Tíminn Sunnudagsblað - 07.11.1971, Síða 13

búðar. Þá var á Borðeyri hin fræga
ftiisverzlun, sem margir kannast
við. Átti ég löngu síðar eftir að
verða starfsmaður hennar, en að
því komum við nú seinna.
Þú spyrð sjálfsagt, hvort ég hafi
ekki orðið heillaður eða jafnvel
ringlaður af öllu því, sem búðin
hafði á hoðstólum og sveitadreng-
ur á mínum aldri hafði aldrei séð,
og jafnvel ekki einu sinni látið sig
dreyma um. En nú kemur það,
sem ég aldrei síðan hef getað út-
skýrt fyrir sjálfum mér, hvað þá
fyrir öðrum — nema ef eitthvað
kynni að vera til, sem menn kalla
forlög.
Ég var ekki fyrr kominn inn í
búðina en ég kom auga á brúðu.
Og þótt hún hafi sjálfsagt ekki
verið neitt sérstök að fegurð né
frágangi, þá ákvað ég áð kaupa
hana. Hana vildi ég eignast. En
eitt er að óska sér, annað að fá
óskina uppfyllta. Og hér var alvar-
legur Þrándur í Götu. Hagalagð-
arnir mínir voru ekki nándarnærri
nógur kaupeyrir fyrir slíkt dýr-
mæti. Móðir mín reyndi með öllu
móti að tala um fyrir mér. Ég gæti
keypt mér góðan vasahníf fyrir
upptíninginn minn og kannski eitt-
hvað annað að auki. Auk þess væri
það alls ekki siður, að drengir ættu
brúður. En við mig varð engu
tauti komið. Ef ég fengi ekki brúð-
una þá arna, stóð mér á sama um
aðra hluti, svo vasahnífa sem ann-
að. Og þar við sat. Sjálfsagt hefur
mamma ráðstafað hagalögðunum
mínum, ég keypti að minnsta kosti
ekki neitt fyrir þá. Og ég fór frá
Borðeyri — ógrátandi að vísu —
en svo sárhryggur, að ég minnist
þess ekki að hafa nokkru sinni á
uppvaxtárárum mínum mátt þola
annan eins harm. Það hvíldi drungi
yfir heimferðinni, þótt veðrið væri
gott.
Á þessum sólbjarta vordegi held
ég, að ég hafi lifað smækkaða
mynd af ævisögu minni, eða með
öðrum orðum samþjöppun hennar
í erfiðleikum og söknuði eins dags.
En um það er bezt að hafa ekki
fleiri orð á þessum stað.
— Mig langar að heyra fleira
frá æskuárum þinum en þessa
dapurlegu minningu, þótt hún sé
út af fyrir sig nógu merkileg.
— Já, það væri svo sem ekki
nema sanngjarnt. Kollsá stendur
við sjó og eru mjög fallegar víkur
fyrir neðan bæinn, þar sem bók-
Brandur Búason.
staflega er allt krökkt af öllum
hugsanlegum tegundum skelja,
enda urðu þær einn ríkasti þáttur-
inn í leikjum og bústangi okkar,
barnanna. Þó er einn leikur okkar,
bræðranna, sem mér er minnis-
stæðari en allir aðrir. Það var að
ríða priki. Við riðum geyst um
grundir og skiptum um gang eftir
því sem aðstæður buðu.
Á einum stað á leið okkar hafði
verið hlaðinn upp vegur og voru
malargryfjur við báða enda. Er
þessi vegarspotti í svokallaðri
Brimvík. Það þótti mér merkilegt
við leiki Georgs bróður míns, að
hann notaði þessar gryfjur fyrir
verksmiðjur. Veit ég þó satt að
segja ekki, hvaðan honum hefur
komið vitneskja um slík fyrirbæri,
því að ekki var nú mikill bóka-
kostur heima, hvað þá verksmiðj-
Ljósmynd: Tímrnn — GE.
ur væru þar til umræðu, fremur
en annars staðar til sveita á þeim
árum. Auðvitað var hann sjálfur
æðsti yfirmaður verksmiðjanna og
gaf þar sínar fyrirskipanir, þegar
við komum þar á yfirreið okkar.
Ég var aftur á móti með allan hug-
ann við hesta mína og annaðist þá
á meðan bróðir minn dvaldist í
verksmiðjum sínum. Einkum var
það Gráni minn, sem ég hafði
miklar mætur á. Það var hvítt
seljuprik. En selja var sérstök
rekaviðartegund, einkum notuð til
eldiviðar.
En ég ætlaði að tala meira um
Georg bróður minn. Ég sagði, að
mér hefðu þótt verksmiíSjuleikir
hans merkilegir. Þá átti ég við
það, að þetta var eins og fýrirboði
þess, sem síðar átti að verða. Þeg-
ar hann el*/st, hneigðist hugur
T í M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ
629