Nýja dagblaðið - 08.03.1938, Blaðsíða 4

REYKJAVÍK, 6. MARZ 1938.
NYJA DAGBLAÐIÐ
6. ÁRGANGUR
55. BLAÐ
er
Opið til klxikkan ÍO i krvölcL
Xv.Xv. Cíamla Kíó v.v.ív
íi 1 0 0.0 0 0
dollarar Sundnir |:

Afar skemmtileg og spenn-
andi skemmtimynd, um
gamlan letingja, sem finn-
ur 100.000 dollara.
Aðalhlutverkið leikur
Wullace Beery.
Reykjavíkurannáll h.f.:
REVYAN
Fornar dyggðír
verður leikin
í dag (þriðjnd. 8. |i. m.)
kl. 8 í Itfnó.
Aðgöngumiðar seldir í Iðnó í dag
eftir kl. 3.
Venjulegt leikliósverð.
Allir aðgöngumiðar seldir í Iðnó,
en ekki tekið á móti pöntunum.
Sníðum kvendragtir, frakka og
svaggera. Saumastofan Lækjar-
götu 8. Sími 4940.
íslenzka skátahreyt
Störf norræna félagsins
Hin mildu hönd
ingin svívírt
(Frh. af 1. síðu.)
drengskap er hægt að bæta á
einn og aðeins einn hátt. Að
bæta fyrir brotið og biðja af-
sökunar. Ef dr. Helgi Tómasson
ætlar að taka við yfirstjórn
skátahreyfingarinnar á íslandi, ;
án þess að gera henni með því
óbætanlegt tjón, verður hann
fyrst að biðja þjóðina alla opin-
berlega afsökunar á aðförinni
frægu. Ef hann gerir það ekki, en
gerist þó skátahöfðingi, þá fellur
skugginn af yfirsjón hans á
ji skátahreyfinguna.
i s- »■ i
PRENTMYN DAST0FAN
l E-fFT U R
Hoínarstrœti 17, (uppl),
býr til 1. flokks prenimyndir.
Sími 3334 . . .
(Frh. af 2. síöu.)
um, 24.—30. júlí, og námskeið
fyrir kristindómskennara í á-
gústbyrjun. í Finnlandi skóla-
nemamót á hvítasunnunni í
Helsingfors og verzlunar- og
bankamannamót í júníbyrjun
einnig í Helsingfors. í Noregi
verður námskeið landbúnaðar-
kandidata og búfræðinga. f
Svíþjóð blaðamannanámskeið í
Stokkhólmi 17.—25. maí, verka-
mannanámskeið í nágrenni
Stokkhólms í júlí og landa-
fræðikennaranámskeið í Dölun-
um 3.—11. ágúst.
Á yfirstandandi ári er ráðgert
að koma á listasýningum þar
sem safnað verði saman mál-
verkum frá öllum Norðurlönd-
um og sýningin síðan flutt á
milli landanna og sýnd í mörg-
um bæjum. Ýmislegt fleira er
og í undirbúningi hjá félögun-
um. —
Stjórn félagsins var endur-
kosin, en hana skipa: Stefán
Jóhann Stefánsson (form.),
Guðlaugur Rósinkranz (ritari),
Jón Eyþórsson, Páll ísólfsson og
Vilhjálmur Þ. Gíslason.
Framsóknurflokhsins
(Frh. af 3. síðu.)
frjálsu landi. Við það starf þarf
mikil átök, og við stærstu átök-
in þarf að sameina alla þjóðar-
heildina. Að ekki þarf kosningar
í vor, kemur af því, að Fram-
sóknarmenn kunna að stjórna,
því að auk alls hins margþætta
samstarfs í nefndum og ráðum,
bera þeir ábyrgð á hinu full-
komna jafnrétti allra héraða í
meðferð á fjárlagaveitingum.
Til beggja hliða kemur apa-
hneigðin fram af og til. Stólfót-
urinn er gripinn ef andstöðu-
flokkurinn liggur vel við höggi.
