Tíminn Sunnudagsblað - 25.03.1962, Side 8

sem sé að koma öllum hinum marg-
brotnu tækjum og vélum á sinn stað
og í starfhæft ástand inni í skýlinu.
Á <meðan hélt Hawthorne brott í
eins manns eldflauginni, sem hingað
til hafði þjónað sem eins konar björg-
unarflaug.
Áætlunin var, að hann færi í
þriggja tíma yfirlitsferð í sístækkandi
hringum frá bækistöðinni. Þetta hafði
verið álitin sóun á tíma, eldsneyti og
mannafla — en nauðsynleg varúðar-
ráðstöfun. Ef til vill til þess að varast
tunglófreskjur á skemmtigöngu.
í raun og veru var athugun Toms
ætluð til þess að safna jarðfræðilegu
og stjarnfræðilegu feitmeti í þá
skýrslu, sem Jf?:irc2 átti að hafa með
ferðis til aðalbækistöðvanna á jörð-
inni.
Tom.kom aftur eftir fjörutíu mín-
útur. Kringluleitt andlit hans innan í
gagnsærri hjálmkúlunni var nábleikt
eins og kviður á fiski. Við urðum einn
ig nábleikir, þegar hann sagði okkur,
hvað hann hafði séð.
Hann hafði séð annað skýli.
— Hinum megin við Mare Nubium
i Ripheanfjöllum, sagði hann ákafur.
— Það er nokkru stærra en okkar og
flatara að ofan. Og það er heldur
ekki gagnsætt með mismunandi litum
hingað og þangað — það er allt dökk
blýgrátt að lit. En það er líka allt,
sem hægt er að sjá.
— Engin merki á því? spurði ég á-
hyggjufullur. — Enginn maður eða
nokkuð annað í kring?
— Hvorugt, höfuðsmaður. Eg tók
eftir því, að hann ávarpaði mig með
titli í fyrsta skipti frá því að ferðin
hófst, en það þýddi ekkert annað en
þetta: — Nú hefur ÞÚ aldeilis vanda-
mál við að glíma, lagsmaður!
— Heyrðu, Tom, skaut Monroe inn
í. — Þetta getur ekki hafa verið reglu
Iega Iöguð ójafna á jörðinni?
— Eg er jarðfræðingur, Monroe, ég
er fær um að greina tilbúna hluti frá
náttúrlegum jarðmyndunum. Auk
þess, — hann leit upp, — ég gleymdi
þvi. Auk þess er spánpýr lítill gígur
nálægt skýlinu — eins og venjulega
myndast af eldflaugarútblæstri'.
— Eldflaugarútblæstri? Eg hjó sér
staklega eftir því. — Bldflaugar?
Tom brosti dálítið samúðarfullt. —
Geimfarsútblæstri, hefði ég átt að
segja. Það er ekki hægt að sjá það
af gígnum, hvers konar aflvélar þess-
ir náungar notar. Það er ekki sams
konar gígur og aflvélar okkar skilja
eftir sig, ef þér er eitthvað gagn í
að vita það.
Auðvitað kom mér það ekki að
neinu gagni, svo að við gengum inn I
geimfar okkar og héldum hernaðarráð
stefnu. Bæði Tom og Monroe kölluðu
mig höfuðsmann í annarri hverri setn
ingu. Eg notaði að sjálfsögðu fomöfn
við hvert tækifæri, sem gafst.
Samt sem áður gat enginn tekið á-
kvörðun nema ég. Um hvað ætti að
gera, á ég við.
— Sjáum til, sagði ég að lokum,
„þetta eru möguleikararnir. Þeir vita,
að við erum hérna — annaðhvort sáu
þeir okkur lenda fyrir nokkrum
Mukkustundum, eða þeir sáu könnun
arflaug Toms — eða þeir vita ekki, að
við erum hérna. Þeir eru annaðhvort
menn frá jörðinni — í því tilfelli eru
þeir að líkindum frá óvinaþjóð — eða
þeir eru ókunnar verur frá annarri
plánetu — í því tilfelli vinir, óvinir
eða hvað sem er. Eg geri ráð fyrir, að
heilbrigð skynsemi og viðurkenndar
hernaðaraðferðir krefjist þess, að við
álítum þá óvini, þar til við höfum
sannanir fyrir hinu gagnstæða. Á með
an göngum við fram með ýtrustu
gætni til þess að hleýpa ekki af stað
plánetustyrjöld við vinsamlega Mars
búa, eða hvað sem þeir nú eru.
— Það er bráðnauðsynlegt, að her
málaráðuneytið fái að vita þetta þeg-
ar í stað. En þar eð skeytasamband
milli jarðar og tungls er enn þá að-
eins hugmynd ein, er eina leiðin að
senda Monroe heim með geimfarið.
Ef við gerum það, eigum við á hættu,
að varnarliðið, Tom og ég, verði yfir-
bugað á meðan hann er á leið heim.
í því tilviki ná þeir á sitt vald mikil-
vægum upplýsingum um liðsstyrk okk
ar og útbúnað, á meðan okkar menn
hafa aðeins hugmynd um, að einhver
eða eitthvað hefur bækistöð á tungl-
inu. Við þörfnumst því fyrst og
fremst frekari vitneskju.
