Íslendingaþættir Tímans - 10.10.1969, Blaðsíða 1

T7. TBL. — 2. ÁRG.
FÖSTUDAGUR 10. OKTÓBER T969
NR. 29
INGVAR PÁLSSON
FRÁ BALASKARÐI
„Ekki er lengur lán en léS er“.
Móðir jörð heimtar sitt, en „and-
inn fer til Guðs, er gaf hann“. Eóg-
málið um líf og dauða hins dauð
le'ga verður aldrei sniðgengið, ung
ir sem aldnir verða að hlýða
kallinu.
Þegar menn burtkallast á
morgni lífsins, eða miðjum aldri,
er eðlilega meiri sorti yfir sorgar
ranni en þegar öldungar falla í vai
inn. Og þó er sorgin ætíð þung-
bær, og ekki sízt, ef vænta mátti
margra nytsamra starfstunda, og
ljúfrar samveru enn um nokkurt
skeið. Trúin veitir huggun og ör
ugga vissu um samfundi á æðra
sviði lífsins. Undirstrikum orð
skáidsins: „En ég veit að látinn lif-
ir, það er huggun harmi gegn“.
Nú hafa kvatt Ingvar Pálsson
frá Balaskarði, í hinzta sinn á
jörðu hér: Kona hans og börn. aðr-
ir vandamenn og vinir, og feJa fóst
urmoldinni að geyma hið dauðlega
í faðmi sínum, en andin er þeg-
ar svifinn til sælli heima „Meira
að starfa Guðs um geim“.
Ingvar Pálsson fæddist í Köldu
kinn á Ásurn 25. október 18í)5 og
var því tæpra sjötíu og þriggja ára
er hann andaðist 18. f.m.
Foreldrar Ingvars voru: Páll
Pálsson, prests á Bergstöðum í
Svartárdal og Elísabet Gísladóttir,
Sigurðssonar í Kóngsgarði í Foss-
árdal. Ingvar var einbirni Páis og
Elísabetar, en hún var áður gift
Jóni Rafnssyni, bónda í Rugludal,
og hafði átt með honum þrjú
börn: Ásdísi, er giftist Sveini Guð-
mundssyni, bónda á Kárastöðum,
Kristínu, konu Björns Björnsson-
ar Orrastöðum, og Gísla er lengi
bjó að Saurbæ í Vatnsdal.
Þegar Ingvar Pálsson var sjö
ára garnall missti hann föður sinn,
og ólst, þá upp með móður sinni
á ýmsum stöðum, lengst að Ljóts
í Svínadal, hjá Guðrúnu Eysteins-
dóttur og manni hennar, Guð-
mundi Tómassyni.
Ingvar Pálsson var bráðþroska,
og var gæddur fjölhæfum gáfum
eins og hann átti kyn til i báðar
ættir. Sextán ára fór Ingvar í lýð-
skólann á Hvítárbakka, og dvaldi
þar í tvo vetur, lengri gat skóla-
gangan ekki orðið, þó að hann
þráði heitt að menntast meira, því
fé skorti til. Ingvar hlaut ágætan
vitnisburð frá skólastjóra og kenn
urum skólans. Próf voru ekki við-
höfð í skólanum. Um góðan árang-
ur námsins, samfara mikilli eðlis
greind, vitnaði allt, er Ingvar skrif
aði, í bundnu sem óbundnu máli.
Ingvar Pálsson kvæntist eftirlif-
andi konu sinni, Signýju Benedikts
dóttur, árið 1920, og sama ár byrj-
uðu þau búskap á Eldjárnstöðum
í Blöndudal, erfiðri fjallaiörð. Á
Eldjárnstöðum biuggu þau 'njón í
sex ár, en fluttu þá að Smyrla-
bergi á Ásum, og voru þar eitt
ár. Árið 1927 keyptu þau Ingvar
og Signý Balaskarð á Laxárdal, og
fluttu þangað sama ár. Þar bjuggu
þau til hinztu stundar Ingvars
Þegar Ingvar og Signý hófu bú-
skap á Eldjárnstöðum, með líiinn
bústofn, fór í hönd lamandi fjár-
málakreppa, er mest hefur orðið
á landi hér á þessari öld, sair.fara
var og hörku veðurfar. En vegna
dugnaðar og hygginda þeirra
hjóna, þá bjargaðist heimili þeirra
án aðstoðar annar staðar frá Og
um næsta tuttugu ára skeið voru
kjörin kröpp, en blessun fyle.1i
hverju handtaki. Ingvar bjó og svo
að litla bústofninum, að aíurðÞ
hans voru jafnan meiri og hetri
en almennt þekktist.
Balaskarð er erfið fjallajörð, en
landmikið og kostaríkt. Þegar hag
ur Balaskarðshjóna rýmkaðist eft-
ir 1940, byrjaði Ingvar þegar að
bæta jörð sína með ræktun og
byggingum. Á sextán ára tímabili
reisti Ingvar íbúðarhús, mikil pen-
ingshús og hlöður úr steinsteypu
og járni, allt vandaðar byggingar.
Á sama tíma færði Ingvar garð
inn út. Túnið á Balaskarði er nú
eitt hið stærsta og bezt ræktaða í
byggðarlaginu. Sem að líkum læt-
ur, var Ingvari Pálssyni falin
mörg trúnaðarstörf í 9veit hans
og sýslu. Hann var um
langt árabil í sveitarstjórn Vind-
hælishrepps og í sóknarnefnd um
langt skeið. Meðan Ingvar á Bala-
skarði var heil heilsu var hann ár-
lega kosinn fulltrúi á aðalfundi