Vísir Sunnudagsblað - 12.09.1943, Síða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
^ngfjnm dátt og: dönsunu . •
Hún er glaðvær og lífsglöS þessi æska, sem stígur hringdans und-
ir lieiðum himni í frjálsri og villtri náttúrunnd. Þetta voru Farfuglar i
sumarleyfi sinu, efst i Borgarfjarðardölum. Þar dvöldu þeir heila viku,
gengu á fjöil og jökla eða aSra fallega staSi á daginn, en skemmtu sér
við söngva, hringdansa og leiki á kvöldin. Þannig á æskan að vera, ham-
ingjusöm og glöð og fagna hverjum degi með söng og hlátri, einnig
þá daga, sem ytri aðstæður leika ekki við mann sem skyldi. Enn fara
Farfuglar í ferðalög um helgar og enn munu söngvar þeirra og hlátrar
hljóma út í náttúruna, þar til haustið nær tökum á hugum þeirra og
heftir útþrána.
SÍÐAN
Frá Noregi. ^
Mjög erfitl er að fá nákvæm-
ar fréttir af ástandinu í Noregi,
en þær fáu fréttir, sem þaðan
berast, sýna að norska þjóðin á
nú við mikla erfiðleika að
stríða. -— Eftirfarandi upplýs-
ingar eru teknar eftir hinu
merka brezka blaði „The Econ-
omist“.
Andstæðingar nazista, sem
segja má óhikað að séu níu
tíundu hlutar þjóðarinnar,
halda uppi mótspyrnu sinni
jafnt um bjartan dag sem um
nætur, þrátt fyrir síaukna
harðstjórn nazista. Jafnvel
skólahörn ltafa verið liandtek-
in eða flutt á hrott úr heima-
högum sínum. Hefir verið
stofnaður sérstakur hetrunar-
skóli fyrir þau skólabörn, sem
sýnt hafa nazistum andúð með
framkomu sinni.
En það er einkennandi
hversu kímnigáfa ])jóðarinnar
hefir þroskast í ]>essu and-
streymi hennar — og er þó ekki
hægt að segja að sú gáfa sé á
háu stigi hjá Norðurlandaþjóð-
unum. Möllagten-fangelsið er
nú t. d. eingöngu nefnt „Hotel
Norge“ og fólk segir að „gesta-
bókin“ þar sýni að andstaðan
gegn nazistum nái lil allra
flokka og stétta.
Krónu og tveggja krónu seðl-
ar Iiafa verið gefnir út. Tveggja
krónu seðlarnir eru nefndir
„Quisling“, en krónu-seðlarnir
„Usling“, sem þýðir þorpari eða
óþokki. Ef menn spyrja um
ástæðuna fyrir þessu er svarið
á ])á lund, að ])að þurfi tvo
þorpara til að jafnast á við
einn Quisling.
Það er fastur siður, að þegar
festar eru upp götuauglýsing-
ar, þar sem birt er nafn Quisl-
ings strika menn út stafina Q
og i, svo að eftir verður aðeins
„usling“. Jonas Lie hefir líka
l'engið sitt nafn og er nefndur
„Judas“ Lie.
Ný frimerki hala verið gefin
út, þar sem hvorki er mynd Há-
konar konungs eða letrað
Kongeriget Norge. Menn hafa
það í flymtingum, að Quisling
þori ekki að láta prenta fri-
merki ineð mynd sinni, þvi að
almenningur myndi ekki væta
bakldið þeirra heldur spýta á
framhliðina.
Rosabaugar.
Allir þekkja þá. Þeir vita á
illviðri þegar þeir sjást um sól
og tungl. Ef þeir eru daufir, vita
þeir lielzt á þráviðri, einkum
þegar isar eru við landið.-Veðra-
haugar eða rosahaugar vita á
llvassviðri með regni þegar þeir
eru dökkrauðir og- sumsstaðar
grænleitir. El' þetta er að vetr-
inum, þá er voil á snjókomu.
Bjartir hringar um tunglið vita
oftast á góða veðráttu næsta
dag.
Þegar meira eða minna skærir
geislabaugar (einskonar rosa-
baugar) sjást um miðjan dag
kringum sólu, er von á þráviðri
eða úrkomu. -— Ef úlfar, sem
svo eru kallaðir og flestir menn
þekkja, sjást á austurlofti um
sólu, þá má vænta illviðris og
kulda, eftir ái’stíðum. Aftur á
móti boða slíkar aukasólir á
vesturlofti hetri veði’áttu, oft
gott þráviðri. Rauðleitir eða
fi-emur grænleitir úlfar um sólu
vita oftast á hvassviði’i eða úr-
komu. —
Veðrahjálnxur er náskyldur
rosahaugnum. Hann myndast af
tveimur geislabaugum um sólu,
með talsvei’ðu millihili. Hvítleit-
ir úlfar í honum vita á langvar-
andi kalt þráviði’i. — Vseðra-
lijálmur er fremur sjaldgæfur.
