Vísir Sunnudagsblað - 07.03.1943, Blaðsíða 8

SÍÐM
Hver er Anna Irxmaier?
Hvert einasta utanríkisráðuneyti
í heiminum, frá Tokio til Lond-
on og Chungking til Washing-
ton, liefir nánar gætur á öllu,
sem hún lekur sér fyrir hendur
og fvlgist með hverri hreyfingu
lienuar, og sama er að segja um
allar vopnaverksmiðjur, en
samt minnast blöðin mjög sjald-
an á liana. Ferill liennar er
furðulegur mjög og æfintýra-
legur. Hún er fædd i Vínarborg,
mun nú vera um það bil 47 ára
og er sá fjandmaður, sem Jap-
anir vilja helzt fe'igan.
Undanfarin fjögur ár hafa
allir flugumenn Japana leitað
að henni og það er fullyrt, að
stjórnarvöldin þar í landi hafi
lagt £50.000 til höfuðs henni.
Ástæðan lil þess, að Japanir
bera svo mikla umhyggju fyrir
henni, er sú, að hún sér Kínvet-j-
um fyrir mestu af þeim vopn-
um, sem ]>eir fá og hún er einn
af þeim ráðgjöfum Chiangs
Kai-sheks, se'm hann ber mest
traust til.
o
Það er ofur-skiljanlegt, að
hún skuli aldrei vera lengur en
nokkra sólarhringa i sama húsi.
Enginn fær að vila, hvar hún
er eða liverl hún fer. Tveir kín-
verskir leynilögregluþjónar eru
látnir gæta bennar hvert sem
hún ferðast, svo að enginu
kerost nærri henni, án þcss að
]>eir gefi leyfi sitl lil þess. Ilún
á fimin flugvélar og ferðast ein-
göngu í þeim.
o
Fyrir tullugu og fimm árum
var hún ofur venjuleg hraðril-
unarstúlka á litlum launum í
Vínarborg. Foreldrar hennar
voru bláfátækir og bjuggu í
Stockerau, einu af útbveéfum
Vínarborgar.
Arið 1915, meðan styrjöldin
geisaði, kynntist hún efnafræð-
ingi, sem hét Irxmaier og þau
urðu ástfangin við fyrstu sýn.
Fáeinum dögum síðar var pilt-
urinn kallaður í herinn, því að
liann var í varaliðinu. Þau gift-
ust því í snatri og 'Voru saman
einn dag og nótt, en eftir það
varð eiginmaðurinn að fara með
herdeild sinni til austurvígstöðv-
anna, þar sem hún átti að berj-
ast við Rússa í Galisíu.
Anna fór þá að læra erlend
VISIR SUNNUDAGSBLAi)
Danðinn við stýrið!
tungumál og varði tima sinum
nær eingöngu til þess, þegar hún
varð ]>ess vör hvað henni veitt-
ist létt að læra önnur tungumál.
Hún lærði ensku, frönsku,
spænsku og grísku.
O
Árið 1917 frétti bún það af
manni sínum, að bann hefði
verið tekinn til fanga af Rúss-
um. Hún gerði strax fyrirspurn
um hann með aðstoð Alþjóða
Rauða Krossins og komst þann-
ig að því, að hann væri geýmd-
ur í fangabúðum lengst austur
í Siberíu. „Jæja, svo hann er i
Siberíu", sagði hún þá við sjálfa
sig, og býrjaðj tafarlaust að
læra rússnesku.
1 marz árið 1918 var gerð-
ur friðarsamningur sá, sem
kenndur hefir verið við borg-
ina Brext-Litovsk. Miðveldin
sömdu frið við Rússland, sem
var þá undir stjórn bolsivikka.
En þótt friður væri saminn, var
samt ekki byrjað að skiptast á
föngum, enda var eklti ætlazt
til þess, að það yrði gert fyrr
en síðar.
o
Einn góðan veðurdag sagði
Anna upp úr þurru við foreldra
sína, að hún væri staðráðin í
því að fara austur til Siberiu
og hefði skrifað eiginmanni sin-
um um, það, að hann mætti bú-
ast við henni þangað. Foreldrar
hennai' tóku hana ekki alvarlega
og héldu að hún væri eitthvað
sturluð, en það var alveg sama
hvað þau sögðu — Anna sat við
sinn keip. Hún elskaði mann
sinn af öllu lijarta og það var
ckki hægt að telja henni hug-
hvarf að þessu.leyti. Ilún var
fús til að ganga í gegnum alls-
konar þrautir og þjáningar til
]>ess að gela vcrið samvistum
við hann aftur.
o
Þegar hún lagði af stað i Si-
beríu-ferðina fór hún frá Vín-
arborg í hinzta sinn. í þrjá mán-
uði ferðaðist hún í járnbraut-
arlestum eða gangandi, þegar
ekld var hægt að komast áfram
á annan hátt. Oft svalt hún heilu
'hungri, en loksins komst hún til
litlu borgarinnar í Siberiu, þar
sem fangabúðirnar voru, sem
maður liennar var í.
