Nýja dagblaðið - 17.04.1938, Blaðsíða 4

REYKJAVÍK, 17. APRÍL 1938.
NYJA DAGBLAÐIÖ
6. ÁRGANGUR — 88. BLAÐ
XCOvCvGainla Bí«.w™
> V.V.V.*

VORDRAUMUR
„MAYTIME“.
Heimfræg og gullfalleg
Metro—Godwyn—Mayer
söngmynd.
Aðalhlutverkin í þessari
miklu mynd leika og
syngja uppáhaldsleikarar
allra, þau
Jeanette Mac Donald
og
Nelson Eddy.
I
í
í
Sýnd á annan páskadag
^ kl. 4, 6 yz og 9.
v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v.v:
_____§
UIINEUI UTUIlfUI
„SKÍRIV,
SEM SEGIR SEX!“
Gamanleikur i 3 þáttum,
eftir OSKAR BRAATEN.
Sýning á annan
í páskum kl. 8.
Aðgöngumiðar seldir
eitir kl. 1 á annan
í páskum.
nðeins Loftur.
Örugg atvínna
nú þegar.
fyrir þann, er getur lánað
6 þúsund krónur í 3 mán-
uði. Með fullri tryggingu
og föstum mánaðarlaun-
um 500 kr.
Tilboð, sem verður út-
gert um þriðja eða fjórða í
páskum, sendist afgreiðslu
blaðsins nú þegar. Þag-
mælsku heitið.
Tilboðin merkjast „Þag-
mælska“.
Húsameistarar
Samkvæmt lögum frá Alþingi
í fyrra hafa þeir menn einir rétt
til að kalla sig húsameistara hér
á landi, sem lokið hafa prófi
við listaháskóla eða tekniska há-
skóla erlendis. Samkvæmt þess-
um lögum hafa nú 7 menn verið
viðurkenndir sem húsameistar-
ar, og eru þeir þessir:
Ágúst Pálsson, Bárður ísleifs-
son, Einar Sveinsson, Eiríkur
Einarsson, Guðjón Samúelsson
og Gunnlaugur Halldórsson, og
Hörður Bjarnason.
Ef félag hinna viðurkenndu
húsameistara, sem fullnægja
skilyrðum laganna, mæla með,
er hægt að veita öðrum mönn-
um, sem fengizt hafa við húsa-
teikningar, rétt til að kalla sig
sama nefni.
B a n n
Öllum bændum og landnotendum í Kjalar-
neshreppi er bannað að taka utansveitarfé í
lönd sín í vor og sumar. Samkvæmt sampykkt
er gerð var á iundi í hreppnum pann 14. pessa
mánaðar vegna mæðiveikinnar.
Oddvití Kjalarnesshrepps.
Málverkasýning
Eyjólfs J. Eyfells
í Goodtemplarahdsinu
Opin dagl. 10-10, á annan páskad. í síðasta sinn
VERÐ VIÐTÆKJA ER LÆGRA HÉR A
LANDI, EN I ÖÐRUM LONDUM ALF-
UNNAR.
Viðtækjaverzlunln veitlr kaupendum viOtækja melrl
tryggingu um hagkvæm viöskipti en nokkur önnur
verzlun mundl gera, þegar bilanir koma fram f tækj-
unum eOa óhöpp bera aO höndum.
Ágóða VlOtækjaverzlunarinnar er lögum samkvæmt
elngöngu varlð til reksturs útvarpsins, almennrar út-
breiOslu þess og tll hagsbóta útvarpsnotendum.
Takmarkið er: Viðtæki inn á hvert helmili.
Víðtækjaverzlun ríkísíns
Lækjargötu 10 B. Sími 3823.
T|r'» H«/a «VrtV»«
■vww-yv dwwvw
íFanáinn á Zenda I
Tilkomumikil og stórglæsi-
leg amerísk kbikmynd frá
United Artists. Samkvæmt
hinni heimsfrægu skáld-
sögu með sama nafni eftir
Anthony Hope (sem komið
hefir út í íslenzkri þýð- í
ingu).
Aðalhlutverkin leika:
Ronald Colman,
C. Aubrey Smith,
Mary Astor og
Douglas Fairbanks (yngri)

Sýnd annan páskadag
kl. 5, 7 og 9.
