Vísir Sunnudagsblað - 21.08.1938, Side 6

6
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
uiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
| SÉRFRÆÐINGAR í |
I GJALDEYRISSMYGLI. 1
nmmmmmmmmmmmim.
Hvergi í lieiminum er toll-
gæsla og önnur landamæra-
gæsla eins ströng og i Þýska-
landi, og það á hæði við um þá,
sem fara úr landi og þá, sem
ferðast inn í landið. Þrátt fyrir
alla varúð liefir þó ýmsum rík-
um Þjóðverjum tekist að
smygla fé sínu úr landi, og skal
hér sagt frá fáeinum atvikum.
Maður einn tók- peninga sína
smám saman út úr bankanum,
þar sem hann geymdi þá, og
kevpti platínu fyrir þá jafnóð-
um. Síðan lét liann með mestu
leynd smíða allskonar verkfæri
úr platínunni, hamra, skrúf járn
o. þ. li. og léij þau síðan í verk-
færakistuna á bílnmn sínum.
Síðan ók hann af stað til landa-
mæraima, og er þangað kom,
voru þau orðin öll útötuð í olíu
og feiti, svo að tollvörðurinn
leit ekki við þeim, er hann gerði
leit að fjármunmn í vagninum.
Á þenna hátt tókst Þjóðverjan-
um að koma öllum fjármunum
sínum úr landi, þrátt fyrir alla
árvekni af liendi landamæra-
varðanna.
IÞá skal sagt frá forstjóra
stálverksmiðju einnar í Ber-
línarborg. Hann auglýsti í
nasistablaðinu Völkischer Beo-
bachter eftir einkaritara og átti
að senda tilboð á afgreiðslu
blaðsins. En dagimi, sem aug-
lýsingin birtist í blaðinu, kom
hann á auglýsingaskrifstofu
þess, sagðist þurfa að fara áríð-
andi verslunarferð til Sviss og
bað blaðið um að senda tilboðin
á eftir sér. Síðan greiddi hann
4 mörk upp í burðargjaldið og
fór til Sviss.
Þrem dögum síðar sendi blað-
ið um 400 tilboð á eftir forstjór-
anum. Tveim hundruðum
þeirra henti liann í pappírskörf-
una, er hann hafði atliugað ut-
anáskriftina, en úr hinum um-
slögunum tók liann 100 þúsund
mörk. Hann liafði því notað op-
inbert málgagn stjórnarinnar til
aðstoðar við smyglið, en póst-
þjónarnir höfðu ekki rannsakað
bréfaböggulinn, því að hann bar
stimpil blaðsins!
Þriðji Þjóðverjinn, sem nú
skal frá sagt, var enn hugvits-
samari. Hann fór til lögmaims
eins í Berlín og bað liann að
geyma fyrir sig erfðaskrá sína
innsiglaða. Á mnslagið stóð
skrifað: „Inhsiglið má aðeins
.illilllllllllllllllllllllilllllllllllii
brjóta að mér látnum. N N.“ —
Fáum mánuðum síðar fór mað-
urinn til Sviss og dag einn kom
hann að máli við þýska sendi-
herrann í Bern. Sagði hann, að
liann þyrfti nauðsynlega að
bæla einu alriði við erfða-
skrána, en heilsu sinni væri
þann veg farið, að hann þyldi
ekki hina löngu ferð til Berlín-
arborgar. Væri nú ekki sendi-
herrann fáanlegur til að taka
erfðaskrána með sér, er liann
færi næst til Berlínar? Sendi-
herraiin lofaði því, og fékk um-
boð Þjóðverjans til að sækja
erfðaskrána- Skömmu síðar fór
Iiann í embættiserindum til Ber-
línar og sótti þá jafnframt
skjalið. Þegar hann kom aftur
til Bern aflienti hann Þjóðverj-
anum það, en liami fór með
það og lét ekki sjá sig aftur hjá
sendiherranum. í innsiglaða
umslaginu hafði nefnilega ald-
rei verið erfðaskrá, heldur um
10 þús. sterlingspund í erlend-
um gjaldeyri, og sendiherrann
hjálpaði sjálfur til að koma
honum úr landi.
