Tíminn Sunnudagsblað - 07.11.1971, Síða 8

'hvað gagnaði það méi? Hann var
ekki þannig á sig komtsn, að hann
gæti sagt mér, hvar ég ætti að leita
að handritinu mínu. Og ég sneri
mér að ungum manni, sem kom
glaður og sviphýr og státinn frá
haugunum, þar sem töskurnar úr
farangursvagninum lágu á víð og
dreif.
— Maðurinn getur sagt sér sjálf
ur, að það veit enginn, eins og þar
er umhorfs. — Raddblærinn var
óminning til mín um það, að ég
skyldi hrósa happi að hafa slopp-
ið sjálfur. — Það liggur þar allt
hvað innan um annað, kvenskór og
. . ., sagði hann og bretti granirnar
til þess að gera mér viðurstyggð
eyðileggingarinnar skiljanlega. —
Þér verðið bara að koma, þegar
farið verður að hreinsa til. Kvem
skór...
Þarna stóð ég. Aleinn og ein-
mana stóð ég þarna í myrkrinu á
milli brautarteinanna og skoðaði
hug minn. Hreinsa til! Handritið
mitt átti að lenda í einhverri
hreinsun. Sjálfsagt yrði það eyði-
lagt, fótum troðið, rifið sundur:
Listvefnaður minn, glitsaumur og
víravirki — völundarhúsið, sem ég
hafði fellt saman af svo miklu hug-
viti — vökunætur mínar, metnað-
ur minn og sómi — hjartarætur
sjálfs mín! Hvað átti ég til bragðs
að taka, ef það færi forgörðum?
Ég átti ekkert afrit af því, sem
hafði þegar verið fært í letur, af
því sem mér hafði þegar tekizt að
vefa saman og fága til fullnustu og
gefa lif og hljóm. Svo að ekki væri
minnzt á minnisblöðin mín og allt
amstrið, sem þau höfðu kostað mig
— allt þetta, sem ég hafði viðað
að mér á mörgum árum og safnað
í forðabúr mitt: heyrt, séð og les-
ið, fágæt vitneskja, sem ég hafði
heyjað mér með kænsku, dýr-
mætar perlur, hrammsaðar af
græðgi. Hvað átti ég til bragðs að
taka? Ég ráðgaðist rækilega við
sjálfan mig, og það varð ályktun
mín, að ég yrði að byrja á nýjan
leik. Með þeirri þolgóðu seiglu,
sem leyndist með lágt settri veru,
er séð hefur dýrmætum ávexti
skarpskyggni sinnar og marg-
slungnu eljuverki tortímt, skyldi
ég hefjast handa á ný eftir andar-
taks ringl og ráðaleysi og reisa allt
frá grunni, er forgörðum hafði far-
ið. Kannski yrði það ögninni auð-
veldara í seinna skiptið...
En nú voru slðkkvlliðsmenn
konmir á vettvang með kyndla,
sem vörpuðu rauðum bjarma yfir
vagnakasirnar, og þegar ég gekk
fram með lestinni að fremstu vögn-
unum, uppgötvaði ég, að farang-
ursvagninn var lítið skaddaður og
töskurnar alveg óskennndar. Varn-
ingurinn, sem lá á víð og dreif á
jörðinni, var úr vöruflutningalest-
inni.
Þá létti mér, og ég fór að gefa
mig að fólkinu, sem stóð þarna í
hvirfingum, skrafaði saman og
kynnti sig fyrir bræðrum sínum
og systrum í slysninni, þandi gúla
og kvað upp dóma. Það virtist öll-
um koma.saman um, að lestarstjór-
inn hefði komið í veg fyrir stór-
slys með því snarræði að þrífa í
fárhemilinn á síðustu stundu. Ann-
ars, sagði fólk, hefði hér orðið
hroðalegt slys, vagnarnir lagzt sam
an eins og harmónika og allt farið
í stöppu, og sennilega hefði lestin
oltið niður bratta brekkuna þarna
á vinstri hönd. Þetta var lestar-
stjóri, sem sagði sex. Hann sást þó
hvergi, og enginn hafði séð honum
bregða fyrir. En sagan um afrek
hans barst mann frá manni með-
fram allri lestinni, og allir rómuðu
kappann, sem enginn vissi hver
var. — Þessi maður, sagði einn í
hópnum og bandaði hendinni út í
myrkrið, þessi maður hefur bjarg-
að okkur öllum. Og allir kinkuðu
kolli til samþykkis. En lestin okk-
ar hafði villzt af vegi, og nú var
nokkuð í húfi, að ekki kæmi önn-
ur lest og æki aftan á hana. Þess
vegna röðuðu slökkviliðsmennimir
sér aftan við aftasta vagninn með
logandi blikkkyndla — og jafnvel
ungi maðurinn glaðlegi, sem
hræddi mig með því, hvernig
skórnir af kvenfólkinu höfðu
dreifzt út um allt, hafði tekið sér
í hönd kyndil, sem hann sveiflaði,
ókominni og ósýnilegri lest til við-
vörunar.
