Íslendingaþættir Tímans - 31.05.1969, Qupperneq 15

bönmiin héldiu búi oig jörö, og brátt
eáigmu®UBt bönnin únvattis mann a®
stjúpf'ö'öuir, sem va*r Maignús hrepp-
stjóri Magnússon, sem síðar varð
temgdafiaðiir Inigunniar. Maignús
k'om me'ð ynigstu böinn síin að Lauig
airwaitmii og meðai þeirra viar Böðv-
ar, þá 10 ára gamialU. Þaninig
spunnu hieáHadísiimar þann örlaga
þnáð, sienn tenigdu Laugarvatns-
hj'ónin, Böðvar Magnússon og Img-
unni Eyjólfsdóttur, saman og
sniemmia munu ördlög þeinra hafa
verið ráðin innra með þeim og
juku á miamndóm þeirra og mynd-
arskiap til þess *að vera hvort öðru
sam'boðm, þegair llí'fið ball'aði þau
tl sterfs og dáða.
Ári® 1900 hófu þau Ingunn og
Böðvar búskap a*ð Ú-tey, bænurn
handan vatmsins, gegnt Laugar-
vatni. Hvergi annars staðar frá er
fegunra að líta heáim að Laugar-
vatini en frá Útey. Enda saigði Img-
unn, að á Úteyjarárum sínum
hefði hún bezt skynjað feigurð og
gtæ'ðli æt'tar'óðialsimis og sjaldan
gielk'k hún til hvílu án þess að
gamiga fyrir bæjairhornið og líta
heirn að Laugairvatnii nneð lofgerð
í h'uga, eins og Ilenderson forð-
um, þegar bann lieit Laugarvatn
af hálsinum vestan við bæinn..
í Útiey bjuggu þau íngunn og
Böðvar í 7 ár. Þar fæddust þeim
5 börn og blessun jófcst með barni
hverju. Airið 1907 fluttu þau svo
heim að Laug'a*rvatni nneð barna-
hóp'iinin sirnn og stórbú, sem þau
höfðu fcomið sér upp í Útey, og
tófcu við Laugarvatni úr hendi for-
eldra siinna, sean þá létu af búskap
fyrir aWurssaikir. Ungu hjómunura
heifur efláust verið það mikið
kiaipps- oig mie'tnaðamnál að halda
uppi rausn og reásn þess st-aðar,
sem var ættargarður húsifreyjunn-
ar í aidir fram og þess staðar, þar
sem örlögin höfðu terngt þau sam-
an á *svo hugdljúfan hátt.
Þeigar hér var komiið, h-öfðu hiað
izt á Böðvar margvísl'eig félags-
málastörf og æði tímafrek eins og
saimigönigum vair háttað í þá daga.
Auk þess hlióðst á hedmilið svo
miMl g'estainauð, að sjaWain mun
hafa verið gestatous nótt á Laug-
arvatind að sumarlaigi. Börniin urðu
13, en eána dóttur miisstu þau
unga. 11 dætur oig 1 sonur, auk
eininar fóisiturdóttur, prýddu ætter-
óðalið. Þaimniig emdurtók sagam siig
frá æsikuárum Imigunmiar. Gleði og
fjör æslíuininar fylitu bæiinm þeim
unaði, sem bezitur eæ í miannheimi.
„Allldrei heyrðist barn igráta á Laug
arvatni11, siaigði maður, sem var þar
Denigi á heimiámu. Það þarf ekiki
milkið ímyndumrafl til að sjá, hví-
Ilikt fieifcnastarf bvíldd á herðum
húsfreyjunnar á Lauigarvatni. Og
þegar þetta fjöiþ'æitta og vamda-
eama hlutverk var rækt af svo
miMum mynida'rskap og kunméttu,
seim raun ba*r vitni á Laugarvatmi,
má það vera nokkurt íhugunareifni
hverndig slikt geti gerzt. Á uppvaxt
arárum Ingummiar á Lauganuitni
gáitu önmur o-g harlá ólík viðhorf
í uppeldismáluim en nú til dags.
Heimiilð var alt í senn: Skólimm,
veiPksmiiðíjan, ellh'eimáilið, spítalinn
hótelið og marigt fflieira. Hér þurfti
sannaiiiega fjölhæfni við til þess
að dmga, en þeiim eiginlieika va*r
In'gunn gæd-d í ríkum mæli, ásamt
mikium dugmaði og árveknd í hvi-
vetna.
Þa-u Laugarvatnshjóm bjuggu
við rausn á Laugarvatmá til ársins
1934, er þau létu bú sitt af herndi
tffl héraðskódians.
