Nýja dagblaðið - 22.02.1938, Blaðsíða 4

REYKJAVÍK, 22. FEBRÚAR 1938
NYJA DAGBLAÐIÐ
6. ÁRGANGUR — 43. BLAÐ

CvXív.Gamla I5íó v.-.v.v
i Rauðí $
í hershöfðinginn
I; Stórfengleng þýzk talmynd
í fráheimsstyrjöldinnimiklu
og byltingunni í Rússlandi.
í
Aðalhlutverkin tvö
leikur „karakter“-leikarinn
Hans Albers.
Börn fá ekkí aðgang.
VAW.'AV.V.V.W.V.V.V.W
1
TUkyuiifir
II
ÚTRÝMI rottum, músum og
skaðlegum skorkvikindum úr
húsum og skipum.
Aðalsteinn Jóhannsson,
Sólvallagötu 32A. — Sími 1196.
ÁRSHÁTÍÐ
Og
aðaldansleikur
Stúdentafélags Reykjavíkur
öskudaginn, 2. marz, að Hótel
Borg, hefst með borðhaldi kl. 7
síðdegis.
Áríðandi að menn tryggi sér
aðgöngumiða að borðhaldinu hjá
formanni eða gjaldkera.
Stjórnin.
K AMJ P I »
Fjárhagur
síldar verksmí ð j anna
(Frh. af 3. síöu.J
Eins og sést á þessu, var varið
úr sjóðnum kr. 201.386.72 til end-
urbóta á árinu 1936. Þetta er þó
ekki afskrifað úr sjóðnum, held-
ur um leið fært sem eignaaukn-
ing á efnahagsreikningi verk-
smiðjanna. Og lítur því svo út,
sem hér sé um lán úr fyrningar-
sjóði að ræða, en þó fær sjóður-
inn enga vexti af því. Og mun ég
víkja nánar i síðari gxein að
þessum færslum.
Þegar allar afurðir verksmiðj-
anna á síðastl. ári eru seldar,
mun láta nærri, að það vanti ca.
270.000.00 til þess að greiða
reksturslán verksmiðj anna við
Landsbankann. Rekstursvöru-
birgðir eru taldar af fyrrverandi
framkvæmdaTstjóra og verk-
smiðjustjórn nema kr. 125.059.00
og þó það allt væri gert að pen-
ingum, þá nemur það af rekst-
ursláninu, sem ennþá vantaði fé
til að greiða, kr. 144.941.00. En
hvar eru þá allar sjóðeignirnar,
sem eiga að nema samkvæmt
útreikningum fyrrverandi verk-
smiðjustjórnar kr. 771.492.27, eða
tekjuafgangur sl. árs, sem talinn
var kr. 234.179.62? Ja, hvar er
allt þetta fé, mun margur spyrja.
Það er allt falið og fast í fram-
kvæmdum, sumum mjög vafa-
sömum, eins og nýju þrónni og
eínnig í reksturshalla síðastlið-
ins árs.
Hefði hr. Þorsteinn M. Jónsson
verið i meiri hluta í veTksmiðju-
stjórninni síðastliðið ár, er eng-
inn vafi á þvi, að fjárhagsaf-
koma verksmiðj anna væri nú
mikið betri en raun ber vitni um.
Hin slæma útkoma i öðru eins
Agætt
norðlenzkt ærkjöt
Kostar aðeíns 45aurapundið í irampörtum
60 - - lærum.
Húsmæður! Reyníð þessa vöru.
Kjötverzlunin Herðubreíð
Fríkírkjuveg 7, sími 4565.
eindæma veiðiári, er að nokkru
leyti að kenna verðfalli á síldar-
lýsinu. Lýsið hefir alltaf verið að
lækka fram að þessum tíma. En
það, sem gerir útkomu ársins j
versta, er að á árinu hefir verið '
ráðizt í óhemju miklar fram-
kvæmdir, sem að miklu leyti eru
einskis virði.
J. Gunnarsson.
Greínargerð Edens
(Frh. af 1. síðu.J
frá Spáni, í öllum aðalatriðum.
Þegar Chamberlain lauk máli sínu,
kváðu við húrrahróp frá ráðherra-
bekkjunum.
Undirtektir stjórnarandstæðinga
Attlee tók næstur til máls. Eftir að
hafa hlustað á Chamberlain, kvaðst
Attlee hafa hina fyllstu samúð með
Eden. Þeir hefðu notað hann til þess
að breiða yfir sínar eigin syndir, vegna
þess að hann hefði verið hugsjóna-
maður, sem þjóðin treysti, en nú hefðu
þeir varpað honum fyrir borð. Allur
heimurinn vissi, sagði Attlee, að Mus-
solini væri gjaldþrota og að hann
leitaði nú til Breta aðeins til að bjarga
sjálfum sér. Eden væri sá eini í brezku
stjórninni, sem ætlaði að standa við
þau loforð, sem hún hefði gefið kjós-
endum, en svik hennar gætu haft hin-
ar alvarlegustu afleiðingar út um allan
heim og mundu áreiðanlega verða til
þess að hún glataði áliti sínu meðal
þjóðanna.
