Tíminn Sunnudagsblað - 27.04.1969, Qupperneq 12

Tvöreyri á SuSurey fyrir sextiu árum. í þessu plássi ríktu Mortensens Efterfölgera.
i**V*V#V«V»®»V*V«V*%VAV*V»V»V«V*V«V»V»W»VéV#V«V*V»***M*M*M<
X^XyX^XvXvXiíiXMXfX^XiK^XvX'^XvX^XvX^XvX'X'X^X'Xí
Ég sat upp á hæai'iiui, sem kiríkj-
an íitiemdiuir á — vegleig steimikirkja,
sem Moirtemsienis Efteirföligere í
Tronigisvági gáfu drotitnii. Fyrir ut-
am grymmiingairmair í f jarðiarmymmiimu
vair stóir fcúttar m'eð rauð segl að
batosa við að komast inm. Em vimd-
uirinm vair óhaigstæður, og nú sá ég,
að bá'ti vBlr skotið út. Ég huigsiaðii
með mér: Skyldu þedr vkkilega
ætda sér að fiaira að róa skápið imm?
Það var se.m sé ailgemgt í þá daga,
að róa skiip út og imm, ef logn var,
því að þá vomu fá skip mieð véluim.
Mammisíhöm'd'im vanð að ge'ra það,
seim vélarmar vimma mú.
Nei. B’átuirimin stefmdi till lamds.
Tveiir mienm reru, em eimn sait við
sitýtni. Þeilr hunfu undiir iandið, rótt
neðam við þar sem ég sat. Já —
skipin eru seim óðast að koma af
ís&amd'Simiiðuim, og kammisikii iagasf
þá eitthvað fyriir mér með aitvimmu.
Það var annairs ijófca flamáð þetta,
FYRRI HLUTI
að fara að flæmiaist aMa leið himgað
penimigalliaus og ölumi ókummuguir.
Svorna er að vera auðtrúa. Em hvað
gat maninafj'ömidumiuim gemigið tái að
ijúga því, að þarna væri mæg at-
vinrna að vetrinuim? Þegar ekjkemt
var að gera! Og 'þó fammist mér
fcaka út yfir, að þeir skyldu skilja
miig eifitir á bryiggjummi um kvöldið,
þegar við komum frá Tórshavm,
hlaupa út í myrkirið og láta ekki
sjá sig afbuir. Og þarma s'tóð ég þá
vegalauis, pemimgaOiauis og rétt að
segja máilauis, því að ég kunmi ekki
stakf orð í öðru miáfi em mímu eiig-
im. Ftjótflega kio'mist ég að þvi, að
fær'eyskian, sem sjómiemm töluðu,
vair mijöig óiík því máfli, sem var
taflað í eyjumuim sjáifuim. Þótt
mcug orð séu ilí'k ísleinzku, þá er
það sitthvað.
Á þsi-isuim árum var færeyskam
ákaifl'ega b'lönduð damislkiri tumgu,
sem öklki viair óeðOilegt, þar sem
préstannár hömiruðu j.afmveJ sáiu-
hjáipairiatriöin inn i söfnuðima á
dömaku. Og •kiemmairainnir í skólum-
uon léfcu sd'tt eklkii eftiir l'iiggja. Þar
áttu þó elkki aliir óskyit mái, emda
hefði tumigan þá giatazt. Það er víst
og 'Siatt, að ísflendingair, seim eru að
vonum stoltiir af þvi að hafa varð-
vei'fct tumgiu igíma nioiklkurn vegimm
óbrjáflaða, hafa aldirei komizt í
þeim eifmuim í aðra eáms raum og
Færeyingar.
Mál Færeyimiga á þessu'm árum
var sem sagt mjög dömiskuiskotið.
En þá var líka að rísa á legg þjóð-
Leg vakmimig, sem hiafði meðal ann-
ars máihir'eimisum á 'Sfceímiu'skrá simmi.
Sjóm'ammaimáilið var bflamda fjög-
urra þjóðfumigma — færeysku, ís-
lemzku, dönSkiu og emtSku. Og þetta
vifldi mór nú til þarna á brygigj-
unmi, kvöidið seim ég 'kom í Tromig-
isvá'g. Því að þar hitti ég gamilian
sjómamm, sem ég gat gert mig
skiljiamflegam.
„Gott kvöld,“ sagði óg. „Hvar
er hægt að iflá gistáing'U hérna?“
„Góain dav,“ saigði hamm. „Það
væri heflzt á hófcelinu eða hjá
Katiririu á Kaiflfi — Tveiraa. En það
er bara svo dýrt hjá því á hótel-
inu.“
348
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