Vísir Sunnudagsblað - 23.04.1944, Blaðsíða 4

4
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
Móðgunin.
Saga eftir Frank X. Tolbert.
Farris höfuSsniáður átti að
heita að vera að skrifa leiðara.
En þegar Alli prentari koni inn
á ritstjórnarskrifstofuna, sat
Farris og klappaði hundinum
sínum. Hjundurinn var veiði-
hundur og liafði vérið afhurða
hundur á sinni tið, en liann var
nú orðinn ganlall, þefvísin far-
in og grahir gráar, enda gerði
iiann ekki annað en elta Farris
höfuðsmann á götunni eða sofa
á ritstjórninni.
Leiðarinn verður að koma,
ef við eigum að koma út í vik-
unni,“ sagði Alli.
Já, eg var að byrja, þegar
hundurínn truflaði mig, sagði
Farris líroúancþ. Hann hlés
mæðiiega, og skeggtaumarnir
blöktu. Svo byrjaði liann að
skrifa:
— I>að eru nú liðin nærri
þrjátíu ár síðan hræðravígun-
um lauk á sjöunda lug aldar-
innar. Samt eru enn til menn,
sem leika sér að því að ýfa göm-
ul sár, af því að þeir þykjast
hafa af því flokksfýlgi eða af
þvi að þeir hafa af því svívirði-
lega ánægju að velcja upp aftur
gamalt hatur.
, — Fyrir nokkrum vikum
vakti þetta blað athygli á hinu
ógeðslega athæfi nokkurra þing-
manna undir forystu Pinckney
ölcTungaráðscnanns. Þeir fela til-
gang sirin hak við-haráttu fyrir
því að banna veðreiðar í þessu
g'óða fylki.''Nú skálmar Pinck-
ney öldungaráðsmaður fram í
þinginu og ræðsl með fóískuleg-
um méiðvrðum á yitstjóra þessa
blaðs. Þessi óprúttni þorpari
vogar sér að gefa í sltyn að rit-
stjóri vor hafi baknagað Jeffer-
son Davis. Eg neita þessu al-
gerlega , sem tilhæfulausum
rógi. Jeff Davis var góðvinur
föður míns og átrúnaðargoð
mitt.
Nú Jiætti höfuSsmaðurinn og
blés af tur í skeggið. Hann klapp-
rekstur er þegar kominn á í
Árneshreppi.
Þó ekki sýndist fært að láta
okkur njóta góðs af hinum
stærri virkjunum, þá má telja
að hér sé svo ríkulega að okkur
búið frá náttúrunnar hendi,*
bæði um jarðhita og sfaðhætti
til rafvirkjupar, að með klinn-
áttu og fjármunum gæti það
gert þess^ sveit eíns byggilega,
eins og þær sveitir, er nær liggja
meginhéruðum landsins.
aði hundinuín og liélt áfram að
skrifa:
— Menn eins og Pinckney má
nefna hræfugla í mannsmynd.
Þeir grafa upp gamalt slúður til
að ata menn í saur og ógeðs-
legu umtali. En að kalla mann-
tegund þessa, sem lieldur til i
háreistum og belgum sölum
^ijóðþingsins, djöful í manns-
rnynd, það væri ranglæti gagn-
var iians kolsvörtu hátign.
Ritstjórinn lauk við handritið
og rétti prentaranum það án
þess að lesa það.
Þetla er fyrsti leiðarinn, Alli,
sagði hann. Setlu liann með
feitum cíceró. jllann er ekki
sem beztur, en mér dettur
lcannske góður endir i liug með-
an eg bregð mér i þingið.
Síðan labbaði ritstjórinn með
hundinn sinn yfir að þinghús-
inu og fimm mínútum síðar
settist hann á áhejyi’endapatlana
í öldungadeildinni.
Pinckney öldungaráðsmaður
stóð á rauðu gólftepp'inu og
þrumaði ræðu sína, rauðskeggj-
aður og á stigvéjaskóm.
Eg hef svarið þess eið að út-
rýma því Jögfesta svínaríi, sem
nefnist veðreiðar, úr þessu fylki
eða falla dauður ella. Þessi lösl-
ur hefir komið mörgum fjöl-
skyldum á vonarvöl. Nú liefir
þessi Fgrris, sem sennilega er
handbendi og mútuþegi sam-
vizkulausra . fjárhættuspilara,
velt yfir mig slikum ókjörum
af rógi og lastmælgi í hlaði sínu,
að eg get ekki setið lengru þegj -
andi hjá rógburði hans.