Fyrir nokkurum mánuðum
var öllum þeim lieitin uppgjöf
saka, er liefði smyglað fé úr
landi, með þvi skilyrði, að þeir
flytti féð aftur iim í landið. Var
mömium veittur tveggja mán-
aða frestur til að kippa þessu í
lag. Dag einn kom svo Þjóð-
verji nokkur inn í Rikisbank-
ann og játaði að hann hefði
komið 50 þús. mörkurn úr landi
og sett á vöxtu á banka í Zurich
í Sviss. — Bankaþjónarnir
sögðu honum að gefa þýska
konsúlnum i Zurich umboð til
að taka peningana úr bankan-
um og senda þá til Þýskalands-
— Það er ómögulegt, svaraði
maðurinn. — Eg verð að sækja
peningana sjálfur. Varð það að
lokum að ráði, að lögreglu-
maður úr Gcstapo (pólitisku
lögreglunni) fór með mannin-
um til Zúricli.
Þeir óku í bíl, sem föður-
landsvinurinn átti, sem hafði
játað hrot sitt. Það gekk ágæt-
lega að komast yfir landamær-
in, þvi að engin leit var gerð,
þar sem lögreglumaðurinn var
með í förinni.
Þegar komið var alllangt inn
fyrir landamæri Sviss og eng-
inn svissneskur lögregluþjónn í
augsýn, stöðvaði Þjóðverjinn
BREYTINGAR Á
KVENTÍSKUNNI.
Ivventískan breylist frá ári til
árs og eru mjög skiftar skoð-
anir um, hvort ýmsar þær breyt-
ingar eru til batnaðar eða ekki.
Fyrir nokkrum árum voru kjól-
arnir svo stuttir, að þeir náðu
rétt niður undir hnéin, og get-
ur það ekki talist hentugur
klæðnaður fyrir aðrar stúlkur
en þær, sem liafa lýlalausa
kálfa og eru t. d. ekki hjólbein-
óttar. Nú síðustu árin liafa kjól-
arnir verið síðir, en samkvæmt
fregnum frá París verður alger
breyting í þessu efni. „Ivonur,
sem kunna að klæða sig, nota
stutta lcjóla“. Á ölluin samkom-
um undir berum himni úir og
grúir af ungum stúlkum í kjól-
um, sem ná rétt niður að hnján-
um og á tískusýningum í París
er sama máli að gegna.
Hér að ofan birtast myndir af
slíkum klæðnaði. Önnur mynd-
in sýnir kjól og treyju úr bláu
silki-„crepe“, með áprentuðum
hvitum rósum og pípulegging-
um á kjólnum og treyjunni. —
Bai'ðastór hattur er notaður við
búninginn.
Hinn kjólhnn er einfaldur að
gerð og hneptur að framan líkt
og kápa. Hann er úr dökkbláu
efni með hvítum blómum á-
festum, og er léttur og þægi-
legur og lientugastur sem sum-
arkjóll.
bilinn og skipaði lögreglumann-
inum að liypja sig út úr þegar
i stað. Síðan sagði liann hon-
um með hæðnisröddu að fara
aftur til Þýskalands og segja
yfirvöldunum, að hann hafi
lijálpað lil að smygla 250 þús.
rikismarka úr landi. Sagan um
hankann i Zúricli og peningana
þar, var auðvitað uppspuni frá
upphafi til enda-
Þjófa-verkfall.
Svo bar til einhverju sinni
ekki alls fyrir löngu, að lögregl-
an í Damaskus „móðgaði“
þjófafélag eitt mikið þar i borg-
inni. Iiugðu forsprakkarnir
mjög á hefndir, lióuðu saman
fundi og samþyktu ályktun þess
efnis, að leggja niður vinnu um
stundarsakir, þ. e. fremja
hvorki rán né þjófnað né
neina aðra stórglæpi meðan á
lyktunin væri í gildi. Bjuggust
þeir við, að með þessu gæti þeir
náð sér niðri á lögreglunni!
Mundi henni verða brugðið um
ódugnað, er engir sökudólgar
væri dregnir fyrir lög og dóm,
sakir alvarlegra glæpa. En af-
leiðingin af þvi myndi verða sú,
að margir lögregluþjónar yrði
reknir úr störfum sínum. —
Síðan liófu þeir verkfalhð og
stóð það í magar vikur, en þess
er ekki getið, að lögreglunni
liafi orðið það að meini.