Vísir Sunnudagsblað - 21.09.1941, Blaðsíða 7

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
lögum, ásamt konu sinni, ljós-
hœrðri belgiskri slúlku, sem
virtist afar lirifin af hermannin-
um sínuni. Hann var alvarlegur
ó svip, og virtist kunna því illa,
að það var liorft talsvert á þau
lijónin, því að það leyndi sér
ekki, að þau voru nýgift, en kon-
an lét dæluna ganga, á frakk-
neskum blendingi og Mike —-
svo kallaði hún mann sinn —
skildi víst ekki helminginn af
þvi, sem bún sagði. Það var svo
sem augljóst, að hún var ánægð
yfir, að liafa náð í Mike. Hún
nefndi nafn lians í liverri setn-
ingu og skrafaði og hló og hall-
aði sér upp að honum með mikl-
um ánægjusvip. En einhvern
veginn lagðist það í okkur, að
Mike væri ekki sem ánægðastur,
en vera má, að það hafi aðeins
verið af þeirri ástæðu, sem að
framan greinir, en ekki, að hann
liafi verið búinn að fá áhyggjur
af því, að „fara heim með stríðs-
in-úði“, eins og nafni lians hinn
langi mundi liafa orðað það.
Enginn okkar félaga hafði kom-
ið i stórborg i Frakklandi eða
Belgíu og var því talsverð eftir-
vænting í hugum okkar, en þótt
lestin staðnæmdist á mörgum
stöðum, leið tíminn fljótt, og
fyrr en varði staðnæmdist lestin
á Luxembourg-stöðinni í Qurti-
er Léópold. Við vorum komnir
lil Briissel.
HVERT NÚ?
„Hvert förumvið nú?‘ spurði'
Billy, er við böfðum stigið út
úr lestinni. Við stóðum þarna í
hnapp, félagarnir, en allt í kring
um okkur var múgur manns á
iði, fólk, sem var nýkomið, eða
var að leita að lestunum, sem
það ætlaði i, og þarna voru burð-
arkarlar og blaðasalar og dátar
úr öllum herjum Bandamanna,
að því er virtist. Við vorum á
járnbrautarstöð í stórborg. Það
var ekki um að villast og það
var eins og við gætum ekki áttað
okkur á lilutunum fyrst í stað,
eflir veruna i Fosse, þessu fá-
menna og kyrláta sveitaþorpi.
Billy tók upp vindlingahylki
sitt og fór sér að engu óðslega.
„Eg beld það sé nú bezl, að fá
sér reyk,“ sagði hann. „Og
svo skulurn við labba i róleg-
heitum eittlivað inn í borgina og
sjá hvað verða vill.“
Og það gerðum við. Við leggj-
um leið okkar inn í aðalhlula
borgarinnar, fylgjumst með
straumnum um göturnar frarn
og aftur, horfuni í búðarglugg-
ana og á fólkið, sem um.göturn-
ar fer, unz okkur þykir tími til
kominn að fá okkur hressingu,
förum við inn í gildaskála við
eina aðalgöluna. Þeir Jimmy og
Billy eru ræðnari en Hlick, en
hann var fámálastur okkar
allra og virtist mest hugsi .
„Það verður víst auðgert, eða
hitt heldur,“ sagði Jimmy, „að
koma þeim i skilning um livað
við viljum. Við erum víst allir
jafnþunnir í frakkneskunni.“
Við gengum rakleitt inn og
setjumst við borð, en við erum
ekki fyrr seztir en ein stúlkna
þeirra, sem þarna gekk um
beina, er komin til okkar, bros-
andi út undir eyru, og framkom-
an öll og svipurinn beV það með
sér, að hún vill óðfús gera okk-
ur sem ánægðasta.
„Hvað skyldi annars vera
liægt að fá á svona stað?“ sagði
Jimmy.
„Kaffi og kökur,“ sagði
Hlick fyrirlitlega. „Láttu þér
ekki detta í liug, að hér fáist
whislty eða konjak eða neitt
drekkandi.“
„Það getur nú beðið kvöldsins
að skola kverkarnar i slíku,“
sagði Jimmy, sem var lítt
lineigður fyrir áfengi. „Eg befi
ekkert á móti þvi að fá sterkt
kaffi.
„Kaffi,“ sagði belgiska stúlk-
an. Hún var nú búin að heyra
okkur segja „coffee“ tvisvar og
ætlaði af því að það vildum við
lielzt.
„Kaffi,“ sagði Hlick og borfði
á bana, en liún rauk á brott þeg-
ar.
„Hún skilur ekki orð i ensku,“
sagði hann, „það er eg viss um.
Það er ekki að marka þótt bún
skilji bvað átt er við, þótt
minnst sé á kaffi.“
En Hlick fór villur vegar, þvi
að stúlkan skildi þó og notaði
óspart eitt orð í ensku. Það var
orðið „please", því að er hún fór
að leggja undirskálar, bolla, te-
skeiðar og annað á borðið, sagði
hún „please“ í bvert skipti, sem
hún lagði eitthvað frá sér, og var
okkur skemmt. Og eins og geta
má nærri — þegar hún var búin
að hella í bollana — sagði bún
„please“ ennþá einu sinni með.
kurt og pí.
Það er nú stundum svo, að
ýmislegt smáskrítið í lífinu
hefir sína þýðingu, og ólundin
var nú þegar rekin úr okkur
öllum. Við vorum allir komnir
i gott skap og stúlkan með. Hún
þurfti ekki að efast um, að við
vorum ánægðir, en það var nú
hennar blutverk þessa stund-
ina, að gera okkur sem ánægð-
asta.
