Íslendingaþættir Tímans - 31.05.1969, Side 4

'uim £ sviilði Ista, og miauít margiuir
g6ðuir féLaigssttöapiuirinin ósérttittlífmi
hams otg fórmairilundar, seim oft var
slk, aíð hamm Bást lítt fyirár varð-
aindi sjáfflfam sáig og síma. í hom-
uim áftitiu góðan liðsmanm og duig-
móikimm forystuimamm um liemigiri
eða stoeimmiri tírna umigmemmaféfflög
in, góðtemipttiarairegliam, sttysavarma
hugsjénnn og skóigræktarsamtölk-
in, a® ógffleymidiri samvimmuihireyf-
ingummi, sem mér er nær aíð halda,
að hanin hafi uminað hvað heitast,
sökiuim rétittt'æitiis- og mianmtoóta-
áhirifa heinniar. Þá var hamm virto-
uir og áhuigasamur forysbumaður 1
Láonisikfflútobah'reyfiingummi hin sið-
ari ár og í samtökum summttiemztoira
verzOiuiniarmiainina. Er hér of lamigt
miátt upp að telja til þess, að nám-
ar verði út í farið.
Um alllamgt skeið ævinmar iét
óstoar Jónsisom stjórnmál tiil sín
tatoa og fyfflgdi Fram'só'kn'airflok'kn-
um sem saimvinimuflokfei að máil-
um. Afflþinigismaður Vestur-Skaift-
fielttimiga varð banin 1959, eftiir mjög
hahða og eftirminnlega kosninga-
baráttu, þar sem vairt mátti á máli
sjá, hvoruim veitti betur. Sýndi
Óstoar þá, svo ekki varð um vállzt,
hvað í honiuim bjó, og hvers hamm
var megmugur, þegar hamm tók á.
Sat hiamm þá á sumairpngi, em á
eftiir reið hffln afflraamda toj'ördæma-
breytiimg yfir með öttfflum sínum
gfflumdToða oig gtoppum, og kom-
þó fflieira tii. Upp úr því varð Ósk-
ar tvö kjörtíimabil vairaþimigmaður
í Suðuirlamidskjöirdaemi — gegm
vittja mairgra, sem viffldu hatfa hamm
aðalþimgfultrúa sinm öðrum frem-
ur. Sat ÓSkar saimtals 6 þimg, að
eQinhverju ffleyti, síðast í apirífflmám-
uði 1967, og lét jafmiam e'inarðttieiga
táll sin taikia, er áhugamiátt hamis voru
á dagslk'rá, og þau vorru möirg, edms
og ráða má að nokkriu af þeim
úftlíimum í stairfsferlii hamis, sem hér
haifa verið dregmar. Almamga að-
afflfiuindi SÍS og 'þimig ASÍ sat Ósk-
ar, og gegmdi þar oftlega ýmist
ritara- eða fundarstjórastörfum,
þvi bamm var ágætibeiga starfshæf-
ur féOiagsmálaimaðuir og maut óskor
aðs trausts, hvar sem hainm lagði
hug og hömid að verki. Heima í
héraði tóto Óstoar mikimin þátt í
opiinberum miáttluim, sait m.a. í yfir-
stoattamefmd Stoaftafelllssýsltu og var
sýsfflumefmdarmaðúr, auk miarg-
þættæa afslkipta af samvimmumáil-
uim.
E'klká er hægit að mimmast Ósk-
ars Jómssomar frá Vík ám þeiss að
vikja sérstaMieiga að áhuiga ham®,
þáitlttöiku og föryistu í söngfflifi og
sönigimálastaiilfd þess fóffikis^er hamm
llfOi og brærðist með. Á ammam
áraituig var bamm sömigstjióri og
oirgamáistd við Vítourfeicrkju og for-
mialð'ur Kirfcjulkóraisambamds Vest-
unStoaftfeilinga. Eftk að til Sell-
foss kom, var hamm stoólamefmdar-
maður í Tómffistamsikótta Ámessýslu
og stamfaði þar af máklum á'huga.
Sjiáttlfur var Óskar ágætuir og traust
ur sömgmaður og sömigstjóri, og
mum mamgur mimmast ömuggirar og
Mffulilirar sangstjórnar hamis á fjöl-
mörgum samkomum inmam héraðs
og utam, og satona vinar í stað á
þeim vettvaingi einmig. Þá vair hamm
og vel haigmiseltuir og mum eiitt-
hvað hafa femigizt við tónsmíðar.
Atviltoim liögUðu því þammig, að
við Ostoaæ höifðum aifflmitoið sam-
an að sælda á vettvamgi féfflaigs-
mál'a motokuð á þriðja áratuig, fyrst
meðam ég var eirimdrelki SÍS, em
eibkum þó sérstaiM'ega síðiam ég
varð félagsmáttiafuffiltrúi S'amvimmu-
tryigginga, og er bamm mér miminis-
stæðaistur síðustu áfcta árim. Ósk-
ar var kosinm í FulÖJtrúaxáð Sam-
váinmutryigginga þegair árið 1950,
og veit ég ekki betuæ em að bamm
baíi setið affila aðallfumidi fyrirtæk-
isimis síðarn og verið þar eimhver
atbaifiniasaimasti fuHbrúimm oig sá, er
edinma sterkastam svipimm befir
sett á sjálfa fuindina og þær fjöl-
miemmu samtoomur, seim fyffigt hafa
í tojöllfair þeirra. Það veæðuir því
áberamdi, -að ég efefed seigi átakam-
iegur sjóniarsiviptir að Óstoari á
næsta fuindi í UiOk þessa mámaðar
— samkomiu, sem ég veit fyrir vást
að bamrn heífði hl'akfca® titt að sækja.
