Íslendingaþættir Tímans - 31.05.1969, Blaðsíða 13

fytrir áltysd, er laigíH hiaea í rúmö0,
svto alð eftir það hafðö hún efcki
®6Uaivdst.
S'aigt er, að hverj'uim gefi, sem
hanin er góður til, otg Inguim
þuirfti hivoirlkd á liamigmi sjúkmhús-
Vist eða eHMiheiimáli a® halda Hún
var veHkomin á hið yndislieiga hedm-
flfi ymigsfu dóttur sánnar og eigin-
toianms henrnar, sem mafnigreind
Vtoru í upphatfi þessara orða. Þar
naiut hún síóan, um sjö síðustu ár
sevdnniar, afflLs þess, sem hún sjálf
hafój tM unnið með himu frábæra
eevistanfi sdnu, að svo mi'klu leyti,
sem mannfegur méttur og kær-
leiikuir geta veiltt. Áttu þau hjón-
áin, Svanlau-g o-g Jón Leós, þar
jaifniain hOiut ásamt bömum sín-um,
að því að veita hinni h-áöldruðu
meirikiskonu alla þá umön-nun, sem
he-nnar sterk-a sál bezt ga-t notið
á hiniu lan-ga ævikvöldi. En sálar-
þrekiið e-ntist henn-i í ríkum raœli
f-ram til síðustu daga.
Önnur böm þeiirra La-u-gar-
vatnshjón-a eru:
Raignheiður, ekkja Stef-áns heit-
ins Diðriikssonar, ka-upfélagsstjóra
á Minni Bo-rg.
Magnús, hreppstjóri á Lau-gar-
vaitrni, kvæntu-r AðaOlbjörgu Hair-
aQidisdíóttuir.
Amiheiður, gdift, G-uðlmundi Guð-
mundssyind, bórnda á EM Brú.
La-ufey, gift Páli Diðrikssyni,
bónda á Búrfeffi.
Hrefina, ek-k-ja Stefá-ns Inigvars-
sonair, bónda, Laugardal shóOium.
Maigmea, gift Jónasi Þo-rvalds-
sj’-nn. fyirrverandi skóO-astjó-ra.
HMf, ekkja Guðlmu-ndair Gísla-
somar, skólasitjóra.
Si-giríður, gift Valtý Guðmundis-
sy-nd, fyrrvera-ndi bó-nd-a í Miðdals-
kiotii.
I.ára, gdft Haiukd Eiggeríisisyni,
ía'Bmkvæ-md-a-stjóra.
Auður Bengþó-ra, gift Hj-aOta
Bjamfdnmssiyini, verkisim -iðj -u-st-j óra.
Anin-a Be-rglijót, gdift B-enijamín
Hia'lli'dóiiisisiy-nii, húsaism-ið.
Öflll 'hefðu þesisi börn Ingunnar,
á síðustu árum ævi hennar, áreið-
anfeiga vdl-j-að geigna hinu vegle-ga
hiuitweiiikd j’inigstu dótturínnar. En
hún varð þeirrar gæfu aðmjótondd
Oig enigdnn mun sakast um það, því
samistaða þeiirira systkdnanna er frá
bær og ÖOI bá-ru þau mikla um-
hyggtju fyríir siinni göfugu móður.
í daig ve-rður Inigunn á Lauigar-
Vaifcnd fQiuitt atftuir he-im í dalimm
yjnin fagra, sveitdna sína. Þer verð-
hr hún Oögð tid h-inzitu hviOdar við
hOdðlina á vin-imium, sem hún u-nmi.
Hamrn andaði-st 10. októiber 1966 og
bi'ður hienmiar þar.
Frændur og vinir, Lau-gdæTing-
ar og aðrí-r Armesimgar mnn fjöl-
menna að Lauigarvatni í da-g, til
þðss að vott-a þar viirðingu sd-na o-g
þafckár einni af merkustu konum
í isienzkrí bæ-ndastétt á þessari
öld.
Blessuð sé minning hennar.
Ingólfur Þorsteinsson.
Vorið er fcomið og vermir hvern
dag, vdð sfculuim syngja og syn-gja
um það. — Þessir ómar bera-st
okfcur hvaða-nœva á degi vorsins.