Urndu þau siðan giöð og sæmi--
lega bress þar á steðmum í ljúfu
sambýli með Önnu dóttur sirnni og
manni benmiar, Benjamín HalWórs
syni, trésmíðaimeiistara. Reyndust
þau gömilu hjónunum frábærlega
vel og studdu þau að halda uppi
þeirri gestrisni, sem jafrnan hafði
verið þeirra aðalffl og lífisfyllimg og
þau gátu ekki án verið fremur en
fynr.
Þegiar Ingunn var kominn hátt
á níræðisaldur, varð hún fyrir á-
faHBff, sem varð þess vaidamdi, að
hún þurftd að vena undir læknis-
hendi og Ifði hún síðan í skjóli
ynigstu dótt'Uir sinmair, Svanlaugar,
og ma*n*nis hennar, Jóns Leós,
banikiafiulltrúa, þar dvaidi þessi
merkiskona tffl hinztu stundar við
frábæna uimhyggju og elsikusemi
þeirna góðu hjóma, glöð o-g þakk-
lát fyrir miklar gjiafir, sem Mfið
hafðd látið hemni í té.
Inguinn á Laugarvatmi var mikil
gæfukona. Hún hlaut í vöggugjöf
góðar og fjöillþættar gáfur. Hún
eigniaðist góðan og miktlhæfan
mann, sem hún unni hugástum,
oig hún átti mi'kiu bamialéind að
faigma.
Hún oig bemniar stóra fjöllskylda
bjó við óvemju goét heiOisufar aila
tíð. Hxín var vd'rtt og dáð af samtíð
sinini og sijáilf var hún gædd þeirri
lífsgleði og bjartsýná, sem gerði
afflt umhverfi bemnar bjart og
hlýtt.
Þainmiig kvaddi þessi koma iífið
þalkkiláit, ljúf og glöð.
Páll Diðriksson.
t
Kveðja fflutt við gröf Ingunnar
Eyjólfsdóttur á Laugarvatni. 3.
maí 1969.
Þegar við stöndum hér við
hdnzta hvflúbeð Imgunnar Eyjólfs-
dóttuT, bærast innra með okkur
orðvana þakkir, og á huganm Leita
Ijúflar mimnimgar frá langri far-
inmi le*ið. Á þessum stað, Laugar-
vaitni, stóð vaigga heninar og hér
lifði hún óvenju lamga ævi og
ieysti af hendi störf, er til afreka
má teilga. Umg að árum mun húm
hafa brifizt af þeiiri fegurð, er
við augum biasir hér á Laugar-
vatni, og sá mikld niæmleáki hemn-
ar fyrir himni dýrðle'gu náttúru,
dvinaði ekki með árunum, nema
síður væri. Þeigar björkin í hlíð-
um Laugardals skartaði símum
fagra sumairSbrúða og grund og
balar færðust í sín grænu klæði,
fylltnst hugur heninar lotmingu og
aðdáuin. Hin mi'kla fegurð'arkemnd
hennar var Mk og tær Mmd, er
hún laugaði sál síma í, og mótaði
framkomu henmar á þann veg, að
alidrei bar út af með háttvísi og
virðuleik. Og hún vildij gera sem
flesta sjáendur þeinra dásemda, er
hemnd sjálfri vo*ru svo hugljúfar.
Hún elsikaði Laugarvaign og sveit-
ima sína fögru,' Laugardalimm, og
fó'lkið, sem þar býr, leit hún á
sem kæra vind og heiil þess o*g
hag bar hún fyrir brjósti til hinztu
stuindar. Hin síðustu ár, er hún
dvaldi fjarri heimili sínu hér á
Laugarvatmi, var hugur hennar
jáfmam á þessum stað, er henni
var heiigid'ómiur.
0>g nú eru komán leiðarlok. Trú-
leiga hefði hin látna váljað fflytj-a
fólkinu hér í Laugardal og öðr-
um virnum sbfflnaðarkveðju og
þakkir fyrir samveru og vináttu,
og skal það hér mieð gjört. Og þó
að einhver telji sig eá®a henni ó-
goldma skuld að gjaMa, þá er þó
þaikkarskui'd bairna hiennar, terngda
barna og barnaibaima stærst. Börn
in muma hinia mjúku móðurhönd,
er þeirraði tár af hvömmum í þeirra
frumibemsku. Þau muma, hve sælt
var að hvffla við Mnn hlýja barm,
ÍSLENDINGAÞÆTTJP
15,