Tíminn Sunnudagsblað - 07.11.1971, Blaðsíða 7

\
Vi0 dyrnar meö æöi og augnaráði
tryllts manns. — Guð minn góður!
segir hann. Almáttugi guð! Og til
þess að auðmýkja sig til fullnustu
og freista þess að bægja máttar-
völdum tortímingarinnar frá sér,
stynur hann loks sárum bænar-
rómi: — Elsku hjartans góði guð. .
En snögglega snýr hann við blað-
inu og setur traust sitt á sjálfs-
hjálpina. Hann ryðst að litla vegg-
skápnum, þar sem venja er að
geyma sög og öxi til vonar og vara,
brýtur glerhlífina með krepptum
hnefa, en lætur svo verkfærin vera,
þar sem þau eru, þegar hann nær
þeim ekki umsvifalaust, olnbogar
sig í gegnum mannþröngina eins
og mannýgur boli, svo að hálfbert
kvenfólkið byrjar aftur að veina,
og stefckur út úr lestinni. Þetta
gerðist allt í einni svipan. Og nú
fyrst rann upp fyrir mér, að ég
var sjálfur hræddur: fann ein-
hvern óstyrk í bakinu, gat ekki
kjmgt munnvatni mínu. Allir tróð-
ust utan um lestarþjónmn, sem
kominn var á vettvang með rautt
auga. Konur með naktar axlir og
bera arma neru á sér hendurnar.
Við fórum af sporinu, sagði
maðurinn — við fórum út af tein-
unum. Það reyndist þó ekki rétt.
En honum var orðið liðugra um
málbeinið, eftir það sem gerzt
hafði, hann lét settlegan embættis-
tóninn lönd og leið, hrikalegur at-
burður hafði slitið af honum
tunguhaftið, og hann fór að tala
við fólkið um konuna sína eins og
þetta væru gamlir trúpaðarvinir
hans:
— Ég sagði við kerlinguna:
Kona, segi ég, það er eins og það
leggist í mig, að einhver fjandinn
Ikomi upp á í dag. Og ætli það hafi
ekki komið fram?
Jú, allir gátu tekið undir það.
Nu fór reykur að berast um
vagninn, þykkur, kæfandi reykur,
og enginn vissi, hvaðan hann kom.
Þess vegna tókum við öll þann
kost að hörfa út í náttmyrkrið. En
út komumst við ekki nema stökkva
til jarðar, því að hér voru engir
brautarpallar, og þar á ofan hall-
aðist vagninn til muna. En örvænt-
ingin veitti kvenfólldnu, sem þrif-
ið hafði í skyndi einhverjar flíkur
til þess að fleygja yfir sig, áræði
til þess að varpa sér út í myrkrið,
og innan lítillar stundar stóðum
við þarna öll á milli brautartein-
anna. Það var niðamyrkur, en samt
þóttumst vlB geta greint, að
vagnarnir, sem næstir okk-
ar voru, myndu mikið til
óskaddaðir, þótt þeir höUuð-
ust. En framar — um fimmtán
eða tuttugu skrefum framar — þar
voru haugar af braki. Menn með
Utlar luktir hlupu fram og aftur
kringum hrúgaldið, og þegar við
komum nær, sáum við, hvernig
vagnarnir höfðu risið upp á rönd.
Okkur bárust tíðindi þaðan —
óðamála fólk sagði frá: Við vorum
fétt við litla brautarstöð í námunda
við Regensburg, og vegna mistaka
hafði hraðlestin okkar farið inn á
aðra teina en vera átti og ekið aft-
an á flutningslest, sem þar stóð,
rutt henni á undan sér, molað öft-
ustu vagnana og stórskaddazt sjálf.
Stóra eimreiðin frá Maffei í
Múnchen hafði brotnað í tvennt,
verð sjötíu þúsund mörk. Og í
fremstu vögnunum, sem lagzt
höfðu hér um bil á hliðina, höfðu
bekkirnir hnoðazt saman. Nei, eng-
inn hafði farizt, guði sé lof. En
menn höfðu heyrt, að gömul kona
hefði verið dregin undan flakinu
— þó kannaðist enginn við að hafa
séð það. Að minnsta kosti hafði
fólk kastazt hvað á annað, börn
grafizt undir farangri og allir orð-
ið dauðskelfdir. Farangursvagninn
hafði tætzt í sundur, var sagt. Og
hvar var það, sem verið hafði í
honum? Það lá einhvers staðar í
flakinu.
Og þarna stend ég.
Berhöfðaður járnbrautarstarfs-
maður kemur hlaupandi. Það er
stöðvarstjór.'æ.n, og með grátstaf-
inn í iiverkunum hrópar hann ráð-
villtur fyrirskipanir sínar til far-
þeganna. Agi má ekki fara út um
þúfur, hér verður að ríkja regla,
og hann vill reka alla af brautar-
teinunum inn í vagnana. En eng-
inn tekur mark á orðum lians, því
að hann er húfulaus og veit ekki
sitt rjúkandi ráð: Aumkunarverð-
ur maður! Ábyrgðin lendir sjálf-
sagt á honum. Kannski hefur hann
misst fótfestu sína í lífinu, kannski
er úti um hann. Það hefði verið
lítil háttvisi að spyrja hann um
farangurinn.
Annar starfsmaður kemur til
okkar, haltrar til okkar, og ég
þekki hann á viðhafnarmiklu yfir-
skegginu: Þetta er stöðvarvörður-
inn hranalegi og árvakri, sem ég
sá í gærkvöldi — ríkisforsjáin, fað-
ir vor allra. Hann haltrar álútur
og styður annarri hendinni á hnéð
á sér, og það er bara þetta hné,
sem hann hefur áhyggjur af.
— Æ-æ! segir hann, æ-æ-æ!
— Nú-nú, hvað kom fyrir?
— Æ, ég lenti þarna í kösinni,
og ég fékk roknahögg á brjóstið.
En ég bjargaðist, af því að ég
komst upp um þakið — æ-æ-æ!
„Bjargaðist" — „komst upp um
þak:ð“ — þetta minnti á orðfæri
blaðanna. Þessi maður talaði sjálf-
sagt ekki oft um að bjargast. Hann
hafði ekki aðeins lent í slysi, held-
ur var hann þegar búinn að orða
öll atvik við hæfi blaðanna. En
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
823