Vísir Sunnudagsblað - 22.02.1942, Síða 3

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
S
SKUGGI:
ÚR DAGBOKINNI
vera bezti bær í heimi .... „og
hvernig lízt yður á það hérna“
....Þú þykist „smart“, þegar
þú kemur þér undan því að
svara beinlínis og segir, að þér
þyki landslagið í ríkinu fram-
úrskarandi fallegt.....En þeg-
ar þú hefir verið spurð sömu
spurningunni tíu sinnum, kem-
ur skratlinn upp í þér, og þú
svarar: „Litli bærinn er ágætur,
þegar hann er litli bærinn þinn“.
.... En í stað þess að reiðast
þessari — næstum því — ósvífni
þinni, þá hlæja konurnar og
finnst þetta sniðugt svar ....
þjónustustúlkur með Iivíta
kappa l)era nú fram te og stóra
diska hlaðna brauði og kökum,
að ógleymdum ísrjómanum,
sem aldrei er hægt að komast
undan .... allar konurnar bera
sig vel eftir góðgætinu, aUgsýni-
lega eru þær ekkert að bora sig,
eins og stórborgakonurnar gera.
.... Þér er boðið i þrjú gildi og
þú játar boðunum í örvæntingu
þinni .... En þegar þú kemur
heim, erlu ill og afundin og seg-
ir við manninn þinn, að þessar
smábæjakerlingar séu óþolandi.
.... „Þær monta af þessari
holu, eins og hún sé miðdepill
jarðarinnar og allt sé bezt og
fullkomnast hér .... hvað
lieldurðu, frú Watson spurði
mig, livort mér fyndist ekki
þægilegt að geta bílað heim
úr gildi á fimm mínútum,
i stað þess, eins og t. d. í San
Francisco, að það tæki klukku-
líma eða meir .... auðvitað er
það þægilegt, en ]iað er nú ein-
hver munur á gildunum hka.
.... Og frú Grant uppástóð, að
vinkona hennar frá New York,
sem var i heimsókn í bænum í
sumar, hefði keypt bæði liatta
og kjóla hér, vegna ])ess að
Iicnni fyndist I)úðirnar hér
miklu smekklegri en New York-
búðirnar .... sér er nú hver
frekjan .... eða þegar mér i
mesta grandaleysi varð á að
segja, að mér fyndist umhverfi
næsta bæjar fallegt, þá sögðu
þær allar í kór, að sá bær liefði
ekki fallegu trén og garðana,
sem liér væru .... þessi óend-
anlegi sjálfbirgingsháttur i
þessu smábæjarhyski“, scgir þú
• • . . og maðurinn þinn Iilær
dátt að öllum þessum vaðli í
])ér, ])vi lionum likar vel við bæ-
ínn og ibúana.......En ekkert
cr þér til geðs .... þig bara
dreymir um að komast sem
fyrst aftur til stórborgarinnar.
En svo veikist þú snögglega
.... niaðurinn þinn er á ferða-
lagi .... þú liggur hjálparlaus
í rúrni þínu og sér framundan
þér Ianga og leiðinlega daga,
eins og þegar ])ij varst veík í íj
(Hefi verið fjarverandi fulla
4 mánuði. Einstaka menn, er eg
hefi hitt, hafa spurt mig, hvort
eg væri dauður; aðrir hvort eg
væri hættur að skrifa. Eg vil
svara þessu í eitt skipti fyrir öll;
í I. lagi. — Ekki dauður enn, því
miður. I II. lagi. — Ekki hætt-
ur að skrifa enn, því er nú ver.
Og til sönntmar þessu hvort-
tveggja, vil eg biðja háttvirtan
ritstjóra og heiðrað blað, að
hjálpa mér um ofurlítið af
prentsvertu, til sannindamerkis,
svo eg geti sýnt svart á hvítu,
að eg hafi ekki verið að ljúga.
— Það er aðeins brot úr tveim
dögum, sem eg fer fram á, að
þrykkt verði, og þeir dagar
verða ekki taldir neitt merkari
eða viðburðarikari í árbókum
íslands en hinir 363, sem ekki
eru'hér nefndir á 1)ví herrans
ári 1941. —
Ef eg fæ þetta birt, vil eg lofa
þvi, að ónáða ekki prentverkin
að óþörfu).
vikur í San Francisco á árunum
og allan þann tíma ekki sást lif-
andi kvenln-æðu, þvi konur stór-
borganna mega ekki vera að þvi
að heimsækja sjúklinga .... þú
simar til læknisins og hann
kemur .... en bann er ekki
einn, konan lians, sem þú hefir
kynst litilsháttar i boði einu, er
með honum .... og liún færir
þér blóm og Ijúffenga súpu ....
hún býðst til að sitja hjá þér á
daginn og lesa fyrir þig........
Og fréttin berst um litla bæinn,
að þú sért veik í rúminu og á
hverjum degi koma konur með
blóm, ávexti og allskonar góð-
gæti.....Allarvilja þær hjálpa,
sem bezt þær geta .... þær
skiptast á að sitja hjá þér ....
Svefnherbergið fyllist af blóm-
um og isskápurinn af kræsing-
um, sem þær færá þér .... þess-
ar smábæjakonur, sem þú gerð-
ir gys að, koma þér nú á óvart
.... þær sýna þér eiginleika,
sem þú varst nærri því búin að
gleyma að væru til .... eigin-
leika, sem þú aldrei hafðir orð-
ið vör við árin, sem þú áttir
heima í stórborgunum ....
Hjálpsemi nágrannans ....
viljann til að leggja í sölurnar
.... Og þú skammast þin fyrir
allar útásetningarnar .... Ilann
er kannske ekki svo vitlaus litlj
bærinn, ....