'.V.V.V.W.’.V.V.V.V.W.V.V
Leikskólasýning.
Áfkonan
í Selhamri
eftir Sig. Björgúlfsson
verður leikin í Iðnó þriðjud.
19. þ. m. kl. 5 e. h.
Aðgöngumiðar seldir í Iðnó á
morgun frá kl. 1 — 4 og á þriðju-
daginn eftir kl. 1.
Verð: Fyrir börn kr. 1,00 og
fyrir fullorðna kr. 2,00.
RITSTJÓRI:
ÞÓRARINN ÞÓRARINSSON
Prentsmiðjan Edda.
FESTARMEY FORSTJÓRANS 61
eru nær allar þannig — þér getið spurt þær — spyrjið
einhverja af vélritunarstúlkunum yðar“.
„Já, ég hefi aldrei skoðað þær sem „ungar stúlkur“,
sagði hann. „Þær eru — vélar. Vélar, sem eru allan
daginn að éta kirsuber og spýta steinunum út um
gólf. Það er ekki hægt að miða við þær. Þær — að
hverju eruð þér að hlæja, Nancy? Þér vitið vel, að ég
á ekki við----“
„Uss-sh“ heyrðist í vandlætingartón undan hattin-
um við hlið hans. — Um leið hófst þáttur tuttugustu
aldarinnar, með því að hljómsveitin lék skemmtileg-
an ,twostep.“
Nú var ég hætt að gráta. Ég tók minna eftir, hvað
fram fór á leiksviðinu, en ég hugsaði meira um að
ég skyldi vera gerkunnug bæði lagsstúlkum mínum,
fyrverandi, sem ekki gátu litið á steingerfinginn, sem
almennan mann og nú þessum manni, sem aldrei
hafði litið á vélritunarstúlkur sem ungar stúlkur.
Hvenær skyldi hann hafa hætt að skoða mig sem vél?
„Jæja, hvað nú, Nancy? Rumpelmayers eða Picca-
dilly? Eða hvert eigum við að fara til að fá okkur te,
áður en ég ek með yður til vinstúlku yðar?“
„Ég hafði gert ráð fyrir að drekka te hjá henni“,
útskýrði ég. „Ég hafði ætlað að kveðja yður hér, fara
þangað með strætisvagni og koma aftur til Sevenoaks
með kveldlestinni."
„Já, einmitt. En má ég ekki koma með yður,“ mælti
hann og leit á mig.
Jú, hvers vegna ekki? Hann hefði gott af að sjá,
hvernig þessar vélar, öðru nafni skrifstofustúlkan,
lifðu. Hann hafði heyrt um skemmti- og aldingarð-
ana og fleira á hinu gamla heimili mínu. Látum
hann bara sjá þau breyttu kjör, sem ég lifði við, áð-
ur — já, áður en ég talaði fyrst við hann á skrifstofu
hans. Og svo var líka Cicely. Þegar ég sá hana síð-
ast, var hún ekki sem ánægðust með trúlofun mína
— það mátti ekki miklu muna til að hún segði blátt
áfram, að hún vonaði, að ég gerði það ekki vegna
peninganna. Nú ætla ég að láta hana sjá, að unnusti
minn er myndarlegur maður — maður, sem stúlkur
gætu vel trúlofazt, án þess að hugsa um tekjur hans.
„Unga stúlkan, sem ég bý með, er mjög falleg“,
sagði ég, „hún er þess verð, að litið sé á hana.-“
„Ljóshærð?“
„Nei, hún hefir ljómandi fallegt rautt hár.“
„Nú, já. Þá skulum við reyna að komast af stað og
líta á þetta hár“, sagði hann barnslega kátur. Og svo
þutum við af stað til Marconi Manisons.
Ég hafði útidyralykilinn í tösku minni, opnaði
dyrnar og gekk á undan inn í ganginn, sem mér
fannst vera álíka breiður og bjartur og stór skolp-
pípa, í samanburði við rúmgóða, flíslagða fordyrið
heima hjá forstjóranum. Ég ætlaði að gera Cicely
hissa og gekk því hægt inn í dagstofuna.
En það var ég, sem varð hissa.
Hjá Cicely var gestur fyrir.
