Íslendingaþættir Tímans - 31.05.1969, Síða 3

U)m Kímjum yfir farimn veg og mimnit
ist stuindum í siamtalá við mig á
stenstiu og hiedlarflouisibu aiftburðina
í tófi síniu, þá gleymdi hiamn því
Bílidirei að g©ta komu sininar, Katrím-
ar Inigifbeirgsdióttur, og taldi hiik-
laust m-estu heitóiastund sínia, þeg-
ar þau hjón bundust tryggðarbönd
Uim. Koniu sína mat hiann fram yf-
iir allla aðra. Rómur hans varð jafn
þýður oig Mýr, þeigiar hanin mefndi
Uiafn hennlar oig þótt Óskar vilMi
otg þyirftii að dleila geðí við mariga,
Vaeri oft að he'imian oig hefði í
ttiöug hiom að tóta til a'ð rækj a
hugðlanntóll sín, þá var það Katrín,
seui hanin unni mest og þótti bezt
aið e-iiga sér við hiið, enda dylst það
©nigum, að hún eir máfcill mann-
kostakona ,sem var mianmi sínum
hoOHur oig hugljúfur félagi og föm-
hautur.
Þiað heifur hljóðnað um Suður-
land við bnottiför Óskars Jónsson-
ar aif þessum heimi lítot oig streng-
Uir hiaifi broistáð á höirpu. H'irn sn jiaila
rödd er þögnuð. Óskar hóf jafln-
ain fyrstur söng á glteðiiStund. Hann
damisaði, spilllaði, te'fldi, skiemmti og
lék við böm á þeirra samkomum.
Striauk fimium finigrum með
Uaernnii tiiOlfinnÉiigu um nótnaborð á
ongpíii við kirkjulegar aithafnir.
Skriifaði ótail sendibréf með hinni
®eigurstu rithönd. Samdi ótal blaða
greiinar. Hélit ræður við hin ólík-
nstu tæbifæri og tók, fláum dög-
Oim fyirLr andliátið, þátit í mælsku-
koppni. Sótti manna bezt fundi.
Var í fjötaiöngum félögum. Var
•hikill áhugæniaður um stjómmiál
°g vanin um áratuigi mikil störf
íyniir Firamsóknarflokkiinn og sat á
Állbiinigi sex simmum. Var í forseta-
shótti á mörgum Alþýðusambands-
ti'mguim. AMt voru þetita tómistunda
°g aukastörf og mörg fdeiri en hér
Oru tatón.
AðaHstörfin, sem hann hafði lífs
fraimfæri sitt af í rúmOlegia 30 síð-
U®tu árin, vom uinmim fyrir sam-
^immuhreyfimiguma, sem var honum
ouigfóOignust aif þeim félögum, sem
viu'na að bættum lífskjörum al-
^enndnigs.
Áðuir hafði hann í hál'fan annam
^ratug unnið á togurum. Sæbarinm
°S saliti drifinn stóð hamm þar að
Verfei og brá sér hvorki við volk
^é veðragný.
. Nú er þessi tápmiktó Skaftfell-
^g'Uir gemginn á fund feðra sinma
ltl,u í ríki ódauðleikanis, þar sem
Ve,r vonuim að fagrar hugsjónir
^Umi rœtast.
,slendingaþættir
Meigli hainn þar glalðiur óg reifuii
ganigá flram undir Ijóssiins mlerki
og vena Iteiiðtogi á hraultum nýrra
Ifssviða.
Ég þiakfca igóðia samfyllgd og
mmniist imteð tneiga f altótnS fóllaga.
Koruu hams og bömum sendi óg
samúðarkveðju.
Ágúst Þorvaldsson.
f
Þótt ég hefðu oft ’feirið búinn
að igera mér í huigadli'and, hver
sjónia'rsviptiir yrði að Ósfcari Jóns-
syni frá Vik, þegar hanin hyrfi af
sjónarsviðimu, sé ég nú vi® and-
lát bans, að bluftá tillverunniar er
tómleigri en muiig óraði fyriir. Und-
anifarmia daiga hafði ég þráreynt að
niá símasambandi við hann vegna
ófarimmiacr ferðar oklfcar austur í
Öræfi, sem auglýst haifði verið á
s.l. hauisti en þá farizt fynir og
var því jafroan á daigsferá okkar
á mÉliL Man ég betur nú, þegar
svona er tomið, en áður, hvað
baron saigði í lægsfa skaimimdeg-
inu, er við ræddum mátóð og gát-
um þá efcfei fariS arostur: „Það er
ágætt, að þetta dragiist og birti
svotótið yfir áður em við foruim“.
