Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1973, Blaðsíða 22

Y egf arandinn
Ég stend óþolinmóður og bið eftir
leið 5. Menntaskóli Reykjavikur
horfir mildum augum yfir Lækjar-
torgið. Maður, sennilega um fer-
tugt, gengur til min og vaggar svo-
litið. Ég reyni að lita i aðra átt, en
hann klappar á bak mitt og segir.
„Ja, nú er það ljótt með Vest-
mannaeyjar”.
Nú, hvái ég.
— Já, þetta er nú allt að fara, þú
veizt”.
— Jæja svara ég. Vinlykt manns-
ins kitlar mig i nefið, og ég hnerra
æðislega.
— Hvað er þetta maður,
hnerrarðu i bliðunni? hrópar félagi
minn upp yfir sig. Hanr. hristir höf-
uðið með vanþóknunarsvip. Mér
finnst spurningin ósköp óþörf og
þegi.
Bilarnir brjótast áfram. Sólin
glampar á gluggum húsanna. Mini-
pia með ferköntuð sólgleraugu
strunsar fram hjá mér og mannin-
um. Hún nýtur þess auðsjáanlega,
að allir karlmenn gjóa til hennar
augunum. — Sástu hana maður?
Spyr gestur minn með ákafa i rödd-
inni. — Nei, gellur óþarflega hátt i
mér. —Hvaðer þetta maður? segir
hann undrandi. Svo drattast hann
af stað, og ég finn til með þessu ol-
bogabarni þjóðfélagsins.
Lækjartorgiö iðar af bilum og
fólki. Allir virðast þurfa að flýta
sér, og ég skammast min hálfvegis
fyrir að standa og biða eftir
strætisvagninum. Götuvitarnir
blikka. Ýmist ryðst fólkið yfir
þvera götuna, eöa bilarnir eftir
henni endilangri. Ég halla mér i átt
til pilts við hlið mér. Þegar ég spyr
hann hvað klukkan sé, svarar
hann. — Tvö. Og svo. — Eitthvað
fleira? Ég þakka fyrir mig þurr i
málrómi, en svo dettur mér i hug,
að náunginn afgreiði i búð, og það
lægir öldur reiði minnar.
Nú kemur vasklegur pottormur
með dagblöð, og ef ég les rétt af
svip hans, er afráöið, að ég kaupi
blað. Eins og steinrunninn stari ég
upp i loftið. Eftir skamma stund lit
ég niður, fullviss um að sá litli sé
farinn. En hann biöur rólegur, með
Viðtal við Þorbjörgu Hannibalsdóttur.
Framhald af bls. 398.
persónuleiki, sem treysti sér til að standa ein i heiminum, ef
á þyrfti að halda. Nú sá ég allt i nýju ljósi. Fólkið heima,
gallar þess og kostir, hafði eignazt sinn sérstaka blæ orsaka
og afleiðinga i minum huga. Og þeim blæ hefur það haldiö
siöan. Nú átti ég samanburð. Og þótt ótrúlegt sé, mig hefur
aldrei borið upp á sker i starfi minu og fjölbreyttum atvik-
um og athöfnum lifsins.
Ég hef verið húsfreyja, kaupkona, bakari og hjúkrunar-
koria siðan, náttúrlega allt upp á gamla móðinn. En alltaf
finnst mér ég hafa búið að skólagöngunni á Firði og áhrifum
frá kennaranum mlnum og fólkinu þar, sem var mér svo
gott.___________________________________________________J
Útgefandi: Framsóknarflokkurinn
Framkvæmdastjóri: Kristinn Finnbogason. Kitstjórar: Þór-
arinn Þórarinsson (ábm.), Jón Helgason, Tómas Karlsson,
Andrés Kristjánsson (ritstjóri Sunnudagsblaös Timans).
Auglýsingastjóri: Steingrimur Gisiason. Ritstjórnarskrif-
stofur i Edduhúsinu við Lindargötu, simar 18300-18306. Skrif-
stofur i Bankastræti 7 — afgreiðslusimi 12323 — auglýsinga-
simi 19523. Aörar skrifstofur: sfmi 18300. Askriftagjald 300 kr.
á mánuöi innan lands, i lausasölu 18 kr. eintakiö.
Blaöaprent h.f.
-
sigurbros á vör, og réttir blað i átt
til min. Samvizkan stynur veiklu-
lega og til þess að róa hana kaupi
ég blaö. Peyinn flýtir sér að næsta
manni og endurtekur sama leikinn
með fullkomnum árangri. Það
gleöur mig að samvizkan virðist i
flestum vælandi.
Nú sé ég tvær konur I háværum
samræðum ekki langt frá mér. Af
venjulegri forvitni, færi ég mig nær
og legg við hlustirnar.
— Þú skalt bara muna það,
Jóna, hrópar önnur þeirra með
gremjulegri rödd. — Ég man
barasta ekki neitt svarar hin reiði-
lega og lyftir handleggnum ógn-
andi. Hópur fólks myndast nú kring
um þessar málglöðu kvinnur. Lög-
regluþjónn færir sig nær hættu-
svæðinu, og þegar konurnar koma
auga á hann, snarhætta þær og æða
sin í hvora áttina. Vonsviknir
áhorfendur ganga sina leið. Einn af
þeim, maður með hökuskarð, taut-
ar, — þessir lögregluþjónar. Svo
hummar hann.
Mér fer að leiöast biðin eftir
strætisvagninum. Það er þó aðra
sögu að segja af hinum, sem bíða.
Þeirhlæja, eins og sé verið að sýna
kvikmynd með Chaplin. Þetta
lendir i fínustu taugar mínar, og
kuldahrollur læsir sig niður bakið á
mér. Snögglega stekkur sólin bak
viö grátt ský, og þögn slær á allan
hópinn. Ég brosi ofurvarlega út I
annað munnvikið. En þá brýzt sólin
framundan skýinu, og allir byrja
áð tala á ný, endurnærðir eftir
stutta hvild.
Leið 5 kemur og ég er dauðfeg-
inn.
Siguröur ómar.
Lausn á 16. alveÍ
krossgátu l j a r *
D ‘A H ú
/ S N T
N A -5 /<
r*'A * K£
A L £ Y
I A M A N U A) A U £> A R
L AUAA/VÞ 'A S /( l L I £)
L Ut* * /1 'A L A /\l Æ J) 0
fl/1/ T AK F 'A& TA R
> A V RPrR A U Al /V/v
FR I Þ A X T u' Rn i
A /tTl A A N S £ L
R'O TPi T un NA AFL
I i> A r 'o L A ' f\ L A
U I R T i L /•? A F T A A/A
tJ N o R O A C, 'A U N N
l fil'AR A 7í 'o A 'o £>AM
‘A ■+ S K R I F S T o F U A
406
Sunnudagsblað Timans