Sir Archibald Sinclair, leiðtogi
frjálslynda flokksins talaðí næstur
Attlee. Hann sagði, að þegar menning-
unni og heiðri alþjóða laga hefði verið
hætta búin, vegna villimennsku ítala,
hefði Eden gerzt málsvari lýðræðisins
og afsögn hans myndi nú verða
hryggðarefni öllum þeim, sem unna
lýðræði, að sama skapi og hún vekti
fögnuð meðal óvina Bretlands.
Halifax lávarði hefir verið falið að
gegna embætti utanríkismálaráðherra
um stundarsakir. — FÚ.
.w.v.v IVýja Bíó .wSíSr
I Nótt í París ií
I; Amerísk stórmynd er sýnir í
I; áhrifamikla og viðburða-
J ríka sögu, sem gerist í París Í
og New York. J
Aðalhlutverkin leika af
mikilli snilid.
Charles Boyer,
Jean Arthur,
Leo Carillo o. fl.
Sýnd kl. 7 og 9.
— Börn fá ekki aðgang. —
Sæbjörg
(Frh. af 1. síðu.J
stærsta 180 hestafla og brennir hrá-
olíu. Hinar minni eru ætlaðar til ljósa
og ýmissa annarra nota.
Skipið er rúmar 60 smálestir að
stærð, kostar að öllu samanlögðu
röskar 130 þúsund kr. og gengur a. m.
k. 9 mílur á vöku. Þorsteinn Þorsteins-
son hafði umsjón með smíðinu.
Skipstjóri er Kristján Kristjánsson,
sem áður var skipstjóri á Skaftfellingi
og Gottu í Grænlandsferðinni. Theo-
dór Gíslason er stýrimaður, Jóhann
Björnsson 1. vélstjórí, Guðjón Svein-
björnsson 2. vélstjóri, Guðni Ingvars-
son matsveinn og hásetar Jón Ing-
varsson og Vilhjálmur Jónsson.
Verkefni Sæbjargar verður að fylgja
fiskibátunum, sem sækja á mið í Faxa-
flóa, og vera þeim til aðstoðar og
hjálpar, ef til kemur. Mmi skútan geta
hafið starf sitt innan skamms, þegar
lokið er skoðun á skipinu og annar
nauðsynlegur undirbúningur heftr far-
ið fram.
LÉREFTSTUSKUR
hreinar og heillegar,
(mega vera mislitar),
kaupir Prentsmiðjan
EDDA h.f., Lindar-
götu 1D.
FESTARMEY FORSTJÓRANS 29
að velja marga kjóla, sem eiga við undir ýmsum
kringumstæðum, og í vissum litum.
Loksins rættist ósk mín um rauðbleikan kjól úr
þykku efni, með breiðum, gulleitum kniplingum hing-
að og þangað, þar sem við átti.
Hvað Sidney Vandeleur viðvék, þá vissi ég, að hann
myndi hafa sagt-----
*
Mér datt allt 1 einu i hug, hvort það hefði verið rétt
af mér að senda Sidney þetta stutta svar. Ég var að
vlsu reið við hann, af því að hann kom i fyrsta lagi of
seint, og í öðru lagi, að hann skyldi hefja upp bónorð,
eftir að ég gat ekki lengur tekið því. Hann gerði allt
erfiðara fyrir mér. En hann vissi ekki um málavexti.
Hefði ég getað hætt við allt saman? (Ég hugsaði
hraðar en nokkur lest kemst.)
Hefði ég getað skrifað Waters það sama kvöld, sagt
upp þessum fráleita samningi, sent honum peningana
aftur og sagt----
Það var ómögulegt! Hundrað pundin voru farin og
komu ekki aftur. Og svo hafði ég auk þess tekið út af
þessum fjórum hundruðum í bankanum. Ég gat ekki
einu sinni skilað þeim.
Hvernig myndi það hafa verið, ef ég hefði svarað,
þegar Sidney bað mín:
„Ég get ekki játast þér. Meira get ég ekki sagt að
sinni. En komdu aftur að ári liðnu.“
Hann hefði beðið svo lengi hvort eð var.
Nei!
Ég hefði heldur ekki getað gert það. Það hefði verið
sama og að bregðast þeim sem treysti mér. Og ef
maður átti að segja sannleikann, þá gæti Sidney
kennt sjálfum sér um, að ég keypti ekki öll þessi fínu
föt vegna hans-------
Jæja, ég vonaði, að ekkert værí við útbúnað minn,
sem ekki gæti staðizt ströngustu gagnrýni í hvaða
húsi sem værl, þótt þjónustufólklð værl tallð með.
