Eg flaug þrem centi-
metrum hærra hjá þér, en hjá
.Tanasi. Ef við æfum þetta vel,
ætti eg að geta bætt við einu
lielj arstökki enn.
Eg fór nú að venj.ast stökk-
borðinu, en með lierðastolinn
var dálílið öðru máli að gegna.
Ef eg hitti ekki á stökkborðið,
myndi enginn meiðast, en ef
eg gæti ekki gripið þær--------
Mitzi reyndi að tala í mig
kjark. — Vertu óliræddur, og
láttu mig sjá um þetta, sagði
hún. — Eg veit nákvæmlega
livar eg er á liverju augnabliki
i lielj arstökkum mínum. Eg
verð að vera beint fyrir ofan
þig, þcgar eg lendi i stólnum.
Þá máltu ekki hreyfa þig. Það
eina, sem riður á, er að þú
sért á sama stað og í byrjun
stökks míns, þegar eg lendi í
stólnum.
í fyrstu tilrauninni tókst
mér ágætlega að gripa hana,
og var það mér til mikils liug-
arlétlis. Eg liélt stólnum fast
á öxlunum, og Mitzi flaug í
boga upp i loftið og lenti létti-
lega i honum. Það var auðsjá-
anlega ekki eins erfitt að vera
fimleikamáður, og eg hafði
búist við.
Félagar onínir klöppuðu á
axlirnar á mér og hrósuðu hér.
Mitzi þreifaði á vöðvum mín-
um.
— Taktu í fótinn á mér og
taktu mig upp, sagði hún
skyndilega.
Ef þú, liæstvirti lesari, geng-
ir til cinliverrar vinstúlku
þinnar, og ætlaðir að taka hana
upp, með því að taka í ann-
an fót hcnnar og aðra hönd,
þá myndi það vafalaust valda
þér talsverðum erfiðleikum,
enda þótt stúlkan væri lauflétt.
Eg skal segja þér, að eg hefi
reynt þetta eftir að eg kom
heim til Englands! En jafn-
skjótt og eg tók í Mitzi, flaug
liún í loft upp. Eg hafði enga
hugmynd umi að eg væri svona
sterkur. Það getur samt verið
að hún liafi stokkið svona létti-
lega.
— Hvað getur þú lialdið
lengi á mér með annari hendi?
spurði hún.
Eg komst að því, að eg gat
það ekki lengi. Eftir örfáar
sekúndur gat eg ekki meira og
Mitzi stökk niður á gólfið.
— Æ, sagði hún. — Hand-
leggirnir eru ekki eins sterkir
og við liefði mátt búast. En
fæturnir, — þeir eru „draum-
ur“! Að sjá lærvöðvana! Ef
handleggirnir væru jafnsterk-
ir og fæturnir, þá gætir þú
livar sem væri fengið stöðu
sem aflraunamaður.
Hvers vegna eru þeir það
ekki ?
Svarið er ósköp blátt áfram:
Eg nota fæturna til að knýja
reiðlijólið mitt áfram. Fóta-
vöðvarnir, sagði eg, hlytu að
vera sterkir, þvi að eg hafði
ferðast á reiðlijóli í sex vikur
á pólsku vegunum.
Nú sá eg skyndilega, að
klukkan var orðin nokkuð
margt, og þar eð eg átti að
vera viðstaddur liersýningu,
eftir skannna stund, varð eg
að fara.
Þrátt fyrir æfinguna, var eg
ekki lítið órólegur, er eg gekk
til leikliússins um kveldið. Eg
er ekki liræddur við mann-
fjölda — eg held um 200 fyr-
irlestra á hverjum vetri — og
eg er heldur ekki viðvaningur
á leiksviði. Eg held að eg liafi
verið órólegur vegna þess, hve
Mitzi bar mikið traust til mín.
Þegar eg var kominn til bún-
ingsherbergis míns, datt mér i
lnig, í liverju eg ætti að vera.
