Vísir Sunnudagsblað - 21.07.1940, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
að sjá, hvað Ófeigur dygði.
Nær fulldimmu um kvöldið
náðu þeir undir svo nefnda
Krossnesbala norðan Trékyllis-
vikur. Var þá bæði lýsi og lifur
þrotið, enda hafði Ófeigur ekk-
ert áfall beðið. Lengra varð
ekki komist, því að þá kom
norðan rok út af Norðurfirði,
en það var beint um hnífil til
lendingar þar í firðinum. Norð-
urfjörður er norðasta bygðar-
lag Trékyllisvíkur.
Eina úrræðið var þvi, að
leggjast þar í fjarðarmynninu,
og bíða þar til veðrið lægði, en
það varð ekki fyrr en með
næstu birtingu. Skipið lá þarna
fyrir utan-stórsjó og innan-roki.
Frostið var svo mikið, að alt
sýldi, sem sjór rauk á. Nokkur
ísmulningur var þar líka á reki,
svo að stöðugt varð að hafa gát
á, að jakar rækjust ekki á skip-
ið; var þeim ýtt frá með krók-
stjökum ef gerðist þeir of nær-
göngulir.
Skipverjar tjölduðu seglun-
um yfir skipið til þess að geta
notið þar nokkurs skjóls, sem
þó varð litt til bóta, því að bæði
sjódrif og fannkoma dundi á
tjöldunum, en stórveðrið lamdi
þau og hristi, svo að illvært. var
undir þeim fyrir krapleka, enda
sagðist þeim svo frá síðar, að
sú nótt hefði verið ein bin
kaldasta og ömurlegasta, sem
þeir hefðu lifað. Líka liafði það
sín áhrif, að enginn þeirra
hafði neins matar neytt siðan
úr landi var farið, sökum las-
leika, enda hafði aldrei verið
verulegur matfriður.
Með morgninum slotaði veðr-
inu og birti i lofti. Var þá létt
og tekinn andróður inn fjörð-
inn. Tveir hásetanna voru þá
svo þjakaðir, að þeir voru því
nær ósjálfbjarga.
Guðmundur var jafnan van-
ur að hafa með sér nýmjólkur-
brúsa í hverja leguferð og nú
var það 8 potta glerflaska.
Menn bans höfðu ekki kært sig
um mjólkina fremur en annan
mal það sem af var ferðinni.
Nú vill hann, að piltar sinir
bergi á mjólkinni, en er til skal
taka, er krap eitt í pytlunni.
Hann rak þá trétein til botns í
flöskuna og náði síðan svolitl-
um mjólkurseitli handa bverj-
um ræðara, sem hann belti í
munn þeirra, þar sem þeir sátu
við árina.
Eftir hartnær kluklcustundar
róður náðu þeir lendingu i
Norðurfirði; fengu þeir þar
góðar viðtökur og aðblynningu,
enda lirestust þeir allir bráð-
lega, og engum þeirra varð
meint af vosinu og slarkinu.
Endaði svo ferð þessi slysalaust
og eftir hætti hamingjusam-
lega, þótt harðsótt væri. Skip-
verjar héldu síðan hver heim
til sín, en skildu skipið eftir í
Norðurfirði.
i
Þótt leguferð sú, sem getið
var um hér að framan yrði ekki
arðsamari en raun varð á, vildi
Guðmundur þó ekki gefast upp
við svo húið.
Á þriðjudagsmorguninn síð-
astan í vetri lagði liann aftur af
stað á landi með liáseta sína
hina sömu leið til Norðurfjarð-
ar, því þar hafði Ófeigur verið
síðan þeir tóku þar land siðast,
samkvæmt áður sögðu. Þaðan
bjuggust þeir svo í 'leguferð
sama dag. Guðmundur samdi
þá við Magnús Hannibalsson
um það, að hann dragi Ófeig til
miðs og héim aftur, yrði því við
komið. Var svo lagt af stað síðla
dags, en er kom norður á mið
það, er Kaldbakshorn nefndist,
sýndist Guðmundi ráð að leggj-
ast. Þar er um 70 faðma dýpi.
Magnús liélt lengra austur á
flóann og lagðist á nýræðu dýpi.
Skömmu eftir að lagst hafði
verið, varð hákarls vart, en með
næsta aðfalli herti svo straum,
að vart fanst hotn, þótt sökkur
væru þjmgdar um lielming eð-
ur meira,og færi Iengd að sama
skapi. Tók þá hákarl undan að
mestu. — Það skal tekið fram,
þeirra vegna, sem ókunnir eru
hákarlaveiðum, að hákarl fæst
ekki nema um liggjanda (flóð
og fjöru) eður i væga strauma,
nema að hann sé þvi óðari, sem
kallað er.
