Tíminn Sunnudagsblað - 01.09.1968, Blaðsíða 22

Þeir fáu Gyðingar sem handtekn-
ir voru fengu mikið af matarpökk-
um og kóngurinn var alltaf að
þrasa í þvi. að sæmilega væri far-
ið með þá, svo flestir þeirra hjörðu
fangavistina af.
Sú samvinna, sem tókst manna
milli, á sivo óvæntan hátt varð
síðan til að styrkja andspyrnu-
hreyfinguna dönsku. Hið leynilega
samgöngukerfi, sem svo vel hafði
reynzt, kom andþýzkum skemmd-
arverkamönnum í góðar þarfir,
enda fjölgaði þeim á skömmum
tíma upp í fjörutíu þúsund. Þeir
eyðilögðu vopnaverksmiðjur, töfðu
józku járnbrautirnar, sem tengdu
þýzkan herstyrk í Noregi við föð-
urlandið og vísuðu brezkum
sprengjuflugvélum á aðalstöðvar
Gestapó í Kaupmannahöfn og Ár-
ósum. Montgomery taldi, að í engu
landi hefði andspyrnuhreyfing
gegn þýzku hernámi staðið sig bet-
ur.
En frelsið er dýrt. Aftökusveitir
og banvæn fangelsi réðu niðurlög-
um rúmlega þrjú þúsund föður-
landsvina. Margir aðrir horfðust í
augu við dauðann. Undarleg varð
saga einnar fisksölukerlingar.
Hún hét Nielsen, var ekkja með
sex börn og seldi fisk á markaðs-
torgi í Kaupmannahöfn. Tveir Gyð
ingar, bræður, sem seldu blóm á
næsta borði, báðu hana að biðja
fiskimenn, sem hún þekkti um að
bjarga sér. Hún gerði það, og síð-
an komu fleiri. Vegna starfs síns
hitti hún fiskimenn á hverjum
morgni og átti hægt með að koma
til þeirra skilaboðum frá and-
spyrnuhreyfingunni. Oft faldi hún
flóttamenn í litla húsinu sínu, og
elztu börn hennar fylgdu þeim
síðan til skips. Loks sendi Gesta-
pó hana til Ravensbrúck-fangabúð-
anna, og með því að hún hafði
bjargað tugum barna til Svíþjóðar,
fannst þeim snjallt spaug að láta
hana halda áfram að „hlynna“ að
Gyðingabörnum. Þau sem voru of
lítil til að geta gengið sjálf inn í
gasofnana var hún látin bera.
Eftir nokkrar vikur neitaði hún
að halda þessu áfram og var þá
dæmd til daúða. Þrisvar var hún
sett í biðröðina við gasofninn. í
fyrsta skipti átti hún líf sitt að
launa sápustykki, sem hún hafði
fengið í Ranðakrossböggli að heim
an, og gat mútað verðinum með.
í annað skipti gat hún keypt sér
líf með einhverju úr öðrum böggli.
í þriðja skipti átti hún ekkert eft-
SEMENTSPRESTURINN Á
Framhald af 662. sí3u.
hann verið ofsóttur, og nú dregur
óumflýjanlega að ævilokum. Þess
vegna lá mikið við að finna upp
einhver ráð til þess að bæta síð-
ustu skaprauninni ofan á allt, sem
undan var gengið: Að tortíma
myndasafninu. Vegurinn er yfir-
skin, segir séra Anton Laier, upp-
hugsaður í þessum göfuga tilgangi.
Ein styttan er af Kristi á kross-
inum. Það verður ekki amalegt
fyrir hrossaprangarana, bæði þá,
sem það eru í bókstaflegri merk-
ingu, og hina, sem eru það í lík-
LEIÐRÉTTING
Sverrir Thoroddsen hefur beðið
fyrir leiðréttingu á vísu, sem höfð
var eftir afa hans, Jóni Thoroddsen,
í grein Þorvalds Teitssonar „Úr
botni Hvalfjarðar11, sem birtist í
Sunnudagsblaði Tímans 21. júlí.
Rétt er vísan svona, segir Sverrir:
Þetta kuldi þykir mér,
þar hjá Leirárvogum,
á grautardöllum gaddur er,
gengur ís á trogum.
Þorvaldur Steinarsson telur vís-
una orta veturinn 1858 til 1859. Það
mun ekki rétt. Jón var ekki kom-
inn að Leirá þá. Vísan mun ort
veturinn 1865, og er svo talið 1
ljóðabók Jóns Thoroddsens.
ir til að fala líf sitt fyrir. Hún
stóð nakin við dyr gasofnsins, reiðu
búin að deyja.
Á þeirri stundu barst henni til-
kynning um, að sænski greifinn
Folke Bernadotte hefði samið við
Himmler um að fá afhenta alla
Dani í þýzkum fangabúðum.
Grimmir eru þeir tímar, þegar
eitt sápustykki ræður stöðu á vog-
arskál lífs og dauða. En á slíkum
tímum kemur líka umbúðalaust
fram í dagsljósið, hverjir eru í
hjarta sínu hetjur, hverjir heiglar.
Lausn
27. krossgátu
VENDLI —
ingum talað í krafti kennimann-
legs embættis, að aka til markaðar
ins um veg, sem gerður er af
mulningi úr henni. Svo segir séra
Anton Laier, þegar þessa sam-
göngubót ber á góma, í senn ó-
skelfdur og óbilgjam eins og hann
hefur verið alia ævidaga sína. Og
hefur góða von um, að hönd al-
mættisins muni í fyllingu tímans
Ijósta þá í réttlátri reiði, er á því
lúalagi hafa legið að níða af hon-
um skóinn. Þó að skipulagsstjór-
arnir teikni vegina í Vendilsýslu,
verða þeir ekki til kvaddir, þegar
lúður dómsins gellur og sauðum
og höfrum verður vísað til eilífr-
ar vistar handan við endimörk
Jótlands. Og séra Anton Laier
slær upp Opinberunarbókinni, þar
sem sagt er, hvaða staður dýrinu
og falsspámanninum var fyrirbú-
inn.
Peir, sem hugsa sér
a3 halda Sunnudags-
blaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvort eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á bví.
B?----KKJWsl
SSC1G50E1 fiSOE3CJ.ni SSG10G1E1 SSClOOSi ssraassB ■
\ 5 fl L L
\ J £ 0 N
M H V 1 s 5
\ £ ~i7~ 0 t> 0 W
\ \ \ \ Ó X \ c E \ 1 J y \
L J ó R R i\ Tl K fl S1 sl fí N N ¥
\ l fi \ T V R n s W n t n
\ K & s T 1 R s \ fll V I £ 1 ¥
\ ý S n R G! n K \ R T1 T 5 \
£ fl' fi \ £ I t V L e J \ fl T £
\ R £ 1 Ð H j ~0 L V M V M
\ 0 53 I N \ £ K \ M J f r \
\ p £ N l N r \ R ú \ ~r~ 0 ¥ K l
\ 5 £ n R T c K I s V R s £ L
TT n ¥ N ¥1 ¥ TT JT ¥ 2 S T\ W
670 .
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