★
Vitur sóknarbörn. Síra Ó., sem
var annálaður mælskumaður,
var vanur að skera upp á fyrir
söfnuð sinn. Eitt sinn sagði hann
meðal annars í x-æðu: „Fóllcið
gengur ljúgandi og stelandi
hæja milli og hringiða helvítis
gapir fyi’ir fótum þess.“
Þegar út var konxið úr kirkj-
unni, sögðu sóknarhörnin:
„Gott var það núna hjá hon-
um, eins og vant er, blessuðum..“
★
Einu sinni var sami prestur
að flytja likræðu yfir gömlum
manni. Dóttir mannsins gekk á
eftir til prestskonunnar og
mælti: „Alveg gat eg grátið yfir
hve ræðan var góð hjá prestin-
um; en sárast þótti mér, að eg
heyrði ekki eitt einásta orð, sem
hann sagði.
★
Prestur var að jarða. Hann
var nokkuð klaufskur stundum,
en hafði samt tekist slysalaust,
unz hann ætlaði að kasta mold-
inni af þr'iðju rekunni ofan í
gröfina. Þá rak hann hana óvart
í þann, sem næstur stóð, uiít leið
og liann sagði: „Af jörðu skaltu
aftur upp risa“ en varð þá að
hæta við: „ekki saml þú.“
★
Smánaðu ekki þann vesæla og
smjaðraðu ekki fyrir þeim vold-
uga.
„Mamma, mamma! Bannaðu
henni Siggu að drepa veslings
flugurnar í glugganum.“
„Hvers vegna? Nonni minn!“
„Af því að mig langar sjálfan
til að gera það.“
★
„Þetta er ljóta sápan,‘‘ sagði
þvottakonan, „hún etur skyrt-
una upp til agna, en skilur eftir
óhreinindin.“
★
Ahraham Lincoln, hinn góð-
frægi ríkisforseti Bandaríkj-
anna í Vesturheimi á þræla-
styrjaldarárunum, var hverjum
manni ljúfari og Mtillátari. Hann
átti aldrei svo annríkt, að hann
gæfi sér ekki tóm til, einhverja
stund dags, að hlýða á mál
inanna, þeirra er fund lians
sóttu, jafnt lægri sem æðri, án
alls manngreinarálits. Einhverju
sinni leituðu máls við liann stór-
hændur nokkrir lengst vestan úr
ríkjum, málskrafsmenn miklir
og burgeislegir. Þeir leiddu í inál
aðgjörðir stjórnarinnar í liinu
mikla vandamáli, er hún átli þá
í að standa, viðureigninni við
þrælahaldsrikin, og fundu lienni
þar flest .til ámælis en fátt til
lofs. Lincoln lofaði þeim að
raijsa langa liríð, hlýddi á með
þögn og þolinmæði. Loksins
mælti hann: „ímyndum okkur,
góðir herrar, að þér hefðuð var-
ið aleigu yðar í gull, og fengið
gullsnúðinn i hendur Blondin,
en hann skyldi hera hamj á sér
el'tir streng yfir Niagarafoss
milli Bandaríkja og Kanada-
Ætli þér mynduð' þá fara að
leika yður að því, að slcekja
stólpana, er strengurinn er við
festur, og hrópa til Blondins:
„Heyrðu Blondin! hallaðu þér
dálítið meira á hægri hliðina;
stattu við snöggvast, Blondin!
Gakktu dálitið harðara. Hallaðu
þér nú meira til hægri, nú til
vinstri?“ Nei, það munduð þér
naumast gera. Þér munduð
miklu fremur halda að yður
liöndum. Því er likt farið um þá
menn, er fyrir stjórn standa nú,
að þeir hafa mikla byrði að bera
og dýra; þeim er fyrir miklu trú-
að; ónáðið þá ekki og hafið kyrrt
um yður, og , munum vér þá
komast klakldaust yfir um.“ —
Þessi snilldarlega samlíking beit
svo á komumenn, að þeir kunnu
þar engu til að svara, og lcvöddu
forseta með mestu lotningu og
vinsemd,
★
Þegar Jakob I. kom lil Eng-
lands að taka þar riki eftir El-
ísahetu drottningu (1603), sótti
fund konungs meðal annara
klerkur einn aldraður, til að
árna honum liamingju. Jakob
var maður trúrækinn, en lílt
fallinn til höfðingja, sem raun
har vitni. Hann bað öldungiim
leggja yfir sig blessun sína. —
Klerkur lióf upp hendurnar og
mælti hátt og snjallt: „Drottinn
hlessi yður og gjöri úr yður
dugandi konung, þótt lélegt sé
efnið.“ — Englendingar kváðu
svo að orði, að eftir Elísabetu
konung hefði komið til ríkis
.Takob drottning.
★
Það er líkt háttað um fals-
kenningar og falsaða peninga:
þær eru ekki hættulegar nema
þær séu vel gerðar.
★