Nýja dagblaðið - 21.01.1938, Blaðsíða 4

REYKJAVÍK, 21. JANÚAR 1938
NYJA DAGBLAÐIÐ
6. ARGANGUR — 16. BLAÐ
B'lístinn Hainarstræti 16 Símar: 1529 og 1629.
ðKOXGamla BíóiVOS>
Tíl drauma-
landsins
Efnisrík og hrífandi þýzk
talmynd, tekin af Ufa-fé-
laginu. — Aðalhlutverkið
leikur af framúrskarandi
snilld sænska söngkonan
ZARAH LEANDER
Börn fá ekki aðgang.
v.v.v.v.v.w.v.v.v.v.w.v
Þolír íhaldið satnan-
burð á stjórn ríkisins
og Reykjavíkur?
(Pramh. af 3. síðu.)
bera stjórn Péturs Halldórsson-
ar á Reykjavík saman við stjórn
Eysteins Jónssonar á fjármálum
ríkisins.
Sá samanburður sannar það
betur en flest annað, hversu
nauðsynlegt það er að hrinda
meirihluta íhaldsins í bæjar-
stjórnarkosningunum og fela
Framsóknarflokknum úrslita-
Shemmtikvöld
í dag (21. janúar) heldur Félag ungra Framsóknar-
manna s p í 1 a- og s k e m m t i k v 81 d á Hótel ísland
Skemmtunin hefist kl. 8,15 e. h.
Til skemmtunar verður:
I. Hín vínsæla Framsóknarwhist.
II. Stuttar ræður (Margir beztu ræðumenn beggja
Framsóknarlélaganna tala).
III. D A N Z.
Aðgöngumiðar iást á skrifstofu Framsóknarflokksins i Hafnarstræti 16
simi 1529. — Allir Framsóknarmenn velkomnir meðan húsrúm leyfir.
FJÖLMENNIÐ! — Takið gestí með.
Félagsstjórnín.
valdið. Sá samanburður er þörf
áminning til kjósendanna um að
tryggja B-listanum sem glæsi-
legastan sigur 30. janúar.
Leiðin til að rétta við fjár-
hag Reykjavíkur er að setja X
við B-listann.
ÚTBREIÐIÐ NÝJA DAGBLAÐIÐ.
Rjúpur nýkomnar.
íshúsið Herðuhreið,
Frikírkjuveg 7, simi 2678.
.v/.v.v
.■.v.v.v
Nýja Bíó
.V.V.’.V
.■.v.v.v
Charlíe Chan
í óperunni
Óvenjulega spennandi og
vel gerð leynilögreglu-
mynd frá FOX-félaginu.
Aðalhlutverkin leika
sniilingarnir
Warner Oland og
Borís Karloíf.
Aukamynd:
firá Shanghai.

s
í
>J — Börn fá ekki aðgang. — *.
í í
v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v
Til draumalandsins
heitir myndin, sem sýnd er á
Gamla Bió. Þetta er þýzk mynd,
tekin af Ufa félaginu. Hún tek-
ur að ýmsu leyti fram mörgum
þeim myndum, sem hér hafa
verið sýndar, bæði hvað snertir
efni og meðferð. Aðalhlutverkið
lpikur Zarah Leander.
FESTARMEY FORSTJÓRANS 11
Waters og sagði: „Þá á morgun, munið þér það.“
*
Næsti dagur var einmitt dagur fyrir nýja hattinn.
Á slíkum dögum fer maður út og borðar miðdegisverð
með unnustanum, — það er að segja, reglulegum unn-
usta. Þannig hugsaði ég, er ég gekk eftir Thames-
bökkum og skildi Cicely eftir sitjandi mð skáldsögu
út við opinn glugga, því að fóturinn var ekki ennþá
orðinn jafngóður.
Það var glaða sólskin, en þótt næstum væri komið
hásumar, þá var vindurinn svalur og miskunnarlaust
ástleltinn, eins og Montresor majór lýsti .mér einu
sinni. Ég var að íhuga, hvað hann myndi halda um
mig, ef hann hitti mig aftur? Sennilega, að það væri
llkt henni Monicu litlu, að gera sig líklega við mann,
sem væri jafn kaldur innanbrjósts og hún sjálf.
Ég hló að þessu, er ég gekk út að götuhorninu til að
ná 1 vagn. Þegar öllu var á botninn hvolft, þá var þetta
ekki nema til að hlæja að því. í raun og veru var þetta
þó vandasamt fyrir stúlku og gat dregið óþægilegan
dllk á eftir sér. En hvað tjáði að hugsa um það alvar-
lega og vandasama? Þetta hafði líka sínar hlægilegu
hliðar. Allur galdurinn er að sjá aðeins hið broslega
— að sjá gamanið og um fram allt ekkert annað.
Ég var orðin tiltölulega ánægð með kringumstæðurn-
ar, er ég kom inn í búningsherbergi vélritunarstúlkn-
anna hjá Vestur-Asíu-félaginu.
Þar var ungfrú Holt að hlusta á Smithie, sem auð-
sjáanlega var að reyna að standa sig í deilu við ung-
frú Robinson, æst og óstyrk.
„Sannleikurinn er sá með yður,“ sagði hún ösku-
vond, „að þér eruð komin á þann aldur að vera karl-
mannahatari!“
„Komin á þann aldur? Það er ekki svo vel,“ sagöi
ungfrú Robinson, storkandi og róleg. „Ef ég nokkru
sinni hitti karlmann, sem mér fyndist lítandi við, þá
fyrst héldi ég, að ég væri farin að gerast gömul. En
hamingjan hjálpi okkur! Hvað vitum við um karl-
mennina, sem erum alla tíð grafnar á skrifstofunum?
