Tíminn Sunnudagsblað - 27.04.1969, Blaðsíða 10

PÉTUR KRISTÓFERSSON:
Vordagar austur á
söndum fyrir 25 úrum
terni liaigt hefur hálta milljó>n króna
tekjur á ár> Hjúkirunankona er
hópmuim ag mangir bændur, sem
lutzt hafa í ht>r,g eða bæ, e>n vilja
iú flýja ' tjlbneytingarlaius verk
ím'iðj'UGtörfin. Loks er að geta þests
tniannsinis, sQm fyrstur kom: Kú-
reka úr bandarísixum kviikmynd
um. Maðunnn er Dani, og hefur
dvalizt fjörutíu og fimm ár fjarri
settjörð sinni þar af fimmtán ár
Holywood Stundum fiutti hanm
iyrirfes'tra, stondum iðkaði hamn
'öfraibrögð. Á stríðs'árumum lemti
anm í fang'nbúðum nazista og
kmniu hans og tvíbuma, sem þau
hjón áttu, drápu Þjóðverjar í
Draikkilandi Einu si-nni tók hann
sér f'eirð á hemdur á reiðhjóli,
icr lamd úr landi með háiift
imaað hundfáð pumd á bö-ggla
eranum, og þegair þeirri ferð
íauik, hafði hamm hjó'lað tóu
púeumid kílóm.eitra. Svo barst
hanin heim til Danmerkur, varð
þar fyrir bifroið og iá tvo mámuði
sjúiþraihúsi Það 'Tar þeigar hamm
komist á fætur eftir þe'tta áfal, að
homum varð fvrst ljóst, hve hræði-
kgia eámimana hann var. Hann sat
tánn inmi í karfistof'U, er hann sá
auiglýsinigu V.rliborgar í blaði Á
amri stundu hafði harnn ráðið við
ri'g, hvað gera >kyldi. Hann átti dá-
l'ítið af peningum, og þá lét hann
remma til kibbutzins
Þeigaæ er bú ð að hressa við mik-
ð af húsum og reisa ný til við-
bó'tar. Nautgripirnir eru orðniæ
fimmtíu og fimm, kýr og kálfar,
og alilmi'kið af svínum og grísum.
Þar að auki eru rös'kiegia þrjátiu
huin'dar og talsvert af köttum. Val-
borgu er um og ó að aia dýr til
sMtir'umar. Her.ni finnst það óhugn-
aniieigt. Þeisis vegma er henini í hug
að beimia búsikapnum inm á aðrar
bnautir.
Þótt hemni sé dimimt fyrir aug-
um, -hveinsu gk.tt sem sólin skín á
jóakiri grund, á hún birtu inmra
m'eð sér. Henrii er a’ftur orðið l'étt
um að brosa. Hún er saninfæirð um,
&ð hún hafi hitt á óskaráð, þegar,.
hún afréð að stofmia þetta sam'eign-
aifbú og gera það að griðiastað
þeirra, sem þreyttir eru orðnir á
kapphlaiupimu um peninigania. Enn
á hún búgarðinin að vísu sjálf, 'því
að hún vill kóma stofnuniinni vei
á leg'g, áður en hún gerir breyt-
inigu á því. En í friamtíðinni á
hamm að verða sameign 'þeirra, sem
>ar íifa og starfa, iíkt og afrakst-
urin)n seim fæst.
Rigniniga-rúði grúfði yfir höfuð-
borgi'nni. Þokusl'æðingur á Esj-
unni, svo að setti hálfger'ðian hroli
að timbruðum manni, sem rölti
að heiman frá sér um vormorgun
árið 1944.
