Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1972, Blaðsíða 4

Lífsljósin
„Ég veit um land, þar sem lifsljós
barnanna loga”, sagði dulfróð kona
við þann, er hér ritar. — „Enginn lif-
andi maður hefur stigið þar fæti, þvi
að landið er i riki Guðs i óendanleika
himinsins. Aðeins örfáum sjáendum
hefur tekizt að sjá inn fyrir geisla-
tjaldið, sem skilur milli þess og sýni-
legra mannheima. Þessi Ijós eru ljós
ófæddu barnanna. Hver og eitt þeirra
býr i undurfögru blómi, sem skýlir þvi,
unz það er tilbúið til að leggja af stað.
Lifsneisti ófædds barns tendrast við
komu þess”.
„Ljósin hljóta þá að vera mjög mörg
og land þeirra stórt”, sagði sá, er hér
ritar.
„Stórt eða smátt , það skiptir ekki
máii”, svaraði dulfróða konan oé
hún hélt áfram:
„Ef til vill á eitt laufblað meiri stærð
en öll jörðin. Það fer eftir þvi, hvaða
mælistika er notuð. Hver dropi djúps-
ins er jafn merkilegur og djúpið sjálft.
Geturðu mótmælt þessu?”
Þegar hún sá enga tilburði til and-
svars, hélt hún áfram: „Ekkert verður
til úr engu. Þegar ást manns og konu
hefur fullkomnazt, þá er lifsljósið, sem
ber i sér sál barns þeirra, komið. Það
glæðist við ást og umhyggju allt frá
upphafi. unz leið þeirra um jörðina er
lokið. Þá sameinast það aftur riki
Drottins, sem einn ræður, hvort það
verður sent aftur til jarðarinnar eða
ekki. Eigi það að koma fær það dvalar-
stað i eilifðarblómi, unz þess timi
kemur. Þannig er lifið. Það er ljós i
garði ódauðleikans”.
Fleiri voru ekki i það sinn orð dul-
fróðu konunnar, en sá, er hér ritar,
geymdi þau i minni, unz hann skráði
þau á blað. (Reykvisk saga.)
Rjúpan hvíta
Rjúpan var særð skotsári. Henni
hafði þó tekizt að leynast fyrir veiði
manninum og lá undir barði hvit i hvit-
um snjó. Nei, ekki lengur hvit, þvi að
rautt bringublóð rann hægt i frostkyrr-
unni og litaði hana rauðum straumum,
sem svo blönduðust snjónum, sem hún
fól sig i.
— Það er svo sárt, svo sárt, hugsaði
rjúpan. . . .Fyrir stuttri stund siðan
f
0Dót)legcirz sognírz [
var hún sæl og ánægð með félögum
sinum að kroppa lauf af barði, sem
loðnir fætur þeirra gátu auðveldlega
snjóhreinsað. Þá glumdi við skelfi-
legur hávaði og eldblossi barst inn i
hópinn. Eitthvað sárt og beitt stakkst
inn i bringu rjúpunnar, sem flögraði
burt og fól sig undir barði.
En nú var rjúpunni svo kalt. Skjálfti
fór um hana, er lifsblóðið rann örar út
um bringusárið. Skyndilega fann hún
þó yl sumarsins nálgast sig gegnum
frostkaldan daginn. Hreiðrið hennar i
lyngmó var allt i einu komið til henn-
ar. Hún dróst upp i hreiðrið og breiddi
blóði drifna vængi yfir litlu ungana
sina, en i þvi sama bili brustu augu
hennar. Móðurástin hafði borið rjúp-
una inn i dauðannt en kvöldd-rifan
breiddi mjallarlin sitt yfir hana. Hvit-
una inn i dauðann, en kvölddrifan
Séð í glugga
Skiiin milli skærrar rafbirtu annars
vegar og myrkurs vetrarkvöldsins
hins vegar, eru skýrt afmörkuð með
gluggarúðum heimilanna. Glugga-
tjöld. sem nú orðið hylja heila gler-
veggi, draga að visu úr áhrifum þeás-
ara andstæðna ljóss og myrkurs.