Hún fékk sér vinnu við hús-
störf, og vann fyrir sér á þann
hátt í margar vikur, unz hún
gat hjálpað manni sínum til
þess að komast undan úr fanga-
búðunum. Það var henni til
hjálpar í því, hversu mikill los-
arabragur var á öllu fyrst i bylt-
ingunni.
O
Þau flýðu til Kína og komust
til Shanghai eftir fjögurra vikna
ferð. Eftir það var gæfan ávallt
með tínnu Irxmaier. Fyrst fékk
luin stöðu sem skrifari í verzl-
un, en maður hennar fékk vinnu
hjá fyrirtæki, sein vann að
framleiðslu ýmsra efna.
En Anna var ekki lengi i þess-
ari stöðu sinni. Innan skamms
fékk hún betri stöðu i banka, og
áður en tvö ár voru liðin var
hún orðin bankastjóri.
Með venjulegri elju og dugn-
aði fór bún að læra kinversku
og japönsku og einn góðan veð-
urdag kynntist hún Chiang Kai-
shek, forsöla og yfirhershöfð-
ingja Ivinverja. Ilann fékk þeg-
ar álit á henni og virðingu og
kynnti hana fyrir mági sínum,
dr. Kung, sem er fjármálaráð-
herra Ivínaveldis.
o
Þegar Japanir réðust á Ivína,
var Önnu Irxmaier trúað fyrir
því vandaverki, að útvega Kín-
verjum megnið af þeim vopn-
um og skotfærum, sem þeir
þarfnast. Hún tók strax til,
starfa og lét liendur standa
fram úr ermum. Ilún var all-
kunnug ástæðum i Rússlandi og
með því móti gat hún náð sam-
bandi við yfirvöldin þar i landi
og byrjað að skipuleggja vopna-
flutninga um Mið-Asíu. Hún
hefir jafnt og þétt aukið við-
skiptasambönd sin og traust
það, sein hún ávann sér alls-
staðar, á sinn þátt í því, hversu
mikils trausts Kina hefir notið
víðasl hvar. Þegar Japanir tóku
Kanton var hún ekki sein á sér
að láta lagfæra járnbrautina frá
Franska Indó-Iíina til Yunnan,
svo að hægt væri að auka flutn-
inga um hana frá Haiphong'.
O
Þegar Burma-brautin lokað-
isl beið Kína mikinn hnekki, en
Anna Irxmaier lét ekki hugfall-
ast, því að hún hafði þegar ýms-
ar ráðagerðir i lniga, til þess
að opna nýjar leiðir, og það
er nú orðið að möguleika að
einhverju leyti.
En hvort sem Burmabrautin
er opin eða lokuð, og hvaða að-
ferðir, sem hafðar eru til þess
áð koma birgðum til Kínverja,
]>á vilja Japanir samt hafa hend-
ur í hári Önnu Irxmaier.
•
Kennarinn: „Ilvaða skepnu
þykir vænzt uni manninn?“
Nemaiidinn: „Konunni.“
•
„Hvenær er dóttir yðar að
Imgsa um að giftast ?“
„Álltaf, eftir þvi sem eg kemsl
næst.“
Sonurinn (virðir fyrir sér ný-
fædda tvibura) : „Eru þeir ódýr-
ari, þegar margir eru keyptir í
einu, pabbi?“
•
• Temjið yður góða siði og þér
munuð komast að því, að það
erður eins erfitt að venja sig af
þeim og slæmum siðiun.
•
Maður einn hélt að hann væri
skáld, en allir aðrir virlust á
öðru máli um það. Að lokum
stóðst liann ekki mátið lengur,
og sagði við kunningja sinn:
„Það er engu líkara en að
menn hafi gert samsæri um að
þegja mig í hel. Hvað á eg eig-
inlega að gera?“
•
Það erfiða er hægt að gera á
svipstundu, en hið ómögulega
tekur heldur lengri tima.