Vísir Sunnudagsblað - 21.07.1940, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
noröan strekking með hörku-
frosti. Létu hásetarnir þá á sér
skilja, að ráðlegast myndi að
létta og halda til lands, ferð sú
myndi ekki til fjár. En for-
manni leist annað. Hann kvaðst
vilja létta, vinda á segl og slaga
austur og fram af Drangaskörð-
um. Að sjálfsögðu réði liann.
Var svo létt og slagað norður
eftir um nóttina, og komist á
mið það, sem Guðmundur á-
kvað, og lagst þar.
Geta má þess, að áður en vín-
bannslögin gengu í gildi, árið
1912, var Guðmundur jafnan
vanur að liafa með sér lítið eitt
af brennivíni, sér og mönnum
sínum til hressingar, er honum
þótti þörf á vera, en gætti þó
jafnan hófs. En eftir að bann-
lögin gengu í gildi var örðugt,
og oft jafnvel ómögulegt að
eignast víntár. En nokkuð löngu
fyrir þann tíma voru menn
farnir að hafa með sér i legu-
ferðir tæki til að liita kaffi. Tal-
ið er, að Guðmundur hafi verið
upphafsmaður að þeirri nýj-
ung.
í þetta sinn höfðu þeir frænd-
urnir, Pétur og Eiríkur, ein-
hvernveginn náð i sína koniaks-
flöskuna hvor, og höfðu þær
með sér í leguna, svo að ekki
var á annara vitorði en þeirra
tveggja.
Komið var undir sólarupp-
komu, er þeir lögðust á Dranga-
skarðamiðinu. Var þá skip og
reiði alsýlað þar, sem sjór hafði
rokið á.
Þeir urðu bráðlega hákarls
varir, og höfðu góða stanglings
viðkomu um daginn, svo og
næstu nótt. Höfðu þeir þá fylt
lifrarkassann, sem tók 14 tunn-
ur. Nokkuð höfðu þeir þá og
skorið inn i skipið af hákarli.
Var þá komið logn og besta veð-
ur. Var þá liitað gott kaffi.
Hvislar Pétur þá að Eiríki
frænda sínum, að nú sé lientug-
ur tími til að taka tappann úr
annari boklíunni. Þeir gerðu
það, og laumuðu drjúgum skerf
í bolla formannsins, svo og allra
hinna. Þetta kætti svo hugi
manna, að sólskinsbrós virtist
ljóma á hverju andliti, ekki síst
gömlu mannanna. Guðjón frá
Seljanesi, þá nokkuð við aldur,
var lcátur karl og spaugsamur.
Þegar þeir nú voru að sötra
kaffið, segir Guðmundur:
„Þykir þér ekki þetta kaffi ó-
vanalega gott, Guðjón?“ ,,.Tú“,
segir Guðjón, „það er hreinasta
sælgæti.“ „Veistu þá af hverju
það er svona gott?“ segir Guð-
mundur. „Nei, hvernig ætti eg
að vita það?“ segir Guðjón. —
„O, það er af því, að það var
brent í smiðju, karl minn“, seg-
ir Guðmundur. „Jæja,“ segir
Guðjón, „þá vil eg helst aldrei
annað kaffi drekka, en það, sem
smiðjubrent er, fyrst það fær
slíkt blessað bragð við þá með-
ferð, lagsmaður. Að þessu var
gerður góður rómur, og liinir
yngri menn hlógu dátt að
spaugi og fyndni karlanna.
Er hér var komið sögunni,
sáu þeir liafís allmikinn dýpra
frá sér til austurs. Hann nálg-
aðist landið því meir, sem norð-
ar dró, og virtist vera á reki
inn flóann. Logn var þá og sjó-
leysa, en hákarl tekinn undan.
Sást þá livar Ingólfur kom
brunandi norðan að. Hásetar á
Ófeig hafa þá orð á því, að
lieppilegast muni vera að lialda
nú heimleiðis. Guðmundur seg-
ir, að fyrst vilji hann finna
Magnús sinn. Lætur hann þá
leysa upp, og leggja að Ingólfi.
Guðmundur fór svo um borð í
Ingólf og hafði með sér ein-
hvern glaðning handa Magnúsi.
