Vísir Sunnudagsblað - 21.09.1941, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Það er ekki ýkja langt síðan að þýzkir og rússneskir landamæraverðir réttu livor öðrum hend-
ina yfir landamærin í vináltuskyni. En það er ekki lengi að skipast veður í lofti — og riú ríkir þar full-
ur fjandskapur, þar sem áður var bróðurþel og vinátta.
við um allt milli himins og jarð-
ar. Ungfrúin var skýr og furðu-
lega fróð um rnarga hluti. í bók-
menntunum var hún svo vel
heima, að hann varð alls við að
gæta. Honum hitnaði um hjarta-
ræturnar er liann hugsaði til
þess hvernig það rnyndi vera að
eiga svona gáfaða og skemmti-
lega lconu, og einmitt fyrir hann,
sem átti svo marga vini meðal
skálda og listamanna!
Þegar þau skildu um kvöldið,
tók liann þéttingsfast í liendina á
henni og sagði: ,,Nú skuluð þér
vera alveg örugg og ólirædd, því
nú er eg hérna, og ef bann ónáð-
ar yður á nokkurn hátt, þessi —
þessi bölvaður ekki sen fantur,
þá skuluð þér bara kalla á mig,
og mér skal vera sönri ánægja
að því að kenna lionum að lifa!“
Það koma ótta- og vandræða-
svipur á andlit stúlkunnar. „Nei,
nei, já, já!“ sagði hún í fáti.
„Hann lætur mig alltaf í friði á
nóttunni".
„Eg vil líka náða horium li!
þess!“ sagði Ölav Hamre og beit
á jaxlinn.
„Það er bara þegar eg er ein i
skóginum og svoIeiðis,“ bætti
hún við. „Þá er eg aldrei örugg.
En núna síðan þér komuð, þá
finnst mér eg vera eitthvað svo
róleg. — Jæja, góða nótt!“
Hún þrýsti liönd hans, og leil
á hann svo skritilega að Olav
Hamre, roskinn og ráðsettur
maðurinn roðnaði út undir
eyru.
Hann sat lengi við arininn,
horfði inn i sloknandi glæðurn-
ar, og hugsaði um hana. Mikið
var hún falleg! Hann var alveg
orðinn gjörbreyttur maður á
þessum fáu klukkustundum.
Honum fanst að hann gæti
ekki með nokkru móti hugsað
sér að skilja við hana oftar. —
Þegar hann minntist þessa
manndjöfuls sem var að áreita
hana þá sárbölvaði hann: Sá
skyldi fá fyrir ferðina! Hann
hlakkaði til þess að góma svínið,
og vonaði að það yrði sem fyrst.
Þegar næsta dag sá hann
manninn, að hann liélt, en þó
ekki nema i svip. Það var Um
nónbilið, hann stóð úti á hlaði og
var að spóka sig i góða veðrinu.
Þá kom ungfrú Sylvia allt í einu
á harða spretti fyrir húshornið,
og á hælunum á henni var stór
og luralegur karlmaður, illa bú-
inn. Olav Hamre stökk í veg fyr-
ir hann, en stúlkan þaut inn í
húsið.
„Hver eruð þér, og livern
fjandann sjálfan eruð þér að
vaða?“ spurði Olav Hamre, allt
annað en mjúkmáll, og tólc
hendurnar upp úr buxnavösun-
um.
„Ah, hver eg er!“ Maðurinn
var móður af hlaupunum og
birstur á svipinn. Hann góndi á
gestinn frá hvirfli til ilja, og leit
út fyrir að hann langaði í hann.
En'svo sljákkaði strax i honum,
hann laiit höfði og snautaði
burtu.
Ekki er nú hugrekkið á marga
fiska! hugsaði Olav Hamre og
glotti. Það er ekki neitt stór-
virki að temja hann þennan. Nú
veit eg þó hvernig hann lítur út
og eg ætla að rabba meira við
h’ann þegar við sjáumst næst.
Ungfrú Sylvia vildi sem
minnst um þetta tala, þó skildist
honum helzt á henni, að þetta
hefði ekki verið maðurinn sjálf-
ur. Enda komst hann fljótlega
að þvi að þessi náungi átti heima
á bænum, og var þar vinnumað-
ur. Aldrei sá hami hann elta
ungfrúna eftir þetta, eða sýna
henni neina áleitni. En ljótur
var hann og svipillur, svo Olav
Hamre hafði stöðugt gát á hon-
um, ef ske kynni að hann væri
annað hvort fanturinn sjálfur,
eða stæði í einhverju sambandi
við hann, en hið siðara hafði
honum jafnvel skilist af þoku-
lcendum andsvörum ungfrúar-
innar.
