Tíminn Sunnudagsblað - 14.02.1971, Blaðsíða 10

!nni í rokkinni N. .ulásarkirkjunni situr prestur, sem I agt hefur fyrir ró3a a3ra þjónustugerS en þá, sem hann
lelur brýnasta: Að bjarga örvæntingarfullu fólki.
,fflýja ogsamúS-þaS er
allur leyndardómurínn'
- segir fortölu presturinn í Nikulásarkirkjunni
Við skulum hugsa okkur, að við
séum stödd í Kaupmannahöfn og
hringjum í síma 121400. Það er
'Símanúmer hjálparþjónustu Niku
iásarkirkjunnar. Sá, sem svarar
í þann símann, er sjálfsmorðsprest
urinn, sem svo er nefndur. Þetta
nafn hefur hann hlotið af því, að
hann er þanna við símann dag og
nótt, reiðubúinn að telja um fyrir
örvæntingarfú!],u fólki, sem finnst
það ekki geta lifað lengur. Réttu
nafni heitir hann Ole Jensen.
j Þessi maður hefur með fortöl-
um sínum, leiðbeiningum og hug-
íhreystingarorðum talið kjark i
æðimarga, sem voru að bugast,
og það er á allra vitorði, að hann
hefur ófáum mannslífum bjargað.
Um alla Kaupmannahöfn er fólk,
sem hann gaf þrek til þess að
halda áfram að lifa, þegar öll
sund virtust lokuð. Það á honum
líf að launa og er honum mjög
þakklátt fyrir hjálp hans, er því
reið mest á. Hann hefur virðingu
allra, sem til hans þekkja, og al-lir
finna, að skarð væri fyrir skildi, ef
hann hyrfi einn góðan veðurdag
úr Nifculásarkirkjunni.
Sjálfur segir Ole Jensen:
— Ég er enginn töframaður. Ég
hef ekkert bjargarráð á takteinum.
Ég held meira að segja það sé
alveg nauðsynlegt, að ég viður-
kenni hreinskiTnislega, hversu Mt-
ils ég er megnugur. En þegar fólk
talar saman í fullum trúnaði og
engu er leynt, glæðist oftast ein-
hver vonarneisti og úrræði koma
í leitirnar.
Þegar fólk fer frá mér, veit ég
þó að jafnaði ekki, hvað það tekur
til bragðs. En við bjóðum því að
koma aftur, og það gera flestir.
Það er ekki af því, að okkur hér sé
gefið neitt vald, heldur af því að
við reynum að vera manneskjur.
Þorri fólks gæti gert það, sem ég
geri, ef það gæfi sér aðeins tíma
til þess. Bara það eitt — að geta
talað við einhvern — er örvænt
ingarfullum manni mikils virði.
Margir vita ekki um neinn, sem
þeir geta snúið sér til í raunuim sín
um, og iðulega getur eitt samtal,
jafnvei við ókunnugan mann, bjarg
að þeim, sem ekki finnst sér iíft.
Mannást skiptir mestu máli. Sá,
sem er gæddur mannást, getur auð
veldlega bjargað mörgum manns
Mfum. Fjöldi fóiks er einmana,
og mannlegar tilfinningar hafa
verið settar á krókbekk í þjóð
félögum okkar. Gæti menn þessa,
þarf þá ekki að undra, þótt sumir
troðist undir. En hlýja og samúð
geta grætt mörg sár. Það er allur
leyndardómurinn.
130
lÍMINN
SUNNUDAGSBLAÐ