Nýja dagblaðið - 17.04.1938, Blaðsíða 2

2
N Ý J A
DAGBLAÐIÐ
REYKJAVIK
Lag eftir Sigvalda Kaldalóns við kvæði Einars Benediktssonar.
(Lagið er samið fyrir blandaðar raddir)
Andante con moto e. espressivo. Sigv. S. Kaldalóns.
hög-um lík.
ten. P cresc.
—i—i— "1—i——
■j— i V - J 1 1 i
tfc\ ? f f A J W F m EÍm H H -< V- j j j 1 * J J.
'w r T r 1 r m F J .
^1 k r þó við fl . J J . V | 1 p p ■ ' 1 u á - ann bygg-ist borg með breið-a vegi’ og n i i k j j j n 1 1 r * ■ i rr f * rrr fög-ur torg oggnægðaf öll-um auð — ef þjóð-ir I ! N 1 l 1 J l J r f f gleymd-i 1 1
• 1 i iP w- d • | W 0 w J 0 T~. 22 2 T — 1 é i m m
r h þ r j i j 1 p 1 r ! d • 0 F | • J. f 9
r r r v f r : JE—t M 4 1 m 0
V 1 1 V- t r ■ C -—r—
i
ÍE

1 -i—t

i
S7Smf poco piu molto
—11 -23—1—I---1---1----
i •
-0----0----w

r r r ~r r rrr= rr + i t r
sjálfr - i sér og svip þeim týnd-i er hún ber, er betra’ að vant - a brauð.
1-JlL J j.
I
I
Ár
1 1 i J Ji

Nei, þeg - ar öld - in
, i i J. j'

:F=F
T:
p r ví/
vant-a brauð.
i
•—J—rjr1 —J—j—á— -J—^
rrrr tftrW
—11 -
sempre
:í
•—0-

1 i r c
aldn - a ílýr og andi’ af haf - i kem - ur nýr að vekj - a land og lýð,
i i j. tA l í p ^ j j. J i i i j
r i rrr
er víkk - a tún og

-J-

-#—#-
-#—#-
:F

r
land og lýð,
bene marcato
i
eresc.
•f?----------------IV-----l-H I -
i
ÍEEÉ
/
-#----»-
i
-/ ’l

* W
:É=3t=Éi

-r
—rrr
skal sjást, að bylgj - an

breikk - a ból og betr - i dag - a morg - un - sól skín hátt um strönd og hlíð
J. L i j JJJJ

J J J J
-ey-
n
»-#-

t
fEEf
t
t=L
PfT
r-
T"
s
:b=J=J:
strönd og hlíð
ten.
—11 -
*
-j—j--J--
<en. k rit.

fTpff
r
tið.
j.
i »
, , rjiTTT [=“7 p'r rTTTT ^
brotn-ar hér. — Við byggjum nýj - a sveit og ver, en mun-um vel, hvað ís-lenzkt er, um all - a vor - a
j j j. j.j j i j3,j J J JJ J j j J j J J'jflAA
- —|----------M X.M —I 1 ----
SiÉ
£
£

£

íc?'-
Ný bók
eltir Huldu
Fyrir miðja morgunsól.
Ellefu æfintýri, með
myndum.
Þessi æfintýri Huldu eru fag-
ur skáldskapur, lofgerð um líf-
ið, lofgerð um ísland, rituð á
látlausu, hreinu íslenzku máli.
Þau eru þrungin af aðdáun á
fegurð og yndisleik íslenzkrar
HULDA
náttúru, á borð við það, sem
bezt hefir sagt verið um það
efni síðan á dögum Eggerts Ól-
afssonar og Jónasar Hallgríms-
sonar. í þeim er saman ofið
fornt og nýtt. Andi hinna gömlu
æfintýra, sem gæðir allt lífi, sér
í gegnum holt og hæðir, skynj-
ar tungu náttúrunnar, tungu
fjallsins, líf klettanna. Og
minningar og berskudraumar
skáldkonunnar sjálfrar, tengd-
ir einni yndislegustu dalabyggð-
inni á Norðurlandi, náttúrunni,
fólkinu, lífinu þar, eins og það
var og hefir verið frá ómuna-
tíð, síðan landið byggðist. Þar
sem mestar tryggðir og trúnað-
ur tókst með landinu og þjóð-
inni, varð lífið fegurst, auðug-
ast samræmast og í mestu jafn-
vægi. Oft erfitt og þungum
raunum og þrautum háð. En
aldrei þjakað af hinni þyngstu
raun sem orðið hefir hlutskipti
vorrar aldar, að vera rótlaus,
þreyjulaus, framandi á sínum
eigin upprunastöðvum. Héðan
stafar sú hlýja, milda ró, sem
öðru fremur einkennir þessa
litlu bók um menn og dýr,
verndarvætti og huldar verur,
um vörðurnar á heiðarbrún-
inni, sem á sinn hátt hafa lifað
lífi þjóðarinnar frá öndverðu
og kunna því frá svo mörgu að
segja, um fjöll, vötn og haf.
Hér rifjast upp minningar og
draumar gamla sveitafólksins
og hér opnast nýr heimur æsku-
lýð bæjanna. Þess vegna verður
þessi litla bók vinsæl og víða
lesin, að hún bregður Ijósi
skáldskaparins yfir ísland í
hjörtum vorum, eins og skádið
kemst að orði.
Ýmsum mönnum þykir ekk-
ert gaman að skáldskap af
þessu tæi. Þeir vilja helzt ekk-
ert sjá annaö en meira eða
minna dásamlegar lýsingar á
háfdrepnum hreppsómögum,
feitum og gjástroknum okur-
bröskurum, hálffífla „yfirvöld-
um“, uppflosnuðum kotbænda-
ræflum, tröllriðnum atvinnu-
leysingjum og bolsum, pólitísk-
um bolabrögðum, dauðanum og
djöflinum. Slíkum mönnum er
(Frh. á 3. siðu.)