— Þess vegna legg ég til, að ég
sitji í skýlinu með símasambánd við
Tom í geimfarinu, en hann mun sitja
með fingurinn yfir starthnappnum,
reiðubúinn að þjóta á loft og halda
heim á því andartaki, sem ég gef skip
un. Monroe tekur eins manns eldflaug
ina til Riphaenfjalla, lendir eins ná-
lægt hinu skýlinu og hann álítur ó-
hætt. Síðan heldur hann áfram gang-
andi og gefur öllu eins nánar gætur
og unnt er.
— Hann mun ekki nota sendistöð-
ina í geimbúningi sínum nema til
þess að gefa fyrirfram ákveðin merki,
sem tákna lendingu, aðkomu að skýl-
inu og viðvörun til mín um að segja
Tom að fara á loft. Ef hann er tekinn
höndum, mun hann hafa það í huga,
að aðalhlutverk njósnara er að afla
upplýsinga um óvininn og senda þær
til baka. Hann mun því opna sendi-
stöð sína í geimbúningnum á fullan
kraft og senda eins miklar upplýsing-
ar og tími vinnst til og viðbrögð ó-
vinanna leyfa. Hvernig lízt ykkur á
þetta?
Þeir kinkuðu báðir kolli. Hvað
þeim viðkom, hafði stjórnarákvörð-
un verið tekin, en ég var þakinn
tveggja þumlunga lagi af svita.
— Ein spurning, sagði Tom. —
Hvers vegna valdið þú Monroe í sendi
förina?
— Eg var hræddur um, að pil
mundir spyrja þess, sagði ég. — Við
erum þrír ákaflega óíþróttamannsleg-
ir doktorar, sem liafa verið í hernum
síðan þeir íuku námi. Það er ekki úr
miklu að velja. En ég mundi, að Mon-
roe er Indíáni í aðra ættina — Arapa-
choe, er það ekki, Monroe? — og ég
vona, að blóðið segi til sín.
— Það er aðeins eitt að þessu, höf-
uðsmaður, sagði Monroe, um leið og
hann stóð upp. — Eger Indíáni aðeins
að einum fjórða og þar að auki hef
ég aldrei sagt þér frá því, að langafi
minn var eini Arapaehoe-njósnarinn í
liði Custers við Little Big Horn?
Hann hafði verið viss um, að Sitting
Bull væri margar mílur í burtu. En
ég mun samt gera mitt bezta. Og ef ég
bíð nú hetjulega bana, vildir þú þá
gjöra svo vel, að reyna að fá öryggis-
þjónustuna til þess að leyfa birtingu
nafns míns í sögubókum? Það er það
minnsta, sem þeir geta gert.
Eg lofaði auðvitað að gera allt, sem
í mínu valdi stæði.
Eftir að hann hóf sig á loft, sat ég
inni í skýlinu við símann til Toms og
fyrirleit sjálfan mig fyrir að hafa val-
ið Monroe. En ég hefði fyrirlitið sjálf
an mig alveg eins mikið, ef ég hefði
valið Tom. Og ef eitthvað gerðist og
ég yrði að gefa Tom skipun um að
hefja sig á loft til heimferðar, myndi
ég sitja hér í skýlinu aleinn eftir,
bíðandi ....
— Broz Noggle! heyrðist frá Mon-
roe i senditækinu. Hann hafði lent.
Eg þorði ekki að nota símann til
þess að tala við Tom af ótta við að
missa af mikilvægu orði eða setningu
frá njósnara okkar. Eg sat því og sat
og hlustaði baki brotnu, ef svo mætti
segja. Eftir nokkra stund heyrði ég
„Misgashu!“, en það þýddi, að Mon-
roe var nálægt hinu skýlinu og væri
að læðast í áttina að í skóli þeirra
kletta, sem hendi voru næst.
Og þá, skyndilega, heyrði ég Mon-
roe kalla nafn mitt og það varð hroða
legt glamur í heyrnartólum mínum.
Truflanir! Hann hafði verið gripinn
og hver — eða hvað — sem hafði grip
ið hann, hafði samtímis truflað sendi-
tækið í geimbúningi hans með stærri
sendi í ókunna skýlinu.
Síðan varð dauðaþögn.
Eftir nokkra stund sagði ég Tom,
hvað hafði skeð. Hann sagði aðeins:
— Aumingja Monroe. Eg gat vel f-
myndað mér andlitssvip hans.
— Heyrðu, Tom, sagði ég, — ef þú
ferð núna, hefur þú ekkert mikil-
vægt að segja. Eftir að hafa náð Mon-
roe, held ég, að hvað sem það nú er
þarna í hinu skýlinu, muni koma og
leita að okkur. Eg mun láta þá koma
nógu nálægt til þess, að við komumst
að einhverju um útlit þeirra — að
minnsta kosti, hvort það eru menn
eða ókunnar verur. Hvers konar vit-
neskja um þá cr mikilvæg. Eg kalla
104
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