Eg skil ekki þennan mann, ef
mann skyldi kalla. Hann kann
að vera smásálarlegur Ieiksopp-
ur veðreiðagreifanna, sorpræsi
sem þeir nota til að koma á
framfæri lygum sínum og ó-
tuktarskap. Hann kann að vera
þefdýr, sem i fæðingunni lilaut
tvo fætur i stað fjögurra, eða
svin, sehi rótar upp saurnum
sem það étur.
Hvað vitum við um mannfýlu
þessa, áður en hann kom hing-
afS til höfuðhorgar fylkisins?
Það má gera ráð fyrir að hann
hafi vaxið upp í rangindum og
rótarskap og verið til þess ráð-
inn af þeim, sem græða fé á
veðr-eiðinn, að úthella nöðru-
eitri sínu é yður, háttvirtir þing-
deildai’menn, og mig.
Öldungaráðsmaðurinn lækk-
aði róminn og strauk skeggið,
um leið og hann hélt áfram:
Eg hef nú tvo um fimmtugt.
Eg er breizkur eins og aðrir
menn, og ekki skal eg hvetja
neinn til að taka mig til fyrir-
myndar. En eg afneita og af-
neita hverri þeirri ásökun, sem
þessi mannorðsmorðingi,Farris,
her mér á hrýn í saurblaði sínu.
Allt lians athæfi er mér ekki
annað en aukin hvatning til að
halda liinni góðu baráttu gegn
veðreiðasvindlinu fram til sig-
urs, og mannkerti eins og Farris
þessi skulu ekki stöðva mig,
meðan eg er á lífi.
Öldungaráðsmaðurinn spýtti
mórauðu og settist, en þing-
lieimur ldappaði og tveir þing-
sveinar flýttu sér að setja spýtu-
hakka við stól hans. Svo stóð .
hann upp, strauk skeggið aftur
og labhaði út úr deildinni.
Höfuðsmaðurinn beið hans í
fordyrinu.
Þeir kinkuðu kolli saman þög-
ulir í bragði. Siðan gengu þeir
samsíða út á götu og hundur
ritstjórans á eftir. Hundurinn
ejti þá niður Þinghússtræti.
Þetta var góð ræða, Pink,
sagði Farris.
Þakka þér fyrir, svaraði Pinck-
ney og hætti við: Ber Gonzales-
hryssan þíiT í vor?
Já með fola fná Kentucky. Eg
á ágætis liest úti á búgarðinum
sem m ig langar til að sýna þér.
Þeir fóru inn í bjórstofu. Eg
borga, sagði öldungaráðsmaður-
inn. Þú borgaðir alltaf i fiski-
tútnum.
Þeir drukku viský, en hundur-
inn fékk vatn.
Tveim stundum síðar dró
Farris liöfuðsmaður upp
skammbyssu og skaut Pinckney
öldungaráðsmann þar sem
skiptingin var í skegginu. Pinck-
ney féll á gólfið en dró um leið
upp hyssu og skaut á Farris.
Önnur kúlan kom í eyrnasnep-
ilinn, en hin fór gegnum liáls-
inn.
Þegar lögreglustjórinn kom á
vettvang, var Pinckney dauður.
Farris liöfuðsmaður sat á gólf-
inu, liallaðist upp að skenki-
horðinu og strauk hundinum.
,Hvað skeði, Hermann, spurði
Iogreglustjórinn. Þeir voru
gamlir vinir þessir karlar.
Eg er ekki alveg viss, sagði
Hermann. Þeir voru að drekka
og tala um fiskitúr, þegar öld--
ungaráðsmaðurinn hrasaði um
hundinn og fór að bölva honum.
Svo sagði hann að hann færi
ekki í neinn andsk. fiskitúr, ef
seppf ætti að fara með, og svo
bölvaði hann hundinum meira.
Þá byrjaði ballið.
Mér þykir leitt að þetta skyldi
koma fyrir, sagði Farris áður
en hann dó við lögreglustjórann.
En Pink átti ekkert með að
móðga hundinn.
... ■*!-■ ..
Hrmgð til tíða.
Kirkjcin þig kallar i dag
kærleikans töfrum skrýdd.
1 himinsins helgu vídd
hljómar klukknanna lag.
Út um helsjúkan heim
heyja mennirnir stríð,
þjáðan landflóttalgð
leiðir sorgin i hörmungum þeim.
Vélknúnir vargar um nótt
varpa sprengjum á horg.
Skapa svíðandi sorg
svefnlausri, blæðandi drótt.
Meðan hgrðstjórans hönd
hefir vald gfir þjóð,
svelgir jörð bræðrablóð,
berast lík upp á strönd.
Þjóð vor í þögulli bið
þakkar sinn köllunardag.
Bergmálar bænar lag,
— biður drottinn um frið.
M agnús P. B er g.
t
V