Það var ekki við öðru að 'búast
en að heilsan væri slæm, því að
nóttin hafði verið svallsöm. Er ég
hafði rölt nokkuð um miðbæinn,
rakst ég á kuniningja minn í svip-
uðu ástand'i- og gátum við því bor-
ið saman heiisufarið. Við hresst-
um,st dálítið við að heyra kvein-
stafi hvor annars. Þessi kunningi
minn, sem heitir Jón, fræddi mig
á því, að hann væri á leið austur
á Kálfafellsfjörur til þess að vinna
þar við dainskan bát, sem hafði
strandað þar um veturinin. Enn-
fremur sagði hann mér, að sernni-
lega vantaði einn mann til viðbót-
ar í penmam leiðamgur. Við umd'um
þess vegna bráðam bug að því að
tala við leiða'ngursstjórainin, og var
ég strax ráðinn tól f'ararinnar.
Snemmia næsta daig var svo lagt af
sbað, O'g vorum við þá fimm sam-
an, auk bílstjóra .
Um kvöldið komum við að
Kirkjubæjarklau'st'ri. orðnir lang-
so'ltoir. Þar firéttum við, að við
myndum ekki komast á okkar far-
artæki að KálfafeHi, en þar hafði
verið ákveðin gisting um nóttina.
Voru því gerðar ráð'stafanir tiT að
fá á móti okikur trukkibíl, sem
átti að flytja okkur á gististað.
Morguninn eftir vöknuðum við
hressir og enduirnærðir eftir góð-
an mat um kvöldið og góðiain svefn.
Nú var breytt um farartæki, því
að nú tók þarfa'sti þjónmáinn við
hlutverki ökutækjann'a. Bóndinn á
Rauðabergi tók að sér að flytja
menn og farangur niður á Kálfa-
fellsfjörur, sem að mínum dómi
er em'gin sCíiemmitiireisa.
Við lögðum upp frá Kálfafelli
klukkiain hálf-elfefu um morguin-
inn. Ekki voru það neinir kosta-
gripáir, heistarnir sem við fengum
til fararininair, en traustir í vötn
um. Mér leizt sann'arlega ek'ki á
blikunia, er við komum að Núps-
vötnum, kiolmórauðum fjanda. Það
hafði verið mikil sólbráð um morig-
uminin, og allt hið efra ekkert
nemia jöklar, sem að iiggja að
þessu mikla vatnsfalli. Ég gæti
gizkað á ,að vötnin séu um 200
metra á breidd, þegar þau eru í
svona vexti.
Fyl'gdarma&urinn lagði samt ó-
trauður út í þessa ófæru, að okkur
fainnist, en hrópaði fyrst til okkar
ýmsar ráðléggingar. hvernig við
ættum að haga okkur. Ég segi nú
fyrir mig. að ég skildi heldur lit-
ið af þessum ræðú'höldum, en
treysti bara á klárinn minn, þvi að
það var stólpagripur í vötnum,
þótt þar fyrir utan færi hann ekki
hratt yfir landið.
Jón, kunninigi minn, var næstur
mér. Hann hugðist stytta sér lieið.
En aða'látiriðið í vatnaferðuim er að
þræða brotin. — Hann sneri sem
sagt af leið og stefndi beint út í
ly'gnu-na, þrátó fyrir viðvaranir
fylgdarmann'S okkar. Það skipti
auðvitað enguim togum, að maður
og hestur hurfu sjónum okkar. Þó
skaut þeim fljótlega upp á yfir-
borðið affcur. Hékk maðurinn í~
faxiinu á hestinum. og þainnig
svami'aði klárinn með hann yfir
vötoin. Manngreyið bar sig að von-
um illa, þegar yfir kom, enda lét
fylgdarmaðurinn dynja á honum
skammirnar. Var orðaforði hans
mi'kill, enda hefur hanin seninife'ga
baft góða æfingu úr slíikum ferð-
um sem þessari að segja heirnsk-
um og óvömum fenðalöngum til
syndanna.
Eftir þeinnan skammalestur var
telkin sbe'fna till sjávair. En þvíTílku
bölvuðu foraði hef ég ekki lent í
fynr né síðar og hef þó viða farið.
Hestarnir lágu alltaf í annað slag-
ið, svo að við urðum iað fara öðru
hverju af baki tól þíess, að þeir
ættu hægara með að rífa sig upp
346
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