Íslendingaþættir Tímans - 31.05.1969, Side 10

MINNING
Benedikt Hjartarson
frá Þorgrímsstöðum í Breiðdal
Þamra 8. apríH síöastliðinm va;r til
molldar borinm finá Eydaillaikirkju,
Bemediikt Iljartarson frá Þorgrims
stöðuim í Bre'iðdaL
Þó éig hafi elklki áður skrifað
miinmáinigarorð um látmia vinii mína
fiiininst mór ég geti ekki liátið hjá
líða að skrifa nokkur orð um
B'emediifot Hjiartarson. ,
Hiainm fædd iist 7. október 1898
að Eyrarteigi í Skriðdalshreppi.
Þar óflist Beniedikt upp hjá forelHdr-
um stouim, Björgu BemedMsdótt-
ur og Hirtii Steiflánissyni, sem
bjuiggu á ýmisuim bæjum í Sfcrið-
dial, em temgst í Eyrarteáigi og Víði-
tok.
Bemiedikt fluittist árið 1921 að
Þargiríimisstöðuim í Breiðdal, sem
vimmiumiaðiuir till Þórhildar systur
stomar og mianmis hiemnar Erlings
Jónissanar, seim þá bjuiggu á Þor-
girknisstöðum. Þar átti Benedikt
hieima síðain, þó vair hainm eitt ár
vtiminmmaðuir hjá Jóni Magnússymi,
efrni. Á'huigamátiiin voru mjög af
sama taigi: lífið óg stöirfto við sjó-
imm og í sveittomi, nú og fyrr.
Þriggja áratuga alduirsmumuir skipti
liltaiu. Og hvieirgi er mjórra bil á
máflHi sveitar og i sjáviarbyggðar em
é Auisitfjörðuim.— Með þakklát-
um hu©a mtomist ég siamverustund
amima með himuim aldna öðlings-
manmi þessar síðsumarvikur.
Þeigar ég fór v'hieám af spítalan-
um var líðan Bergs hvergi nærri
góð. Litlu síðar firétti ég þó að
etoinig hamrn væri komiom heám til
slim. Atibi hanm efltir að dveŒj-a heima
á Þóirfhól admöirg ár efti-r þetta.
Hamm var af þetori manmigerð, sem
„bognar aldrei, brestur í bylnum
: stóra seinast". Hiainm andiaðist á
■; Fjérðumgssjúkrahúsinu í Neskaup-
: stað 22. apnil 1969. Útför hiams
var gerð frá Norðfljairðairktokju
; vilku síðar.
Vilhjálmur á Brekku.
JO
duignaðar- ag meirkisbánda sem þá
bjó á Hösfouldisstöðum í Bireiðda-L
Síðiam fór hainm ofltur í Þargrímis-
stiaði ag v>ar sjiátifis síms maðuir upp
firá því, til dauðadiass. Hamm keypti
jörðima Ámiastaði, næstu jörð við
Þorgrímisstaði, árið 1947, og nytj-
aði bama og rækbaði.
Benedikt var helsmhraustur
lleragst af ævtomi. í enduðum janú-
ar í vetur, fór að bera á sjón-
depru á öðru auga Benedikts, og
fór hanm í byrjun febrúar til
Reykjavíkuir að leita sér lækning-
ar.
É-g hititi hann heimia raokfcruim
döguim áður en hanm fór. Ekki datt
mér þá í huig að það yrðu okkar
síðustu samifundir. Hamm lagðist
svo á Landafc'otsspítatia stuttu eft-
ir að bamn kom til Rieyfcjiavíkur og
var geiið aðgerð á auiganu.
Hinn 17. marz síðastliðinm sagði
augnlæknirinn honum, að hann
mœtti fara af sjúfcralhústoiu, em um
sanna leyti kenndi hanin sér meimis
í miaga svo að etidki varð atf hrott-
för a-f sjúkirahúsinu þanm dag. Er
ekki að orðlengja að Beiraedikt
veikbist hastartiiega af miagasári, var
skorinn upp eftir tvo daga firá því
hann kenndi sjúfcd'ómsins og and-
aðist toiran 27. marz 1969.