„Mér líkar vel við bana,“
sagði Jimmy. „Mér finnst nú
sannast að segja óþarft að
vera með háalvarlegan hátíðar-
svip við starf eins og þetta, eins
og þær eru frammistöðustúlk-
urnar á ininum elskuðu Brel-
landseyjum ofl og tíðum.“
„Farðu nú ekki að tala um
kvenfólk,“ sagði Hlick og varð
aftur alvörugefinn. „Nú verð-
um við víst að fara að bugsa um
bvar við getum fengið að vera.
Því næst liggur fvrir livað við
eigum að gera i kvöld.“
Hlick bafði varla sleppt orð-
inu er önnur stúlka, nokkuru
eldri en liin og ráðsettari, en
auðsjáanlega starfsstúlka þarna
líka og meiru ráðandi en hin,
gekk að borði okkar og spurði
á hreinni ensku:
„Get eg gert nokkuð fyrir
ykkur, piltar?“
Þetta var mælt af svo mikilli
alúð, að engum okkar duldist
að hugur fylgdi máli. Jimmy
varð fyrir svörum og sagði, að
við værum þakklátir fyrir upp-
lýsingar um hvar við gætum
fengið ódýra gistingu.“
„Það er erfitt um gistingu,
því að aðstreymi hermanna til
borgarinnar er gífurlegt,“ sagði
stúlkan og brosti, „en jiað verða
einliver ráð.“
„Eruð þér enskar.“ spurði
Billy.
„Nei, af hverju haldið þér
það ?“
„Þér talið eins og enskar
stúlkur.“
„Nei, eg er belgisk," sagði
stúlkan og um leið gaf hún
einni framreiðslustúlkunni
bendingu um að koma til okk-
ar, og lagði svo fvrir, að hún
færi með okkur, er við værum
reiðubúnir til brottferðar. Þökk-
uðum við henni vel og fylgdi
stúlkan okkur i gistihús nokk-
uð stórt þar i borginni, þar sem
fyrir var sægur hermanna. Þai
fengum við herbergi saman, fé-
lagarnir, og er við höfðum dval-
ið þar um stund lögðum við af
stað í göngúferð um borgina á
ný, Billy og Jimmy saman, en
við IJIick fórum í aðra ált.
8KÁK
Tefld í New-York 1857.
Skoska bragðið.
Hvítt: LICHTENIJEIM.
Svart: P. MORPIIY.
1. e4, e5; 2. Rf3, Rc6; 3. d4,
exd; 4. Bc4, Rf6; 5. e5 (0-0 er
betra og öruggara), d5!; 6. Bb5,
Re4; 7. Rxd4, Bd7; 8. RxR, bxR;
9. Bd3, Bc5; 10. BxR, Db4; 11.
De2, dxB; 12. Be3 (nú var sjálf-
sagt að hróka) Bg4; 13. Dc4 (Ef
Dd2, þá IId8 og svartur vinnur
drottninguna fyrir brók eða
mátar), BxB; 14. g3 (Ef 14.
Dxc6+, Bd7; 15. DxH+, Ke7;
16. g3, Bxf2+!!; 17. KxB, e3+,
X8. Kgl, e2 o. s. frv., eða 18. Kel,
Db4+; 19. c3, Dxb2; 20. DxH,
Bg4 og vinnur.)
8
7
6
5
4
3
2
1
ABCDEFGH
14...Dd8; 15. fxB,' Ddl + ;
16. Kf2, Df3+; 17. Kgl (Ef Kel,
þá mátar svartur xneð .... Dx
e3+ o. s. frv.), Bh3; 18. Dxc6+,
Kf8; 19. DxH+, Ke7 og livítt
gaf, mátið er óumflýjanlegt.
BlaÖið Times-Review í Cleburn
í Texas hefir birt lýsingu, á „með-
alkonunni“ og er hún á þessa leið:
Hún giftist 24 ára gömul.
Rífst að minnsta kosti tvisvar á
mánuði við manninn sinn.
Eyðir fjórum árum í uppþvotta.
Er 162 cm. á hæð.
Eyðir 2784 klst. (5 árum) í ó-
þarft tal.
Vegur 128 pund — þangað til
henni verður sama um útlit sitt.
Eyðir 699 doll. í íegrunarmeðul.
Fer 3027 sinnum í kvikmynda-
hús.
Hótar a. m. k. átta sinnum að
fara heim til mömmu — en fer
aldrei.
Eyðir 3 árum og 8 mán. i sím-
töl.
Lærir aldrei að leika golf svo
að manninum líki.
Kaupir 369 hatta og 582 kjóla.
Eyðileggur þrjú aurbretti á
bílnum og rífur aðra bílskúrs-
hurðina af hjörum.
Óskar þess stundum, að hafa
gifzt einhverjum öðrum.
Lifir 5 árum lengur en maður
hennar.
Gerir við 4827 sokkapör.
Lærir aldrei að reka nagla án
þess að slá á fingur sér.
Og er ágæt kona þrátt fyrir allt.
Rétt hjá Salt Lake City i Utah
(U.S.A.) kom herinn sér upp flug-
velli. Sextán 110.000 lítra benzín-
geyma átti að byggja ofan í 15
feta gryfjiun meðfram vellinum.
Geymarnir voru stníðaðir áður en
gryfjurnar voru grafnar, en með-
an verið var að grafa þær, var
geymunum haldið uppi með staur-
um. Þá var eftir sá hluti verks-
ins, sem erfiðastur var — að láta
geymana síga hægt og varlega
ofan i gryfjurnar. Aðferðin, sem
var notuð, var óvenjuleg, en hún
kom að fullu gagni. — Gryfjurn-
ar voru fylltar af ís, og þegar
liann bráðnaði hægt og hægt, sigu
geymarnir varlega á sinn stað.