Vísir Sunnudagsblað - 23.04.1944, Síða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
S t ef 11 ii iii ót i d.
Eftir S. I. KISHOR.
LUKKAN á upplýsinga- tve'ggja." Hann var tuttugu og
stöðinni i aðaljárnbrautar- níu ára.
stöðinni sýndi sex mínútur i Hugur hans hvarflaði aftur
sex. Hár og grannur liðsforingi að bókinni, sem liann liafði ver-
kom gangandi og leit upp á ið að lesa, bókinni, sem drottinn
klukkuna. Hann pírði augunum virtist hafa lagt upp í hendur
til að vera viss um að sjá rétt á hans meðal þeirra hundraða af
hana, því að hann vildi vera bókum, sem úr var að velja i
viss i sinni sök. Eftir sex mín- herstöðvunum í Florida. „Þræl-
útúr átti hann að sjá þá konu, dómur mannsins“ hét hún, og
sem liaft hafði mikil áhrif á líf hún var þéttskrifuð athuga-
hans á undanförnu ári. Hann semdum með kvenrithönd.
þekkti hana ekki í sjón, þekkti Hann hafði alltaf haft illan hif-
aðeins rithönd liennar. En bréf ur á þeim ósið að rita athuga-
hennar höfðu verið honum leið- semdir í bækur, en þessar at-
arstjarna. hugasemdir voru allt öðruvísi.
Hann tók sér stöðu eins nærri Hann hafði aldrei grunað að
upplýsingastöðinni og hægt ]i0na gæti horft inn i hjarta
var, án þess að verða í vegi fyrir manns með slikum skilningi.
fólkinu, sem flykktist þar að. Nafn hennar var skráð á saur-
Blandford liðsforingi hafði blaðið: Hollis Meynell. Hann
margs að minnast úr stríðinu, hafði fundið lieimilisfang henn-
en einna greinilegast mundi ar í simaskrá sfrá New York,
hann eftir því, þegar liann hafði skrifað henni og hún hafði svar-
lent innan um sæg af japönsk- ag. Daginn eftir hafði liann far-
um Zero-flugvélum. Hann hafði jg til vígstöðvanna, en í þrettán
séð glottandi andlit eins hinna mánuði höfðu þau skrifazt á.
japönsku flugmanna bregða fyr- Hún hafði svarað bréfum lians
ir. I einu bx-éfa sinni hafði hann — 0g meir en það. Oft hafði
játað fyrir lienni, að oft hefði hún skrifað, enda þótt bréf hans
hánn fundið til liræðslu, og hefðu misfarizt. Nú hélt hann
nokkrum dögum fyrir þessa or- ag hann elskaði hana og hún
ustu hafði hann fengið þetta hann.
svar: „Auðvitað ert þú hræddur En hún hafði neitað að senda
.... það eru allir hugaðir honum mynd af sér. Það spáði
menn. Var ekki Davíð konungur auðvitað ekki góðu. En hún
óttasleginn? Annars myndi hafði gefið þessa skýringu: „Ef
hann eklci hafa Htað tuttugasta tilfinningar þinar gagnvart mér
og þriðja sálminn. Næst- þegar eru sannar, þá gerir útlit mitt
þú finnur til ótta, skaltu hafa hvorki til né frá. Ef eg er falleg,
þetta yfir: „Og þótt eg gangi um þá myndi eg alltaf álíta að þú
dauðans skuggadal, þá mun eg elskaðir mig þessvegna, og þess-
ekkert illt óttast, þvi að guð konar ást er mér á móti skapi.
er með mér“ ... . “ Setjum svo að eg sé ófríð (og
Hann hafði munað þetta, það hlýtur frá þínu sjónarmiði
hann liafði ímyndað sér rödd að vera miklu liklegra) þá
hennar, og oi’ð hennar höfðu myndi eg ávallt lialda að þú
fyllt liann styrk og þi'ótti. Nú skrifaðir mér aðeins vegna þess
átti lxann að heyra rödd hennar. að þú værir einmana og hefðir
Klukkan vantaði fjórar mínútur ekki annað að gera. Nei, mynd
í sex. sendi eg þér ekki. Þegar þú kem-
Undir hinu volduga hvolf- ur til New York, skaltu fá að sjá
þaki stöðvarinnar var fólk að mig, og þá geturðu ákveðið
flýta sér í allar áttir, líkt og lit- hvernig þér lizt á mig. Mundu
aðir þi-æðir, ofnir i gráan dúk. það að við getuni bæði valið og
Stúlka gekk frambjá, og’hann hafnað ....“
hrökk við. Hún hafði rautt Ein mínúta í sex. Hann reykti
blóm á jakkahorninu, en það í ákafa.