Smám saman fór að greiðast úr
verstu flækjunni, og ríkisforsjáin,
faðir vor og verndari, hafði endur-
heimt virðulegt látbragð sitt. Sím-
skeyti liöfðu verið send og gripið
til allra hugsanlegra varúðarráð-
stafana, og svo rann hjálparlest frá
Regensburg með mestu gætni inn
i járnbrautarstöðina, og stórir ljós-
kastarar vörpuðu skærri birtu yfir
valinn. Okkur farþegunum var hó-
að saman og sagt að bíða átekta
inni í litlu stöðvarhúsinu. Við staul
uðumst éfram með vaðsekki og
íerðatöskur, sumir með reifað höí
uð, milli fylkinga forvitinna heima-
manna inn í biðsalsnefnuna, þar
sem við þrengdum okkur saman
eins og gripir í rétt, og klukku-
stundu síðar var öllum troðið inn
í aukalest upp á von og óvon. Ég
var með farmiða á fyrsta farrými
(því að það voru aðrir, sem borg-
uðu), en það var ekki mikils virði,
því að það kom á daginn, að allir
tóku þetta farrými fram yfir hin,
svo að hvergi var meiri þröng en
þar. Þegar mér heppnaðist seint
og síðir að finna mér knappt oln-
bogarými, hvern skyldi ég þá hafa
séð gegnt mér, króaðan inni í
skoti? Jú, herramanninum í ökkla-
hlífunum, riddarann orðprúða,
hetju mína. Litli hundurinn hefur
orðið viðskila við hann. Hann var
tekinn af honum, og líklega er
hann, þvert ofan í öll réttindi að-
alsins, spangólandi í svartholi, rétt
aftan við eimvagninn. Herramaður-
inn er líka með gulan farmiða, sem
ekki er að neinu hafður, og hann
hleypir sér í kút, hann gerir til-
raun til þess að rísa upp gegn
kommúnismanum, gegn þessum
hóflausa jöfnuði í keisaradæmi
járnbrautarslyssins. En einhver
orðhákurinn hreytir úr klaufum:
— Þér ættuð að þakka fyrir, að
þér hafið sæti! Og með fýldum
svip sættir herramaðurinn sig við
þesp hörmung alla.
En hver er það, sem tveir
slökkviliðsmenn leiða nú inn á
milli sín? Smávaxin kona í nauð-
slitinni kápu — sama kerlingin og
stóð á þröskuldi þess afbrots að
fara inn á annað farrými í Miinch-
en. — Er þetta fyrsta farrými?
spyr hún hvað eftir annað. Er
þetta í raun og veru fyrsta far-
rými? Og þegar menn hafa hver
af öðrum fullvissað hana um það
og rýmt til fyrir henni, lætur hún
fallast á bekk og stynur: Guði sé
lof, og hallar höfði að flosi hans
eins og þá fyrst sé henni borgið.
Klukkan fimm komum við í Hof,
og þá var orðið bjart af degi. Þar
fengum við morgunverð, og þar
komst ég í hraðlest, sem skilaði
mér og mínu til Dresdenar, þrem-
iir klukkustundum eftir áætlun.
Já, þetta var járnbrautarslysið,
sem ég lenti í. Einhvern tíma hlaut
að koma að því. Ifvort sem rök-
fræðingar heimsins fallast á það
eða ekki, þá finnst mér mikil lík-
indi til þess, að ég lendi ekki í
öðru eins í bráð.
J.H. þýddi.
824
ItUINN — SUNNUDAGSBLA0