Íslendingaþættir Tímans - 31.05.1969, Síða 2

Hame bairðiiisit dremgillteiga, bæðj 1
ræðu og ritá, fytriir hafmargerð við
Dyrhólaey, sieim eir hið amesita á'huga
imál héraðlsibúa allllira.
Árið 1959 var Óskar kosinn
þimigirmaður V.-Skaítaifellissýsiliu, síð-
aisti þiingimaður V.-Skaftfelinigia,
eins og hanin var nefndur fyrir
kjördæima'bir'eytiniguna. Sú glima
var ta'láin mijög tvtísýn fyrir Ósfkar,
svo ekiki sé m'eira sagt Þar var
við að e;tja vmsælllain sýsliumiaimn
sýsliiuinnar. ÞjiálllfaOain sftjómmála-
mainin. Úrsliltaimma var því beðið
nneð miedmi áhmga ein viðaist amnars
stiaðar og komu mjög á óvart.
1960 fliuttiist ÓSkar búferium að
SeilifO'Siiii. Hainm réðliiat til Kaupfélags
Áirniasámiga, sem fölagsmíáiafultrúi.
Þvi starfi geigmdi haem til daiuða
diags. Þar Mófðuist edmmdg á hamm
mörg f'éliagsmáillasitöirf. Hamm var
formaðuir VerzlliueiairimammafélaigB
Ármiesiiniga og siaf á þess vegum á
þimigum Alþýðuisambamdjs íslands,
hiamm var í sitjórm Tómllistafélags
Ámiesdmga, svo fátf eitt sé miefnt.
Okkur fanmst hér skarð og ó-
fýlt, er þau hjóm fdntitu héðam.
Em eikifci tjádr að fcvarta.
óskair var kvæmltur Kiaibríeu Imgi
beirgisdótitur flrá Mellhóil í Meðal-
landi, áigætrd komu. Þeirra heimili
var rómað fyrir igestrismd og smyrti
memmsku. Þau hjóe áttu tvö mamn-
væmllleg börmi, Ásdísi og Baldur,
sem búisieitt eiru í Reykjavík og
Kópavogd.
Það er sjaidgæft að fátækir
miemm mieð sériaMtOla sikóll'amemmtum,
feti sáig svoma diremigiQega uPP eít-
ir mammrvirðieigarstdgamum. sem
Óskar. Þar koma að sjálfsögðu tii
hans áveinjumMu og fjölhæfu gáf-
ur, em þó beifðu þær ekkd eimar
duigað tffl. Hjiairta hams, sem umdir
sló var guíl. Hamm duldi e'kkert,
al'lt máttd sjáat. Það var sem hamm
hefði emigu að. leynia. Hamm mátti
ekkeirt auimt sjá, áu þess að reyna
að leysa vamdkivæðim. Þar, eims og
síðair, áitti bamm góðam hauk í
hormd, þar sem var hiams ágæta
eigimbona, l'ífakkeiri hans. Óskar
var aOdtaf aufúsuigestur, hvort held
ur var í gdeði eða í sorgarhúsi.
Við firáfal Óskars Jónssoniar er
mikil harimuir kveðimm fjölmörigum
vdinuim hans, og þó sárastur eftir-
lifandi komu og böruum. Komdu
guð og igræddu sárim.
Hafðu ,þökk fyrir alt og allt.
Reyni 3. maí 1969,
Sveinn Einarsson.
2
t
öirflaigaismiðúirime mdklld setti það
liogmiál í upphaifi, að edltt sáem sikai
hver dleyja. Vimur mdinm og félagi,
Ósfcar Jómssom frá Vík, hefur hlýtt
þedm alMierjardómi, sem emigimm
fær áiflriað. Óskair var afllltaf mamma
fljótastur að ferðhúast og bomum
veittilst sú máð, þegar dauðimm
tovaddi dyra, að mega gamga rösk-
l'eiga á guðs sins furnd, eies og
hians var vandi að ganga hér í If-
imu, hvern, sem hamm þuirfti að
fimma og hver, sem eriedi voru.
Þessi iíifsglaði, brausti og fjörmikli
miaðuir var alltaf hiklaus og djarf-
ur og aldrei var hamm 'gfliaöard, em
þeigar homum tókist að gera mömm-
um greiða og sérstiaklteiga ef hamm
þurf'ti taflsvert fyrir sigri að hafa.
Þá 'hió honum huigur í brjósti yfir
þvi að hafá máð settu marid.
Óstoar hóflst af sjálfum sér til
mikillar og fjölþætltrar félags- og
móflefinaifiorusitu og gerðist ötufll fyr
imgreiðsllumiaður þeirra, sem á
fumd hiams leituðú. Horfðd hamm
aldred í meáma fyriirhöfin, ef hamm
fanm, að memm viiltíu tireysta hom-
um till að leysa vamdamál þeirra.
