Íslendingaþættir Tímans - 31.05.1969, Síða 5

Matin 5ifði lífinu liíandi flram í
f'Dem.shu finguingóma ailla stund
®ieðan h ann mátti. Óskair var gædd
ur óvenjuíleguim aölögunarhæfi-
feiiica, sem gerði honum auðveit
samlagast himu sumidu'rleibasta
fálki á skaimmri stundu.
Abhaif'nasöiniu Ifi er liofcið. Ég
það ekki ofmælit, að Óskar
Jónsson frá Vík hafi haldilð hátt
® loft og borið nne'ð kiairlmiennsku
°g dirfsku mörg beztu aðais-
^ierki ísleinzkrar alþýðu. Þegair óg
hug'sa til „togairajaxii'siins" — eins
ág Óskar sjálfuæ ofit komst að
ot’ði — ®eim varð Mlirúí bænda á
Atþingi ísl'end'iiniga. var arganisti,
stijórnaði söng og hafði orð fyrir
mörgu,m — getur mér etoki ann-
en. orðið sú spum, hvort marg-
lr myndu þess umikamnir að feta
f sporin hans og ávaxta sdttt pund
betur. Ég öreg í efa, að aðrir hafa
það
sem af er öldinni, sýnt bet.ur
f verki en Óskar Jónsson. hvað
nieðfædd lífsorka og hæfideikar
tV;ega sin. SMkira manna er gott
fd mdnnast, þót't eftirsjáin sé mik-
t!’ En @efi guð, að land vo-rt og
kióð hafi jafnan sem flesta þess
konar menn að naissa. því þá höf-
Uin vér átt þá.
_ Syrgjandi eiiginkonu Óskars
Jónssonar og bömum hans votta
% einlæga hlutteknimg'u mína og
8anutð veg'na fráfalils óvenjul'egs
Utainndómsmanns, sem mangt" gott
af sér teiða. Sjálfum honum, á
hinum nýju, Ökunnu vegnm lífs
°g siings og ljósa, bið ég blessunar
herra lífsins — „ldfsins þar 02 lífs-
®as héru.
Baldvin I>. Kristjánsson.
t
Margt fer öðruvíisi en ætlað er.
fí'timn 3. september næstkomandi
uugðdist stjórn Landssambands ís-
*enzkra verzTunarmanna tafca hús
" Óskari Jónssyni og sýna 'honum
Þá virðingu seim honum bar og
®Uintökdn hafa mesbri yfir að ráða.
^Un dag hefðj sá síunigi fufflhuigd
°g ’forystumáður íslenzkra verzl-
Uharmanna fjdllit sjöunda tuginn.
Sú för verður aldnei farin, en önn-
þunghær í dag tl hans lcæru
ueimabvg'gðar í Vik að ímoldum
uains.
Ókunnugiir munu kannski segja
lömlum sé h'VÍMin gó’ð. En Ósk-
Jónsson var hvodkd gamal'l né
^ytfeur. Hann var fúlTur Tífsorka,
fsLENDSNGAÞÆTT[R
Sbai’fsgfeði og bjantsýni. Þótt ævi-
árin væru oa-ðin alllm'örg, þá skar
hann siig í engu úr þar sem sam-
an voru komnir í g®eði eða startfi,
menin sáem allliir liefðu getað verið
siynir ihans fyrir aldurs safoir. Mætti
bannskt seigja að hann 'hetfðá haift
það umfiram fiesta að Táta aldrei
nednin bilbuig á sér finina. Ég‘'er
miilkið þabblátur fyrir að haifa eign
azt þaun mann að vini.
Stöbu sinmum á góðum stund-
um bom það fyrdr að maður fébk
ögn áð heyra frá fyrri dögum hans.
Það gat' eniguim duldzt að Wfsbar-
áttain var hörð þá, h'arðari miklu
en nú þótt margur kvarti. Tæki-
færin voru fá framigjörnium ung-
uim mönnum, og fátækum næstum
eng'in til mennbunar. Slikar aðstæð
ur ala oft í brjósti manna ilan
hug till þess samifélaigis sem gert er
þeim að samastað. Því var ekkd fyr
iir að fama hjá Ós'kari Jónssyni.
Öðru nær. í Ifandi frásögnum
hans ríkitd gl'eðin edn og elskusemd
biíl annairra mianna. Slíkir menn
bera fyrr eöa síðar hinn efra
skjöld enda varð svo um hann.
