Vísir Sunnudagsblað - 20.06.1943, Síða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
1
og jarmaði. En Sæmundur var
allur í svitabaði. Hann hafði
tæpasl mátt til að rísa á fætur.
Hann sá fuglinn berjast um í
grasinu og fiðrið rjúka út í loft-
ið. Hann liafði hæft. Já, auðvit-
að hafði hánn liæft. En bitt var
alkunna að hálfdauður fugl
konist oft undan á flótta meðan
lífið var að fjara úl. Og Sæ-
mundi var ekkert um það gefið
að missá bráðina þannig úr
greipum sér. Hann vildi höndla
bana blóðbeita og færa heim —
til minja.
Þess vegna rölti hann nú af
stað, áleiðis til veiðibjöllunnar.
Ilún var ekki dauðskotin, held-
ur sýndist liin keikasta, færði
sig Iítið úr stað, en baðaði öðr-
um vængnum í sífellu. Hinn
vængurinn hékk máttlaus nið-
ur. Þegar Iiún sá manninn
koma, tók hún viðbragð. Hún
flaug ekki því að hægri væng-
urinn var brotinn, en í dauða-
angist sinni neytli hún allra
krafta lil að forðast óvin sinn.
Stundum valt hún um koll, en
hún hélt alltaf strax af stað aft-
ur. En þótt hún berðist áfram,
eftir mætti, stvttist slöðugt bil-
ið milli hennar og mannsins,
sem hljóp á efir henni, hálfbog-
inn með framréttar hendur.
En nú átti veiðibjallan ör-
skammt ófarið að sjávarborð-
inu, en frelsið virtist ekki ætla
að auðnast henni, því að um
leið og fætur hennar snertu sjó-
inn, greip Sæmundur annari
hendi lil hennar. En hann bafði
orðið of seinn. Hann hafði að
vísu náð handfestu, en aðeins á
vængnum, sem var sundurtætt-
ur rétt við siðu fuglsins, svo að
við átakið varð vængurinn laus
og' Sæmundur hélt honum eftir
á meðan útfallið og vindkulið
hjálpaðist að við að fleyta fugl-
inm frá landi. Og Sæmundur,
sem var venjulega dagfarsgóður
og hæglátur maður, varð óeðli-
iega svipþungur og stóð alveg
leinréttur. Nokkra stund horfði
hann ögrandi á eflir fuglinum,
sem flaut dauðvona á léttgáruð-
um sjónum til hafs. Svo lióf
hann vænginn á loft, kastaði
honum eins langt og hann gat i
átlina til veiðibjöllunnar og
hrópaði:
Eg hefi þó sigrað!
„Sonur minn, mig langar til
þess að gefa þér heilræði. Ef þú
þarft að fá peninga, að láni, þá
skaltu fá þá hjá bölsýnismanni.“
„Af hverju?"
,,Af því að hann býst ekki við
að fá þá aftur.“

Brezkur kafbátur kemur lil heimahafnar að aflokinni vel-
heppnaðri árásarferð. Mikil leynd hvílir vfir starfi brezkra
kafbáta, og er sjaldan vikið'að starfi þeirra í frétlum.
HEIM
eftir Rannveigu Schmidt.
sem ekkert áttu skvlt við ís-
Þegar þú varst ung stúlka á
ísl^ndi, þá var það þín heitasta
ósk, að komast út í heiminn og
litast um. Ótal bækur sögðu þér
um önnur Iönd og annarlega
siði; vinkonur þínar komu úr
utanförum og gáfu þér glóandi
lýsingar af fegurð stórborg-
anna og öllum skemmtununum,
sem þar voru að finna .... en
hér varðst þú að kúldrast heima
í Reykjavik, smáholu, þar sem
hver dag'ur var öðrum líkur og
ekkert skeði, seip gaman var
að ....
Og svo fékkstu ósk þína upp-
fyllta, þú fórst utan. Þú sást
stórborgirnar, þú tókst þátt í
skemmtununum, sem þær
höfðu að bjóða ..... og þú
skemmtir þér vel. Stundum
hugsaðir þú heim .... sérstak-
lega þegar eitthvað amaði að. Á
sumrin greip heimþráin þig oft
sterkum tökum, en það sem þú
alltaf þráðir mest var sveita-
sælan og fjallaloftið . . . . og það
var eiginlega undarlegt, því þú
varst bæjarbarn og þekktir lít,t
til sveitarinnar. Svo liðu nokkur
ár og þú fórst aftur til íslands,
til Reykjavíkur, og það var
gaman að sjá æskustöðvarnar
og heilsa upp á ættingja, og vini,
en landið var svo brjóstrugt, ef
þú hugsaðir til skóganna ytra
.... og allt var svo smátt borið
saman við stórborgirnar. Nei,
þú varst vist vaxin upp úr smá-
bæjarhfinu .... þig langaði
aftur út i heim. Þú fórst utan
enn á ný.