Honum tókst Ika að gleðja marga
með flairsæflum sitömfum og fjöiiþætt
um hæfileifcum símum. Fyrdr þetta
eiiigmaðost hanm marga vimi, eiemig
í hópd þeiiiro, sem voru homum
amdstæðir í sdooðúmum. Kom g'löggt
firam við hima virðuleigu og fjöl-
miemmu útför Óskars, sem fram fór
fra VíkuPkirkju 3. maí s.i„ að marg
ir váfldu votta homum þakkir. Er
óvemjulegt að sjá svo manga blóm-
sveiiga berast að Ikibörum, eims og
seedir voru frá ýmsum félögum
og vimum.
Fyrstu kynni mám af Óskiari voru
é sumairþimigámu 1959, þegar hamm
hiafði, við mjög erfdðár aðstæður,
uinmáð mesta kosmiimigasiigU'r, sem
niokkur maður vamm í þeirn hörðu
kosninigum, er þá voru háðar um
vorið. Ég hafði áðúr aðeims eimu
siimmi séð Óskar, em þaö var á
fOtokiksþingi framsóbnarmanua.
Þar heyrði ég hanm hai'dia ræðu og
beita simrni hvelu og snjölu rödd.
Þótlti mér þol og styrkur raddar-
immar meiri em ég hafði áður heyrt
hjá ööruim ræðumönmum og ég
fainm að þessd maður máði vel tál
óheyremda.
Óskar Jónissiom var mæflskumað-
uæ. Hiamm kuinmi séir vemjuilega hóf
um ræðuflemgd og forðaðist að
þreyta áheyrtemdur, em flluitti mól
etíitlt með mákflum þrótti og sanm-
færimigarhita. Otfit sió hamm á
sltiremigi gffleðimear og dró fraim hima
brosfleigu þætti í barattummi. Vakti
hlamm þammáig hiátur hjá áheyremd-
um og hliýjam yl og sköpuðust
þammilg tiifiimmimigaltengsi mi'lli hams
og þeimra. Hygg ég, að homum hafi
orðið þeislsi ræðuistill miklu drýgri
til 'áhirifa, heldúr ee sterk málefúa
leg rök, sem hamm vissá vel að erú
af áheyremdúm oft Htáls metim í
hiilta diæguirmóllahiaríálttummiair.
Við Óskar Jónssom átturn allná-
ið samstarf í hér um bil 10 ár,
ag þótt vdið værum ÓMkiir og stumd-
um sl'ægi í brýnu okkair á miH>
þá vorum við alltaf fljótir að sætt-
ast heilum sáttum. Við heimsótt-
um hivorn amuam öðru hverju og
varð þá stumidum háreysti hér í stof
ummi hjá mér, þegar það komst til
tals, sem við deúduim dálítið urni,
em ailtatf fékk ég hiýtt og 'karl-
mammlegt handtak að skiflnaði.
Mákia skemmtum hafðd ég af því,
þegar Óskar sat í ró og mæði og
saigði frá ýmsu, sem á dagana
hafði drifið, gireiedi frá mömmum
og móliefmum og skemmtifleigum at-
vikum. Hiamm sagði vel frá. Var
sériega miemuigur, elkki sízt á ýmisa
skoptega atbuirði
Óskar var huigsjónamaður óg
vffldi eifla fa'gurt miammlá'f. Hann
hátaði öll myrkraöfl og sveið í
hjarta, þegar hann sá eðia beyrði
um lámleysi og ógæfú eða ili verk-
Hanm var alffltatf mólsvari þeirra,
sem erfiðúm ævákjörum verða a«
sæta oig deiffldi djarffflegia á nienn
oig mótefiná. Var alltaf tilhúinn til
orustu, hvort sem var til sóknar
eða varmiar. LÓt sér aldred bregða,
hvað sem á móti blés og fór heil
hidar til og heil hffldi frá. Guði
var hanm þakkfflátur fyrir ævikjör
sám, þó isumt hetfði haum viffljað hafa
á aniniam hátt.
í byrjum aldairiinmar var Óskar
Jónsson, smávaximm diremighmiokk1
að aflaist upp í fátækt, en svo óx
hioinium ásmiegiu, að hanm varð f°r'
ystumaður í framfara- og memn'
imgarsókn sámmiar kynslóðar. Vann
marga sigra fyrir samferðame®ú
sflnia og sjálifain slig oig eiignaðiiS'
fýllgi og traust fjölda góðra manna-
Þessi fátæká aldamóbadremigur heí
ur áireiðanfleiga oft þurft að h'eirðjj
upp buigamin til að ry'ðja sér ^
rúms í þjóðfélagi sínu og eins og
laximn, orðið „að leita mióti strann11
siterMega og sitiklla fossa“.
Þegar hann Iteit á siðári sev101’
ISLENDINGAÞÆTTIP