Eg vissi auðvitað, að fimleika-
menn ganga ekki gráir fyrir
járnum, en eg varð nokkuð
undrandi þegar mér voru
fengnar þær stystu stuttbuxur,
sem eg hefi nokkuru sinni séð
á æfi minni — þær voru lík-
astar sundskýlu og búnar til
úr hvitu silki. Þar við bættist,
að eg var miklu stærri en Jan-
os, svo að fyrsta verk buxn-
anna var að rifna i tvent, er
eg bærði á mér! Eg gat þvi
varla verið i þeim.
— Yertu rólegur, sagði Mit-
zin. -—- Menn eru mjög frjáls-
lyndir hér um slóðir, og munu
láta sem ekkert sé.
— En það er eg ekki, svar-
aði eg. Eg held að eg sé ekki
mjög herfilegur á að lita, en
ætlaði þó ekki að sýna mig
þannig til fara. Þau reyndu að
fá mig á sitt mál, en árang-
urslaust. Að lokum urðum við
ásátt um það, að eg skyldi vera
í mínum cigin stuttbuxum, sem
eg notaði á ferðalaginu.
En eklci var öllum mínum
þrengingum þar með lolcið.
Vegna þess, live eg hafði orð-
ið að flýta mér til liersýning-
arinnar, hafði ekki verið tími
til að æfa lokaatriðið mitt. Eg
átti hvorki meira né minna, en
að gripa báðar stúlkurnar i
stólinn, hvora á fætur annari.
Þær fullvissuðu mig um, að
þetta væri liarla auðvelt, eg
þyrfti bara að standa lireyfing-
arlaus. Þegar báðar væri
komnar i stólinn, yrði tjaldið
látið falla, og er það yrði dreg-
ið frá aftur, rétt strax, myndi
þær stökkva niður á leiksvið-
ið. Þetta virtist ekki alt of
erfitt.
Eg ætlaði að sýna þessum
heiðingjum, hvernig breskur
heiðursmaður léti lifið með
sóma.
Mitzi þrýsti handlegg minn
til þess að auka sjálfslraust
mitt.
— „Ókei!“ sagði hún, og
bætti nú amerísku við öll hin
málin, sem hún talaði.
Eg kinkaði kolli, því að eg
treystist ekki til að mæla. Á
leiksviðinu stóðu öll áliöld
flokksins. Allir horfðu á mig
áhyggjufullir, — nema Mitzi.
Leikhússtjórinn gekk frarn fyr-
ir tjaldið, til þess að útskýra
þátttöku mína í sýningunni.
Hann mælti auðvitað á pólska
tungu, en eitlhvert hugboð
bauð mér að spyrja Mitzi, hvað
liann væri að segja.
— „-----en til allrar ham-
ingju lcom Englendingur nokk-
ur liingað til bæjarins í dag,“
iitlagði hún. — „Hann er mjög
frægur Englendingur — —.“
— „Hakl’ann sér saman,“
muldraði eg.
— „-----og af ágætu hergi
brotinn."
— „Þegiðu, þrjótur!“
— „Eg segi vkkur það i trún-
aði, að hann er frægur ensk-
ur lávarður, sem ferðast und-
ir dulnefni — heimsfrægur,
enskur lávarður.“
— Stingið upp i hann, öskr-
aði eg, — ætli hann segi elcki
næst, að eg sé sjálfur prinsinn
af Wales!
Leikliússtjórinn lauk máli
sínu, hljómsveitin fór að leilca
og tjaldið var dregið frá.
Allra augu mændu á mig,
það fann eg greinilega. Jæja,
þeim var ekki of gott að glápa.
Eg var dálítið hjákátlega klædd-
ur, í strigaskóm með gúmmi-
sólum, ferðastutthuxum og
með hornspangargleraugu. í
fyrstu atriðunum tók eg engan
þátt, var bara til prýðis á leilc-
sviðinu, ef svo má segja. Eg
stælti fótavöðvana, þandi
brjóstið og vonaði, að enginn
tæki eflir, hve liandleggjavöðv-
ar mínir voru litlir.
Svo kom að því, að eg átti
að stökkva. Fyrsta stökkið
tókst ágætlega, og mér var
klappað lof í lófa. Annað
stökkið tókst einnig ágætlega,