Nýja dagblaðið - 16.08.1938, Síða 2

2
N Ý J A
Það eru tíl margar jurtir, sem
eru eitraðar eða á annan hátt
hœttulegar. Eínhver hœttuleg-
asta jurtin sem til er, er tré eitt,
sem vex í MexiJco. Þaö stendur
eitt sér á gróðurrýrum svœðum.
Stofn þess og greinar eru mjög
krceklóttar og það lítur út eins
og það hafí dregizt saman í
krampa undir áhrifum síns eig-
in eiturs. Ef snert er við trénu,
veldur það ýmsum sjúkdómum,
þar á meðal húðsjúkdómum,
sem er mjög torvelt að lœkna.
Öll tré þessarar tegundar, sem
fundizt hafa, hafa verið merkt,
til viðvörunar þeim vegfarend-
um, sem ekki þekkja þau.
Önnur hœttuleg trjátegund,
mjög fátið, vex í Mexiko. Það er
lágvaxið tré, en limarikt og ber
aldini á stœrð við appelsínur.
Þegar þessi aldini eru fullþrosk-
uð springa þau skyndilega
og tœtlurnar þeytast í allar áttir.
Svo kraftmíklar eru þessar
sprengingar, að slys geta hlot-
izt af þeim.
. r-; *
Fjöllesnasta blað Chicago-
borgar heitir Daily Times og
aðalrltstjóri þess ar er Louis
Ruppel. Hann hefir mörg brögð
leikið. Eitt sinn kom hann t. a.
m. einum samstarfsmanni sln-
um fyrir á geðveikrahœli um
tima. Skrifaði hann síðan
greinaflokk um vist sina þar.
Nú nýlega birti blað þetta
greinaflokk, sem nefnist Leynd-
ardómar brúnliðanna í Amerlku.
Einum af starfsmönnum blaðs-
ins hafði með mikilli fyrirhófn
\tekizt að ná trúnaði margra
nazista og komast eftir einu og
öðru, sem fólk hafði áður haft
litla hugmynd um.
Þessi greinaflokkur vakti gíf-
urlega athygli.
*
Victor Heiser er förulangur
einn frœgur nefndur. í haust eð
leið dvaldi hann á Samoaeyjum
og komst þar í mikil met hjá
konungi einum.
Eitt sinn lét konungur efna
til mikillar veizlu til heiðurs
Heiser og þegar leið að lokum
átveizlunnar stóð upp maður úr
sveit konungs og heiðraði hvita
manninn með snjallri rœðu og
mjög vandasömu og virðúlegu
látbragði. Heiser fannst nú, að
hann yrði að halda svarrœðu og
þakka óverðskuldaðan heiður,
en kveið því þó mjög, þar eð
kunnátta hans í málinu var
harla takmörkuð og ennþá meira
hvað viðvék veizlusiðum þeirra
eyjarskeggja. Hann reis þó úr
sœti sínu með þeim ásetningi
að gera hið bezta, sem hann
gœti. En þá lagði konungurinn
sjálfur höndina á öxl hans og
mœlti:
— Þér þurfið enga rœðu að
halda. Tll þess hefi ég ráðið
vanan rœðumann, Hjá okkur er
það ekki siður, að viðvaningar
flytji rceðu opínberlega.
*
TIL ATHUGUNAR:
Konan er sköpuð fyrir karl-
manninn. Karlmaöurinn fyrlr
fjölskylduna og föðurlandið.
Napóleon.
DAGBLAÐIÐ
Tannlækningastofa
Ellen Benediktsson
hefir opnað aftur eftir sumarleyfið.
Kjarnar — (Essensar)
Reykjavík - Akureyrí
Nsesta Iiraðferð til Akure/rar um Borg- ;
arnes, er á fimmtudag.
Bifreiðastöð Steindórs.
Sími 1580.
tommmsniiíiimiawimsatfiiwaawiiMamiiiiiimwcttiamaimawiw
Höfum birgðir af ýmiskon-
ar kjörnum til iðnaðar. —
ÁFENGISVERZLUN
RfKISINS
Garnir
Kaupum saltaðar, vel verkaðar garnir og
langa úr kindum, kálfum, nautum og
svínum.
Garnastöðín, Reykjavík,
Sími 4241.
Bæjarskrífstoíum-
ar lokaðar í dag.
Borgarstjórí.
Dnlarfnllar evjar i snðnrhöfnm
Hinar svokölluðu draugaeyjar í Suðurhöfunum eru mjög
inerkilegt og dularfullt fyrirbæri. Sumar þessara eyja
hafa margir sjófarendur margskiptis séð og jafnvel mælt
hnattstöðu þeirra, en er farið hefir verið að ieita hafa þær
hvergi fundizt. Síðar hafa þær skyndilega verið komnar á
sinn stað að nýju.
Það kemur nokkrum slnunm
fyrír í Kyrrahafinu, að eyju
skjóti allt í einu upp eða hún
hverfi. Þar eru mikil eldsum-
brot í hafsbotninum og af þeim
orsakast sífellt minniháttar út-
litsbreytingar á yfirborðinu.
Stundum eru umbrot þessi það
mikil, að heilar eyjar, eða hlut-
ar eyja sökkva í sjó með öllu.