Tíminn leið skjótt. Þau fóru
langar gönguferðir um skóginn,
tindu ber, sem hann borðaði úr
lófa hennar, ræddu saman og
hlóu. Ungfrú Sylvia var hvorki
hrygg né hnípin lengur, en síkát
og hláturmild. Hún minntist nú
aldrei á „fantinn" að fyrra
bragði, og hann vildi ekki angra
hana með þvi að vekja máls á
þessu. Þau höfðu nóg annað og
skemmtilegra að tala um. En
hann hafði enganveginn gleymt
dónanum, og gaf nánar gætur að
öllu sem skeði á bænum.
Hann kynntist húsbóndanum,
föður Sylviu, þegar fvrsta dag-
inn. Það . var litill maður,
skeggjaður og nokkuð við aldur,
og ákaflega utan við sig; hann
sat alltaf á skrifstofu sinni.
Þetta var þjóðsagnaritari er var
að skrifa gríðarstóra bók um
norskt almúgalif. Hann hafði
unnið að henni árum saman, og
Olav Hamre þóttist skilja á
ýmsu að það væri nokkuð
þröngt í búi hjá þeim feðginun-
um.
Dagarnir liðu hver af öðrum,
án þess að nokkuð mistryggilegt
kæmi fyrir. En eitt kvöldið, þeg-
ar þau komu heim úr skógarför,
glöð og reif, sat langur þeldökk-
ur maður með flóttalegt augna-
ráð á tröppunum. Hann var
sæmilega vel til fara, en ber-
sýnilega tilheyrandi þeirri mann-
tegund, sem maður sneiðir helzt
hjá að fylgjast með um nætur á
afskekktum vegi. Hann heilsaði
á þann liátt, að hann brá tveim-
ur fingrum upp að húfuderinu,
og spurði siðan fyrirvaralaust,
með ruddalegum málrómi,
hvorl ungfrúin mætti vera að
þvi, að tala við hann nokkur orð
undir fjögur augu! — Olav
Hamre sá að Sylvia fölnaði þeg-
ar hún sá hann, en hún fór orða-
laust með honum bak við hús-
hornið. „Það þýðir ekki annað
— eg verð að tala víð hánn!“
hvislaði hún um leið og hún
sleppti hönd Olavs, sem satt að
segja hafði leitt hana stundar-
korn.
Svo þetta var þá fanturinn!
Olav Hamre sótroðnaði af
vonsku, ekki sízt vegna þess
hvað hún var fljót að hlíða skip-
un dönans; það var engu likara
en að hann hefði eitthvert vald
yfir henni? — Hvernig átti hann
að snúa sér í þessu? Fara á eftir
henni, og leggja í mannfjand-
ann? Eða setja fyrir honum
niðri á veginum? Eða ....
Þau komu bæði aftur áður en
hann komst að nokkurri niður-
stöðu. Spölkorn frá honum
námu þau staðar; langindesinn
stakk smettinu á sér hér um bil
upp í ungfrú Sylviu og sagði
grimmdariega: „Nú éi' eg búinn
að aðvara þig, og eg geri það
ekki oftar! Það þýðir ekki að
lofa og lofa, og svíkja svo bara!
Nei, ef ekki, — innan þriggja
daga, eins og eg hefi sagt, þá
—!“ Hann leit út undan sér á
Olav Hamre, og bættí við nokk-
uru lægra: „Það er versl fyrír
þig sjálfa ef eg þarf að beita
hörðu, en það geri eg ef allt er
ekki í lagi þá, og lengri frest
gef eg þér ekki!“ Svo brá liann
fingrunum upp að húfuderinu
í kveðjuskyni og var farinn.
Ungfrú Sylvia stóð eins og
dæmd og tárin streymdu niður
kinnar hennar.
” „Á eg ekki — ha?“ spurði
Olav Hamre titrandi af glimu-
skjálfta.
„Það — það þýðir ekki neitt!“
kjökraði hún. „Ó, eg kvíði svo
fyrir, það er alveg voðalegt!“
„Þetta var þá hann!“ Olav
Hamre gnísti tönnum. „Eg skal
— eg ætla að —.“