var eldrautt baunablóm — ekki Þá fékk Blandford liðsforingi
rauða rósin, sem þau höfðu ákafan hjartslátt, þvi að hjarta
komið sér saman um. Þessi hans hoppaði hærra en flugvél
stúlka var líka alltof ung, líklega hans hafði nokkurn tíma flogið.
ekki nema átján ára, en Hollis Ung kona var á leiðinni
Meynell hafði sagt honum til hans. Hún var há og
hreinskilningslega að hún væri grannvaxin, Ijóshærð og hrokk-
orðin þrítug. Hann hafði svarað: inhærð, augun blá sem blóm, og
„Hvað kemur það málinu við? andlitið fritt. Hún var klædd
Eg er sjálfur þrjátíu og Ijósgrænum búningi og leit út
hennar voi'U hlýleg og vingjarn-
leg.
Hann hikaði ekki lengur.
Fingur hans gripu um litlu bláu
bókina, sem þau höfðu komið
sér saman urn að hann skyldi
hafa til merkis. Þetta gat ekki
ox-ðið ást, en þetta gat orðið ein-
læg vinátta, sem gleðja myndi
þau bæði um ókomin ár ....
Hann rétti úr sér, heilsaði
hermannakveðju og rétti bókina
fram i áttina til konunnar. En
það var með sárum vonbrigð-
um að hann sagði:
„Eg er John Blandford liðs-
foringi. Ungfrú Meynell, mér
þykir vænt um að liitta þig. Má
eg bjóða þér að borða með
mér?“
Konan brosti góðlátlega.
„Eg veit ekki hvaðan á mig
stendur veðrið, drengur minn,“
svaraði hún. „Unga stúlkan í
grænu kápunni, sem var að fara
hérna hjá, bað mig að setja
þessa rós i hnappagatið. Hún
sagði lika, að ef þér byðuð mér
út með yður, ætti eg að segja að
hún biði yðar í stóra veitinga-
húsinu liandan við götuna.
Sagði að þetta væri einhverskon-
ar tilraun. En sama var mér. Eg
á tvo drengi i hernum sjálf.... “
Karin Boye:
M.aiþöíl
Við gjálp vatns og gnauðan vinda
stritar xnarþöll við að rétta sig úr vaxtarkræklum,
hleypir sér í kút,
kreppir hnefa,
gefst upp og grætur.
Svartar við vindský fjúkandi
bera trjáskríparaðir,
afskræmi, vekja viðbjóð
afskræmum.
Um kræklótta kvistu
fer óska-þytur:
Mætti ég aðeins einu sinni
sjá rísa af beinum stofni
björk og þöll,
eik og ymjandi hlyn.
Þegi þú, vesalingur.
Héðan sér út til yztu skefja
svo langt sem augað eygir,
marþallir.
M. E. þýddi.
eins og vorið hefði vaknað til
lifsins.
Hann gekk áleiðis til hennar
og steingleymdi að athuga,
hvort lxún væri með rós í barm-
inum. Hún brosti til hans og
tautaði:
„Eigurn við samleið, hermað-
ur?“
Án þess að vita af því, steig
hann feti nær. En þá kom hann
auga á Hollis Meynell.
Hún stóð beint fyrir aftan
stúlkuna. Hár hennar var að
byrja að grána, og hún var yfir
fertugt. Hún var meir en í feit-
. ara lagi, liafði þykka kálfa, sem
stóðu upp úr lághæluðum skóm.
En hún bar rauða rós í óhrjá-
legu uppslaginu á slitinni káp-
unni.
Grænklædda stúlkan gekk
hratt burtu.
Blandford fannst hann vera
klofinn i tvennt. Hann fann til
óbugandi ástríðu eftir að hlaupa
á eftir stúlkunni, en samt lang-
aði hann til að tala við konuna,
sem með hugarþreki sinu og
sendibréfum hafði verið honum
til ómetanlegs gagns. Og þarna
stóð hún. Feitlagið andlit henn-
ar var blíðlegt og greindarlegt,
það gat hann vel séð. Augu