5. október: Sunnudagur.
Staddur á Akureyri. Hraðferð
til Reykjavikur ld. 7 árdegis.
Landferðin: Akureyri—Akra-
nes, þaðan sjóleið með m.s.
Fagranes. Steindórsakstur. Far-
miði leystur daginn áður. Flutn-
ingi minum skilað á stöðina um
kveldið. Morguninn fagur.
Mjög hvass sunnan. Volgur
vindur. Laufvindar. Fer á fætur
í tæka tíð, ætla mér að ná í stöð-
ina á mínútunni. Gisti langt
niðri á Oddeyri. Tröppur mjög
háar við gististaðinn, þar sem út
skyldi ganga. — Vindurinn
kemst undir hattinn ..minn og
svífur með hann óravegu, í öf-
uga átt við það, sem eg ætla. Eg
er baldsköllóttur og hattinn
mátti eg ekki missa. 'Braust því
yfir húsagarða og torfærur, og
fann loks hattinn, þar sem hann
sat i bezta yfirlæti milli tveggja
sorptunna. Svona er siðferðið
nú á dögum. Eftir að eg hafði
lamið af honum óþverrann varð
hann lúpulegur og skammaðist
sín. Þetta nægði til þess að eg
náði ekki á stöðina i tæka tíð.
Bílarnir farnir fyrir 3 mínútum.
Það voru tveir 18 manna Stein-
dórsbílar. Eg sá enga ástæðu til
að hætta við suðurferðina þenna
daginn, þó hátturinn hefði sýnt
]>essa óþægð, og ráðgaðist því
við sjálfan bílakónginn á af-
greiðslunni, hinn mikla Akur-
eyrarsteindór, livað gera skildi.
Reyndar heitir sá bílakóngur
ekki Steindór, lieldur Kristján,
eins og fyrrverandi konungur
íslands og Danmerkur, Vinda og
Gauta, hertogi í Slésvík, Holt-
setalandi, Stórmæri, Þéttmerski,
Láenborg og Aldinborg, að
Grænlandi ávalt undanskildu,
sem er þó stærra en liin öll til
saman. Þar með réttilega við-
urkennt, að íslendingar eigi það
raunverulega. — Það lá því bein-
ast við að fá sér einkabíl og elta
braðlestina. Vér mundum ná
henni i Bakkaseli i öxnadal. Þar
var fyrsti áningarstaður, 50 km.
frá Akureyri. Bíll þangað kost-
aði 42 krónur. Gerir ekkert, bara
betra; læt hattinn minn borga
þá sekt. — Kóngur benti á
skrautlegan lúxusbil, og sagði,
að einmitt nú stæði svo vel á, að
hér væri til staðar sinn flottasti
bill og fínasti bílstjóri og bauð
mér til sætis til hægri handar;
sagði þó, að öllum uppgangi
fylgdi andstreymi, þeir hefðu
hugsað sér golt til glóðarinnar,
að fara að snæða hausa, þegar
friður væri fenginn, en nú
hefði eg raskað þeirri áætlun;
og þessi bílstjóri sinn væri ehv»
mitt sérfræðingur í þeirri list,
Hér væri fagurt þegar nógir
væru hausar. Eg spurði hvort
hann ætti við kindarhausa eða
þorskliausa, en hann kvað hið
fyrrnefnda, og hélt eg, að síðasG
liðin þúsund ár hefðu góðir
menn getað kroppað sina lcind-
arhausa, og jafnvel sett þá upp,
án sérfræðilegrar menntunar.
Öðru máli gegndi um þorsk-
hausa, þeir væru þjóðlegri en
margt annað, og bað hann vel
að lifa, hafa glæstan uppgang
og mikið land undir sér.
Var svo ekið af stað.
— — Fagur er öxnadalur,
þótt ber sé og nakinn. Hvergi
gefur að líta meiri fjölbreytni
í formi, lögun, línum og litum,
ríkidæmi og örbyrgð. öllu er
umturnað og aftur blandað i dá-
samlega, gullvægu samræmi og
jafnvægi mikilleika og smæðar.
I þessum þrönga og snauða dal
jarðneskra gæða hefir almátt-
ug hönd guðdómlegs meistara
strokið pensli sínum, og gefið
lífsþyrstum og listelskum unn-
endum eilífan fögnuð. Við ök-
um suður dalinn í glæstum
morgunljóma haustlitanna. Það
er sólskin og sunnanblástur og
volgir laufvindar fylla loftið.
Takmörk ljóss og skugga ó-
venjulega skír, loftið tært og
hreint, skyggnið bjart, svo töfra-
heimar dýptarinnar opnast.
Vegurinn liggur austan árinnar,
sem blikar og bugast í flúðum
og fylgsnum eftir endilöngum
dalnum. Þverár i djúpum
gljúfrum og kátir smálækir
hoppa flissandi niður brattar
blíðarnar. Lengra fram líkist
hlíðarfeldurinn blálitri skikkju
silfurseymdri, og slær á gulln-
um roða. Og enn má sjá andlit
Vindheimajökuls, hins aldna
hrímþurs, sem endur fyrir
löngu teygði loppur sínar niður
dalinn og skildi eftir háa hóla,
fangamark frosts og frera. En
andspænis, við háloft, bera
Hraundrangar eins og uppréttir
risafingur, er sverja þess dýran
eið, frammi fyrir hásæti himn-
anna, að verja dalinn til síðasta
blóðdropa.
Þarna í dalnum er hver kot-
bærinn öðrum aumari, og vek-
ur það furðu, að fólk skildi hafa
lifað af á þessum örreytiskotum,