Og' árin liðu .... þau þutu
óðfluga fraanhjá og nú atvik-
aðist það svo, að þú flutlir til
Ameríku; þú hittir þar fólk,
sem var ólíkt Norðurálfufólki;
þú vandist amerískum siðum,
lenzka siði. Það var allt nýtt og
hrifandi .... en stundum skaut
saml spurningu ujip í huga þín-
um: ætli það hafi ekki verið
misskilningur, að fara að
heiman ?
Enn liðu mörg ár og Amer-
íka tók þig traustataki; þú varst
svo önnum kafin, að það var
lítill lími afgangs til að hugsa
heim .... en slundum, sérstak-
lega í rökkrinu, greip löngunin
þig ..... löngunin heim. Því
vikur svo við, að cf þú ferðast
land úr landi og dvelur á ýms-
um stöðum, þá hefir hver stað-
ur eitlhvað sérstakt lil að bera,
sem þú saknar, þegar þú fcr í
burlu .... en þú skilur líka
eitthvað eftir á hverjum stað,
eitthvað af sjájfri sér .... og
að lokum áttu hvcrgi heima. . .
Ofl fannst þér þrevtandi að
tala önnur mál og það kvaldi
þig alftaf, að geta ekki talað
málið við nokkurn mann ....
málið fegurst allra tungumála
.... málið þilt. Stundum greip
þig hræðsla, já skelfing, og þér
fannst þú vera búin að glevma
íslenzkunni.
Þú kynntist mörgu gáfuðu og
menntuðu fólki á leið þinni, en
þú hiltir engan, sem alin var
upp við Njálu og Laxdælu. Eng-
inn kunni að njóta þess með
þér að lesa Bragarbót Matt-
híasar .... Enginn hafði heyrt
getið um Eiðinn hans Þorsteins
Erlingssonar .... „og skrautið
hún fékk svo frítt og mai'gt við
föður og móður síðu; hún átti
þó sitf æðsta skart i augunum
sínum blíðu“ .... Engjnn vissi
hvað þú varst að fara með, ef
þú nefndir hann Einar Bene-
diktsson .... „Hleypir skeiði
hörðu halur yfir isa. Glymja
járn við jörðu, jakar í spori
rísa“ .... Þú sýndir þcim
myndir að heiman og þeir
sögðu; „Þetta eru falleg fjöll,
livað heila þau?“ En þeir höfðu
aldrei séð hana Esju eða Akra-
fjall .... jieir höfðu aldrei séð
sólina ganga til vi'ðar þar heima
.... hjartar næturnar á sumr-
in cða norðurljósin á veturna.
Þeir gálu ekki skilið .... þcir
kunnu ékki að tala um það, sem
þér var hjarta næst .... Það
var alltaf eitthváð sem þú sakn-
aðir.
Og þegar einhver bað þig um
að segja frá Islandi og það
var ot't þá hugsaðir þú stund-
um: þeir hafa allan vilja á að
skilja, en enginn er fær um að
skilja ísland nema íslendingur
.... svo hélstu áfram að segja
frá íslandi, frá háttum, sögu og
bókmenntum, en það var bara
vegna þess, að þér fannst, að
fóllc ætti að vita eilthvað um
landið, vanþekkingin var svo
gifurleg, en það var engin sér-
stök ánægja i að segja frá....
ísland var svo allt öðruvísi en
þeirra land, islenzkur hugsun-
arháttur svo frábrugðinn, pg
stundum höfðu þeir ekki nokkra
hugmvnd um hvað það var, sem
þú varst að segja þeim.
Og árin líða. Þú hefir nú
annað þjóðerni; þér líer skylda
til að gefa nýja landinu þínu
hollustú þina .... svo segja
lögin og það er eins og það á að
vera .... en innst i hjarta og
hug gcymir þú alltaf ástina til
landsins með svanasöng á lieiði.
.... Þú vakir á nóttunni ....
og það sem þig alltaf grunaði
er nú orðið að fullvissu. Þú
segir myrkrinu, sem grúfir yfir
öllu, að þú varst blind .... þú
áttir aldrei að yfirgefa landið
þitt .... íslendingur á hvergi
heima ncma á íslandi .... Og
þú biður forsjónina, Iieitt og
innilega .... lofaðu mér bara
cinu sinni að ríða í sólskini upp
til fjalla á íslandi .... lofaðu
mér bara einu sinni að sjá land-
ið mitt aftur .... lofaðu mér að
bera beinin hjá mínu fólki....
Enskir veitingameun gerðu
almenna fyrirspurn um það til
gesla sinna hver væri uppá-
haldsréttur þeirra. 50.000
manns svöruðu, og rúmlega
þriðjungur þeirra, eða 17.000,
töldu nautasteik bezt allra rétta,
H.000 fannst spæld egg og
svinakjöt betra, en þriðja i
röðinni varð lambakjöt og tó-
matsúpa.