Þegar litlir oliulampar lýstu lágar
og gluggafáar baðstofur. varð fólk eigi
minna vart mismunarins. enda var
hann þá langt um meiri. sem gefur að
skilja. Kæmi gestur á bæ á fyrstu tug-
um þessarar aldar. bar honum að
berja þrjú greinileg högg á bæjardyr,
svo að sýnt væri. að þar væri mennsk-
ur maður á ferð. en ekki draugur eða
illvættur. Væri hins vegar orðið áliðið
kvölds. var oft guðað á glugga með
orðunum: Hér sé Guð. Hvorutveggja
var þá talið til almennrar venju og þvi
illa tekið. væri út af brugðið.
Piltur nokkur i sveit norðanlands lék
þann gráleik. að venja komur sinar á
næstu bæi. siðla kvölds. berja eitt högg
á bæjardyr. en birtast i gluggum með
útbúna hryllingsgrimu i þvi skyni að
hræða fólk. Tókst honum þetta um hrið
og fór alda myrkfælni og draug-
hræðslu um dalinn og þótti öllum illt
öðrum en piltinum.
Kom þar að haldinn var hrepps-
nefndarfundur um málið og sýndist
sitt hverjum um úrræði. Hreppstjór-
inn, sem hafði grun um hvernig á
reimleik þessum stæði, hét verð-
Ingólfur Jónsson frá Prests-
bakka safnaði og skráði.
Eirikur Smith teiknaði
myndir.
★
iaunum þeim, er losaði sveitina við
þennan leiða kvöldgest. Varð bóndi
nokkur, ungur og þrekmenni mikið, til
að taka að sér verkið.
Pilturinn, sem þessum ófögnuði olli,
var að sjálfsögðu ekki nærstaddur á
fundinum og fékk engar fréttir af
honum, þar sem málið fór leynt. Hélt
hann uppteknum hætti á kvöldferðum
sinum, en nú var setið um hann.
Bóndinn ungi var á stöðugum nætur-
ferðum og eitt sinn greip hann strák i
dulargervi á baðstofuglugga. Bóndi
tók piltinn, þrælbatt hann og flutti
heim með sér. Þegar þangað kom, fór
hann með strák út i skemmu og kag-
hýddi hann, svo að lá við meiðingum.
Hét bóndi nú að gera uppskátt nafn
piltsins fyrir yfirvöldum, en piltur bað
sárlega fyrir sér.
Bliðkaðist bóndi loks og leysti pilt,
en lét hann lofa sér að leggja niður
með fullu og öllu slik prakkarastrik.
Efndi piltur það og varð annar
maður siðan. en aldrei sagði bóndi frá
þessu né vitjaði verðlauna, þótt tekiö
hefði fyrir reimleikana. Pilturinn varð
gegn maður og þóttist eiga bónda
þessum allt að launa.
(Hrútfirzk sögn)
Horft í eld
Horfðu ekki of fast i eldinn. drengur,
sagði gömul kona, sem sveið kinda-
lappir frammi i hlóðaeldhúsi. við
þann, sem hér ritar. þá barn að aidri.
..Eldurinn er ekki til þess fallinn.
Hann er þeirra vinur. sem kunna að
gæta hans. hlúa að honum, fela hann á
kvöldin og hýrga hann með þurri tað-
flögu að morgni. og sú gamla tók i nef-
ið úr pontu sinni og lét svo dæluna
ganga. jafnframt þvi, að hún sveið
lappirnar.
..Það var drengur. sem ég kannaðist
við, sem aldrei sat sig úr færi að glápa
i eld. Hann sagðist sjá þar kynja-
964
Sunnudagsblað Tímans