Tíminn Sunnudagsblað - 25.03.1962, Page 17

hann mildari í garð sakborningsins.
Seint um .haustið staðfesti svo yf-
irrétturinn þennan dóm. Var skír-
skotað til þess, að læknar teldu
QJaf hafa dáið við kyrkingu, þótt
ekki yrði það sannað með vitnum
eða játningu sakbornings. Hvorki
yrði þetta þó metið manndráp í laga
skilningi né heldur fullkomin nauð
vörn af hendi Björns, og með til-
liti til þess, að líklegast væri, að
hann hefði gerzt sekur um svæsna
misnotkun sjálfsvarnarréttar, væri
hýðing sú, er sýslumaður ákvarðaði
honum, hæfileg refsing.
En Björn á Torfalæk vildi ógjarna
leggjast undir vöndinn. Harin áfrýj-
aði máli sínu til hæstaréttar í Kaup
mannahöfn, þótt lítt væri hann efn-
um búinn til slikrar málafylgju.
Hann hefur sjáanlega frekar kosið
að tapa öllu, en láta þess ófreistað
að fá hýðingardómnum hrundið.
Um svipað leyti og þetta gerðist,
riftaði sýslumaður hjónabandi Björns
með dómi að vilja þeirra hjóna
beggja, er þá höfðu enga sambúð
átt í nokkur ár. En þar eð Björn
hafði „sitt hjónaband foribrotið",
var honum fyrirboðið að kvænast á
ný án konungsleyfis.
XIV.
Hannes í Sauðanesi fékk íljótlega
glöggar spurnir af því, að prófast-
urinn á Melstað kunni honum litlar
þakkir fyrir ábúðina, sem dóttir hans
hafði fengið á Torfalæk. Var sr. Hall
dór hinn reiðasti og lagði hald á
eigur, sem Ástríður átti í Miðfirði.
Hannes komst líka að raun um, að
þeir Björn og Þorsteinn í Holti höfðu
farið í kringum hann í samningum.
Höfðu þeir uppfyllt skilyrðið um vist
arfar Björns á þann hátt, að hann
skyldi að hálfu vera vinnumaður
Þorsteins, en að hálfu hjá Ástríði.
En í reynd sat hann jafnan sem fast
ast á Torfalæk, svo að bert var, að
vinnumennskan í Holti var yfirskin
eitt. Hannes lét því til skarar skríða
og byggði Ástríði út af jarðarpart-
inum. En þann beyg mun hann hafa
haft af lögkænsku og harðfylgi
Mála-Ólafs, að hann þorði elcki að
reka þau brott fyrirvaralaust, enda
þótt hann þættist svikinn í samning-
um.
Nú voru mestar horfur á, að þau
Björn og Ástríður hlytu að hrekjast
frá Torfalæk. En lítið bólaði á því,
að þau leituðu fyrir sér um jarð-
næði annars staðar, og svo leið að
fardögum, að þau sýndu ekki á sér
fararsnið. Reyndist svo, að Ögmund
ur hafði tekið þau í húsmennsku og
gefið þeim kost á að hafa þar í fé-
lagi skepnur þær, er þau áttu. Var
nú öllum ljóst, að fyrirmönnunum
myndi ekki létt veitast að koma
þeim á hrakning. En þá fyrst þótti
Björn standa báðum fótum í jötu,
er það spurðist með vorskipunum,
að hæstiréttur Dana hafði sýknað
hann. Var nú glatt á hjalla á Torfa-
læk, en styrktarmenn Björns í sveit
inni glottu í kamp.
XV.
Fögnuðurinn á Torfalæk varð
skammær, því að ekki duldist lengi,
að enn var óræð blika í lofti. Björn
sýslumaður Blöndal hafði lítt hafzt
aðr á meðan hann beið úrskurðar
hæstaréttar í málinu. En honum
mun hafa þótt súrt í brotið, er hann
frétti, að dómi hans hafði verið
hnekkt. Raddir voru uppi um það.
að sambúð þeirra Björns og Ástrið-
ar væri viðurstyggð öllum góðum
mönnum og mætti ekki við svo búið
standa, og nú var næst að gera hríð
að þeim fyrir þær sakir.
Hannes í Sauðanesi hélt uppi
spumum um háttalag þeirra, en bæði
heimamenn á Torfalæk og fólk í ná-
grenninu gerði sem minnst úr öllu,
er til hneykslunar gat horft, þegar
hreppstjórinn ætlaði að láta þetta
til sín taka. Var honum tjáð, að
Björn svæfi jafnan niðri í baðstofu,
en Ástríður Halldórsdóttir á bað-
stofuloftinu. Siðseminni var ekki
misboðið, svo að með vitnum yrði
sannað. Skirrtist Hannes við stórræð-
um, enda var séra Einar Guðbrands
son með öllu ófáanlegur til þess að
skera upp herör gegn þeim hjóna-
leysunum. Stoðaði jafnvel ekki. þótt
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
113