Vísir Sunnudagsblað - 12.09.1943, Qupperneq 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
hver sem betur mátti, þangað til
eklci sást í fötin hans fyrir hrák-
um. Titrandi af viðbjóði slapp
iiann loks frá þessari ógeðslegu
vígsluathöfn, og þegar heim
kom, lagðist liann strax í rúm-
ið. En nóttina eftir tólc elclci
betra við. Hann svaf með mörg-
um piltum í stofu. Um nóttina.
vaknar liann við óp milcil og ó-
hljóð og vill rísa upp við dogg
í rekkjunni lil að sjá, hverju
það sælti, en þá dynja á honufn
keyrishöggin, svo að hann tekur
það til bragðs að slcríða undir
rúmið. Hann veil eklci, liver
þessu veldur, j)ar sem niða-
myrlcur var, en stofufélagar
hans segjasl verða fyrir sömu
meðferðinni. I raun og veru
voru það þeir, sem lélcu hann
svo grátt. Og það sem verst var,
einhver þeirra hafði gengið er-
inda sinna i rúm Pablos, áður
en hann skreið undir sængina
aftur. Pablos varð að sætta sig
við orðinn hlut, ef hann vildi
halda lifi, en örvænting hans var
takmarkalaus. Morguninn eftir
varð hann svo fyrir háði og að-
kasti fyrir þetta sóðalega athæfi,
sem honum var auðvitað um
kennt, og sóY hann þá að byrja
nýtt líf og láta elcki framar
neina götustrálca troða sér um
tær. „Og upp frá þessu“, segir
bann, „gérðust allir i liúsinu
vinir mínir og enginn áreitti
mig framar, 41)vorki þar né í
skólanum“.
„Lýttur er sá, sem elclci fylgir
Iandssiðunum“, segir máltækið.
Og Pahlos strengdi þess heit, að
bann skyldi elclci verða minni
pralckari en félagar hans, helzt
meiri pralckari en nokkur ann-
ar. „Ekki veit eg, hve vel mér
hefir tekist það, en eg get full-
yrt, að eg hef gengið svo langt
á þeirri braut, sem efni hafa
slaðið til.“
Ráðskonan, Gipríana, var
guðhrædd kona. Hún hafði fyr-
irferðarmikið talnaband ' um
bálsinn, cins og hríslcnippi, og
héngu niður úr því kynstrin öll
af krossum, hclgra manna
myndum og medalium, enda lil-
bað hún yfir hundrað dýrlinga,
sem hún sagðLað væru verndar-
ar sinir. Miðað við syndaregistr-
ið, var þetla sall að segja mjög
Iióflcg lala. Bænir þuldi hún á
latínu, mengaðri sæg af orðum,
sem Siseró hefði aldrei grunað,
að væru til, og til slcrifta gelclc
hún einu sinni i vjlcu hverri.
Þess á railli fékk hún hinum
mörgu fyrirbiðjcndum sinum á
himni æiiið verkefni. Pablos sá,
að dygðakvendi þetta mundi
geta verið honum til aðstoðar.
'Tókst nú með þeim samstarf
um það að sttnga i sinn vasa
nokkru af því fé, sem hún fékk
til aðdrátta handa heimilinu.
Pablos var falið að annast mat-
arkaupin, en ýmist stal bann
matvælunum eða hann keypti
þau af ódýrara taginu. Því, sem
þannig varð afgangs af pening-
unum, slciptu þau ráðskonan á
milli sín. Meðan allt féll í ljúfa
löð með þeim, var þetta arð-
vænlegt fyrir þau. — Svo lang-
aði Pablos að gi-æða meira og
stal þá lcjúklingum og fleira af
ráðskonunni sjálfri. Hann fé-
fletti hana með því að lióta að
lcæra hana fyrir rannsóknar-
réttinum, af þvi að hún hefði
sagt „píó, pió,‘‘ jregar hún Icall-
aði á hsqfisnin sín, en „Pius“
væri nafn á ýmsurn páfum, )iem
væru staðgenglar Krists á jörð-
unni og yfirhöfuð kirkjunnar,
og mætti henni þá skiljast, hvi-
líkt guðlast liún hefði framið.
Kerling varð skelfingu lostin, er
hún hevrði rannsóknarréttinn
nefndan, og lofaði bót og betr-
un. Pablos rændi og hnuplaði
í búðunum og frá torgsölukerl-
ingunum, drap svin og hænsn
fyrir nágrönnunum, og þar
fram eftir götunum. Verðir lag-
anna lcomust aldrei að ]5ví, hver
framdi þessi óþokkaverk, svo
var hann slunginn og uþpfinn-
ingasamur, en félagar hans
vissu vel um það allt og höfðu
aðeins gaman af.
Eitt sinn tókst honum að af-
vo])na heila lögreglusveit. Það
var eitl kvöld, að hann mætti
lögreglustjóranum á götu með
sveina siria, og tjáði honum, að
í skækjuhúsi þar i grenndinni
leyndust nolclcurir óbótamenn,
sem lögreglunni var sérstaklega
hugleikið að ná i, en þeir skyldu
elcki fara þangað með sverð við
hlið, því að þá þekktust þeir
strax, og glæpamenn þessir
liefðu pístólur og myndu óðara
skjóta á þá. Skyldu þeir biða,
þangað til bófarnir væru gengn-
ir til náða ásamt lagskonum
sínum, og taka þá svo í svefn-
kompunum. Þetta fannst lög-
reglustjóra gott ráð. Skilja þeir
sverð sin eftir, en taka Pablos
sér til fylgdar. Honum tókst þó
að laumast frá þeim og hraðaði
sér með sverðin til félaga sinna.