Erodrortekin svör arostam frá SeT-
fossi, rom að Óskar væri veiibur,
datt mér aldrei í hrog að setja i
sambamd við dauða — það livarfl-
aði aldrei að mér. Þess vegna brá
mér meira en litið, þeigar ég s.l.
suronudag heyrði á öldum ljósvak-
aros — einra í bílroum, sem við
höfðrom svo oft setið samaro í —
að þessi mjög svo lifandi maður
væri látimn. Mér befir þeesa glamp
arodi sólSkirosdaga síðan fundizt
dimimra yfir — síðaro það , .birti
yfir“ hjá honrom sjálfum. . . Ósk-
ar lézt á hérað9sjúferahúsirou á Sel-
fossi liarogardagiron 26. april — eft-
ir aðeins örsfeaimima sjúkdómsTegu
þar. Mironimgarathöfin um hann fór
fram í Selfosskirkju föstad. 2.
maí, en útförin var gerð frá Vík-
urkiirkiju larogard. 3. maií — báðar
að viðstöddu fjölimenni.
Ósfear Jónsson var fæddur að
Nesi í Norðfirði 3. sept. 1899, og
v-ar því komiras fa-st að sjötugu, er
haron lézt. Foreildrar haras voru
þau Ragnhildror Gunnarsdóttir frá
HoHtseroda í Mýrdal og Jón Eyleifs-
son, síðar sjómaður í Hafroarfirði.
Efefci karon ég raeiraa sögu af þeirn
til að rekja, ero Ósfcar ólst upp að
miestu í ættbyiggð móður simnar og
var haimiliisfastur að Vík í Mýr-
<M 1907 till 1960, og nafin hians
jiafroain óaðsk'ljanllegt þeiim stað,
eiraniiig eftir að haron ftattist burt
úr hóraðinu.
Svo 'seim títt var rom fl'e.sita uingl-
inga hér á iarodi á roppvaxtarár-
um ÓSkars, vandist hanra þeigar í
berniskro aldiri al@ero@ri vinrou til
sjós og landis og' þótti sniemma
leggja igjörva hönd að veriri. Þeirr
ar 'skólagönigu roaut ÓSfear í æsffeu
umifiraim' fleist í'Slierazk alþýðúböm
þá, að fá iveggja vetra framhalds-
nám i uniglmigasfcólia til viðbótar
bamafræðstanroi, sem ekfci var yf-
irleitt upp á marga fisfca. Þótti
þetta gott þá, en þætti efcki mifcið
tiT boma nú, á mifcta og lörogu
bló'masfceiði ítroðsluronar. Um tví-
tuissalduir serðist Ósfcar togairasjó-
maðror og sturodaði þau h'aiðroesfcj'U
leigu störf í fuil 15 ár, meðan
þrældónnur í erfiði og vöfcum við
haria frumstæða aðbróð var hvað
misk'unroarlausastur. Stóð Óstoar
siig þar sem jafroan sí ðar með miikl-
um ágætum og setti svip á rom-
hverfi sitt, þrömgt eða vítt, í öron
og hvid, með drognaði, glaðværð,
þáótti og iífsfjörd.
TogaraisjómanrosMfið yfirgaf Óslk
ar svo 1936 og gerðist þá starfs-
maður Kaupfélags SkaftfelliniSa í
heimabyggð siroini. Sinroti haron þar
uim 24 ára stoei® margvísöleiguim
verzlronar- skrifstofu- og félugs-
málastörfrom, uroz haron árið 1060
fluttist að Selfossi og varð félags-
málafuliltrúi Ka'upfélags Ársesiraga
en því stanfi gegndi haron til dauða
dags.
Ósfcar Jónsson gekfc að eiga eft-
iriifandi eigintoorou sína, Katrírou
Inigibergsdóttuir frá Methótó í Með-
allandi, 1. ökt. 1933. Hefiir hún
verið honrom styrfc stoð í erilsömu
og úti'Sföðumifcilú lífi, og hélt í
hörod haros til hinztu sturadar. Mait
Ósfcar hana milfcilis. Þau hjón eign-
uðust tvö mynd'arbörn: Ásdísi,
hjúkruna'rfconu, gifta Benedibt
Gunmairssyni listmálara — og Bald-
ur, þegar liarodskronroan, upprenn-
andi félaigs- og stiórromálamann,
kvæntan HnafnhMi Guðmrorods-
dóttur leifcfconu.
Þrátt fyrir það, að Óstoar Jóros-
son sinrotd jafroaro sfcyldrostörfum
síroirom af frábærrom dugroaði og
árvetond, tófc hanro mikiron og góð-
an þátt í almeroroum félagsmátam
og kom víða við. Óvenju lifarodi
áhrogi baros beindist jafnt að at-
vinroromáí uim sean meronirogarmál-
3