Mun mú ásaninast, að skacrð haros
á þeissuim velttvamgi, sem víðar,
verðuir vamdfyilt. Svo S'terltouir og
uppttlMgandi betfuir þáittur bams þar
jatfinan veráið, að ég á raumiar bágt
mieð að huigsa mér þessa samtfumdi
án hams.
Eimin er sá þátbur emin í féttaigs-
startfi Ósfcaons Jónssonar, sem sér-
stáMiegia mér er Stoyffit að geta, em
það eiru storitf bams í „heimidis-
bOiað“ oiktoaæ siamvimmutryigiginga-
mamma, „GjaOO'airlhomið“. Enigimm
utan fa.sbria stanfsmamma hefir þar
iaigt jiafimmálkiinin og hfamdi stoerf
seim hanm. Það breytir siðúr em
svo mioktoru um þaiktolæti mitt fyr-
ir þeitba, að við vorum ósjaldam
ósaimimáic um ýmiis mdminiháttar
aitriði, sem við sáum þó ástæðu tiO
að bafflda ti'l baga, bvor frá símu
sjónainmáði. Oftast var viðureigm
okkar 1 Mtturn tóm og jiafmvel
notokuð 'gaOsafenigin — bæði í bffiað
inu og á fumidium — eins og þeir
vita, sem tl þekfeja. Fyirár kom þó,
að um vántolegam miáliefmaágreimr
ing var að ræða, og okfour fuOl
attvara, og er þess raumiar skammt
að minmaist. Em þrátt fyrir þetta
bar aldirei meimm stouigga á pieirsónu-
iegam og aOlmíemet máOiefmaOegain
ku.nmimgsSkiap okkar, og er ég hom
uim þalkMiátur fyrir það. Anmars
var eiinmig gottf arð eiga Óskar Jóms
som að andstæðingii, svo dremgi-
legur, unid'inlhygigjuOlaus og beiOs-
hugar secm barnn var.
Mór var það mikið gíl'eðiefmi af
iffleiri em eámini ástæðu og ég
hefld bonuim Oiítoa — þegar vi® á
s.l. hausti fórum samain tifl fumdar-
halds auistur á Höfm í Horma-
fiirði — þess einiasta, er við mætt-
um á tveir einir sem aðkorniu-
menm. ÓSkar var einstaklega vel
upplagðuir fuindarkvöOdið og lék
á affls oddi í tafli og sömig. AðaOimm-
tak ræðu bams að þessu sinmi var
ektoi um sérmál Iðan'dii stumdar,
heffldur he'imspekiOiegiar huigleið'img
ar um sjáffifa lttifishiaminigjuma og
þáttf 'gióðviffidarinimar og mianmiasætt
amina í hemrni. Þetta var Mffieig rœða,
eáin sú bezta, sem ég heyrði Ósk-
ar fflytja, Þarma fainmst méir ég sjá
hamm í mýju ffljósi — þeminam víg-
reifa baráttumiamm og stoiOja
hianin dýpri stoiffininigi, hans inmri
miamim, bans ljóssætonu og friðeOislk
amdi sál, þrátt fyrir átoafianm og
ýf'ingairmiar á yfiirborðiinu í önm
hversdaigsiins, þeigar dægurmál
f'óffitosims hirönmuðust svo að hom-
um, að ammialð Jooimst vart að. Á
eftffir um lcvöTdið sitjóirnáði Ósfear
svo fjöflidasöng atf Iffl og sál, eims
og homum var svo lagdð. Árfla
miorgunimm efitir, áður em við fór-
uim, llék banm svo af þrótti á hið
nýja, vamdaða orgefl Hatfmiarlkiirkj'U.
VoQld'Uigiir Mjómiarmár og sömiguli1-
inm ómuðu „út í heiðið Má'tt“ til
upphatfmimigar „hugum, sem í hæð-
ir snúa, befja vom tiŒ sóOiarOiamd'ai
þair sem efflífð birtu ber“.
Ég rnurn jatfinan miinmaist Óskars
J'ómissoniair sem einis áhugasamv-
asta, ósóihOiífiniasta og tffltækasta
féOiagsmláfflamiamms, sem ég betfi
fcynmzt og óitt saimstartf við. Hamm
var ágætliega máJi tfarimm í jæðú
og riltá og afllt hams framifeirði yljað
atf þeiirri immri gl'óð, áhuga, velviM"
ar og eiinöægni, sem sfeiOija á mi®
OÉfemda og diaiuðra eða hálifdauðra.
4 ÍSLENDINGAÞÆTTIR