Annars er víst erfitt að fá það til að láta nokkra
hrifningu í ljós, af hvoru kyninu sem það er.
En það var hvorki hátíðlegur þjónn né reigingslegur
bifreiðarstjóri, sem tók á móti mér, er ég steig út úr
lestinni á stöðinni í Sevenoaks.
Hái, herðabreiði maðurinn, sem kom á móti mér, í
stórri, grárri ökukápu, var svo ólíkur þeirri mynd, sem
ég hafði verið að hugsa um alla leiðina, af grönnum,
dökkhærðum manni með snoturt yfirvararskegg, og
líka svo ólíkur forstjóranum, að ég ætlaði varla að
þekkja hann aftur.
Svo tók hann ofan og ég sá ljóst, vel greitt hár hús-
bónda míns og bjart, skarpleitt andlitið.
Margir þeirra, sem stóðu á stöðvarpallinum, horfðu
á hann. Það leit út fyrir að hann væri næstum eins vel
þekktur hér og í Leadenhall stræti.
Það var horft forvitnislega á mig. Ég heyrði að ein-
hver hvíslaði: „Þetta er unga stúlkan hans!“
Mér datt í hug, hvort sá, sem þetta sagði — hann
leit út fyrir að vera ríkur slátrari — byggist við að fá
að sjá blíðar móttökur. Sá hefði rekið upp stór augu,
hefði hann heyrt hvað fram fór.
„Jæja, þá eruð þér komin, ungfrú Trant,“ stuttara-
legt að vanda. „Gott kvöld. Hvar er farangur yðar?
Heyrið þér, burðarmaður, farið með þetta yfir að bíln-
um. Ég ek yður sjálfur heim,“ sagði Waters við mig,
um leið og við fórum af stöðinni, — „því að ég vildi
minnast á ýmislegt smávegis, áður en þér hittið fjöl-
skyldu mína.“
„Já,“ sagði ég í spurnartón, og i huganum eins og
greip ég eftir blýanti og blaðamöppu.
En þegar ég var setzt við hliðina á honum, upp í
vagninn, með hlýtt teppi yfir hnjánum, og og blæjan
sá um, að litli, snotri hatturinn fyki ekki út í veður og
vind, þá fannst mér, sem allur sá hluti lífsins, sem
tengdur var við blýant og blöð, hyrfi á braut eins
fljótt og hvítþyrnarunnarnir við veginn hurfu aftur
fyrir þjótandi bifreiðina.
Þessar síðustu vikur höfðu verið hræðilegur tlmi
fyrir mig — en nú var allt að lagast. Það var reyndar
aðallega sú gleði, sem aðeins konur þekkja, er þær eru
vel klæddar, sem olli þeirri breytingu. Svo voru líka
áhrifin af að þjóta yfir veginn og anda að sér hreinu
lofti undir berum himni, þar sem snjóhvítir skýhnoðr-
arnir voru í eltingaleik — og geta nú aftur horft á
hlýlegt sveitalandslagið. Það augnablik hugsaði ég ekki
um hvernig ég haði öðlazt þetta. Það, sem ég hafði
verið að hugsa um síðustu klukkutímana, var horfið,
ásamt leiðinlegu götunum, hávaðanum og slæma loft-
inu í City, litlu herbergjunum í Battersea, þar sem
varla var hægt að snúa sér við og maður hafði á til-
finningunni að vera aleinn innanum milljónirnar, og
að enginn skiptir sér af manni!
Áður en ég kynntist öllu þessu, hafði ég í nítján ár
lifað öðru lífi, og nú fannst mér næstum að ég vera
byrjuð á því á ný. Mér fannst ég vera eins og fiskur,
sem kastað hefir verið á þurrt land, og sleppur svo
aftur í vatnið.
Ég gaf mig algerlega þessari unaðslegu tilfinningu á
vald og naut gleðinnar yir hressandi hraðanum, 1 tæru,
hreinu loftinu.
Ég gleymdi alveg hver sat við stýrið. En þá mælti
hann:
„Ungfrú Trant! Skírnarnafn yöar er Monica, er það
ekki? Ég sá það i bréfínu sem þér skrifuðuð móður
minni.“
„Já“.
Nú ætlaði hann liklega að spyrja mig, hvort ég
hefði nokkuð á móti því, að hann kallaði mig þvi á
meðan að ég væri gestur móður hans. Já, auðvitað
varð hann að gera það. Þannig mátti ég til með að
kalla hann William (Ú-ill-iam, eins og ungfrú Ro-
binson bar nafnið svo hátíðlega fram). Það var skrit-
ið að vera spurður að, hvort maður vildi láta kalla sig
skírnarnafni sínu undir slíkum kringumstæðum.
Hann hefði vel getað gengið út frá þvl, sem sjálfsögð-