Jafnivel andlátsfre-gn aídiinna og
elllliih-rumira geta orðið sigu-rsön-gur
vorsims í ey-rum ofcka-r. Þegar vor-
feoman og vöxtu-r alOiur, í þeárra
vátund, vex inn í eiffifðina. Háöld-r-
uð hefðarfcona, Ingunin Eyjólfsdótt
ir frá Lau-garvatni, andaðist sun-nu
d-aginn 27. -apiríll að hiedmdlli dó-tt-
ur sirnnar o-g tengda-sonar að
B'Iönduhlíð 6, 95 ára að aOdiri
Ef við brieigðum okku-r inn í vor-
ið í Lauigardal árið 1900, er þa-r
bjarí og fa-gurt um að 1-itast, sem
endrainiæ-r. Foreldirar mínir e-ru þá
nýftott að MostflelOi með fjölsikyldu
sima. Hófust þá brátt kynni þ-eirra
af Lauigard'aO o-g Lauigarvatnishedm
iffimu. Þau voru -gagntefcin af feg-
urð LauigardaO-s, fjöOOiin -svo tíigiu-
lleg í vakand-i vo-rdýrð og bja-rkar-
ifllmur í bflómvon-a hflíðum. Laugar-
vatm spegáfligfliitmaindi og guif'a úr
hverunum, guflfl jarðar, gjörði
þetta srjónarspiil avo lirifjRdi. Á
þessu f-agra voiri hófú-st kynmi for-
eild-ra miinna og Imgumnar og Böðv-
a-rs, sem þá voru heittandiin. Hóf-
ust þá -kyn-nd og vðmátta fjölskyldn-
anna, sem siðan h-etf-u-r verið ævar-
amdi. 2. des-embe-r 1901 g-af faðir
minn þau saman í hjómaba-nd oig
munu þa-u ve-ra fyrstu brúðhjó-n-
in, sem hann gaf samam etfti-r að
ha-nn ko-m að Mo-sfeflfi. Brúðkaup-
ið vair með gleði- og glæsibrag, o-g
m-óðir mfa sagði oft, e-r hún min-nt-
ist þess: „Brúðhjónin báru af
öllu“.
Þau Inigumm og Böðvar bju-ggu
sjö ár að Útey, en fl-uttu siðan a@
Laug-ain'-atni. Eflaust h-afa þau. sem
mörg ung hjó-n í þann tíð, o-rðið
að ganiga á brattamn. Þa-u áttu ætt-
emisþrek o-g þoflraun í hug og þess
vegn-a hlaut gang-an á brattan-n að
verða þeim si-gunganiga. Munu þ-a-u
þá lífca h-afa tekið sé-r hvíldarstund
á si-gu-rhæðum og notið útsýmis o-g
vel-sælda-r. Að vaflOarsýn voru bau
hjón mjö-g áþekk, svipmótið tí-gu-
legt og hreint, gædd eildhei'bri,
góðr-i o-g traustri sál. — Djarfur
h-ugu-r þe-irria áigætishjóna óx, búið
stæfckaði og athafnasviðið v-arð
stær-ra. Böðvar var sjá-lfikjöriinn
foryst-umaður í svei-to-r- og sýslu-
m-áluim og stóð Ingunn jaf-nan við
hffið harns, sterk í örnrn dagsins, ut-
an -húss o-g innan.
Þeini hjónum varð þrettán
barna -a-uðið, ein stúlk-a dó i bern-sku
en elfl-efu dætur o-g einn sonu-r
komuist uipp. B-era þau öflil vitni
eðflisg-öfig-i foreldra sönna í sjón og
reynd.
Þei-r, sem heiimsótibu Lauga-r-
vatnsheimiiilið á þeám árum, er sízt
ú-r minni, þegar In-gunn hélt á
tveim falfleigum tótum í kjöltu
sinini og tifaði umgbarnd í vöggu.
Dagsve-rk húsfre-yjunnar var mik-
ið. Ge-stofooma var mák-il af utan-
sem innanisveitarif-ófllki. Útle-ndinga
bar þar oft að garði. Lauga-rvatn
var eimm af þessum óösum þjóðar-
ininar, gefið og veitt af eimlægri
rausn og kæríie-ika og söm-gur o-g
gleði fýfllti hvern krók o-g ki-ma í
bæn-um. Slík sveitosetur voru í
þann tíð þjóðaríiófcel án greiðsllu.
Tíminn líðu-r ört, búseta þeirra
hijóna að Lau-gairvatmi er að verða
framorð-in. Dæturn-ar giftast ein af
annarrí áigætustu mönnum, sveit-
arhö'fðiinigjum og ífleiri firamámönn
um og somiurimm býr rawsnarbúi
með siinnd áigæfu konu í Miðdal.
Laugai’vatn vex ár frá ári 1 vitund ,
íslendingaþættir
13