Geta má nærri, hvernig lögregl-
unni varð við, er hún komst að
gabbinu. Lögreglustjórinn hét
að hengjg sökudólginn. Auðvit-
að lilaut það að vera einhver
stúdentinn, og hann féklc rektor
skólans til þess að fara með sér
i öll herbergi skólapilta. Pablos
hafði flýtt sér að liátta niður i
rúm sitt, og þar lá liann hreyf-
ingarlaus „með kerti í annari
hendi en róðukross i hinni, og
við hlið mér sat einn félagi
minn í prestaskrúða og hjálp-
aði mér að deyja, en hinir lásu
grískar bænir. Rektor kom og
með bonum lögreglan, en er
þeir sáu, hvað um var að vera,
löfðu þeir eklci, því ekki var
líklegt, að þeir fyndu þar það,
sem þeir leituðu að. Þeir rann-
sökuðu ekki neitt. Rektor þuldi
meira að segja greftrunarbæn
og spurði, hvort eg liefði þegar
misst málið, og var honum
svarað, að svo væri. Eftir ])að
fóru þeir burt og leitin féll
niður.“
Nú félclc Diego bréf frá föður
sinum, sem slcipaði honum að
koma og liafa Pablos ekki með,
því að spurnir liöfðu borizt af
])orparabrögðum hans. Tnnan i
])essu bréfi var annað til Pablos
frá frænda bans, Alonso Ramp-
lón, sem var böðull að atvinnu.
Skýrði hann Pablos frá, að fað-
ir hans væri dáinn, hann hefði
sjálfur hengl hann og hefði at-
böfn sú yfirleitt verið mjög vel
lukkuð. Móðir hans væri einnig
sama og dáin, þvi að liún sæti í
fangelsi rannsóknarréttarins, á-
kærð fyrir galdi-a o. s. frv. Eftir-
látnar eignir — 400 dúkatar —
tilheyrðu Pablos, og skyldi hann
sækja þær til sín. Pablos reyndi
að taka þessum liörmungar-
fregnum með stillingu og sagði
Diego allt, sem komið var, skild-
ist svo við liann og ákvað að
sigla sinn eigin sjó. Hélt hann
svo af stað til Segovíu að heimta
arfinn. .
Rataði liann i ýms æfintýri á
þeirri leið og komst í tæri við
ýmsa lcynduga náunga. Einn
þeirra var stjórnmálamaður.
Hann þóttist kunna óbrigðul
náð til að vinna lönd undir
Spán, hvort heldur væri landið
helga eða Algeirsborg. Sérstalc-
lega hafði liann kynnt sér
möguleikana á því að vinna
borgina Ostende í Niðurlöndum
(markgreifinn af Spínóla satum
hana frá júlí 1601—sept. 1694).
Allur galdurinn væri sá að
þurka Ermarsund upp með þar
til gerðum svömpum og dýplca
hafsbotninn beggja vegna, svo
að sundið fylltist ekki jafnóð-
um aftur. Um þetta liafði liann
samið ýtarlega skýrslu, sem
liann ætlaði að leggja fyrir lcon-
ung. Annar var skylmingasér-
fræðingur, er hugsaði sér allar
hreyfingar sem stærðfræðilegar
formúlur. Þegar hann datt af
baki asna sínum, þá var það
af þvi, að hann hafði reiknað
skakkt út hlutfallið milli geisl-
ans og periferíunnar. í veitinga-
krá einni heimtaði hann skeið-
ar og ^teikarteina til að geta
sýnt lögmál þau, sem liann
hafði fundið fyrir skylminga-
listinni; sagðist hann þeklcja
brögð, sem enginn gæti varizt,
og ])eim, sem þau kynnu, væri
sigurinn vis. Amerikumaður,
stór og illúðlegur, stóð þá upp,
dró sverð sitt úr slíðrum og
kvaðst skyldu sjá, hvors aðfei’ð
væri betri. Stæi’ðfræðingui'inn
hörfaði undan honum, stölck
yfir stóla og box’ð, án þess að
voga sér nálægt honum, og
endurtók i sifellu: — Hann skal
elcki geta sært mig, cg er búinn
að reikna það út!
Skammt fyrir utan Madrid
hitti Pablos svo þann vitlausasta
af öllum þessurn sérvitringum.
Það var aldi’aður hringjari, senx
byrjaði strax á því að hella sér
yfir stúdentana í Alcalá fyrir
það, að hann hefði nú í fjórtán
ár sarnið hvért skáldverkið á
fætur öðru og elclcerl þeirra
vei’ið verðlaunað af háskólan-
um. — Allt vondir menn, þessir
Alcalá-stúdentar. Nú skal eg
láta yður heyra sýnishom af
kveðskap mínum, svo þér sjáið,
Hér sésl nokkuð af herfangi því, sem Bandamenn fengu i
hendur, þegar Lampedusa — í Miðjarðarhafi — var hernum* i
jn, Eru þetta mest riflar, skotfæri og Joftvaroahyssur.