Yfir teborðinu með rauða persneska dúknum,
postulínsdiskunum frá Chelsea og grænu kirsuberja-
skálinni — vonandi er ekki mikið af steinum á gólf-
inu — lá reykjarmóða, sem hálffaldi höfuð Cicelys og
mannsins, sem sat makindalega í bezta körfustólnum
okkar beint á móti henni. Ég gat strax séð á hinum ó-
venjulega klæðnaði, að það hlaut að vera — já, alveg
rétt, Sidney Vandeleur.
Ég veit ekki hvert okkar fjögra gladdist minnst yf-
ir samfundunum, þegar ég kynnti Waters fyrir Cicely
og sagði glaðlega við karlmennina: „Mig minnir, að
þið hafið sézt áður“ .... Ég sá mig nauðbeygða til að
rjúfa hina djúpu þögn, sem kom á eftri hinum form-
legu, kurteislegu kveðjum, með því að hefja sam-
ræður.
Ég hélt, að það mundi verða verst fyrir mig. Ég var
svo skelkuð yfir — í fyrsta lagi að rekast á Sidney
þarna og svo yfir því, hvað forstjórinn myndi halda
um það, og loks vegna þess, hvernig hann var klædd-
ur.
Síðasta viðleitni Sidneys að þrælbinda sig ekki
kröfum tízkunnar, hafði orðið til þess, að föt hans
voru sönn en dýr eftirmynd af blúsu og pils-buxum
franskra fiskidrengja. Þessar brúnu buxur voru nátt-
úrlega úr Kordu-roy-flaueli, guð veit hvað meterinn
kostar, og saumaðar af einhverjum snilling í Savile
Row. ÞæT pokuðu á öklunum, yfir havanabrúnum
silkisokkum. Forstjórinn hafði einu sinni sagt:
Það, sem eftirtektast er í klæðnaði fólks, er, að I
níu tilfellum ag tíu er hann ósmekklegur og í átta til-
fellum beinlínis Ijótur.
Sá hlýtur að hafa orðið steini lostinn yfir þessari
sjón. Að vísu er ég vön slíkum uppátækjum, en þó
fannst mér ólíkt að horfa á snyrtilegu gráu fötin for-
stjórans eða hinn væmna spjátrungsklæðnað Sid-
neys ....
Að geta verið í þessu. Að geta hegðað sér svo blygð-
unarlaust eins og hann gerði.
Maður skyldi halda, að þótt maður hafi orðið fyr-
ir vonbrigðum hjá stúlku, og hann hitti hana skyndi-
lega aftur og manninn, sem vonbrigðin voru að
kenna, — þá myndi hann þó koma fram eins og
manni sómdi. Taka því með ró, hversu óþægilegt, sem
það virtist, og láta sem ekkert óvenjulegt væri skeð.
Ég mun meta Sidney minna en áður, fyrst hann gerði
það ekki.
Það var kannske ekki meira en ég átti skilið fyrir
hina meinlegu orðsendingu til hans, áður en ég fór af
stað til Watersfjölskyldunnar — en hann þurfti ekki
að vera svo stærilátur að kalla mig ungfrú Trant, þar
eð hann hafði ávalt áður kallað mig Monicu. Það var
kveljandi. Sama máli gegndi með hið hátíðlega tillit,
sem honum þóknaðist að senda Waters, með brúnum
hundsaugum sínum, er hann leit af mér—(Andlit for-
stjóran var eins og gríma, svo ég gat ekki séð, hvernig
honum féll Vandeleur, með Vandyke-skeggið og í
flauels-buxunum, í geð). Og sársaukasvipurinn, sem
Sidney setti á dreymandi andlitið, er hann snéri sér
að Cicely, eins og hann vildi segja: „Ó, þér skiljið
hvaö ég þjáist!“
Og svo var það Cicely. Cicely, sem hafði orðið að
þola súrt og sætt með mér síðastliðin tvö ár. Jafnvel
hún brást mér og gerði allt verra en það var, með því
að umvefja sig angurblíðu. Hún kom inn með marga
bolla og diska, og fór að búa til meira te.
„Ja-há. Ég er sem áhorfandi. Ég sé sjónleikinn
leikinn á enda. Hin tilfinningaríka sál listamanns-
ins-----“
(Það var víst Sidney)