Venjulega stendur sá berserks-
gangur skamma stund. Og sá
ráðherra, sem nú nýskeð hefir
gripið tækifæri til að brjóta lög
sem hann hefir nýsamþykkt og
nýlega undirritað, mun brátt
reyna, að brot hans mun fljótt
fyrnast, eins og minningin um
tilveru hans yfirleitt. En hin
réttláta og framsýna stjórnar-
stefna Framsóknar, mun lifa
jafn lengi og þjóðin sjálf.
J. J.
ÚTBREIÐIÐ NÝJA DAGBLAÐIÐ!
ivýja Bí« AÍWSÍ
í í
:[ Gotii getwr :[
allt í
í (My man Godfrey). í
í í
Mjög skemmtileg gaman-
í; mynd, leikin af: !;
% William Poovell,
Carole Lambard ;■
:• Alice Brady o. fl. :■
;«
;■ Mynd sem allir munu .;
.; skemmta sér við að horfa á. í;
— Bönnuð fyrir börn. — j;
V.V.’.V.V.V.V.V.V.V.V.W.V
D
D
RÍISfððÍ
Vantar íbúð 14. maí. Runólfur
Sigurðsson, Símar 1850 og 4719.
Tilki'öaiafíi?
Framúrskarandi gott saltkjöt
nýkomið í Verzlun Kristínar J.
Hagbarð.
ÚTRÝMI rottum, músum og
skaðlegum skorkvikindum úr
húsum og skipum.
Aðalsteinn Jóhannsson,
Sólvallagötu 32A. — Sími 1196.
FESTARMEY FORSTJÓRANS 36
látið þessa þögn vara fimm mínútur enn, ef ég hefði
ekki óttast áð ég myndi hlæja. Þess vegna mælti ég
sáttfús og alvarlega:
„Ég á handavinnu yfir í setustofunni. Á ég að fara
og sækja hana? Eða--------myndi það líta undarlega
út?“
„Það er ég hræddur um“, sagði íorstjórinn bitur-
lega.
„Það er bjánalegt að sitja þannig aðgerðalaus, líka
fyrir yður“, bætti ég við með hluttekningu. „Hefðuð
þér bara tekið nokkur bréf með frá skrifstofunni, þá
hefðuð þér máske getað lesið þau yfir----“.
„Nei, þakka kærlega fyrir“, sagði Waters ákveðinn.
„Ég fæst ekki við viðskiptastörf utan vinnutíma“.
Ég fór aftur að fitla við hringinn minn. Ég vonaði,
að hann gæti skilið, að méð því gæfi ég honum í skyn,
að mín „viðskiptastörf stæðu allan daginn — verk kon-
unnar, sem raunverulega er aldrei á enda.
Næst spurði ég vingj arnlega:
„Spilið þér piquet?“
„Nei, ég þekki ekki einu sinni spilin.
Ég andvarpaði eins og þessar fréttir yllu mér bæði
áhyggjum og leiðindum.
En það var ekki minnsta hreinskilni í því andvarpi.
í fyrsta lagi hata ég spil. Ég held, að spil hafi áreið-
anlega ekki verið fundin upp til að skemmta vit-
lausum kóngi. Sönnu nær mun vera, að hann hafi
orðið vitlaus af spilamennskunni. í öðru lagi leiddist
mér ekki vitund. Ég naut þess beinlínis að sjá þennan
ruglaða unga mann — að hugsa sér að nota þvílík
orð um sjálfan höfðingjann. — Þennan örvílnaða
unga mann, sem var svo ósköp vandræðalegur og
vissi alls ekki, hvað til bragðs átti að taka.
Með ánægju lét ég enn verða langa og þreytandi
þögn.
Svo lyfti ég hendinni — þeirri vinstri — upp að
munninum eins og til að fela geispa. Þá horfði ég á
skipið, sem vaggaði fram og aftur fyrir fullum segl-
um á skífunni á gömlu klukkunni og sagði mæðilega:
„Aðeins tuttugu mínútur gengin í tíu“.
„Ég er smeykur um, að þessi klukka sé tíu mínút-
um á undan“, mælti húsbóndi minn.