B'enedikt var mikilti dugnaðar- og
atohkumiaður og framúrricarandi
áreiðanliegur og trúr í störfum.
Haran vamin altiia ævi sína að land-
búna'ðarst'örfum, emda toatfði hamin
miikið yndi af að umgamigast bú'fé,
etokum sauðfé og heslba. Hanm var
góður toestamiaður og átti á-gæta
hesta. Hanrn var tfrábær fjármaðuir,
gtiöiggur með afbrfigðuim og natimm
og umtiiyggjuisamur f játohirðir, emda
þótti toonum óvenjuvæint um kimd-
uirmiar sínar. Ég kom oft í fjártoús
to til hams og fann þá bezt tove
toinffleiga toonum þótti væmlt uim þær.
Hanm igæltti þeirra af etoistalkri
uttntoyggju og miargair stumidir átti
hanm hjiá feimjdiurauim sínuim bæði
úti og inni, á síðari áirum. Öll um
geingni hans um hús og hey var
til fyriirmiyndar.
Ósjalidan gefek hiamm uim fjatiiið,
taidi kto'dur sínar og athuigaði um
tiiíðam þeir-ra, etofeum e'ftir sauð
burðinn oig setoit á hiaustim. Hami
átti bæði fatiiegt oig afurðagott fé
aH-a 'SÍina ævi, enda var hann á miðj
um aidri otoðtom betuæ efinaður em
aðrir sem sbuinduðu samis konar
störf, þar sem éig þekkti til.
Hamin var firamúrskairamdi hjálp
samur oig gre'ið'vMmm og margir
voru þeir sem hanm tiláeaði pem
iniga. Hamm mium hafia orðið fyrir
eimhverju fjárihaigsitj'ónd á fereppu
árunum þeigar fereppuIiámiasjóSur
var sto'fnaður, Eigi að sí'ður hétit
toainm áfiram að lána mömmum, seim
til hans leituðu og eitt simm lámiaði
hamm til dæmis Breiðdalshireppi
P'emiimigaupph'æð, tdti að ftiýba fyrir
iaigntoigu 'sveiibarsíma um hir'eppimm.
Benedifet var höfðingi í lumd,
auk þess sem hanm lláraaöi mömm
um pe'ningia færði hamm miörgum
gjafir, ýmist ktodur eða pemimiga og
var þá ekki Skorið við nögl. Ég
mimraist þess mieðall anmairs að þeg
ar leíitað var samiskota vegm-a kirkju
byggiragar í Breáðdial fyriir nok'kr
um áirurn, var upphæð sú sem
Bemedikt gaf lamigstærst þeiiirra upp
hæða, sem gefraar voru og vax þó
þátttakia góð. Fleiiri mjög rausiiar
lieigax gjafiir veit ég um, siem hann
lét af hendi ratona, þótt þær verði
efebi uppbaldair hér.
Beinediifet Hjartarson var bók
bneigður, státilmtomuigur og llas mik
ið, etoifeum altis feonair gamlan
fróðtileik. Hamm saigði sfeemmtlega
frá, án þess þó að ýkjia noktiruð í
firásö'gnum sfaum. Hamm var
stiaeimimitlegur heim að sœkja og
þurfti einigum að leiðast stuudto,
sem gaif sig á tati við hainin. Haun
var httlédrægur að eðtiistfairi og
tramaði sér hvemgi frarn. Hanm vax
1 mtoum huga fuflltirúii hims bezta
í áisl'emztori bæmdamemintoigu.
Ég vál að Hleiðairiotouim, kæri vim-
uir, flytja þér beztu feveðjur og
ininileigt þakifelæti írá mnér og fjöl
skyldu mfami, fyrir aflfflt það góða
og afllair þær ámægjuistumdir, sem
við álttium með þer. Við hefðum svo
saninairflleiga ósfeað að þær befðu
gtetað orðið fleiri og þú hefðiir ekfci
svo fflljótt vexáö burt feaHaður, en
guð iræöur.
Blegsuð sé mfainimg þím.
Sigurður Lárusson.
íslendingaþættiR