Formennirnir hurfu báðir und-
ir þiljur, en bæði skipin biðu
kyr um stund. Eftir stundar-
korn komu formenn aftur á
þiljur, og sögðust hafa kom-
ið sér saman um að halda
norður í Reykjafjarðarál. Hann
er austur af Geirólfsgnúpi. Ing-
ólfur dró Ófeig. Er þeir þóttust
vera komnir nógu langt, lögð-
ust bæði skipin. Samtimis því
er lagst var, var hitað kaffi, og
er það var drukkið voru þrír
liákarlar komnir undir borð á
Ófeigi. Þetta skifti svo engum
togum, hákarlinn gerðist svo
óður, sem þá er þorskur er ör-
astur. Á þessu gekk það sem
eftir var dagsins, næstu nótt og
fram á dag. Ingólfur hafði þá
fengið fullfermi lifrar og nokk-
uð af hákarli. Magnús bjóst þvi
til heimferðar. Guðmundur
vildi verða honum samferða og
fá hann til að draga Ófeig. Hin-
ir yngri mennirnir töldu í að
liggja eftir, ryðja hákarhnum,
en hlaða af lifur. Ófeigur var
vel fær með 50 tunnur, en nú
höfðu þeir rúmar 40 og mikinn
hákarl. Skipið var orðið hlaðið.
Þeir töldu enga ofætlun að róa
heim í logninu. Guðmundur af-
tók það með öllu og sagði: „Þið
eigið ekki þetta veður víst til
kvölds, piltar.“ Hann lét svo
létta, og Magnús tók þá í togi
á eftir. Heim i Ófeigsfjörð
munu vera 6—7 vikur sjávar
þaðan, sem þeir lágu. Alt gekk
að óskurn inn að svonefndum
Skerjasundum innan Dranga-
vikur. Þaðan munu vera um
tvær vikur sjávar inn i Ófeigs-
fjarðarlendingu. Drangavik er
næsti bær fyrir norðan Ófeigs-
fjörð. Er þangað kom, laust alt
í einu á suðvestan foraðs veðri,
en það er beint umhnífil i lend-
ingu. Ingólfur linaði ekkert
ferðina, en þá fór að gefa á Ó-
feig. Veðrið jókst og ágjöfin
jókst. I Ófeigi voru tvær dælur,
önnur fyrir aftan lifrarkassann,
en hin fyrir framan. Sinn mað-
ur stóð við hvora þeirra og
dældu af kappi, einnig var aus-
ið fyrir framan og aftan kass-
ann. Guðmundur kallaði til
Magnúsar, en hann heyrði ekki
fyrir veðurgný og sjógangi.
Hann reyndi þá að gefa merki,
en það dugði heldur ekki. Allir
höfðu svo ærið að starfa, að
engum gafst tóm til að færa
hákarl til í skipinu, né að létta
honum á því. Guðmundur var
tíðum vanur að reka eftir
mönnum sínum, en nú lét hann
ekkert shkt til sín heyra. Hann
liefir þótst sjá, að enginn lá þá
á liði sínu. Hann tók öxi og fór
fi’am i og sagði: „Segið þið mér
til piltar þegar eg á að höggva“.
Einn af tápmestu liásetunum,
hafði síðar sagt, að í þá mestu
þrekraun hafi hann komist, að
ausa Ófeig í það sinn. Er inn
kom um Hrútey, sem er í
mynni Ófeigsfjarðar, dró úr
bárunni, svo að liætti að gefa
á að mestu, enda voru þá allir
að þrotum kornnir. Skömmu
síðar lentu þeir i Ófeigsfirði
heilu og höldnu og með mikinn
og góðan afla, eins og oft að
undanförn'u.
Þess skal að siðustu getið, að
þessi varð hin síðasta leguferð
þeirra vinanna og félaganna,
Guðmundar bónda Péturssonar
og teinærings hans Ófeigs, sem
marga bratta báruna höfðu far-
ið, og mikla björg flutt að landi
undanfarin 40 ár. Hamingjan
liafði ávalt verið þeim innan
handar, og gerði það ekki enda-
slept, svo sem þessi lokaleikur
sýndi.
Eftir að liætt var að nota Ó-
feig til leguferða, mun liann
um nokkur ár hafa verið notað-
ur til viðarflutninga austur yfir
flóann, lil Skagastrandar og
víðar, og ef til vill inn í Hrúta-
fjörð og Bitru.
I
Teinæringurinn Ófeigur er
ENDURREISNARSTARFIÐ í FINNLANDI er nú í fullum gangi. Myndin er frá Ábo og sýnir livern-
ig eitt húsanna í borginni var útlítandi eftir rússneska íkveikjusprengju.