Ég andvarpaði aftur, ennþá dýpra. Svo svipaðist ég
um í þessu þægilega herbergl, eins og ég árangurs-
laust væri að leita að ráði til að forða mér. Þá varð
mér starsýnt á undarlega málmþræði, sem lágu þvert
yfir loftið.
„Til hvers eru þessir þræðir", spurði ég. „Slmi?“
„Nei; ég lét setja þá upp til að fá betri hljómun í
herbergið. Það var svo slæmt að syngja og spila í
því“.
„Svo-o“. Ég var hissa á, að Blanche skyldi ekki nota
setustofuna, þegar hún vildi syngja. Ég leit á stóra
flygelinn í hinum enda herbergisins.
„Má ég æfa mig stundum hér inni — náttúrlega
aðeins á morgnana", spurði ég feimnislega. „Þegar
ég kem aftur til London ætla ég neínilega að svipast
um eftir stöðu sem sönglistarkennari. Ég verð að hafa
eitthvað ákveðið að gera — fyrir utan hjá yður,
vitaskuld — þess vegna verð ég að byrja með að
rifja upp kunnáttu mína“.
„Svo þér spilið þá“, mælti Waters eins og honum
létti stórum. „Það var yndislegt“.
Hann stóð upp, kveikti á fleiri ljósum og opnaði
flygelinn.
„Getið þér annazt undirleik?"
„Það ætti ég að geta“, mælti ég og brosti nokkuð
biturlega með sjálfri mér.
Ég hafði eytt mörgum tímum við píanóið með
Sidney Vandeleur, við að reyna að æfa hljómverk
eftir hann. Hann er mjög laginn við að búa til lítil,
falleg, angurblíð lög.
„Viljið þér reyna að spila undir eitt lag fyrir mig?“
(Hvað er þetta? Það var þá hann, sem söng).
„Já, með ánægju“.
Þetta var ekki minn venjulegi, undirgefni skrif-
stofurómur. Þetta var í sama róm, sem ég hefði talað
við Sidney eða Montresor majór eða Tommervilles,
eða einhvern hinna, sem komu heim til okkar í
gamla daga, og sem ég spilaði fyrir á kvöldin.
„Bíðið andartak. Þennan verður að taka af. Hann
skellur við nóturnar", sagði ég og horfði á stóra dem-
antshringinn, sem ljómaði á fingri mér. Ég tók hring-
inn hans ofan og senti honum kæruleysislega eftir
gljáandi, svörtum flygelinum. — Hann hafði sett fyr-
ir framan mig lagið „Still wie die Nacht“, eftir Schu-
bert.
Hamingjan góða, hve þetta átti vel við steingerf-
inginn. „Þögull sem nóttin, djúpur sem vatnið--------“
Ég sló fyrstu tónana.
Þá varð ég fyrst hissa.
Ég hafði búizt við að heyra sterka, dimma bassa-
rödd, kraftmikla, án nokkurra tilfinninga. En mér
til mikillar undrunar reyndist rödd hans vera ó-
venjulega fallegur ósvikinn tenór. Maður þurfti að-
eins að loka augunum, og þá gat maður haldið, að
það væri sérstaklega viðkunnanlegur, hrífandi, ung-
ur maður, sem syngi, í stað forstjórans.
Gat fleira verið jafn óvænt hjá þessum mannl?
Ég get að minnsta kosti hælt mér af því, að ég hefi
sýnt honum jafn margar óvæntar hliðar og hann
mér. Hin hnuggna lotningarfulla skrifstofustúlka, i
heimasaumuðu ullarblússunni, og með ritvélarsvert-
una á fingrunum, sem skulfu af óstyrk þegar þeir
áttu að skrifa niður eftir hröðum upplestri hans,
var alger mótsetning þeirrar yndislegu, vel klæddu
ungu stúlku, sem nú blátt áfram gerir allt, til þess
að láta hann sjá, að hún hlæi að honum með sjálfri
sér.
Nú var komið að því, að hann átti að sýna mér
virðingu.
„Þakka yður kærlega — hm — Nancy“. Hann lagði
mikla áherzlu á síðasta orðið. „Það er beinlínis nautn