Óskar hóf unguæ að stunda sjó
og kynntist þá kjörum sjómanna
og tók strax mikdrnm þátt í rétt-
indiabairábtu þedrra. Og svo varð
hvarvetna sem hanin kom i félags-
skap að hann varð strax framá.
Náði það tiil svo fjölmargra þátta
í féliagslífi að of llangt yrði upp
að Mja enda fer því fjarri að ég
bunmi á þeim ski'l. En ef mér skját!
ast ekki þvi mieir, þá var honmm
hu'gst'^ðust barát'tan fyrdr bættum
kjörum þeirra, sem örðugast áttu.
Og þvd var það, að fyrdr margt
lönigu er ég lagði Teið mína tl Vík-
ur að stofna þar félag verzlunar
fólks þá var Ósbar Jónsson þar
fyrir. Þá bar fundum okbar fyrst
saman. Næsta ferð min tid þess
flatgra sbaðar ;er sú í dag í öðrum
erindum.
Það er þó fyrst eftir að Óskax
fflýtur bú.ferlun tl Selfoss að af-
Skdpt'i bans af samibötoum verzlun-
arfóTlks hefjast fyrir advöru. Af
sjálfu leiddd að hann varð þar
sbrax i fararþroddi. AMh'arðar svipt
imgar voru þá haínar um réttar-
stöðu sam'taba verzTunarfóTbs í
verbalýðsh reyfinigunni og stóð svo
enn um ianga hrið. Frá upphafi
hafði hið stóra félag verzTunar-
flófc i ÁrnessýsTu kosið að standa
utan við LÍV og átti það enda beina
aðiid að ASÍ. Þegar Ósbar .Tóns-
ðon vair bominn tdl Mutanna, þá
varð fljóffllega sú miklvæga brejd-
inig á að félagið gekk í LÍV. Þar
imeð halfði ailt verzlunarfóilb sam-
einast í siamtöikum sinum og það
va,r .óstear Jónsson sem batt enda-
bnút'inn. Veirður það seint full-
þabkiað, né anmað bams framl'ag í
féTagsmiálum okkar verzTunarfól'ks.
Fyrir f'ramgöngu sina þótti hann
sjáTifkjörinn í stjórn LÍV 1965, og
álttd þar sætd tiT ævilöba. Samtö'k
verzluinarf'óltes bafia mikið misst,
e-n steyldu'Ið hans mest. Fjölskyldu
hans sendi ég inniTegar samúðar-
bveðjur og bið þess að minningin
um svo ágætan mann verði þeim
bu'gguin 'harmii geg'n.,
ís'lenzkt verzlunarfólik beiðTar
og bHessair minningu Óskars .Tóns-
somar.
Sverrir Hermannsson.
f
Ég flnn til skarðs við auðu
ræðin alra,
sem áttu rúm á sama aTdarfari.
Stepban G.
Mig hnyldkti við, er ég heyrði í
úbvarpinu andlát yimair mins Ósk-
ars Jónssonar. Mér fannst maður-
inn till hinztu daga svo- þrunginn
Wfsniagnd, ásamt andT’egum og Tík-
amdegum þrótti, að ég taldi aiTTt
benda til þess að við, hinir mörgu
vdmiir hams og kummámgjar, mætt-
um njóta náv'istar hans um Tanga
hríð enmþá og raunar löngu eftir
að ég væri úr sögunni, enda var
rúmur áratugur á hiilTd okkar.
Sarnt tiaidi ég, frá fyrstu kynnum
okik'ar, við „ei>ga rúm á sama aTd-
artfiani“. Óskar Jónsson var einn
meðal hugstæðustu samferðar-
manna minnia á lífsTeiðinnj. Af
dagle'gum störfum haris bafði ég
vitanlega ebki kynná. Ég vissi að
liann batfði h'Totið hin' beztu skil-
yrðj til að kynnaist atvdnnulífinu í
ýmsum myndum bæðd í sveit og
við sjó. og um Tangt árabil, sém
togarasjómaðuir, þar til hanrn steig
á land og gerðist starfsmaður
Kaupféliags Vestur-Steafbfeldnga
og nvörg síðustu árin félagsmála
fullitrúi IvaupféTiags Árnesinga Var
banin því, maður jafn fjölgreindur
og ágætlega máTd farinn, manma
bezt faldnn tiT að sinna slíkunv
störfum í fjöTmennu rfélagi þar
sem þar'f j\S ná ttl skilninigs fóTks a!
ölum sfétitom og beina áhuga þess
að ein’i mívrki. Ég tel víst að bunn-
5