í hinum sólheitu suðurhöfum
hefir slíkt afaroft átt sér stað
og um það vita menn ekkert,
nema það sem lifir í munn-
mælum meðal Suðurhafsbúa.
Heilar borgir og þjóðir sér-
stæðrar mennlngar hafa horfið
i djúp hafsins, svo að ekkert
hefir verið eftir nema einstöku
minningar.
Auk þessara allsókunnu fyr-
irbæra, hafa önnur komið fyrir
i heimshöfunum fyrir nokkrum
hundruðum ára eða nokkurum
tugum ára, sem eru ekki síður
leyndardómsfull. Þannig er um
hinar dularfullu eyjar, sem sjó-
mennirnir kalla „draugaeyjar",
en menn efa tilveru þeirra enn
í dag. í tvö hundruð ár hefir
Gillíslands verið leitað, en Hol-
lendingurlnn Gillis fann það á
80. gráðu norðl. br. og 75. gr.
austl. lengdar. Gillis fann eyju
þessa á einni af hinum flfl-
dirfskufullu ferðum sínum um
Norður-íshafið, en aðrir sjófar-
endur hafa siðar leitað hennar
árangurslaust. ÞJóðverjanum
Theodor von Henglin tókst
samt að finna Gillisland 1870.
Tvelr leiðangrar sáu einnig
þessa eyju árin 1899 og 1925.
En þá var því miður ómögulegt
að lenda, sökum þess hve að-
stæður voru erfiðar.
En loks er að segja frá því
furðulegasta í „sögu“ þessa
„lands“.
1935 er sendur isbrjótur til
þess að fá áreiðanlega vitneskju
um Gillisland. En er á hinn á-
kveðna stað var komið, fannst
þar engin eyja og engin merki
nokkurs lands, þótt nágrennið
væri rannsakað úr flugvél, sem
leiðangurinn hafðí meðferðis.
Svo langt sem augað eygði var
ekkert að sjá nema feiknin öll
af ís.
Þessi gáta er því óráðin enn,
og verður ef tll vill óráðln um
alla framtíð. Menn hafa getið
þess til að þetta hafi ef til vill
aðeins verið sjónhverfing. Það
hlýtur maður þó að draga í efa,
þar eð eyjunni er allnákvæm-
lega lýst af þrem lelðöngrum,
og lýsingunum ber saman I öll-
um höfuðatriðum. Þess hefir
einnig verið getið til, að Gillis-
land sé ein þessara dularfullu
eyja, sem öðru hvoru skýtur upp
úr hafinu, en hverfa svo aftur
jafn skyndilega. Þriðja tllgát-
an er, þótt hún sé næsta kynleg,
að eyja þessi sé einskonar
„fljúgandi Hollendingur“, sem
reiki stefnulaust um hafið fyrir
straumunum.
Samskonar saga er til um eyju,
sem skipstjóri einn frá Chile
þóttist hafa fundið fyrlr nokkr-
um árum siðan.
Nokkrir Indiánar, sem.stund-
uðu fiskiveiðar, voru eitt slnn í
nauðum staddir. Þessi skipstjóri
hætti lifi sínu til þess að bjarga
þeim. Indlánarnir voru honum
mjög þakklátir og sögðu honum,
í launa skyni fyrir björgunina
frá eyju, er forfeður þeirra höfðu
flúið til með auðæfi sín til að
grafa þau þar í jörð og forða
þeim undan Spánverjunum, þeg-
ar þeir voru að leggja undir sig
landið.
Indíánarnlr voru þess ekki
megnuglr að leita eyjarinnar,
svo skipstjórinn ákvað að at-
huga þetta nánar. Á einnl af
ferðum sínum skömmu síðar,
fann hann eyju, sem að flestu
bar saman við lýsingu Indlán-
anna, en sem ekki var sýnd á
neinu korti.
Skipstjórinn miðaði hnatt-
stöðu eyjarinnar og hvarf í
skyndi heim að þvi búnu.
Hann kostaðl nú leiðangur til
eyjarinnar, því að hann var
sannfærður um að þar væri að
finna fjársjóðina, sem Indián-
arnir höfðu rætt um.
Þegar hann kom á staðinn, þar
sem eyjan átti að vera, eftir
mællngum hans sjálfs, þá sást
ekki móta fyrir neinni eyju.
Hún hafði horfið eins og vofa,
sem hverfur fyrlr morgunsklm-
unni. Skipstjórinn hafði eytt öll-
um efnum slnum við að kosta
leiðangurinn og skaut sig 1 ör-
væntingu sinni, er hann kom
heim aftur. Hann þoldi hvorki
vonbrigðin né háð félaga sinna.
Auroraeyjarnar eru þó taldar
merkilegastar af þessum furðu-
eyjum. Sagnirnar hér að lútandi
eru mjög svo athyglisverðar, þvi
að hér er ekki um neina ein-
staka eyju að ræða, heldur heil-
an hóp eyja.
1762 var seglskipið „Aurora" á
ferð á Suður-Atlantshafinu, og
fann þá þessar eyjar. Þær voru
þrjár og skipstjórinn skírði þær
eftir skipi sínu. Strendur eyj-
anna voru mjög klettóttar og
reyndist því ómögulegt að kom-
ast 1 land. Skipið sigldi kringum
vestustu eyjuna og reyndist hún
vera allt af 10 km. löng.
(Framh. á 4. aíðu.)