Íslendingaþættir Tímans - 10.10.1969, Síða 11

Kristján Jón Benónýsson
f. 25. ágúst 1885, — d. 2. október 1969.
K V E Ð J A
frá eiginkonu lians, Þorbjörgu Lý'ðsdóttur,
Ég kveð l>ig vinur, kvöldið þitt er liöið,
ég kveð og þakka allt sem varstu mér,
og mér er kært um minninganna sviðið
að mega vera í anda nálægt þér.
Hver stund er minnir mig á blíðu þína
sem mildur geisli vermir hug og sál,
sem bjartir geislar brosin þín mér skína
og blærinn flytur talað kærieiks mál.
Ég þakka alit hið göfga, góða, hlýja
er gafst með þinui samfylgd nokkur ár.
Þig engill leiði um vona veröld nvja
þar vörður Iífsins græðir öll vor sár.
Ó, Guð ég þakka öll mín liðnu árin
mér ætíð frá þér kærleiksgeisii skín,
ég þakka bros, ég þakka líka tárin
ég þakka faðir, að þú gætir mín.
G.G. frá Melgerði.
Kristín Bjarnadóttir
cramhald af bls. 2
stórglæsileg að vallarsýn, enda átti
hún kyrf til þess.
Þegar ég, sem þetta ‘ rita
kom fyrst til langdvalar í Borgar-
fjörð fyrir nærfellt 50 árum, var
fljótt hægt að sjá að alls staðar þar
sem þessi Grundarsystkin (systkin
Bjarna, föður Kristínar), höfðu
reist bú, — en þau munu flest
hafa haft búsetu í Borgarfirði —
var mikill rausnarskapur og mynd
arbragur á öllu, og jafnvel að fólk
ið sjálft bar af flestum hvað út
lit og framkomu snerti.
Ég hygg, að það muni ekki vera
neinar getgátur að hér sé um sterk
an ættstofn að ræða þar sem
Grundarættin er, eða sú ætt er
Kristín var borin af, enda hef ég
heyrt að í um það bil 300 ára
skeið, hafi sami ættleggurinn, hver
fram af öðrum búið á Grund í
Skorradal, eða síðan Brynjólfur
bisk-up Sveinsson keypti staðinn
og hugðist setjast þar að í ellinnj,
sem eigi varð þó af.
Fegurð Borgarfjarðar hefur
lengi verið rómuð. Ég átti þar
heima í nærfellt 30 ár, og aldrei
get ég nógsamiega lofað fegurð
hans sérstaklega vorfegurðina,
víðsýnið frá sumum bæjunum t.d.
Hesti, dalir, bálsar, fjöli, ár, vötn
Og skógar, en í suimarfegurð hugsa
ég að Skorradalurinn nái hæzt, og
þá vildi ég segja að Grundarheim-
ilið standi fremst. Og þarna var
Kristín fædd og uppalin, hjá elsku
legum foreldrum og systkinum og
öðrum vandamönnum er á heim
ilinu voru, naut ágætrar mennt-
unar, bæði heima fyrir og hjá
frændfólki sínu hér syðra. Hún var
góðum gáfum gædd, unni aliri
list, og svipmót hennar bar þess
gLöggt vitni að þar fór fín kona í
orðsins fyiistu merkingu. Stuttu
eftir að þau Kristján giftust, flutt
ust þau hingað il Reykjavíkur og
reistu sér hús við Seljaveg 23 og
bjuggu þar ætíð síðan. Fyrir 50 ár-
um var ísienak gestrisni mikil, en
hvergi finnst mér ég hafa fyrir
hitt meiri og sannari gestrisni en
að Grund í Skorradal.
Ég kom vorið 1917 að Hesti og
þekkti fáa eða enga í byggðarlag
inu, en flrjótt myndaðist vinátta
milli heimilis mín og Grundar og
á þá vináttu bar aldrei neinn
skugga, sú minning verður mér
björt og hlý, og ég hef þar mikið
að þakka og þá finnst mér Kristin
standa framarlega í þeim hópi.
Mig langar að enda þetta mal mitt
með lítilli en sannri frásögu frá
okkar daglega lífi.
Það var ófrávíkianleg venja að
við færum öll einhvern sunnudag
að sumrinu suður að Grund, oft-
ast í ágústmánuði þegar ber voru
sprottin. Þegar líða tók á sumarið
fóru börnin að spyrja: „Hvenær
eigum við að fá að fara suður að
Grund?“ Það var stærsU h.átíð
sumarsins, — jól sumarsins í hug
um barnanna og mömmunnar iíka.
Það voru hiýjar viðtökur er
niættu okkur. Fyrst var að hjálpa
öllum af baki, smánm og stór-
um, leiða svo allt inn í skrautleg
ar stofur, þar sem dúkað hafði
verið veMuborð stórt. Aldrei man
ég eftir öðru en góðu veðri þessa
daga. FjöLlin spegluðust í sléttu
vatninu, enginn andvari, sól og
kyrrð!
Guð blessi þig Kristín og ykkur
öll, sem í sameiningu sköpuðu ó
gleymanlegar fagnaðarstundir, há-
tíð sem aldrei gleymist!
Ég vil svo að endingu votta ykk
ur öllum ástvinum Kristínar mína
innilegustu samúð og hluttekning
í ykkar stóru sorg. Megi guð
styðja ykkur!
Sigríður Björnsdóttir.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
11