Þannig gekk um nóttina og
miðvikudaginn, að með liggj-
öndum og útföllum fékststrjáln-
ings hákarl, en tók undan með
austurföllum.
Aðfaranótt fimtudagsins fór
að líta vindlegar út. Á fimtu-
dagsmorguninn kom Magnús
austan að. Ófeigsmemi liöfðu
tal af lionum. Kvaðst hann vera
lasinn, og vildi því leita til
lands, enda lilist sér veðurútlit
ekki trygglegt. Bauð hann þá
Guðmundi að taka hann með,
ef hann vildi verða samferða.
Hann kvaðst myndi hafa
um 40 tunnur lifrar. Ófeigs-
menn kváðust liafa um 12 tunn-
ur lifrar og nokkurn hákarl.
Skipverjum á Ófeig þótti það
ærinn aflamunui’, og vildu því
sumir þeirra láta Magnús fara
sína leið, en létta, færa sig
dýpra og reyna hvort ekki bætt-
ist úr aflanum; aðrir vildu
fylgjast með Magnúsi, enda færi
veður versngndi, og vindstaða
væri svo þver, að ósýnt væri
um landtöku, að minsta kosti
þeim megin flóans. Biðu menn
svo úrskurðar formannsins. —
Hann taldi, að ráðlegast myndi
að fylgjast með Magnúsi, þó afli
væri ekki méiri, því sér litist
svo á loft og sjó, að óvíst væri
hvort liins betra væri að bíða,
öllu fremur hins gagnstæða.
Ráði því var svo hlýtt, og létt
þegar í stað. Magnús tók Ófeig
í eftirdrag, og hélt svo til lands.
En er vart var komið á miðja
leið, var koniið sunnan bráð-
viðri og stórsjór. Gerðist Ófeig-
ur þá ærið ranmidrægur, og
það svo, að hann sleit hvað eft-
ir annað drátlarfesíina; var hún
þó allgildur kaðall. Að síðustu
var það ráð tekið, að nota
hlekkjafestarnar (forlilaupar-
ana) fyrir dráttartaug og þær
dugðu. Smátt massaðist og hægt
gekk, en seint á fimtudagskvöld
náðu Jjeir undir svonefnda
Fellshlíð, og á Norðurfjörð
komust þeir fyrrihluta nætur.
En er veður lægði var lialdið
heim í Ófeigsfjörð.
Nokkrum dögum síðar lagði
Guðmundur af stað i þriðj u
leguferðina; allir hásetarnir
voru hinir sörnu og verið höfðu
i hinum ferðunum.
Guðmundur hafði samið við
Magnús Hannibalsson um að
draga Ófeig lil miðs og aftur til
lands, ef ástæður leyfðu; var
því fyrst haldið til Norðurfjarð-
ar. Á leiðinni þangað var lent
á Seljanesi eftir Guðjóni Jóns-
syni. Hann var fátækur og átti
margt ungra barna. Þau fylgdu
föður sínum til sjávar. Guð-
mundur segir þá við menn sína:
„Hér skulum við bæla nokkru
við seglfestuna, piltar. Lálið Júð
steina út í. Því var lilýtt. Með-
an á Jrví stóð fór Guðmundur
í skrínu sína, og tók til brauð,
smjör og kæfu lianda börnun-
um, og skar ekki við nögl. Lík-
Iegt er að góðgerðir þær hafi
verið vel Jiegnar, Jiví tíðum var
„vorljótt“ hjá fátæklingum á
J>eim árum. Enda ekki ólíklegt,
að Guðmundur liafi J>ekt vor-
svengd af eigin raun, frá ung-
dómsárum sínum, ef trúa má
munnmælum kunnugra.
Frá Seljanesi var svo lialdið
til Norðurfjarðar. Þar vai’
Magnús ferðbúinn. Tók hann
Ófeig i eftirdrag eins og ráð
var fyrir gert.
Nær liádegi þótti Guðmundi
komið hæfilega langt og lagð-
ist, en* Magnús hélt nokkru
lengra norðureftir og lagðist
þar. Allan J>ann dag var veður
stilt og gott, en tregt var um
hákarl; eitthvað fengu þeir Jm>.
Með kvöldinu gerði snarpan
HÚN MEIDDI SIG. — Pauletta Goddard notar lilla bifhjólið
sití ennþá, enda þótt hún hafi einu sinni dottið ;á þvi og meitt sig.