Tíminn Sunnudagsblað - 08.07.1962, Side 18

Hundurinn, sem beit og beit
- þó aldrei oftar en einu sinni í hvert skipti
Eg er á þeirri skoðun, að enginn
maður skyldi eiga jafn marga hunda
og ég hef átt um ævina. En þeir hafa
samt veitt mér meiri gleði en sorg —
að undanskildu kvikindunu honum
Mugg. En hann olli mér á hinn bóg-
inn meiri sálarkvala og erfiðleika en
allir hinir fimmtíu og fimm til sam-
ans. Og raunar var Muggur ekki minn
hundur. Roy, bróðir minn, kom með
hann heim dag nokkurn, meðan ég
var í sumarleyfi
Muggur var stór og sterklegur og
fyrirferðarmikill rumur og hann kom
alla tíð fram við mig, eins og ég til-
heyrði alls ekki fjölskyldunni. Þetta
hafði ýmsa ókosti í för með sér,
vegna þess að hann beit fjölskyldu-
meðlimi ekki nærri eins oft og ókunn-
uga. Við skiptumst á að gefa honum
mat til þess að koma á sem vinsam-
legustum samskiptum okkar allra við
hann, en þessi aðferð "hafði ekki allt-
af tilætluð áhrif. Enginn vissi fyrir
víst, hvað amaði að Mugg. I þau ár,
sem hann var hjá okkur, beit hann
okkur öll nema mömmu og einu sinni
reyndi hann það meira að segja. Hún
hafði reiðzt, af því að hann þversrkall-
aðist við að fara á rottuveiðar í kjall-
aranum, og í gremju sinni danglaði
hún duglega í hann. Muggur glefs-
aði til hennar, en hún var snör í
snúningum, svo að hann varð of seinn.
Hann iðraðist þess strax, sagði
mamma. Hann iðraði þess alltaf, þegar
hann beit einhvern, sagði hún, en
okkur hinum var það hulin ráðgáta,
hvernig hún komst að þessari nið-
ursföðu. Hann léit aldrei skömmustu-
lega út.
Á hverjum jólum sendi mamma
öllum fórnardýrum Muggs konfekt-
öskju. Listinn var undir lokin býsna
langur, rúmlega fjörutíu nöfn. Eng-
in botnaði í, hvers vegna við losuð-
um okkur ekki við Mugg. Eg held
meira að segja, að sumir nágranna
okkar hafi reynt að hjálpa okkur —
með því að gefa honum eitrað kjöt
— hann fékk að minnsta kosti heift-
arleg magapínuköst af og til, og
Moberley gamli skipstjóri skaut einu
sinni á eftir honum.
En Muggur náði þó ellefu ára aldri,
og þó að hann væri þá orðinn svo
hrumur, að hann skreiddist um með
erfiðismunum, beit hann bæjarstjór-
ann okkar, sem kom til að ræða við
pabba um málefni bæjarins. Mamma
hafði alltaf litið borgarstjórann óhýru
auga — stjörnuspá hans sýndi, að
honum var ekki treystandi, staðhæfði
hún — en þrátt fyrir það var hann
nú settur á „konfektlistann“ næstu
jól. Askjan var send um hæl til okk-
ar aftur. Þó að pabbi missti þar
með þýðingarmikil stjórnmálaleg sam-
bönd — eingöngu vegna afreka
Muggs — var mamma ekki lengi að
sannfæra sig um, að það væri okk-
ur öllum fyrir beztu. „Eg kærði mig
aldrei um að þekkja svona mann“,
sagði hún, „en Muggur var sá eini,
sem sá strax, hvern mann hann hafði
að geyma.“
Muggur beit aldrei neinn oftar en
einu sinni — í einu. Mamma hélt því
mjög á loft, hún sagði hann væri dá-
lítið skapmikill, en hann væri ekki
langrækinn, og að hennar viti var
það göfugur eiginleiki. Eg held, að
henni hafi þótt svona undur vænt um
Mugg, af því að hann var ekki eins
og hundar eru flestir. „Muggur er
ekki hraustur", sagði hún í samúðar-
tón. En ekki var það sannleikanum
samkvæmt; kannski var kvikindið
ekki eins og hundar eru flestir, en
hann var áreiðanlega gallhraustur og
nautsterkur.
Einu sinni leitaði mamma til
kvenmiðils, sem haldið hafði fyrir-
lestur, er hún nefndi: „Hagstæðir
straumar og ölduhreyfingar.“ Mamma
vildi grennslast fyrir um, hvort ekki
mætti veita jafnari og notalegri
straumum í sál Muggs til þess að
hann yrði rólegri. Miðillinn sagðist
aldrei hafa reynt að lækna hunda,
en hún ráðlagð'i mömmu að trúa því
statt og stöðugt, að hundurinn biti
ekki og myndi aldrei gera það.
Mamma fór að ráðum hennar morg-
uninn eftir og svo rækilega, að hún
skellti allri skuldinni á mjólkurpóst-
inn fyrir þann leiðinlega atburð, sem
þá gerðist. „Ef þér hefðið bara trú-
að því, að' hann myndi ekki bíta yð-
ur, hefði hann aldrei komi nálægt
yður,“ lýsti hún yfir. Og maðurinn
reikaði út um eldhúsdyrnar fullur af
órólegustu straumum og ölduhreyf-
ingum.
Þegar Muggur beit mig af göml-
um vana einn daginn, þegar ég var
á leið út, greip ég í stuttu rófuna
hans og hóf hann hátt á loft. Það
var ekki aðeins djarflega gert, held-
ur beinlínis heimskulegt af mér. Að
vísu gat hundurinn ekki gert mér
mein meðan ég hélt honum nægilega
hátt, en hann skalf og uiraði eins og
eldfjall í gosi, svo að ég sá, að ör-
fáar sekúndur voru til stefnu. 1 sjálfs-
vörn dró ég hann út í eldhúsið, þeytti
honum frá mér og tókst með naum-
indum að smeygja mér út og skella
hurðinni áður en hann réðst á dyrn-
ar með miklu offorsi,
En ég hafði ekki tekið bakdyrn-
ar með í reikninginn. Muggur þaut
út um þær og upp aðaltröppurnar og
neyddi mig vægðarlaust út í skot á
dagstofunni. Mér heppinaðist að
klifra upp á arinhilluna, en hún brotn-
aði náttúrlega undan mér, sömuleið-
is marmaraklukka og nokkrir kristal-
vasar, og sjálfur hlunkaðist ég á gólf-
ið með miklu brauki.
Mug.gur varð svo skelfdur af hávað-
anum, að hann var á bak og burt,
þegar ég að lokum paufaðist á fæt-
ur. Það var sama, hvað lengi við
kölluðum og blístruum — við fundum
hanh ekki — ekki fyrr en gamla frú
Detweiler kom í heimsókn um kvöld-
450
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