Hvað sjáum við? Slæpingja! Stofudúkkur, sem lykta
af fúlum Virginia-cigarettum og nota flibba númer
þrettán."
„Það er nú ekki allt undir flibbanum komið,“ sagði
ungfrú Smith og blóðroðnaði.
„Nei, en þeim, sem bera þá. Og ég verða að segja,
að mig langaði til að sjá pilt með stóran og sterk-
legan háls. (Þess vegna verða góðu stúlkurnar hrifn-
astar af sjómönnum, Smithie.) Og vel sólbrenndan
og-----Halló, ungfrú Trant!“
Ég hafði komið í tæka tíð til þess að forða rifrildi,
— ég og dýri hatturinn minn frá frú Chérisette.
„Hvað er þetta, ungfrú Trant? Þér eruð eins og ný-
útsprungin rós,“ mælti ungfrú Holt gul af öfund.
„Hvað kostaði þessi hattur? Ó, hvað hann er yndis-
legur.“
„Hann er góður,“ samsinnti ég rólega. „Ég er fegin
að ykkur fellur hann.“
Ég sagði ekkert meira, unz árdegisstörfunum var
lokið. En þegar við gengum aftur inn í búningsher-
bergið, til að búa okkur til hádegisverðar, sagði ég:
„Ég get ekki komið með ykkur í dag,“ og setti upp
fallegu, hvítu hanzkana, er ég hafði keypt um leið og
hattinn. Ég leit i kring um mig, til þess að vera viss
um, að þær tækju nú eftir: „Ég er boðin út.“
„Með hverjum?" kom eins og úr einum munni.
Ég rétti úr mér og kæfði niður í mér ákafa löngun
til þess að hlæja og skríkja, og svaraði virðulega: „Þið
hljótið hvort sem er að frétta það: Ég ætla til hádegis-
verðar með „steingerfingnum".“
„Ó, góða. Sleppið svona fyndnisagði Smithie, sem
notaði hana oftar en nokkur önnur, og brann i skinn-
inu af forvitni. „Segið okkur hver hann er! Þetta er
alveg nýtilkomið, ungfrú Trant, er það ekki? Er hún
ekki myndarleg, stúlkur? Vissi ég ekki, að þessi hattur
hefði einhverja þýðingu? En hvað þetta er spennandi.
Mér þykir vænt um það, góða vina, en segið okkur frá
því. Auðvitað ekki nafn hans, en----“ Það er tæpast
rétt, að skoðun þessara stúlkna, að spyrja um nöfn.
„-----en skírnarnafnið!“
„William,“ mælti ég, og brosti eins feimnislega og
ég gat.
„William. Hljómar nokkuð hversdagslega,“ sagði
ungfrú Holt. „Kallið þér hann nokkurntíma Billy?“
„Aldrei,“ sagði ég hátíðlega, „aldrei nokkurntíma."
„Auðvitað ekki. Billy er ekki fínt nafn,“ mælti ung-
frú Bobinson.
„William? Ahem-hm. William,“ sagði hún meö
djúpri og hátiðlegri röddu. „Ljóshærður eða dökk-
hærður?“
„Ljóshærður.“
„Hm. Jú, ég hugsa, að ungfrú Trant kræki í einhvern
ljóshærðan, því að sjálf er hún dökkhærð,“ sagði ung-
frú Holt. „Fyrir mitt leyti vildi ég ekki ljóshærðan
mann. Það myndi minna mig svo á ónýtt te. Álíka
ljóshærður og forstjórinn, ungfrú Trant?“
„Ja-á, einmitt þannig.“
„Viljið þér ekkert breyta til?“ sagði ungfrú Robin-
son hátíðlega. „Ég hefði haldið, að þér hefðuð viljað
sjá annan lit, eftir að hafa þennan fyrir augunum
allan seinni part dagsins. En ég vona, að hann sé hár?“
„Um þrjár álnir, býst ég við.“
„Ah, myndarlegur maður, hann William. Er það
ungur maður úr borginni?“
„Já, hann er það.“
„Hún er góð, að svara öllum spurningum okkar.
En eina ennþá, ungfrú Trant, og svo skulum við ekki
ónáða yður meir. Hvar ætlið þér að hitta hann?“
„Ég býst ekki við, að hún hafi ætlazt til þess, að ég
svaraði þessu, en ég sagði, mjög vingjarnlega:
„Ég á að hitta hann við endann á Leadenhallstræti,"
og ég fór út úr herberginu að lyftunni. Ég sagði ekki
við stúlkurnar: „Horfið út um gluggann og hinumegin
á strætið, þá munið þið sjá hann.“
Ég vissi að þess þurfti ekki með.
Tveim mínútum seinna var mér hjálpað upp í bif-
reið af hinni veglegu hönd sjálfs forstjórans okkar.
Ég leit beint upp i gluggann. Já, þær voru þarna
allar þrjár og flöttu út nefin við rúðurnar. Ég kinkaði
kolli og brosti drýldin. Svipurinn var ennþá meira
undrandi en ég hafði gert mér í hugarlund. Ungfrú
Holt stóð fremst. Þegar við ókum burt, sá ég, að hún
lyfti augnabrúnunum og opnaði munninn.
Ég gat næstum heyrt undrunina. „Stúlkur! Hafið þið
nokkurntíma vitað annað eins? Hún heíir sagt satt!
Hvað skyldi koma næst?“
5. KAPITULI.
Hádegisverðurinn.
„Til Carlton veitingahússins,“ skipaði Waters, og við
héldum af stað.